Dag 35 t/m 39

Dag 35 (21-8):

Rond een uur of 8 sta ik op. Aan zaken als ochtendgymnastiek denk ik niet meer echt, enerzijds vanwege gebrek aan ruimte, anderzijds vanwege de drie uur durende surflessen die vanaf heden dagelijks gepland staan. De vorige dag is me toegezegd dat ik rond de klok van 9 uur ’s ochtends kan ontbijten, om me vervolgens om 09:15 uur richting het verzamelpunt voor de surfles te begeven. Die vorige avond was boodschappen doen niet meer mogelijk, aangezien het eten na 21 uur eindigde en de lokale supermarkt om 21 uur sloot. Ik had rond de klok van 9 uur ’s ochtends dus 12 uur niet gegeten en stond op het punt een drie uur durende surfles te volgen, die bekend staan om hun extreem uitputtende karakter. Als om 9:03 uur het ontbijtbarretje nog potdicht zit trek ik maar zo snel mogelijk aan de bel. De jongedame van het personeel reageert laconiek dat ze het niet echt weet en dat hij over een minuut of 5 wel zal komen. Als hij ik op het balkon blijf zitten en hij er na 10 minuten nog niet is zie ik geen enkele verbale of non-verbale reactie vanuit haar kant, terwijl ze prima weet dat dat voor mij impliceert dat ik op een lege maag een 3 uur durende eerste (nou ja, misschien tweede) surfles te lijf moet gaan. Een beetje meedenken en verantwoordelijkheidsbesef zou dan op zijn plaats zijn geweest. Ik stap vervolgens maar naar één van de eigenaren die al iets meer geëngageerd reageert en de barmedewerker opbelt. Hij blijkt zich verslapen te hebben. Dat kan natuurlijk gebeuren en neem ik ook niemand kwalijk. Wat ik op zo’n moment wel verwacht is dat personeel meeleeft met mijn situatie op zo’n moment en heel simpel een boterham of iets dergelijks aanbiedt, zodat ik in ieder geval iets gegeten heb voor de drie uur durende uitputtingsslag. Dat gebeurt niet en de eigenaar verontschuldigt zich min of meer en verwijst me naar de supermarkt in de buurt. Dat red ik nooit meer, want het is dan al 09:13 uur en zo’n eerste les wil je natuurlijk gewoon op tijd daar staan en geen risico nemen dat ze wegrijden zonder je. Je kent de mores op dit gebied nog niet. Ik vraag aan één van de Nederlandse kamergenoten dan maar of ze nog wat hebben en krijg gelukkig nog wat ontbijtkoekjes mee. Op die calorieën moet ik het dan maar doen.

Met toch wel wat irritatie ga ik naar beneden, naar het verzamelpunt voor de surfles. Ik krijg op eigen aangeven een maatje S wetsuit mee, omdat getwijfeld wordt tussen maatje S en M. Ik had in San Sebastian naar eigen weten namelijk ook een maatje S aan. Het blijkt al snel dat niet alleen mensen van mijn hostel aan de surfles deelnemen, maar ook mensen van andere nabije hostels. Uiteindelijk zijn er twee mensen, waaronder ikzelf, van mijn eigen hostel die aan deze surfles deelnemen. Tot zover de theorie dat je tijdens de surflessen mensen ontmoet waarmee je in de avonden dan gezellige dingen doet. Dat is wederom sterk overdreven. Ik ontmoet bij het ontmoetingspunt wel een aantal andere Nederlanders, Hylke en een vader met zijn kinderen. Hylke blijkt een open spreker en in de zanderige turkovan richting het strand voel ik al redelijk snel ruimte om mijn irritatie over de ontbijtmogelijkheden van die ochtend de ventileren, die er toch even uitmoeten om optimaal van de surfles te kunnen genieten. Dit blijkt effect te resulteren en Hylke en de getatoeëerde vader met kinderen kunnen zich goed in mijn situatie verplaatsen en geven aan dat het bij het ontstaan van problemen de andere kant opkijken ook wel iets typisch Portugees is. Ik krijg van Hylke nog wat extra suikerbrood aangeboden en langzaamaan gaat het al richting een enigszins fatsoenlijk ontbijt alvorens de warming-up aanvangt. 

De sympathieke edoch popie jopie van origine Schotse surfcoach geeft een vermakelijke popie jopie warming up op het zand waar we in groepsverband wat wedstrijd achtige oefeningen moeten doen en wat dansachtige rek- en strekoefeningen met subtiele toespelingen op bewegingen tijdens de coïtus krijgen. Daarna geef ik uiteraard aan dat ik tot de groep mensen behoor die nog nooit eerder heeft gesurft, om de eer aan mezelf hoog te houden. We gaan in het zand op die dikke kunststof beginnersborden liggen en gaan door de basisstappen heen. Daarna maar weer eens richting dat water, dat altijd weer kouder blijkt dan waar je op dat moment zin in hebt. Gedurende de surfles, waar de Schotse sympathieke popie jopie ook individuele aandacht voor je heeft, lukt het me een paar keer, onder direct bevel van en op weg geholpen door de Schot, de stappen op het water uit te voeren en zelfs een paar seconden op dat bord te blijven staan. Voor ik het weet zijn die drie uur voorbij en blijken we de pauze die normaal tussendoor gepland staat geskipt te hebben. Ondanks dat de zon erg fel was en het zonnebrandcrème gehalte hoog, was de wind ongunstig en was het gehalte krachtige golven erg klein. Dat resulteerde in relatief veel wachten, weinig activiteit en als gevolg daarvan een behoorlijk onderkoeld lichaam. Het laatste half uur ben ik dan ook als een malle aan het klappertanden. Maar dan ook echt. Klappertanden is een biologische reactie om het lichaam warm te houden heb ik weleens gelezen. Hoe het verder precies zit weet ik niet meer en ik ben te lui om het nu op te gaan zoeken. Als we weer teruggaan richting de turkovan moet we zorgen dat onze surfboarden zandvrij zijn, wat een min of meer onmogelijke taak is als je je surfboard nog over een groot strand, genaamd castelejo, moet meezeulen, terwijl je ook nog een paar slippers en tas met shit op je rug hebt. Dat het surfboard schoon is wordt belangrijk geacht dan dat je zelf schoon bent, gezien het feit dat je de meest onvoorstelbaar smerige mengelmoes van zand, zout, zweet, urine, zonnebrandcrème, zeewier en nog andere shit die ik nu vast vergeet te noemen bent. Urine omdat vast meerder mensen die een huurwetsuit om hun lichaam hebben met het probleem worden geconfronteerd hoe dat nu moet met plassen als je in de zee bent, zonder toilet in de buurt, en die eenheidsworst aan elastisch materiaal om je lichaam hebt. Al met al een prima ervaring, deze tweede surfles, waar ik toch wel weer wat vooruitgang geboekt heb ten opzichte van de eerste keer. Op de terugweg in de turkovan geeft Hylke nog aan, een jongen die ik zou wil omschrijven als een open, vriendelijke gast die wel graag goed zijn best doet de coole kant van zichzelf te laten zien, dat er die avond eventueel een illegaal hippie feest gepland staat waarvan de precieze locatie nog bevestigd moet worden. De pre-party van die avond daarvoor was echter al door de politie opgedoekt, dus veel hoop is er niet, aldus Hylke. Omdat ik op dat moment ook in een soort stadium zit van mijn leven waar ik ook graag die coole kant van mezelf laat zien, ook met oog op het vrouwelijk schoon dat de surfwereld aantrekt, besluit ik appcontact met hem te houden inzake deze kwestie. Het strand wat overig prachtig, gelegen tussen allerlei rotsformaties, maar je prioriteiten liggen tijdens een dergelijke les bepaald niet bij het maken van foto’s, wanneer je onder de sappen zit en je tas ook. 

Bij terugkomst ga ik, na een uitgebreide douche en schoonspoelen onder de douche van van alles en nog wat, voor een goede lunch bij het plaatselijke barretje in Raposeira. Ik moet eerst nog eventjes in de bloedhete zon wachten bij gebrek aan schaduw, maar wordt vervolgens voorzien van een zeer goede mixed grill en lekker taartje na. Tijdens de lunch is in het zeer plaatselijke restaurantje ook nog aardige muziek van een aantal locals te beluisteren, waardoor het gevoel van ultieme ontspanning compleet is. Ik kon het dan ook niet laten een korte video van dit schouwspel te maken. De rest van de middag breng ik al schrijvend door, aangezien ik nog een flink verslag van mijn Lissabon avontuur voor de boeg heb.

Het gezamenlijke eten in het hostel vangt om 20:30 uur aan. Mijn reisverslag is dan nog niet volledig. Ik neem bewust plaats aan een tafel waar deze keer wat minder personeel aanwezig is, aangezien dat niet degenen zijn waar je tijdens je verblijf de beste contacten mee opbouwt. Ik zit aan een tafel bij twee Polen, drie Denen en een Duitse zomermedewerkster. Het is gezellig, maar niet meer dan dat en echt sterkte herinneringen van het gesprek heb ik niet meer, behalve dat de Deense jongen op een gegeven moment nog naar mijn studie en werk vraagt en het wederom over reisavonturen en verdere plannen gaat. Na dit eten doe ik nog een tevergeefse poging mijn reisverslag van Lissabon af te schrijven, aangezien iedereen al in groepjes bij elkaar is geklit en dit niet echt een houdbare of prettige positie lijkt onder deze omstandigheden. Ik besluit buiten bij een gesprek aan te sluiten, waaraan de drie Denen, een Engels meisje, een Italiaanse jongen, en Eda, een bloedmooi Nederlands meisje van Turkse komaf, deelnemen. Misleiding door uiterlijke schoonheid is vaak echter de poort naar de hel, zo zal achteraf maar weer eens blijken. Het zijn gezellige gesprekken, alhoewel zonder al te veel echte diepgang, met vooral de gebruikelijke grapjes. Uiteindelijk blijf ik nog met het Engelse meisje en de Italiaanse jongen napraten over leren surfen. Eda en de drie Denen zijn dan op mysterieuze wijze verdwenen.

De Italiaanse jongen en het Engelse meisje gaan naar bed en de drie Denen en Eda blijken op een andere plek om de hoek buiten plaats te hebben genomen. Daarbij zijn nog een ander Duits meisje en een Duitse jongen gaan zitten. Het begint allemaal prima en er vinden wederom gezellige, maar wat oppervlakkige gesprekken plaats. Mijn drie Nederlandse kamergenoten zijn inmiddels ook thuisgekomen en besluiten na een tijdje deel te nemen aan het groepsgesprek. Dat is het moment dat de groepsdynamiek op een hele vervelende manier in mijn nadeel begint te werken. Ik zit op dit moment naast de drie Nederlandse kamergenoten, links van mij, en Eda, rechts van mij. Omdat de drie Nederlandse kamergenoten mij al wel gesproken hebben (en zelfs met me gekaart hebben, wauwie) gaat hun aandacht als groep van drie al vrij snel naar het Duitse meisje aan hun andere kant en ziet een van de Deense jongens aan de andere kant van het bankje naast Eda zijn kans schoon om eens flink Eda te proberen te versieren en raakt in een 1 op 1 gesprek met haar wat duidelijk als doel heeft alleen aan hun toe te behoren. Als het Nederlandse meisje direct naast mij, zittend op een kussentje op de grond, vervolgens ook mogelijkheid ziet nog verder van mij vandaan richting het bankje te schuiven en ik maar moeilijk mee kan gaan in de oppervlakkiger wordende, meer op grapjes gebaseerde groepsonderwerpen op groepsniveau, is mijn sociale isolement compleet. Het feit dat ik sterk vermoeid ben en al wat bier op heb draagt op dat moment niet bij aan mijn vermogen tot relativeren. Ik begin wat willekeurig op mijn telefoon te tokkelen, zonder echt iets te doen, en kom langzaamaan in mijn hoofd in een steeds zwarter gat. Als het Duitse meisje op een zeker moment vertrekt en afscheid neemt omdat zij vertrekt neem ik niet eens de moeite om op te kijken van mijn telefoon, waarmee ik al een wat minder handig signaal afgeef. Niet veel later neem ik een nog onhandigere beslissing, waar ik nog lang spijt van zal hebben. Volledig gevangen in mijn eigen kop sta ik uit het niets op en loop weg, zonder iets te zeggen. Omdat een van mijn benen slaapt zak ik op de trap naar boven nog twee keer in elkaar. Dat ziet er natuurlijk niet alleen niet uit, maar is ook nog eens reden voor een van de meiden achter me aan te lopen en te vragen of alles goed gaat. Ze zijn op dat moment nog in de veronderstelling dat ik erg dronken ben, maar zodra ik aangeef dat alles goed is, dringt bij hun langzaam het besef door dat het gewoon een slapend been is (waar in tweede instantie navraag naar gedaan wordt) en mijn beslissing niets met dronkenschap niets te maken heeft. Mensen zijn natuurlijk niet achterlijk en hebben op dat moment goed door hoe laat de klok slaat. In plaats van dat ik naar bed ga, besluit ik mijn reisverslag van Lissabon verder af te werken. Op een moment dat ik half depri ben en me slecht kan concentreren, doe ik verslag van een periode in Alfama dat ik me in een soortgelijke gemoedstoestand bevond. Passend. Ik start rond de klok van twaalf uur en als ik klaar ben is het ongeveer 3 uur ’s nachts. Op precies dat moment gaan ook de laatste personen uit de groep richting hun bed, die ik verder met mijn muziek op mijn kop, ook bij toiletbezoek, in mijn eigen kluis, volledig genegeerd heb. Als ik voor het slapen ga nog even op een ongemakkelijke manier oogcontact met Eda maak weet ik al dat hiermee de consequenties van mijn handeling nog niet voorbij zijn. Gedane zaken nemen geen keer. Denkbeeldig, in het pikzwart van mijn brein, pak ik nadat de laatste persoon naar bed is gegaan nog even de gitaar van het balkon en begeleid mezelf terwijl ik vanuit het diepst van mijn ziel de bekende tekst van de Beatles zing:

He's a real nowhere man

Sitting in his nowhere land

Making all his nowhere plans for nobody

Doesn't have a point of view

Knows not where he's going to

Isn't he a bit like you and me?

Nowhere Man, please listen

You don't know what you're missing

Nowhere Man, the world is at your command

He's as blind as he can be

Just sees what he wants to see

Nowhere Man can you see me at all?

Dag 36 (22-8):

Na een avond zoals de vorige is het altijd spannend hoe er de volgende ochtend precies op je acties wordt gereageerd. Uiteraard worden daarbij mijn eerste gedachtes al snel bevestigd. Oogcontact maken met de mensen in de betreffende groep van de vorige avond verloopt erg ongemakkelijk of wordt algeheel vermeden. Als je in een groot hostel zit kun je hier makkelijk omheen. Echter kun je in de kleinschalige setting van een surfhostel met een gemeenschappelijke eetruimte en weinig voorzieningen in de buurt van het kleine dorpje hier niet om heen. Daar komt nog bij dat de mensen die onderdeel uitmaken van de groep nog langere tijd in het hostel verblijven en een grote invloed hebben op de algehele groepsdynamiek en sociale aansluiting binnen het hostel als geheel. Daar komt nog bij dat het onbekenden zijn en dat een gesprek aangaan een soort bizarre onmogelijkheid is. Dat doe je met mensen die dicht bij je staan en zijn de omstandigheden niet zo maar naar. Waar de mannen over het algemeen nog hallo zeggen voor de vorm, terwijl je non-verbaal natuurlijk merkt dat je niet meer echt terug kunt naar een blanco situatie, zijn de dames in kwestie nog wat extremer in hun reactie en laten in hun uitspraak duidelijk doorschijnen hoe ze erover denken, of, in geval van de populaire Eda, besluiten je verder volledig te negeren. 

Voor het ontbijt besluit ik die ochtend tegenover de Italiaanse jongen plaats te nemen. Het ontbijt bestaat uit een goede toast, thee, verse jus d’orange en ongemakkelijke oogcontacten of het vermijden daarvan. Als de Nederlandse vrouwelijke kamergenoten uitchecken wens ik ze toch nog een fijne reis, wat in wat oppervlakkige reacties resulteert. Jammer, want ik heb de eerste avond en voor het ontbijt de ochtend daarna wel veel aan ze gehad. Op de één of ander manier kan ik deze ochtend nog best wel redelijk een knop omzetten als ik om kwart over tien naar het verzamelpunt van de surfles ga. Misschien zit ik hier nog in een stadium van hoop dat het allemaal wel snel voorbij zal zijn en de mensen in kwestie snel uit zullen checken. Dat blijkt voor de Denen en Eda zeker niet te gelden. Ook hebben de appjes van een aantal van jullie na het Lissabon verslag waarschijnlijk weer bijgedragen aan dat goede gevoel. De tweede surfles verloopt prettig en goed, alhoewel het wel mistig is op het begin. De golven zijn een stuk beter dan de dag ervoor en mijn eigen vaardigheden verbeteren ook. Ik heb deze dag weer een andere coach, wat opvallend is met oog op het feit dat de andere coach wel weer gewoon aanwezig is, maar ditmaal een andere groep les geeft. Ik weet deze les, met gebogen knieën en voor me kijkend, langere periodes op mijn bord te blijven staan en tot bijna aan het strand door te surfen. Ook de coach is tevreden over mijn techniek op basis van zijn instructies en dit geheel zorgt ervoor dat ik erg bevredigd de surfles verlaat en volop genoten heb van de natuur en mijn eigen overwinningen. De mengelmoes aan sappen achteraf en dat verdomde bord dat verdomde eind over het strand zeulen zijn wel weer minder. Ik verlies ook mijn bed in het water. Om over plaatsnemen in die turkovan nog maar niet te spreken.

Bij terugkomst is het plan, na de uitgebreide douche en het uitgebreide afspoelen, maar weer eens voor een lunch op spoortocht te gaan. Het is zondag en de bar van de vorige dag en de supermarkt blijken gesloten te zijn. Er blijkt echter ook nog een pizza place in de buurt en ik mag over 40 minuten terugkomen om mijn pizza op te halen. Het is eigenlijk geen pizza, maar zo’n soort ingeklapte pizza, waar ook nog wortel in zit. Hij smaakt eigenlijk wel heel goed.

Nadat ik merk dat Eda en een aantal anderen bij het zwembad en in de gemeenschappelijke ruimte allerlei activiteiten aan het doen zijn en met name Eda op geen enkele manier meer benaderbaar is (en mogelijk ook anderen van de situatie op de hoogte aan het brengen is) merk ik dat ik mijn energie op dat moment het liefste steek in me even terugtrekken. Ik breng de rest van de middag door in de hangmat, muziek luisterend (ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nog veel in Einsteins biografie gelezen heb, daarvoor zat ik toch teveel in mijn hoofd). Ik regel ook nog dat ik de laatste dag een SUP (stand up paddle) tour boek, in plaats van een normale surfles, met oog op afwisseling en het ontbreken van goede golven de komende dagen. Zo verstrijkt de tijd deze middag, zonder al te veel noemenswaardigheden, door een op zichzelf zijnde in een hangmat doorbrengende Jeroen in de zon.

Omdat ik die middag nog laat (een soort van) pizza op heb besluit ik niet mee te doen aan het bezoek van de pizzatent die avond en te teren op de koekjes die ik de vorige dag in de supermarkt heb gescoord. Ik kom de Engelse meid nog even tegen en heb verder vooral nog wat contact met de Italiaanse jongen die dag, ook tijdens de surfles. Later die avond, als ik van plan ben me te scheren en op mijn bed nog wat te gaan lezen, omdat het te koud wordt buiten, blijkt een nieuwe Nederlander die dag ingecheckt te hebben en op mijn kamer te liggen. Hij stelt zichzelf als ik nog onder het scheerschuim zit voor als Sjors en is de grootste praatjesmaker die ik in lange tijd ontmoet heb. Hij hangt van grote praatjes en anekdotes aan elkaar. Nu de gelegenheid zich voordoet vind ik toch wel leuk deze avond nog een drankje te doen. Na scheren en douchen loop ik met Sjors naar buiten en komen we de twee Polen buit tegen we. We besluiten samen een drankje te doen en belanden in een gezellig gesprek met de bescheiden Polen, waar met name Sjors zijn kans schoon ziet om alle anekdotes en sterke verhalen die in zijn verleden heeft verzameld op de Polen af te vuren. Van mijn mathematische fysica PhD is hij niet onder de indruk, zo geeft hij aan bij de Polen, want hij is zelf Robotica ingenieur. Het duurt even voordat ik doorheb dat onder dat masker van Sjors eigenlijk best een prima kerel lijkt schuil te gaan. We krijgen van de Polen nog een Beirao likeurtje cadeau, een Portugese specialiteit, waarvan ze een fles hebben ingeslagen. En zo verstrijkt deze avond, onder de volle maan, in een rustige sfeer van gemoedelijkheid, op een prettige manier. Als Eda weer thuiskomt en me volledig negeert raakt me dat op dat moment ook niet bijzonder veel. Rond de klok van twaalven besluiten we als groep van vier dat we moe zijn en naar bed gaan. Eda zit dan buiten om de hoek nog bij de andere groep, waarschijnlijk tot in de kleine uurtjes. Ik word die nacht nog één keer wakker als ik merk dat er iemand binnenkomt. Eda blijkt voor die avond een bed in mijn slaapzaal te hebben… Welterusten.

Dag 37 (23-8):

Ondanks dat ik het niet direct toe wil geven aan mezelf, doet het die volgende ochtend veel met me dat Eda in mijn gedeelde kamer ligt, me volledig negeert in de badkamer en als ik `goedemorgen’ zeg in de slaapkamer. Het echte besef hoe veel invloed zo’n populair persoon heeft binnen de verdere groepsdynamiek gedurende je verblijf en dat zowel zij als de Denen voorlopig niet van plan zijn weg te gaan uit het hostel dringt pas dan echt door. Bij het ontbijt krijg ik het niet voor elkaar bij de groep buiten aan te sluiten waar ook Eda deel van uitmaakt. We vermijden elkaar, bewust en onbewust, op elke mogelijke manier. Ik raak tijdens het ontbijt, waar ik op een gegeven moment nadat de Italiaanse jongen alvast opstaat en wat anders gaat doen ook alleen kom te zitten, emotioneel en moet er zelfs papieren zakdoekjes bij halen om mijn werkelijke gevoelens op dat moment (die binnen een groep van onbekenden als zwakte kunnen worden gezien) niet aan de buitenwereld te hoeven tonen. Het is rond kwart over tien die ochtend, het moment waarop ik weer moet verzamelen voor de surfles, als ik besef dat ik dit probleem aan moet pakken, hoe ackward dat ook moge zijn in een groep van bekenden. Ik moet na de surfles op Eda afstappen en aangeven dat ik haar ff kort wil spreken over die avond van twee dagen geleden, hoe belachelijk dat ook moge zijn in deze context met iemand die je nauwelijks kent. Ik heb voor mezelf op dat moment, op welke manier dan ook, een verandering van de situatie en mijn eigen gemoedstoestand nodig.

De surfles zit ik zo diep in mijn hoofd dat mijn echte focus bijna volledig weg is. Daar komt nog bij dat ik moet zeiken. Daar komt nog bij dat het supermistig is en de golven kut zijn. Daar komt nog bij dat ik weer een andere coach heb die dag, ondanks dat de twee coaches van de vorige twee dagen allebei ook aanwezig zijn!, en dat deze coach totaal niet voor me werkt, aangezien ik geen individuele aandacht krijg. Daar komt nog bij dat het veel te druk is met surfstudenten in een veel te kleine ruimte. Daar komt nog bij dat ik ontzettend veel last van mijn linkerheup krijg, nog meer dan die dag daarvoor. Ondanks dat ik nog wat nieuwe dingen leer die dag over het timen van het moment dat je een golf te lijf gaat en hoe je kunt inschatten op welke golf je kunt surfen, is het overall niet een erg geslaagde surfles.

Ik besluit bij terugkomst in het hostel dan ook de surfles voor de volgende dag te annuleren en het bij een SUP (stand up paddle) tour op de woensdag te laten. Natuurlijk is het zo dat Eda nergens te vinden is, zodat mijn plan om, waar ze zich op dat moment ook bevindt, op haar af te stappen, direct in duigen valt. Ik merk dat ik mijn hoofd nog steeds zoekende ben naar wat mijn brein precies nodig heeft om weer in positieve vaarwateren te komen. Of dat een confrontatie gesprek is of iets anders, ik weet het op dat moment gewoon niet goed. Er staat die dag nog een jeep tour gepland om 18 uur, maar deze wordt geannuleerd omdat het te mistig is. Het alternatief dat geboden wordt is om die volgende dag een quad (soort vierwielige fiets) tour in te plannen. Daar besluit ik voor te gaan. Ik plan voor de volgende ochtend ook meteen maar een yoga les in om 09:00 uur, voor de quad tour om 10:20 uur. Als ik voor de lunch ga in het lokale restaurantje, blijkt dat al dicht te zijn, omdat het na 15 uur is. Dat is mooi kut. Ik besluit daarom maar oud brood en goedkope kaas in de supermarkt in te slaan, wat ik vervolgens met lichte tegenzin, opgewarmd in de magnetron, naar binnenwerk. Een foto vond ik de twee broodjes kaas niet waardig. Ik nuttigde het dan wel weer in het bijzijn van Sjors, de Italiaanse jongen en een nieuw Oostenrijks meisje dat ik die ochtend tijdens de surfles al ontmoette. Dus best nog gezellig.

Na deze slechte lunch breng ik weer wat tijd door in de hangmat, wederom voornamelijk muziek luisterend. Het is echter een gure dag en het wordt al snel te koud. Ik besluit daarom na een tijdje plaats te nemen bij de Italiaanse jongen en Engelse meid op de buitenbank om de hoek. Een echt diepgaand gesprek valt het niet te noemen, want het gaat over surfen en voetbal, alhoewel het ook nog een tijdje over het promotieonderzoek van de Engelse meid gaat, maar niet al te lang. Nadat het ook in deze buitenhoek te koud begint te worden ga ik richting het binnendomein waar ook al iemand anders op de bank plaats heeft genomen om te lezen. En zo geschiedde het. Daar, op die bank in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel, lees ik weer een aantal bladzijdes uit de biografie van Einstein. Het gaat over zijn ontdekking van de speciale en algemene relativiteitstheorie en welke omstandigheden in zijn jeugd daartoe waarschijnlijk bij hebben gedragen. Zo geeft Einstein zelf aan dat het feit dat hij traag was met leren spreken en andere zaken er voor zorgde dat hij pas op latere leeftijd na ging denken over wat tijd en ruimte echt zijn, terwijl veel andere mensen de concepten al op jongere leeftijd voor lief nemen. De van hem zo bekende creativiteit is de creatieve en speelse geest die normaliter bij kinderen aanwezig is. 

Om 20:30 uur is het weer tijd voor de maaltijd en het is weer een soort vegetarisch rijstgerecht dat niet echt rijst bevat, maar in plaats daarvan aardappelsliertjes of iets dergelijks. Vooraf weer een aardappelsoep of iets dergelijks en een goede salade erbij. Ik ben bij het eten aan de goede tafel gaan zitten. Kort daarvoor hebben een aantal positieve ontwikkelingen plaatsgehad. De Canadese meiden die ik eerder kort ontmoette in het hostel in Lissabon blijken die dag ingeboekt te hebben bij het hostel, op mijn aanraden. Ik beland meteen in een gesprek met ze waarmee ik ook kan opscheppen met mijn Engelse taal beheersing en accent aan de overige aanwezigen in de ruimte. Ik krijg wat opvallende blikken van de Deense jongens in ieder geval. Bovenal lijken me het gewoon twee aardige meiden die ook wat meer van mijn leeftijd zijn. Ook zij hebben zich ingeschreven voor de yoga les de volgende ochtend. Een andere positieve ontwikkeling is dat die dag ook twee Zwitserse meiden hebben ingecheckt in mijn gedeelde kamer, waarmee ik ook meteen in een eerste gesprek raak. Aan de tafel waar ik tijdens het eten aan zit bevinden zich de Zwitserse meiden, Sjors, de engels meid, de Italiaanse jongen en het Oostenrijkse meiden. Het is een prima gesprek en een goede maaltijd. Aan het einde van de maaltijd komt Eda binnen en ze maakt meteen van de gelegenheid gebruik de nieuwe lichting aan mijn tafel aan te spreken, terwijl ik word genegeerd. De situatie is er op dat moment totaal niet naar om mijn eerder beschreven plan uit te voeren, gezien het feit dat de hele kamer vol met mensen zit.

Terwijl iedereen zich vervolgens richting de koude buiten begeeft, blijf ik met de Zwitserse meiden binnen zitten, waar het lekker warm is. En nog meer omdat ik besef dat ik veel meer behoefte heb aan een kleinschalig gesprek met diepgang dan een grootschalig, oppervlakkig gesprek met veel mensen. Deze realistische, goed naar mezelf luisterende tactiek blijkt perfect uit te pakken. Ik beland deze avond tot laat in een goed gesprek met de twee Zwitserse meiden. Het gaat niet alleen over onze studies, keuzes op werkgebied en behoefte aan verdere ontwikkeling, maar ook over de betekenis van taal, verschillende persoonlijkheden en het schrijven van reisdagboeken met als doel genezende werking. Een van de twee doet de volgende ochtend ook mee met de yogales. Ik kom weer volledig tot rust in mijn hoofd en ik denk dat ik, inplaats van dat gesprek met Eda waar ik op gebrand was, eindelijk de oplossing heb gevonden voor wat mijn brein nodig had om van gemoedstoestand te veranderen. Dicht bij mezelf blijven. Schoenmaker, blijf bij je leest. Volledig at peace met mezelf en weer oprecht gelukkig sinds twee dagen val ik bevredigd in slaap.

Dag 38 (24-8):

Om 9 uur deze ochtend staat de yoga les ingepland. Ikzelf, de twee Canadese meiden en een van de twee Zwitserse meiden nemen deel. De yoga les is een erg prettige ervaring. Deze helpt me op dat moment echt om ff alle puinhoop uit mijn hoop te verwijderen. Ik voel me na de les een stuk lekkerder in mijn vel, waardoor mensen tegenkomen die je liever even niet tegenkomt ook minder energie kost. Alles gaat dan eigenlijk altijd beter.

Na de yogales die een uur duurt staat om 10:20 uur al weer de volgende activiteit gepland. Een quad tour langs de kusten van het meest zuid-westelijke puntje van Europa. Ik word opgehaald door een man en zijn zoon. Ik ben in staat de sympathieke man vriendelijk te groeten, wat al een flinke verbetering is ten opzichte van die dag daarvoor. Hij geeft aan dat zijn tienjarige zoon ook meegaat (als enige naast mij) en voor de eerste keer probeert op de quad mee te rijden. Na een korte instructie op de werking van het vierwielige voertuig, waarbij met name de versnellingen en de elektrische motor een rol spelen, gaan we op weg. Als je gewend bent regelmatig op een fiets te rijden is het geen moeilijke opgave ook op de quad te kunnen rijden. Het is vooral even wennen aan het continue gebruik van de versnellingen. We gaan eerst de berg op, waarbij je de versnellingen dus omlaag schroeft, en vervolgens omlaag, waarbij je de versnellingen weer zo hoog mogelijk instelt. Zoals ook bij fietsen is het gedeelte naar beneden ook het leukste. Het is al met al een hele vermakelijke tocht, waarbij de snelheid naar beneden het adrenaline gehalte flink opvoert, want de snelheden die worden bereikt zijn behoorlijk groter dan op de fiets. Naast de vermakelijke tocht, waarbij het plezier van de tienjarige zoon ook flink aan de ervaring bijdraagt, is het vooral ook een geweldig gevoel van onderdeel uit maken van de natuur. De toch levert dan ook mooie panorama’s op. Mijn overall gevoel van happyness neemt gedurende de tocht dan ook flink toe, met name als het zonnetje door de mist van de afgelopen dagen begint door te breken. Al rijdende begin ik te zingen:

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo, here comes the sun

And I say it's all right

Tijdens de toch let de man nauwgezet op zijn zoontje, maar houdt ook mij uiteraard goed in de gaten. Hij doet nog een paar verwijzingen naar verschillende bloemen die de geur van de Algarve met zich mee voeren. Vooral in de lente kunnen ze een erg dominante geur met zich meevoeren. Hij geeft me ook nog een aantal suggesties op eet- en drinkgebied mee. Bij terugkomst in het hostel neem ik voldaan afscheid, waarbij ik de man 30 euro aan flappen in cash aanlever.

Na de tocht ga ik ditmaal redelijk snel voor een lunch bij het restaurantje voor de kerk om ditmaal gesloten deuren te vermijden, zoals de dag ervoor. Ik kom ruim op tijd aan en bestel een Argentijnse biefstuk met friet, omdat de aangeraden preseves (een visgerecht) niet in huis is. De Argentijnse biefstuk smaakt wederom goed en de frietjes met dubbel mayonaise en ketchup evenzo. Helaas is er ditmaal geen lokale liveband aanwezig en zit ik voor een deel net onprettig in de zon, omdat de te goedkope parasol niet een bepaalde richting in gemanoeuvreerd kan worden. Maar goed, ook het chocolade ijsje na is lekker. Daarna, neem ik op aanraden van mijn quad instructeur, een medrono de casa, als shot na. Hij gaf bewust aan `de casa’ toe te voegen in de bestelling, omdat je anders de fabrieksmatige variant krijgt die minder alcohol bevat en minder op de keel brandt. Dat was een gewaagde gok en met lichte tegenzin en alle energie die ik in me heb werk ik de pure au de cologne naar binnen. Ik voel hem na de maaltijd dan ook behoorlijk hangen.

Na de maaltijd ga ik weer aan het schrijven, waarbij ik ditmaal de eerste dagen vlakbij het meest zuidwestelijke puntje van Europa in mijn reisverslag verwerk. Dat schrijven duurt uiteraard weer een hele tijd, maar dat hebben jullie zelf mogelijk ook al wel weer na kunnen lezen. Bij aanvang van de maaltijd, die in dit geval uit een vegetarisch `bbq’ gerecht bestaat, is het verslag nog net niet af.

De maaltijd vangt, zoals gebruikelijk, om 20:30 uur aan en is wederom erg lekker, zelfs de vegetarische variant. Ik poog eerst nog bij een aantal bekenden aan tafel plaats te nemen, maar omdat een nieuw ingecheckte jongen al een biertje bij een nog lege plaats voor zijn vriend heeft neergezet gaat dat feest net niet door. Ik neem derhalve plaats aan een tafel bij Italiaanse dames die meer in de buurt van mijn leeftijd komen en dit levert verrassend genoeg een heel leuk gesprek op. Een van de Italiaanse meiden heeft een erg apart, maar daardoor wel erg energieke persoonlijkheid die een soort verbindende werking heeft. Via wat grapjes over doceren in de natuurkunde komen we uiteindelijk bij Schrödingers kat uit, hetgeen deze Italiaanse dames blijkbaar als eerst met de natuurkunde associëren. Ik moet in eerste instantie een beetje aan de Italiaanse gangmaker van dit gesprek wennen, maar vind haar uiteindelijk toch wel erg prettig voor de algehele dynamiek. Het is derhalve een gezellige maaltijd, waar na afloop de Italiaanse dames wel weer direct verdwenen zijn, op ééntje na, die me volgens mij wel boeiend vindt, gezien het feit dat ze tegen me aan blijft praten, maar wel alweer de volgende ochtend uitcheckt.

Na de maaltijd kom ik tot de conclusie dat er weer een groepsdynamiek ontstaat waarbij iedereen richting de koude buiten trekt en in een grote groep gaat zitten. Aangezien ook weer een aantal popie jopies van deze groep deel uitmaken waar ik op dat moment totaal geen zin in heb besluit ik rustig op mijn kamer verder te werken aan mijn reisverslag zodat ik na mijn vakantie zo min mogelijk achterstallig werk heb. Later die avond doe ik nadat ik uitgeschreven ben nog eenmaal een poging te kijken hoe het er bij staat met de groepsdynamiek. Ik kom al snel tot de conclusie dat er een feest in Sagres op de planning staat tot in de kleine uurtjes, omdat de Engelse meid is aangenomen voor een baan. Ik heb hier noch de fut noch de sociale energie voor op dat moment, aangezien ook Eda weer van de partij is en mijn sociale isolement als gevolg van haar populariteit alleen maar verder lijkt toe te nemen. Daarnaast blijken ook de Zwitserse meiden na mijn bezoek aan de keuken bij de grote groep buiten aan te sluiten. Ik schiet mijn pyjama aan en ga rond de klok van 23 uur lekker naar bed.

Nou ja, zo heel lekker eerlijk gezegd ook weer niet, want het doet dan onbewust toch wel weer wat met me als gedurende verschillende momenten van de nacht verschillende mensen binnenkomen en na waarschijnlijk de ultiem gezellige nacht tijdens het corona beleid een dikke afterparty hebben gehad. Ik probeer weer te relativeren met het `schoenmaker, blijf bij je leest’ principe, maar raak onbeholpen in mijn vermoeidheid weer eenzaam en kan zelfs mijn tranen niet bedwingen. De volgende dag zal de laatste vakantiedag voor de terugreis zijn en moet ik ook nog zien door te komen, besef ik me dan.

Dag 39 (25-8):

Ik sta wederom op met een kater en zie het op dat moment eerlijkheidshalve vooral als nog een dag overleven, omdat de terugvlucht al geboekt en niet meer geannuleerd kan worden of vervroegd. Daarnaast staat er nog een SUP (Stand Up Paddle) tour op het programma, die ik toch nog wel graag mee wil pikken en die bij een ineens drastische beslissing ook van de baan zou zijn. Oh ja, en er staat ook nog een massage van een half uur op het programma die ik de vorige dag vanwege mijn heup nog heb ingepland. Ik krijg meteen die ochtend een flinke tegenvaller te verwerken, die ik echt niet kan verklaren en waarschijnlijk ook nooit meer ga verklaren. De Zwitserse meiden, met wie ik twee avonden geleden nog zo’n topgesprek had met zijn drieën binnen, zoals eerder beschreven, doen ineens ook afstandelijk! Ik begrijp er geen reet van! Zijn ze nu serieus tijdens dat feestje van de vorige avond op de hoogte gebracht van wat er voorgevallen is en zijn ze vervolgens dan serieus in staat, na het oprechte gesprek dat ze met mij gehad hebben, partij te kiezen voor de rest van de groep en mij uit de weg te gaan? Mijn teleurstelling in de mensheid is op dat moment compleet en ik raak opnieuw weer behoorlijk depri. Wel krijg ik het in de ochtend nog voor elkaar een kort gesprek aan te gaan met de Engelse meid, die toch wel de positiviteit zelve is te noemen, en feliciteer ik haar met haar nieuwe baan. Ze heeft nog wel een hangover van de vorige nacht. De ingeplande massage kan niet doorgaan vanwege een gebroken massageplank van de yoga instructeur en masochiste. Dat is weer balen, maar het boeit me op dat moment ook niet meer bijzonder veel. Ik breng de tijd op mijn kamer door, mijn tas herhaaldelijk herpakkend, en ik zit nog belachelijk lang op mijn ontbijt na te kauwen.

Uiteindelijk is het dan toch 11:20 uur en ga ik naar beneden richting de Stand Up Paddle tour. We moeten een flinke tijd wachten voordat iedereens aanwezigheid gecheckt is en energieloos dool ik wachtend een beetje rond. De rest van de gegadigden voor de SUP tour bestaat uit een Belgische familie, een Frans koppel en een Italiaanse. Uiteindelijk stappen we de turkovan in en zonder veel te zeggen komen we aan op het strand, Baranko. Daar heisen we ons wederom in wetsuits en smeren we ons uitgebreid in. De dame die ons naar het strand brengt is zonder meer aantrekkelijk, zeker voor haar leeftijd, en blijkt een Antwerpse die nu reeds 4 jaar in Sagres woont. Ze is tevens de partner van de zeer zeer popie jopie Portugese man die met ons mee gaat op de SUP tour. Als ik de vorige keer de surfcoaches al als popie jopie beschreef is dit het ultieme summum en is het gehalte aan flauwe grapjes en inkoppertjes niet van de lucht. Op het begin werkt de man, zeker gezien mijn gemoedstoestand, me behoorlijk op mijn zenuwen. Hij legt de technieken voor het staand peddelen op het bord uitgebreid uit op het strand en vervolgens gaan we aan elkaar gebonden de zee in richting de eerste grot. Als ik mezelf eenmaal op het bord weet te zetten blijkt het toch tegen te vallen om evenwicht te houden en flikker ik al redelijk snel het water in. De ontspanning zit er dan nog niet echt in. En van dat met die hoge peddel jezelf voortbewegen wordt je ook bepaald niet heel enthousiast. Nadat we ons op het bord onder een rotsformatie voortbewegen geeft de popie popie jopie op een gegeven moment aan dat we voor de eerste sprong gaan. Daar had ik niet meer op gerekend, maar in de beschrijving en video wordt inderdaad aangegeven dat er zoiets als een sprong van de klif af is. We moeten eerst de rots opklimmen om vervolgens vier tot vijf meter van de eerste klif af te springen. En dat valt tegen als je daarboven staat kan ik je vertellen. En die klim zelf trouwens ook. Maar goed, ik spring wel en dat is wat telt. Vanaf daar begint het leuk te worden en begint mijn energielevel en gemoedstoestand ook weer andere vormen aan te nemen. Het is de laatste dagen sowieso een gekke mengelmoes van ups en downs geweest. Na de sprong gaan we een stukje zwemmen en klimmen in een grot. Om vervolgens weer met onze borden al peddelend richting een potentiële tweede sprong te gaan, die ik ook neem, dit keer zonder begeleiding. Vervolgens gaan we met de borden weer liggend een andere grot in om vervolgens vanuit daar naar boven richting de lucht te kijken. Daarna volgt de laatste en hoogste sprong van circa 6 meter, waarbij zowel de klim als sprong zelfstandig uitgevoerd worden. Dit was echt ff een knopje omzetten. Daarna peddelen we terug richting het beginpunt en mag ik nog één keer de Antwerpse metgezel van de toch wel erg sympathieke popie popie jopie aanschouwen. Wat een plaatje. Niet alleen is het een erg vermakelijke, enerverende tocht, maar hij is ook nog eens wonderschoon met mooie vergezichten en je hebt het idee dat je onderdeel bent van de natuur. Stiekem vond ik dit leuker dan surfen en voelde ik me ook nog eens minder smerig achteraf.

Het was een flink lange activiteit voor de prijs van een surfles en bij terugkomst in het hostel is het al weer na vijven. Een goede lunch bij het plaatselijke restaurant kan ik dus wel op mijn buik schrijven en ik ga derhalve voor koekjes bij de supermarkt. Bij aankomst in het hostel zit ik weer goed in mijn vel, comfortabel met de sociale situatie zoals hij is en ga ik voor mijn favoriete en meest inspirerende activiteit van deze volledige vakantie. Ik bel met Joke de Wit. En daarna ga ik zowaar weer eens aan mijn reisverslag werken tot ik alleen nog maar de terugreis hoef te verwerken.

Om 20:30 uur is het weer etenstijd, ditmaal staat lasagne op het programma. Ik eet een prima soep vooraf en daarna een nog betere lasagne, misschien uiteindelijk wel de favoriet van de vijf avondmaaltijden die in het hostel gekookt zijn. Ik kies wederom voor de tafel met de Italiaanse meiden waarmee ik ditmaal wat over koetjes en kalfjes praat, omdat de meest enoverende van het groepje van de vorige dag er ditmaal niet bij is. Ik merk ook wel dat er gewoon behoefte is om als vriendinnengroep met zijn drieën in het Italiaans te praten, dus ik houd het bij de maaltijd en de gesprekken aldaar en daarmee basta. Wat me daarnaast nog is bijgebleven van de maaltijd is dat één van de jonge Zwitserse meiden nog even naar me kijkt en toch lijkt te denken dat ze graag een sociale dynamiek had gezien waar ik ook onderdeel had uitgemaakt van die tafel waaraan zij zat. Zij is als jonge meid uiteraard ook intensief bezig met haar eigen emotionele en sociale zoektocht. Aan haar tafel zitten nog twee van de drie Deense jongens die de sfeer en gespreksstof aan de tafel bepalen. Een van de drie Deense jongens was die ochtend daarvoor al vertrokken en Eda heb ik, nadat ik rond de klok van 11:40 uur deze dag de turkovan richting de SUP tour instapte en ze vanuit het balkon nog even naar me keek, nooit meer gezien. 

Als ik in de avond mijn reisverslag afwerk om vervolgens het plan te hebben vroeg naar bed te gaan voor de transfer naar het vliegveld van Faro de volgende ochtend om 7 uur kom ik onverwacht nog in een heel goed gesprek met Sjors, de Nederlandse jongen die ik eerder als de ultieme praatjesmaker omschreef. Nadat ik aangeef dat dit mijn laatste dag van 6 weken backpacken is (uitgezonderd terugreis), volgt een erg aangenaam gesprek waarbij ik ook geconfronteerd wordt met het feit dat ik hem te snel in een hokje heb geduwd. Het duurt niet lang voordat ik doorkrijg hoe veelzijdig en ook emotioneel slim deze robotica ingenieur eigenlijk is. Hij vertelt over eigen mislukkingen en zeges gedurende zijn backpackavonturen en hoe hij daarvan leerde, ook op sociaal gebied, steeds slimmere keuzes te maken, die ook bij hemzelf paste op dat moment. Ook gaat het over de rol van je zelfbeeld op een zeker moment (want ook zelfbeeld wisselt soms van dag tot dag) bij wat je non-verbaal op mensen uitstraalt nadat er zich een nare situatie heeft voorgedaan en dat je tijdens backpacken verschillende rollen kunt spelen als de situatie zich daarvoor leent. Het is eigenlijk een soort spelletje. Hij complimenteert me ook nog met het feit dat ik de eerste keer meteen 6 weken op pad ben gegaan. Uiteindelijk deel ik ook nog het verhaal met hem wat er nu precies in dit hostel heeft plaatsgevonden in dat ellendige groepsgesprek een paar avonden daarvoor, maar noem daarbij geen namen, aangezien dat ook echt niet meer relevant is op het moment dat ik dit type om 00:32 op 26-8-2021, de dag van de terugreis waar jullie binnenkort mijn laatste verslag nog van ontvangen. Ik spreek ook nog kort met de sympathieke Italiaanse jongen, Leonardo, waar ik nummers mee uitwissel voor als hij weer eens langs Nederland komt. De wekker zet ik om 6 uur voor de volgende ochtend, want de transfer naar het vliegveld van Faro staat al weer om 7 uur die ochtend gepland.

Video Sagres:

https://youtu.be/_U-ZyLG_I3U