Dag 19

Dag 19 (5-8):

Vol goede hoop ga ik deze ochtend richting de ontbijtzaal. Ik heb de vorige dag in deze streek zoveel behulpzame en sympathieke mensen ontmoet (de twee mensen op het stationnetje in Concarneau, de taxichauffeur aka wegenwachter, de serveerster bij de crêperie), dat ik niet kan wachten om soortgelijke mensen te ontmoeten. Als ik de ontbijtkamer binnenkom zeg ik op zijn oerhollands `bonzjoer!’, maar krijg geen reactie, alleen wat zure, afstandelijke blikken. Ik raak wat in de war, want er is nog geen personeel aanwezig, en zie wel allerlei ontbijtattributen met broodtangen, enzovoorts, staan. Ik veronderstel derhalve dat het wel zelfservice zal zijn en begin wat op te scheppen. De oude zuurpruimen aan de andere twee tafels geven verder geen signaal af, althans niet verbaal. Als ik na een minuut of drie klaar ben met opscheppen komt er ietwat geïrriteerd een medewerkster aanlopen die in het Frans duidelijk maakt dat het niet de bedoeling is dat ikzelf ontbijt opschep, maar dat zij dat doet. Met wat klungelig Frans maak ik dan maar duidelijk wat ik wil, en krijg ik uiteindelijk een goed ontbijt, alhoewel op een gegeven moment wel voor mij besloten werd dat ik blijkbaar klaar was met kiezen van items. Als ik zit te ontbijten komen vervolgens twee Franse jongedames binnen die zeer hartelijk en vriendelijk worden begroet door een van de ontbijtende stellen op leeftijd. Er worden nog wat woorden uitgewisseld over de vorige dag en er wordt een voorspoedige reis voor vandaag gewenst aan de meiden. Het zijn blijkbaar hele vriendelijke mensen, zolang je maar Frans spreekt. Ook de medewerkster blijkt opvallend veel hartelijker naar een aantal andere koppels dat nog binnenkomt. Ik voel me bepaald niet welkom als niet-Franse toerist in niemandsland, in ieder geval niet in dit hotel. Ik speel na het ontbijt, tijdens het douchen en de ochtendgymnastiek, even met de gedachte aan de medewerkster, die tevens de receptioniste, telefoniste en enige hoofdverantwoordelijke voor het hele hotel blijkt, beleefd duidelijk te maken dat ik de manier waarop het ging tijdens het ontbijt niet als erg prettig ervoer. Het viel nogal zuur op mijn dak na de positieve ervaringen op dit gebied de avond ervoor. Ik besefte me echter ook dat mijn langdurig verblijf in Sevilla me heeft geleerd dat dit soort gevoelens en ervaringen te snel duidelijk maken in regionen waar een andere taal wordt gesproken ook tegen je kan worden gebruikt. Ik ben namelijk nog wel afhankelijk van deze medewerkster op meerdere gebieden, zoals het regelen van vervoer en tips en suggesties voor in Fouesnant. Soms is een soort acceptatie ontwikkelen voor het feit dat mensen die een enorm taalvoordeel hebben in bepaalde gebieden daardoor ook een enorme machtspositie hebben ten opzichte van jou beter. Zolang je jezelf open blijft opstellen, krijg je op de lange termijn ook steeds iets meer acceptatie terug.

De enige hotelmedewerkster geeft me in de rol van receptioniste een plattegrond met mogelijke wandelroutes, waarvan ze de precieze lengte en duur niet goed kent, en is ook nog bereid een taxi voor me te boeken voor de volgende dag. Als ik net aan de wandelroute ben begonnen op deze wisselvallige dag, bedenk ik me als rasoptimist, dat ik mogelijk een strandhanddoek nodig ga hebben als ik bij the beach arriveer. Ik zoek een supermarkt op in de hoop daar zo’n ding te kunnen scoren, maar de enige optie blijkt van één of ander merk en bijna 50 euro te zijn. Ik scoor nog wel wat koekies, maar loop vervolgens maar langs het hotel om 1 van de zes handdoeken op de kamer mee te nemen.

Eenmaal echt aan de wandeling begonnen kom ik er al snel achter waarom de lokale bevolking dit oord zo graag voor zichzelf houdt en alle mogelijke verbindingen naar het niemandslandje zo beperkt mogelijk houdt. Het is hier prachtig. Op een manier die niet goed in foto’s is te vangen. Ik ben hier werkelijk waar in J.R.R. Tolkiens gouw (the shire) terecht gekomen, bekend om zijn schoonheid en het langzaam komen van veranderingen: `and so life in the Shire goes on very much as it has this past Age, full of its own comings and goings, with change coming slowly. If it comes at all. For things are made to endure in the Shire, passing from one generation to the next.’ Als ik door de natuurpaden, langs de watervallen en de kust en over de stranden wandel, kom ik in de ultieme vakantiesfeer. Elk besef van ruimte en tijd verdwijnt even. En dan zie ik plotseling dat in het strand een kuil is gegegraven. Er moeten hier dus ook Duitsers op dit strand zijn geweest, besef ik me. Na dit gegeven snel verwerkt te hebben, loop ik verder en kom in zo’n toestand van volledige ontspanning dat ik Frank Sinatra’s `My way’ begin te zingen. Zo verstrijkt de tijd, ergens tussen verleden, heden en toekomst in en ervaar ik voor een aantal uur volledige gelukzaligheid.

Maar dan krijg ik honger. Na even verder lopen blijk ik al in iets toeristischere regionen aan te komen bij een strand, genaamd `Cap de la coz’. Die zogenaamd strandhanddoek bleek wat al te optimistisch, want niet alleen is er behalve een surfschool bijna geen hond op het strand (letterlijk en figuurlijk), maar ook is het slechts een graad of 16 en trekken er af en toe wat buien over. Zoeken met Google Maps levert een restaurantje op. Als ik er naartoe loop zie ik een pizzeria. Dat moet dan maar weer, denk ik. Ik bestel de befaamde vier kazen pizza. Nadat ik besteld heb en naar de wc vraag, blijkt het daadwerkelijke restaurant naast deze toko te zitten. Ik eet de pizza, die ok smaakt, maar veel te zwaar op de maag ligt, gedeeltelijk in de regen op. Als ik de pizza op heb voelt het al alsof ik plotsklaps 5 kg zwaarder ben geworden en ik besluit de rest van de dag alleen nog maar koekjes te verorberen. Als ik verder ga met de schitterende wandelroute over de natuurstranden langs de kust krijg ik al vrij snel door dat deze pizza tussendoor eten geen goed idee was. Ook is mijn water er bijna doorheen. Met betrekking tot de laatste issue besluit ik maar weer een eindje terug te lopen richting de toko waar ik de pizza haalde en de jonge, vriendelijkste serveerster is op mijn verzoek bereid het flesje te vullen met koud tapwater. Er blijkt ook een donatiepotje te staan voor een geplande reis van de serveerster en twee vriendinnen naar Schotland. Een dergelijke reis is voor meiden uit deze regionen dus niet zo vanzelfsprekend als voor die verwende pubermeisjes uit het Gooi. Ik besluit 100 euro te doneren. Nee, flauw grapje, maar toch de moeite waard, ik doneer 1 euro. Met he water weer in mijn bezit, maar met de steek nog rond mijn middel, loop ik met beduidend minder energie verder. Gedurende de verdere wandeling krijg ik plotseling zo’n inkakmoment dat ik met mijn hoofd op een rots in slaap val. Die verdomde pizza. Als ik weer wakker word en bikkelhard verder ga met lopen, omdat het allemaal wel ontzettend mooi is, besef ik me op een zeker moment dat ik al wel een eindje van het hotel verwijderd ben. De enige medewerkster aldaar wist immers niet hoe lang de route was. Ik kom tot de ontdekking dat ik nog ruim 5 km terug moet lopen. Ik neem daarvoor de korte en saaie route (ook geodeten in de wiskunde zijn vaak kort en saai) en als ik aankom bij het hotel blijk ik die dag 20 km gelopen te hebben, omhoog en omlaag.

Bij aankomst doe ik nog een tukkie tot een uur of 21 uur en vind daarna nog de energie aan mijn reisdagboek te schrijven. Voor de volgende dag heb ik een uitstapje naar Concarneau gepland staan, dat plaatsje met het beruchte stationnetje, waar ik in eerste instantie naartoe wilde als onderdeel van dit grote backpackavontuur. Eerst heb ik op dat moment nog een comfort tweepersoonsbed en eigen badkamer in het vooruitzicht. Laat ik nog maar even genieten van the Shire zolang het nog kan, bedenk ik me voordat ik in slaap val.