Dag 40

Dag 40 (26-8):

Nadat mijn wekker vrolijk om 6 uur rinkelt start ik het nachttafereel dat bestaat uit een douche, tanden poetsen en een half uur klungelen met het inpakken van mijn tassen met enkel het licht van mijn bedlampje, terwijl de rest ligt te slapen (of dus niet meer, als gevolg van het door mij uitgevoerde hierboven beschreven nachtritueel). Tijdens het ritueel schiet ook mijn scheerapparaat nog aan, wat gedurende een minuut, totdat ik het dingetje vind, het geluid van een drilboor produceert. Alleen de erg vaste slapers zullen hier niet wakker van zijn geworden. Ik loop keurig om 7 uur naar buiten en de taxichauffeur komt ook keurig precies op die tijd aanrijden.

De rit verloopt zonder dat er een woord wordt gewisseld. Ik denk terug aan alle mooie momenten die ik de afgelopen 6 weken heb mee mogen maken. Het dineren bij het elfde gebod in Antwerpen; het ontmoeten van Ruben, bovenslaapbuurvrouw en de gezellige avonden tot laat in `Kingslanding’ Gent; de wandeling door en het goede lunchgesprek met Ruben in `klein Venetië’ Brugge; de aanbeveling van museum Poes door de vrouw van het toeristenkantoor in de door oorlog verteerde stad Ieper; de ontmoeting van Arthur en het gezeik met mijn laptop (achteraf sowieso leuk) in het vertederende Leuven; mijn superioriteitsgevoel over Manneke Pis (hij mag m’n reet nog niet eens afvegen, dit scharminkel) in Brussel; de zoektochten tussen het laaggelegen `Grund’ en hooggelegen `Ville haute’ en de science fiction chocoladepasta in Luxemburg; het binnentreden van het Louvre als docent kunstgeschiedenis, het flirten met de serveerster in het café voor het Louvre, het net op tijd uit de weggaan van een potentiële zakkenroller vlakbij het Sacré Coeur en de kamerruil als gevolg van `eikel’ in Parijs; de Bob Marley vibes op de kasteelmuren van Nantes; het gezellige café Columbus in Rennes; de verrassend prachtige kustwandeling en gruwelijke after pizzadip in niemandsland `the shire’ Fouesnant; de eeuwige roem die ik de Nederlander heb gegeven met zijn slechte `Katamaran’ staan grap over het gelijknamige zeilbootje in Concarneau; het culinaire walhalla Bordeaux met als summum het barretje `bistro regent’ waar ik de beste gegrilde eend van mijn leven at; het pornoparadijs San Sebastian waar ik ook mijn eerste surfles te lijf ging; het ontmoeten van Danique en `los chinos’, het fantastische straatconcert, de sprookjesachtige Sagrada Famila, het opnieuw treffen van de topmodellenbar `Carpe Diem’ en de fabuleuze zonsondergang bovenop het Montjuïc en zonsopgang aan het strand van de stad waaraan ik mijn hart al eerder heb verpand, Barcelona; de 270 euro taxirit op weg naar, de universiteitsbibliotheek van en de prachtige nachtwandeling door magisch Salamanca; de goddelijke maaltijden in restaurante Sete, de prachtige flamenco, het outsmarten van de manager van het wetenschapsmuseum, de late McDonaldsmaaltijd en wederom de nachtwandeling met ontmoeting van de filosofie student in `klouter en klim’ verinnerlijkt Coïmbra; het lange gesprek met de knappe Nederlandse en vervolgens de nachtelijke tocht der eenzaamheid in de beeldschone, oude wijk Alfama in Lissabon; en de ontmoetingen met Sjors en Leonardo, de vermakelijke surflessen en quad tour en de nog geweldigere SUP (Stand Up Paddle) tour, inclusief klimmen en in de diepte springen, de genezende yoga les, de bizarre sociale situatie met Eda en de Denen en het inzichtelijke eindgesprek met Sjors in Sagres (nou ja, Raposeira, om precies te zijn).

Als ik de taxi uitstap blijkt dat ik online al betaald heb. De wachtrij voor het inchecken is lang en ondertussen geniet ik nog een laatste maal van de schoonheid van een jongedame met naveltrui en elegante edoch zo bloot mogelijke kleding in de rij naast me. Ik moet nog een laatste maal mijn digitale vaccinatiebewijs laten zien waar ik voor de vakantie nog zo’n last minute tweede prik voor moest regelen (gelukkig niet voor niets). Ook na het inchecken op weg naar de gate blijk ik vlak voor de naveltrui schone te lopen en vervolgens in de rij te staan. Toeval? Laten we deze filosofische discussie nu niet starten. Als ik op het punt sta een laatste maal mijn paspoort en boardingcard te laten zien om het vliegtuig in te stappen word me aangegeven nog even te wachten en word ik opzij geplaatst vanwege iets in mijn tas. Nog een laatste maal maak ik zeer positief oogcontact met de naveltrui schone. Dat schaamteloos een vrouw aankijken, met je ogen elk stukje van haar lichaam nastarend, haar reducerend tot pure vleselijke schoonheid, is dus blijkbaar effectief. Na een tijdje zoeken door mijn handbagage kom ik tot de conclusie dat mijn haarproduct hierin is geplaatst door gebrek aan ruimte in mijn hoofdbagage. Dat is natuurlijk de vloeistof en mag niet mee. Met een glimlach pak ik het ding er alvast uit en denk vol trots: `je mag hem hebben, steek ‘m maar in je reet, die haarspray’. De man die aan komt lopen om me op te halen kijkt wat verwarrend naar de haarspray en negeert het ding. Ik moet met hem meelopen en wordt uiteindelijk met mijn hoofdbagage die ze apart hebben genomen en die voor de ingang van het vliegtuig ligt geconfronteerd. Ze geven aan dat er zich iets dat vibreert in bevindt. In paniek denk ik aan al die vibratoren die ik tijdens mijn reisavontuur heb verzameld, omdat ik de aanraking met mijn tepels als zo prettig ervaar, maar bedenk me dan dat het dat verdomde scheerapparaat weer zal zijn dat al eerder zichzelf aan had gezet. Nadat ik weer heel mijn tas overhoop moet halen (inclusief vliegtuig bag die eromheen zit) vind ik uiteindelijk het ding en stop op een hopelijk minder gevoelig plekje in mijn tas. De man naast de tas snapt maar niet dat dit fiasco zo’n enorme glimlach op mijn gezicht teweeg brengt. Hij geeft aan dat de tas gewoon deze vlucht nog meegaat en nu in de laadruimte wordt gelegd.

De vlucht breng ik volledig slapend door naast een moeder en haar kind. Als ik wakker schrik blijkt er een hoop ophef rondom een fles rode wijn die heeft gelekt in iemands handbagage en door de volledige ruimte voor de handbagage sporen heeft nagelaten en dus in het bijzonder de handbagage van andere mensen heeft aangetast. Je zult er maar bij zitten denk ik tevreden als ik naar de eastpack tussen mijn benen kijk. Als je gaat backpacken heb je daar geen last van, aangezien je niet met koffers reist die in zo’n bagageruimte geplaatst dienen te worden. Weer een reden om te gaan backpacken. Op schiphol aangekomen moet ik nog een belachelijk lange tijd op mijn bagage wachten, die uiteindelijk na bijna een uur na aankomst op een andere dan de aangegeven band terecht komt. Zelfs dat loopt dus weer goed af. Ik verlaat Schiphol daarna direct door de trein richting Utrecht te pakken. Wanneer ik Hoog Catharijne verlaat en besluit bij aankomst thuis nog één keer mijn reet af te vegen met het kotskapje dat ik op dat moment eindelijk af mag zetten, kom ik langs de wereldberoemde friettent in Utrecht centrum genaamd `Manneke Pis’. Vanuit melancholisch en euforisch perspectief kan ik het niet laten mijn late lunch en vroege diner bij deze tent van wereldfaam te scoren. Als ik de friet oorlog zonder uitjes, de kroket en gehaktstaaf bestel steek ik denkbeeldig nog één keer mijn middelvinger op naar dat ienieminiemannetje en die genante vertoning manneke Pis. De medewerkers van deze frietkot hebben vast geen idee wat de befaamde manneke poep de afgelopen zes weken allemaal heeft meegemaakt. Grijnzend kijk ik naar de gehaktstaaf, hij weet waar ik het over heb, we zijn goede vrienden.

Ik wil graag in dit laatste verslag nog een aantal boeiende administratieve lijstjes verwerken, te beginnen met een lijst van alle zaken die ik ben kwijtgeraakt gedurende deze zes weken:

-         Mijn zwembroek, het grootste mysterie, die ik aan San Sebastian heb opgedragen,

-         Mijn petje, dat ik aan de oceaan moest afstaan tijdens het surfen,

-         Twee sokken elk van verschillende paren, alhoewel ik de wasmachines en drogers in de verschillende hostels verder heel dankbaar ben geweest,

-         Het dopje van mijn astma inhalator, die strikt gezien niet noodzakelijk is en ik aan de wetenschap heb opgedragen,

-         Ruim 5000 euro aan knaken, wat neerkomt op circa 125 euro per dag, maar dan wel inclusief 270 euro aan taxikosten richting Salamanca (een bedrag dat dus achteraf goed te relativeren is op de totaalsom), volgend uit een lange optelsom op basis van mijn rekeningafschriften. Deze schok moet ik op de zaterdagavond nog ff verwerken na alle plezier en vreugde.

Zaken die ik voor niets in mijn bagage heb meegenomen en tevergeefs heb meegesleept:

-         Een pak kaarten en een spelletje genaamd `iq puzzler’,

-         Mijn giletje en dikke sokken,

-         Een aantal medicijnen en toilettas artikelen,

-         Zeker niet Einsteins biografie!, waarvan ik zowaar 34 bladzijdes (van de ruim 600) heb gelezen.

Wat vooral opvalt is dat ik de meeste zaken die ik heb meegenomen ook echt heb gebruikt, wat bevestigd dat ik op dit gebied de juiste afwegingen heb gemaakt.

Ik wil mijn dank uitspreken aan:

-         Google Maps (op de eerste plaats) en mijn smartphone; herder en spiritueel begeleider in tijden van nood, op wiens uitgekauwde bewegwijzering en ov informatie ik blindelings heb kunnen vertrouwen in bijna alle situaties (behalve in het gebergte van Luxemburg). Zonder Google Maps was ik onnodig veel tijd kwijt geweest aan alle vervoer en richting gerelateerde zaken en was mijn ervaring verre van hetzelfde geweest.

-         Mijn backpack in combinatie met de kleding ordenvakken en eastpack; geniaal, degelijk dingetje, ontworpen door backpackers, waardoor ik de moed bleef vinden door te blijven gaan met die shitload aan bagage op mijn rug en soms op slechts één schouder als gevolg van haast en reisstress.  

-         Mijn Quechua/Decathlon wandelschoenen en regenjas. Waar mijn sneakers al snel naar de klote waren, hielden de oerdegelijke wandelschoenen in alle weersomstandigheden en op alle ondergronden (inclusief zand) getrouw stand. Degelijkheid is een grote hulp en motivator geweest tijdens dit avontuur.   

-         De verschillende wasmachines en drogers in verschillende hostels; ondanks dat ik hier andere backpackers nooit over hoor, had ik echt niet geweten hoe ik het 6 weken had volgehouden zonder af en toe een wasje en droogje te doen. En naar een lokale wasserij in de stad gaan en daar je middag gaan zitten is echt niet chill… En een wastafel volstaat ook echt niet voor mij…

-         Mijn uiteindelijk weer fatsoenlijk werkende laptop waarop ik al deze reisverslagen heb uit kunnen werken. Op mijn smartphone was dit ondoenlijk geweest.

-         Mijn zonnebrandcrème factor 50 voor kinderen, niet te onderschatten…

-         Alle mensen die trouw mijn reisverslagen hebben gelezen, reacties hebben geplaatst, appjes hebben gestuurd, met me hebben gebeld en op andere manieren contact met me hebben onderhouden tijdens deze 6 weken. Onderschat niet hoeveel ik jullie nodig heb gehad en hoe dankbaar ik jullie ben.

-         Alle mensen die ik tijdens dit reisavontuur op positieve manier heb leren kennen en wiens gesprekken altijd waardevol en leerzaam voor me zijn geweest en ook weer aan mijn eigen ontwikkeling en inzichten hebben bijgedragen.  

Als ik met de zes weken niet gebruikte huissleutel mijn huis binnenga zie ik tot mijn schrik dat al mijn plantjes naar de knoppen zijn en mijn huis volledig is uitgeleefd, om van de toestand van het toilet nog maar niet te spreken. Langzaam dringt het besef tot me door dat van Heijst me heeft gemanipuleerd tot overdracht van de sleutel en vervolgens 6 weken in mijn huis de meest bizarre afterparty’s a la Wolf of Wallstreet, inclusief prostituees, heeft gehouden met zijn vrienden, lachend om het verzoek mijn planten water te geven. Nee, gekkigheid zo op het einde. Mijn plantjes zijn nog in goede staat en ik wil de betreffende man uit het pittoreske Culemborg bij deze tot slot nog bedanken voor de zes weken zorg voor planten, pakketjes en andere zaken aangaande het thuisfront.

Als ik mijn culinaire hoogstandje van frietkot manneke pis uit Utrecht aan het verorberen ben, hetgeen toch nog een foto oplevert voor dit laatste reisverslag (misschien wel de meest spraakmakende van allemaal), besluit ik om af te sluiten nog een toepasselijk nummertje op te zetten voor tijdens de maaltijd:

We're Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

We hope you have enjoyed the show

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

We're sorry but it's time to go

Sgt. Pepper's lonely, Sgt. Pepper's lonely

Sgt. Pepper's lonely, Sgt. Pepper's lonely

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

We'd like to thank you once again

Sgt. Pepper's one and only Lonely Hearts Club Band

It's getting very near the end

Sgt. Pepper's lonely, Sgt. Pepper's lonely

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band… Thank you!