Dag 32 t/m 34

Dag 32 (18-8):

Het laatste uur in Coimbra heeft geslagen. Om 9 uur heb ik nog een bezoek aan de universiteitsbibliotheek gepland staan, in combinatie met een bezoek aan de universiteit zelf en de bijbehorende kapel. Ik sta derhalve om 8 uur op, maar skip een fatsoenlijk ontbijt en de ochtendgymnastiek. Dit stelt me wel in staat om netjes op tijd te arriveren, uiteraard met de degelijke anwb jongens on mijn voeten, en nog wat foto’s te nemen van het universiteitsplein. Om 9 uur treed ik de bibliotheek binnen, die beoogt de toeristische hoofdattractie van Coimbra te zijn. Na eerst door wat oude tunnels geleid te worden en in een soort pre-bibliotheek bibliotheek met boeken te mogen kijken, worden we vervolgens naar de bibliotheek zelf begeleid waar een dame op leeftijd er op toeziet dat we geen foto’s maken. Het is een aardige verzameling, maar ik kan nu niet zeggen dat ik omver geblazen wordt, gezien het feit dat ik ook al de bibliotheek van Salamanca heb mogen aanschouwen. Toen was het echter achter glas, nu in de bibliotheek zelf. Op commando van de eerder genoemde strenge dame mogen we vervolgens ook weer de bibliotheek verlaten. Vervolgens bezoek ik de universiteit zelf, waar ik weer een oude collegezaal fotografeer, wat foto’s van het universiteitsplein van bovenaf kan maken, en tot slot nog de portretten van oud-rectoren zie, waarbij de medewerkster me trots op het portret van de oudste rector wijst. Daarna staat nog een bezoekje aan de kapel gepland, die je binnenkomt door eerst op de deur te kloppen, waardoor bij menigeen ten onrechte de indruk ontstaat dat deze gesloten is. Om kwart voor tien vind ik het mooi geweest en ga weer richting het hostel. Maar niet voordat ik nog een laatste keer naar beneden loop langs het uitgeklopte kleed over het balkon en het uitzichtpunt over de stad nog een keer aandoe.

De treinreis valt vervolgens saai te noemen, omdat hij niet spannend is, nog erg lang duurt. Ik breng de reis in mijn herinnering slapend en een beetje op mijn telefoon tokkelend door. Graag niet over die biografie van Einstein beginnen, er is nog steeds hoop. In Lissabon aangekomen heb ik volgens Google maps nog twee symbolen nodig. Het eerste symbool blijkt de metro te zijn, waarvoor ik na een tijdje gestuntel, omdat mijn pas niet geaccepteerd wordt, toch een kaartje voor 3 dagen weet te bemachtigen. Ook de bus en tram krijg je er dan bij cadeau. De tram komt in eerste instantie niet opdagen en nadat ik al een tijdje omhoog gelopen heb komt hij dan toch en blijkt het het meest schattige kleine trammetje uit het stenen tijdperk te zijn. Ik pak nog een aantal haltes mee en kom vervolgens na nog wat wandelen aan bij het hostel waar ik de komende 2 nachten doorbreng. Bij de receptie merk ik in eerste instantie al dat ik flink lang in de rij moet staan. Als ik dan uiteindelijk aan de beurt ben komt er een stortvloed van verwarring en dubbelzinnige informatie af. Of, beter gezegd, een gebrek aan duidelijke informatie. Uiteindelijk weet ik in ieder geval de sleutel van mijn kamer te bemachtigen en daar aangekomen loop ik langs allerlei gesloten gordijntjes naar mijn eigen bed. Ik kom één dame tegen waarmee ik fluisterend woorden wissel over een handdoek, beide in de veronderstelling dat verder iedereen wel zal slapen. Die blijkt wel degelijk gratis, maar niet door de receptionist meegegeven. Vervolgens volgt een uur van door het grote gebouw lopen om te checken wat er allemaal te zien en te doen is, afgewisseld met tien keer zaken navragen bij de receptie, waarbij je steeds het gevoel wordt gegeven dat jij degene bent die iets ongebruikelijks doet door naar het redelijke te vragen. De hoofdconclusie is in ieder geval dat er die middag om 17:30 uur een welkomstdrankje gepland staat en die volgende ochtend een functional training sessie. Voor beide schrijf ik me dan maar in, waarbij ik voor de laatste nog een papiertje moet regelen, aangezien dat eerder die middag voor een hoop qr code ellende zorgde.    

Rond een uurtje of kwart over vijf kom ik aan op het bloedhete dakterras van het hostel, waar een over de top vriendelijke bartender me vraagt welk drankje ik zou lusten. Ik heb al snel door dat ik in een hostel beland ben dat pretendeert jong (ook wat betreft populatie) en hip te zijn. Als ik een tijdje alleen aan een tafeltje zit met een biertje word ik aangesproken door een Oostenrijkse dame van mijn leeftijd achter me, waar ik eerder al kort in de lift mee in gesprek raakte. Het is ook haar eerste avond, ze komt bij me zitten, en samen hebben we hoge verwachtingen van dat welkomstdrankje. We zien het allebei wel zitten om zo’n eerste avond in het hostel veel nieuwe mensen te leren kennen, zodat je daar in de avonden gezellig Lissabon mee kan gaan verkennen. Er staat na het welkomstdrankje ook nog een comedy avond op het dakterras gepland. De organisator is druk bezig met de logistieke en technische organisatie, maar vergeet daarbij soms de oprechte verplaatsing in de nieuwkomers. Na een uur vertraging krijgen we in plaats van een cocktail door omstandigheden een biertje als welkomstdrankje toegeschoven op de tafel waar we al zitten. Tot zover de activiteit die `welkomstdrankje’ heet. Niet een verbindende, sociale activiteit met behulp van een speeddate concept of iets dergelijks, maar een ontvangen van een gratis biertje, waardoor geen enkele voedingsbodem ontstaat voor het leren van veel nieuwe mensen. Ondertussen raak ik wel in een gezellig gesprek met de Oostenrijkse dame van 36, die Sloveens en Italiaans geeft op een internationale school in Oostenrijk. Het gesprek lijkt op dat moment ook wel naar meer te smaken, aangezien ze zich ook goed kan verplaatsen in mijn werk en interesses. Na een tijdje moeten we vanwege een reservering voor de comedy avond naar achteren verplaatsen. We besluiten zelf niet heel erg veel behoefte te hebben aan de comedy avond en plannen derhalve samen wat buiten het hostel te gaan eten, om zo ook de zonsondergang mee te kunnen pikken, zoals ik voorstel.

We lopen richting de kust van Lissabon en komen ondertussen een druk uitgaansleven tegen. Onder andere langs een expositie van metro 28a, de metro die ik eerder een paar haltes nam en die een toeristische hoofdattractie van Lissabon blijkt te zijn, en de roze straat, een populaire uitgaansstraat. Bij de kust aangekomen besluiten we daar verder langs te lopen, het eten nog even uitstellend, aangezien we beide van mening zijn dat de beste tentjes toch wat verder van deze kust vandaan zitten. Dit resulteert in een prettige, rustgevende wandeling. We komen vervolgens uit bij het hoofdplein van Lissabon, waar wat fotootjes geschoten worden en de Oostenrijkse dame ineens de mededeling doet dat de volgende dag een vriendin van haar langskomt en ze de komende twee dagen daar mee door zal brengen, om vervolgens verder te reizen naar een andere bestemming. Vooral het eerste mededeling valt wat koud op mijn dak, omdat ik eerder duidelijk kreeg dat ze tenminste een paar nachten in Lissabon doorbracht en alles er wel op leek te wijzen dat ze vrijgezel was. Het voelde meteen als een kaars die werd uitgeblazen. Als we vervolgens de hoofdstraat vanuit het hoofdplein inlopen begint bij beide ook nog eens flink de vermoeidheid toe te slaan. Nog een tijdje doorlopen, klimmen we weer omhoog richting het hostel en passeren we onderweg nog een tentje dat niet direct toeristisch lijkt aan te doen. Het blijkt dat echter ook weer wel te zijn, maar ondanks dat bevalt het eten wel prima. Ik eet een mixed grill met aardappeltjes, rijst en bier. Wat zij at weet ik niet meer. Aangekomen bij het hostel, om maar direct ons bed op te zoeken, geven we aan dat we het allebei leuk vonden, komt er nog een knuffel en de loze belofte dat we elkaar de volgende dag wel weer zullen zien, ondanks de afspraken met die verdomde vriendin van haar. We hebben elkaar daarna nooit meer gezien.

Dag 33 (19-8):

Als ik opsta ga ik eerst maar eens navraag doen over het ontbijt en die functional training sessie. Ochtendgymnastiek is dan verder ook niet nodig. Het ontbijt, dat ik rond 08:30 uur nuttig, is prima. Het bestaat uit thee, jus d’orange, een croissant, brood, fruitsalade en roerei. Na nog meer gezeik over het formulier voor de functional training sessie krijg ik uiteindelijk een papieren versie aangeboden, die ik boven op het dakterras zou moeten laten zien. Als ik boven rond de klok van 9 aankom blijk ik niet alleen de enige die zich voor deze functional training sessie heeft ingeschreven, maar blijkt ook de instructrice nog nooit dit rare formulier gezien te hebben. Ik mag er daarom van haar mee doen waar ik zin in heb. Een andere bevestiging dat dit hostel veel faciliteiten heeft, inclusief een buitenzwembad, maar op het gebied van communicatie zo slecht is, dat dit grote aanbod totaal niet tot zijn recht komt, zeker niet voor mensen die alleen reizen. De instructrice geeft me vervolgens een hele prettige personal training fitness sessie van circa een uur, waar nog bijkomt dat ze er zelf bepaald ook niet onaardig uit ziet. Ik bedank haar daarna nog vriendelijk voor de sessie en tips aangaande de verdere sociale activiteiten voor die dag. Als ik weer terugkom op de kamer van het hostel raak ik nog even in gesprek met twee Amerikaanse dames, die uiteraard op punt van uitchecken staan, maar nog wel aangeven ook eens navraag te doen naar dat `good feeling hostel’ in Sagres. Een Italiaans meisje dat eerder wat gesloten was maakt van dat gesprek ook gebruik om me van wat tips te voorzien voor een bezoek aan Lissabon. Als ik haar een drankje voorstel tijdens de dj sessie die avond op het dakterras, geeft ze aan dat ze probeert rond de klok van 21 uur die avond wel aanwezig te zijn.

Op advies van de Italiaanse begin ik mijn bezoek van Lissabon met het kasteel, midden in het oude stadscentrum, bovenaan de berg. Om daar te komen kan ik eerst echter nogmaals een beroep doen op een van de hoofdattracties van Lissabon. De oude, aandoenlijke stadstram 28a uit het jaar blok. Het binnenstappen van deze tram is als een soort bezoek aan de houten achtbaan in de efteling, waar je heuvel op, heuvel af, door elkaar geschud wordt. Dit gevoel wordt nog meer versterkt tijdens het remmen van de tram. Ik zit ditmaal een stuk langer in deze tram en geniet er nu ook zonder tijdsdruk van als van een efteling attractie. Het enige verschil is natuurlijk dat je bij de efteling meer dan 40 euro betaald voor een entreebewijs, terwijl deze oude tjoektjoek bij het ov kaartje voor de metro is inbegrepen. Als ik uit de tram stap kom ik direct aan bij een mooi uitzicht punt over Lissabon, waar ik maar meteen van de gelegenheid gebruik maak om mezelf door een aantal toeristen te laten fotograferen. Daarna ga ik de toeristenhorde achterna de berg op. Ik kom daarna inderdaad bij het stadskatsteel uit, waar een behoorlijke rij voor staat. Ik hoef echter niet erg lang in de rij te wachten en treed het kasteel binnen. Het doet erg denken aan het soort kastelen dat ik ook al in Nantes en Concarneau heb bezocht. Je kunt door de tuinen, pleinen en over de muren lopen en krijgt daarbij een prachtig uitzicht over de stad cadeau. Op deze manier ga ik het avontuur dan maar weer aan en ben nog even in de veronderstelling dat ik via een gigantische trap het kasteel kan verlaten, terwijl ik in werkelijkheid daarmee op een of ander uitkijkplateau beland, om vervolgens dat godsgruwelijke eind weer omhoog te moeten.

Als ik uiteindelijk de kasteeltuinen verlaat besluit ik dat het eerst maar weer eens tijd is om dat verdomde ov traject naar Sagres, specifieker naar het dorpje Raposeira, voor de volgende dag goed uit te zoeken, want dat zal wel weer niet meevallen. Ik pak daartoe de tram 28a terug richting het centrale plein aan de kust in Lissabon, daar zit namelijk het toeristen informatiekantoor. De dame daar staat me gelukkig zeer vriendelijk te woord en is bereid in detail met me uit te pluizen hoe ik daar kan komen. Ik bedank haar hartelijk als we tot de slotsom komen dat ik eerst richting Lagos moet met een directe verbinding om vervolgens met een zeer lokaal busje, dat om de twee uur rijdt, in Raposeira te eindigen. Ze geeft me ook het tijdsschema mee van dat lokale busje, met de uitzonderingen van de diensten weergegeven in letters etcetera, via een foto. In het hostel aangekomen ga ik eerst maar weer eens aan het schrijven, aangezien een verslag van Coimbra nog op zich laat wachten, en hak ik eerst nog even een knoop door over het precieze reistraject dat ik ga volgen. Ik kan om 14:00 uur een bus richting Lagos pakken van Alsa, om daarna met Eva om 18:30, na ingecalculeerde 25 minuten overstaptijd, de reis te vervolgen naar Raposeira. Als ik de eerste reis wil boeken, wat alleen met creditcard kan, blijkt mijn maandelijkse limiet van 1000 euro bereikt te zijn, en moet ik een naar, maar noodzakelijk gesprek met de Nederlandse bank aangaan om deze limiet omhoog te gooien. Gelukkig heb ik succes en wordt de limiet per direct opgehoogd. Anders had ik die reis wel op mijn buik kunnen schrijven (enkel figuurlijk). Moet allemaal goed komen met die reis, zou je dus zeggen. Ik heb nog even plannen om de zonsondergang vanaf de torre de Belem te bekijken, maar helaas is die toren dan allang gesloten, dus heb ik al mijn verwachtingen gevestigd op een gezellige dj avond op het dakterras, vol mogelijkheden om nieuwe mensen te leren kennen, om dan vervolgens tot in de kleine uurtjes van Lissabon te kunnen genieten. Al helemaal als je met een Italiaanse kamergenoot dat dakterras betreedt.

Als ik me na het schrijfritueel, -proces en -ongein naar de hostelkamer begeef om me nog even op te frissen voor die avond der avonden blijkt de Italiaanse kamergenoot nog niet aanwezig, maar zie ik nog wel een leuke meid vanuit een ander bed, die me aanspreekt. Ze is Duits en ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om haar dan maar te vragen of zij nog zin heeft in een drankje daar op dat dakterras. Ze zou graag willen, maar deze avond is echt geen mogelijkheid omdat ze erg moe is. Nadat het gesprek wat verder voert met tips over Lissabon enzo, probeer ik het nog een keer, maar blijft het antwoord nee. Ik ga dus maar gewoon alleen, er zullen vast wel meer mensen in een soortgelijke situatie daar naartoe gaan, dacht ik. Ik zet ff een knop om en bij de bar aangekomen om een drankje te bestellen, spreek ik meteen maar twee mensen aan, waarvan één een Nederlander, over het menu enzo. De Nederlanse jongen geeft aan dat hij hier is met een vriend, net een groep meiden heeft leren kennen op het dakterras, en wenst me veel plezier. De andere jongen, en zo bleek die ochtend, kamergenoot, blijkt nog afstandelijker en de indruk dat ik wel ff aan kan schuiven krijg ik bij geen van beide in enige zin. Ik zie op het moment dat ik mijn biertje krijg vooraan bij de dj wel een erg mooie jongedame alleen zitten en besluit van die gelegenheid gebruik te maken om daar op af te stappen en te vragen of zij ook alleen reist. Dat blijkt zo te zijn en te werken en ik schuif aan. Ze blijkt Nederlands, alhoewel ik er al wel na een paar zinnen achter kom dat ze niet van plan is lang te blijven, omdat ze alleen ff één drankje wil doen. Ook kom ik er niet veel later achter dat ze (uiteraard) een Italiaanse vriend heeft. We hebben vervolgens wel een leuk gesprek, waarbij ze aangeeft freelance marketer te zijn, die ook nog onderwijs gedaan en overwogen heeft. Haar huidige baan geeft echter ook jaloersmakende mogelijkheden, want ze kan alles online doen, waardoor ze in feite de wereld rondreist en haar werk vanuit verschillende locaties uitoefent. We komen daarbij nog tot de slotsom dat de reiskosten van hostels maandelijks bij elkaar opgeteld niet hoger zijn dan een maandelijkse huursom in Utrecht of Leiden. Bizar eigenlijk. Ik besef me door deze online freelance ontwikkeling ook dat het tekort in het onderwijs misschien alleen nog maar verder gaat toenemen. Als ik al eten bestelt heb vertrekt ze dan toch echt, na nog aangegeven te hebben het gezellig gevonden te hebben. Als mijn eten arriveert is de ober vervolgens veel afstandelijker dan daarvoor toen ze er nog bijzat en eet ik vervolgens alleen het eten op, dat overigens prima smaakt. Ondanks dat ik daarvoor een heel fijn gesprek had, kan zo’n situatie toch wel een naar gevoel nalaten, met name als je op een dakterras zit waar een dj muziek draait en groepen bekenden samengesteld uit kleinere groepjes bekenden (in ieder geval verder geen individuele reizigers naar mijn sterke idee) het samen heel gezellig hebben en waarschijnlijk een gezellige nacht tegemoet gaan. Na nog een tijdje zo alleen te zitten besluit ik dat dit verder niet gaat werken en loop nog even langzaam langs de tafels het dakterras af, om te peilen of het nog ergens niet ackward zou zijn of op zelfs op prijs zou worden gesteld als ik er bij zou gaan zitten. Die indruk krijg ik niet, zeker niet bij de groepen waar de jongens die ik eerder bij de bar aansprak onderdeel van uitmaken. Als ik weer in de hostelkamer aankom blijkt de Italiaanse kamergenote nog steeds niet gearriveerd te zijn.

Op dat moment raak ik in een flinke dip die ik op dit niveau eerder deze vakantie nog niet in deze mate ervaren heb. Het is 22 uur en naar bed gaan vind ik echt nog geen optie, ik heb nog veel te weinig van Lissabon meegekregen. Ik besluit de avond en nacht in Alfama, het oude stadscentrum van Lissabon, te gaan wandelen. Eerder was ik in de veronderstelling dat ik na het kasteelbezoek al door deze kleine straatjes gelopen had, maar het gesprek met de Duitse in mijn kamer, kom ik erachter dat ik het echte Alfama, dat meer dan de moeite waard is, nog helemaal niet gehad heb. Ik pak weer die tram 28a en stap uit bij de halte onder het kasteel. Om me heen bruist het van de gezelligheid onder mensen die het die avond beter hebben getroffen dan ik. Ik bestel een belachelijk dure Caipirinha, een typisch Portugese cocktail, voor 10 euro, die ik onderweg opdrink. Als ik in de echte kleine straatjes van Alfama belandt, blijken die inderdaad erg sfeervol, klein, verstopt en perfect te passen bij de gemoedstoestand van ultieme eenzaamheid die ik op dat moment ervaar. Ik merk ook dat koppeltjes dit gebied van Lissabon veel aandoen en ten onrechte veronderstellen dat dit zogenaamd romantische stukje Lissabon hun toebehoort. Ik spuug denkbeeldig op hun gezichten. Zonder besef van tijd en zonder dat het me verder boeit wat er op dat moment nog op mijn pad gaat komen zwalk ik door de prachtige straatjes van Alfama, wat in feite een uitvergrote versie is van de Joodse wijk in Sevilla. Af en toe passeren gelukkige, lachende stelletjes. Ik spuug op hun gezichten. Ik neem af en toe een foto van deze immense schoonheid die aan de eenzamen toebehoort en als ik onderaan een trap aankom neem ik in het gitzwart van de nacht waar hoe het hier krioelt van de eenzame kakkerlakken op het asfalt. Wederom een bevestiging van mijn hypothese aangaande de aard en oorsprong van Alfama. Als ik na uren alle straatjes van deze wijk die me toebehoort heb gehad besluit ik te voet ook weer richting het hostel te gaan, om maar naar bed te gaan. Wederom passeren een aantal koppels en zie ik veel vreugde in de barretjes in de kleine straten. Ook in het hostel is nog volop leven en vreugde. Ik voer nog een keer een goede rochel uit tot ik het groen van de snot in mijn keel voel. Ik spuug op hun gezichten. Eenzaamheid en Alfama zijn één. Eenzaamheid en Jeroen zijn één.

Dag 34 (20-8):

Als ik die ochtend opsta ben ik nog steeds niet honderd procent ontnuchterd. Ik ga rond de klok van 9 uur naar de receptie waar ik een ontbijt nuttig. Hetzelfde als die dag daarvoor. Na het ontbijt ga ik nog voor een douche en pak ik mijn spullen in. Ik check rond de klok van 10 uur al uit en doe nog even navraag naar hoe ik met de ferry naar de andere kant van het water kan komen, naar het jezusbeeld, een tip die ik de vorige dag van de Italiaanse kamergenoot nog kreeg. Ook had ik als een plan b nog in gedachte naar de torre de Belem te gaan, een mooi uitzichtspunt over Lissabon en de rivier. Bij het uitchecken en het plaatsen van mijn bagage in de daarvoor bestemde ruimte kom ik er echter achter dat er ook in dit hostel een mogelijkheid is te wassen en te drogen. Nadat ik telefonisch navraag doe bij het volgende hostel over de mogelijkheden op dit gebied krijg ik al snel te horen dat die er niet zijn en met al het zand van het strand en het zout van de zee in mijn gedachten hoef ik niet lang na te denken om te beseffen dat dit de laatste goede mogelijkheid is om het noodzakelijke te voltooien. Na wederom wat gezeik met muntgeld ga ik terwijl de wasmachine draait nog even bij het buitenzwembad zitten en blader wat door mijn reisgids. Daar tref ik nog een leuke dame bij een gast aan, die elkaar duidelijk niet voor deze vakantie kenden, waardoor ik bedenk dat het buitenzwembad achteraf misschien een slimme ontmoetingsplek was geweest.

Nadat ik de kleren in de droger heb gestopt, waarvan het programma 80 minuten duurt, besluit ik er dan maar echt eens op uit te gaan. Het is dan ondertussen wel al iets na elven. Ik kom rond 11:15 bij de ferry aan en vraag even na of het nog haalbaar is op en neer te gaan naar het jezus standbeeld. Dat blijkt wat kort dag, aangezien ik rond de klok van 12:45 uur wel weer echt in het hostel moet zijn. Als ik richting de bus loop naar de torre de Belem duurt ook dat nog even en ik besef nog net op tijd dat een busrit van een half uur heen en van een half uur terug ook wel weer onnodig veel stress op gaat leveren met het halen van mijn bus naar Lagos om 14:00 uur. Ik houd het daarom maar bij een wandeling langs de kust, die me uiteindelijk weer naar het centrale plein voert. Daar bedenk ik dat het voor de lange reis nog een goed idee is een goede lunch te scoren. Als ik vanuit het centrale plein de hoofdstraat inloop kom ik al snel bij een willekeurig typisch toeristenrestaurantje. Ik heb geen hoge verwachtingen van de lunch, maar ondanks dat ik wat vet weg moet snijden eet ik toch wel een prima Portugese en Braziliaanse vleesspecialiteit, waarvan de naam me even ontschoten is. Ook is het dessert na lang niet verkeerd, een soort taartje maar weer. Terwijl ik de lunch nuttig en na de wandeling langs de kust zit ik al weer een stuk beter in mijn vel en kijk ik vooral uit naar het volgende avontuur de laatste 6 nachten in Sagres, Raposeira, om precies te zijn.

Lissabon als stad heb ik niet genoeg leren kennen om echt goed te kunnen beoordelen. De wijk Alfama was zonder meer van een bijzondere schoonheid en had ook een zeker mysterie in zich. Een perfecte wijk voor de eenzame ziel die even zijn zinnen wil verzetten en een mentale zoektocht naar rechtvaardigheid voor ogen heeft. Voor koppeltjes veel minder geschikt. Ook een wandeling langs de kust is mooi en rustgevend. De metro 28a is erg aardig en voegt toe aan de algehele sfeer van de stad, alhoewel je er niet op moet rekenen als openbaar vervoer middel als je hem echt nodig hebt. Het kasteel was ook aardig, maar was niet erg vernieuwend na twee soortgelijke kastelen die ik al eerder had aangedaan. Ik zou zeker 3 of 4 nachten door moeten kunnen brengen in een communicatief beter hostel om een beter oordeel te kunnen vellen.

Ik neem nog een laatste keer de tram 28a omhoog richting het hostel en geniet nog even van de schuddigere capriolen van het oude wagentje. Bij het hostel aangekomen is het een kwestie van de gedroogde kleren in mijn backpack flikkeren, de pas afgeven en wegwezen. Ik sta netjes om 13 uur bij tram 28a te wachten, maar ondanks dat de tram een leuke toeristische attractie is, is het bepaald geen betrouwbaar openbaar vervoermiddel. Na minstens 10 minuten wachten, terwijl hij al twee keer op had moeten komen dagen, begint het zweet tussen mijn billen in te grote hoeveelheden te domineren en met oog op het beperkte aantal boxershorts dat ik nog voor de komende 6 nachten tot mijn beschikking heb besluit ik dan maar met backpack en al de steile berg op te lopen. Als ik op deze manier rond 13:25 bij de tramhalte aankom ben ik al behoorlijk gesloopt. De tram zet me netjes bij de bedoelde halte af, maar de zoektocht aldaar vandaar uit valt dan weer tegen, maar uiteindelijk kom ik toch met nog een minuut of 7 speling bij de bus richting Lagos aan. Die vertrekt om 14:05 uur, circa 5 minuten na het geplande vertrek. De reis lijkt prima te verlopen, maar als het op een gegeven moment 17:55 uur is als we bij de één na laatste halte aankomen begin ik toch al wel wat na te denken. Als ik om 18:05 uur op een bordje zie dat de rit naar Lagos nog 26 km is en mijn aansluiting om 18:30 uur is, begint de paniek weer aardig toe te slaan. Ik loop naar de chauffeur toe en vraag hoe lang hij verwacht dat het nog duurt. Hij steekt een hand met vijf vingers op. Min of meer, zegt hij. Vijf minuten zijn in de wereld van deze chauffeur in werkelijkheid 15 minuten en om 18:25 uur heb ik het niet meer. De bus parkeert om 18:28 uur, met 23 minuten vertraging, waarna ik weer sprintend met mijn backpack over één schouder over de bushalte ren en het woord `Raposeira’ uitroep. Gelukkig word ik ditmaal snel naar de plaats van bestemming verwezen en om exact 18:30 uur neem ik plaats in die verdomde laatste bus die deze kant op gaat, die direct vertrek nadat ik instap. De rit naar Raposeira duurt nog ruim een uur en een kwartier (in taxi tarieven weer een drama scenario) en als ik uitstap ben ik nog even bang dat de buschauffeur doorrijdt als ik uitstap, met mijn tas nog in zijn laadruimte. Vanwege de verder lokale Portugese bevolking in de bus was mijn tas namelijk de enige in de gehele laadruimte. Nadat ik nog ff `maleta’ roep komt gelukkig ook dit avontuur weer goed. Met backpack en al sta ik bij de geplande halte in Raposeira, waarna het nog een kleine wandeling is. De pijn in mijn onderbuik vanwege de stress bij de overstap voel ik dan nog wel.

Omdat het surfhostel `The Good Feeling’ op de website staat omschreven als een ultiem socialize hostel met vele activiteiten zie ik voor de ingang al een grote groep bloedmooie vrouwen in bikini staan die me met al juichend en joelend in ontvangst nemen en welkom heten en zeggen dat nu alles helemaal 100% top gaat voelen vanaf nu. Niet echt zo natuurlijk, maar zou wel mooi zijn geweest. Ik check in bij de vriendelijke receptioniste die me rondleidt door het hostel en me ook de kamersleutel overhandigt. In de kamer kom ik een man tegen die me vrij vlot aanspreekt en aangeeft dat hij op een soort pelgrimstocht is en de volgende dag weer verder gaat. Hij had de indruk dat ik dat mogelijk ook was vanwege de grootte van mijn backpack. Na een opfrisdouche schrijf ik me ook maar direct in voor de maaltijd van die avond die om 20:30 aanvangt.

De maaltijd is aardig, waarbij ik, zo blijkt, plaatsneem bij een aantal medewerkers van het hostel en een andere backpacker uit Australië. Behalve dat ik tijdens de maaltijd merk dat de populatie toch wel erg jong is vind ik het gehalte aan elkaar geregen grapjes wel wat groot worden, wat bij mij al snel een soort popie jopie indruk achter kan laten. Ik eet een goede huisbereide soep en rijstgerecht met varkensvlees achteraf. Na de maaltijd kom ik in de hostelkamer drie andere Nederlandse meiden tegen die hier ook nog twee nachten verblijven. Ze nemen echter geen lessen. Ze zijn jong, een beetje oppervlakkig als groepje bij elkaar, maar wel vriendelijk. Als ik merk dat schrijven vanwege de drukte in de woonkamer geen echte optie is, ga ik daar maar een tijdje zitten en pingel wat doelloos op mijn telefoon. Na een tijdje sluit ik me bij de drie Nederlandse meiden aan en we spelen één of ander kaartspel, waar ik natuurlijk niets van braai, maar dat doet verder niet ter zake. Het is een aardige avondinvulling die zo tot het slapen gaan doorgaat. In de aanwezigheid om me heen is verder veel heel veel Duits te verstaan en aansluiting bij andere groepjes lijkt toch helemaal niet zo vanzelf te aan, alhoewel ik die naïviteit na het vorige hostel al wel had laten varen. De volgende ochtend staat de eerste surfles in de omgeving gepland.

Met nog maar 6 nachten resterend begin ik het einde nu ook echt te voelen en staat het zoveel mogelijk geniet van de komende dagen hoog in het vaandel. In de trein richting Lagos blikte ik al terug op de mooie momenten die ik deze reis heb mee mogen maken. Dat er nog vele mogen komen, die ik zondermeer met jullie zal delen. Tot snel.