Dag 29

Dag 29 (15-8):

Aangezien de temperatuur in Salamanca vandaag 37 graden kan bereiken gedurende de middag is mijn streven vroeg op te staan om zoveel mogelijk de echte hitte voor te zijn. Daar slaag ik redelijk in en rond een uur of 8 kom ik mijn bed uit. Ik heb een eenvoudige, goedkope eenpersoonskamer in een hostel, omdat de hostels met kamers met meerdere bedden al volgeboekt waren. Om toerisme tijd in aangename temperaturen te winnen sla ik de ochtendgymnastiek over en ontbijt buiten de deur op de plaza mayor, het mooie ommuurde hoofdplein van Salamanca, rond de klok van 9. Het ontbijt is eenvoudig bestaat uit zwarte thee, verse jus d’orange en twee sneetjes getoast brood met boter en jam. Omdat het toeristenkantoor pas om 10 uur open gaat volgens mijn reisbijbel besluit ik eerst maar alvast het stadje een beetje te verkennen.

Wat vooral opvalt is hoe ontzettend rustig het op dat moment nog is in Salamanca en dat terwijl het toch al bijna half 10 is en de temperatuur nog aangenaam valt te noemen. Ik kom zo op een vrijwel uitgestorven en indrukwekkend plein waar onder andere de kathedraal ook is te vinden. De rust is zeer aangenaam en zou van mij verder de hele dag mogen duren. Na het plein loop ik nog wat verder door de stad en maak wat foto’s van kerken en andere aardige gebouwen, zonder een erg goed besef te hebben van waar ik nu ben of wat ik nog waar tegen kan komen. Maar dat stoort me op dat moment geenszins.

Als het alweer na 10 uur is besluit ik toch maar eens richting dat toeristenkantoor te lopen om wat meer houvast te krijgen, maar op de eerste plaats ook meteen maar goed navraag te doen over hoe ik op de volgende plek van bestemming kan komen. Ik word te woord gestaan door een vriendelijke man die me zowel de websites van relevante vervoersbedrijven als informatie voor een dagje Salamanca verstrekt. Daarnaast geeft hij nog aan waar ik het eetstekje uit mijn reisbijbel kan vinden, aangezien ze verhuisd zijn en op mijn verzoek probeert hij nog te helpen bij het vinden van sociaal vertier voor de avond, aangezien er geen hostels meer geboekt konden worden. Hij geeft al snel weer aan dat dat vanwege de zomerperiode en corona dit soort activiteiten momenteel schaars zijn, maar geeft me de adressen van twee hostels die normaliter wel dergelijke activiteiten organiseren. Het eerste hostel is potdicht en het tweede hostel geeft aan dat ze dit momenteel dit niet doen, maar verwijst me door naar een bar die regelmatig sociale en taaluitwisseling activiteiten organiseert: bar Erasmus. Deze bar blijkt nog dicht, maar zal weldra opengaan volgens de buren.

Ik begin onderaan op mijn toeristenplattegrondje van de stad en ga naar de brug van waaruit ik een mooi zicht op de stad en de kathedraal heb. Ik tref op diezelfde brug nog drie dames aan die wel bereid zijn een foto van mij met op de achtergrond een stukje Salamanca te maken. Nog even ontstaat de bewust gecreëerd verwarring of ze een foto van zichzelf met mij erbij zouden willen maken. Ik loop vervolgens langs de rivier om bij het kasteeltje uit te komen met een tuintje was ook weer een uitzicht over een gedeelte van de stad biedt. Daarna zijn nog een andere kerk en het klooster aan de beurt. Ik merk tot mijn verbazing dat nu ook pas het toerisme op gang begint te komen, net nu de zon ook wat vervelender begint te worden. De kerk van binnen bezichtigen doe ik vooral voor de vorm, maar ik zie niets verrassends en ben zo weer buiten. Dan kom ik bij een echt hoogtepunt van de stad, de oude universiteit. Salamanca is een universiteitsstad bij uitstek, waar de oude universiteit een van de oudste ter wereld is en diens antieke bibliotheek zelfs de tweede oudste ter wereld. Het plein van de oude universiteit valt al indrukwekkend te noemen en het is jammer dat de ingang van een dergelijk intellectueel stukje pionierswerk moet worden bevlekt door een paar lui die voor de deur irritante fluitjes staan te verkopen, omdat die geluk zouden moeten brengen. Een groter contrast dan dat van de bakermat van het academisme en intellectualisme enerzijds en uitgemolken toerisme anderzijds kan ik bijna niet bedenken. Ik erger me kapot aan die kutfluitjes. Door alleen maar te noemen dat ik student ben mag ik voor de helft van de prijs naar binnen. Dat taxiritje terugverdienen is een kwestie van tijd, bedenk ik me. Eenmaal binnen is het erg mooi door een van de oudste collegezalen ter wereld te lopen, waar ook al in een vroeg stadium astronomie werd gedoceerd. Het summum van het bezoek is natuurlijk de antieke bibliotheek, de tweede oudste van de wereld, alhoewel ik geen navraag meer heb gedaan welke dan de oudste moge zijn. Als uitgesproken intellectueel, boekenfanaat en wannabe homo universalis is het voor mij een grote eer deze bibliotheek te mogen bezichtigen en ik vraag dan ook iemand een foto van mij te maken met dit decor als achtergrond. Ze hebben natuurlijk geen idee welke ultieme übernerd en information-aholic ze hier op de foto zetten bij dit toepasselijke decor. Cum Laude dr. MSc (x4) Don J. Maes (aka Don Juan) was here. Op de foto is wel te zien dat mijn hemdje al behoorlijk begint te kreuken na het vele wassen en dragen, zonder er eens een strijkbout overheen te halen. Nadat ik de oude universiteit van binnen en buiten heb gezien zet ik de tocht voor richting de kathedraal. De kathedraal van binnen zien hoeft van mij niet zo nodig, want ik heb er al velen gezien, maar graag beklim ik nog wel de toren om zo de stad nog eens van bovenaf te mogen bezichtigen. Als cadeautje krijg ik er dan gratis bij dat ik ook het interieur van de kathedraal zelf dan van binnen kan zien. Dat is toch bijna hetzelfde. Ergens tijdens dit bezoekje verlies ik mijn toeristenplattegrondje uit het oog.

Nadat ik het toeristenkantoor weer heb bezocht om een nieuwe te scoren, besluit ik aansluitend te gaan lunchen. Het is ondertussen toch al weer rond de klok van 14 uur en de echte hitte heeft zich stiekem al wel doen laten gelden. Ik eet een lunch naast het tentje aangeraden door mijn reisbijbel, omdat de laatstgenoemde weer dicht was vanwege de zomerperiode. Ook de buren zijn desalniettemin gericht op locals en voor een vriendenprijs heet ik een prima salade van het huis, varkensspies en tinto de verano. Na de lunch wil ik het aangename stadsbezoek af gaan ronden vanwege de temperatuur. Er rest mij nog enkel het karakteristieke schelpenhuisje aan te doen en de publieke universiteit. De publieke universiteit blijkt echter niet open, behalve voor een uitzicht vanaf het dak, maar zoiets heb ik al gedaan. Het schelpenhuisje is wel aardig en origineel. Ik doe daarnaast ook nog even navraag bij café Erasmus over eventuele sociale activiteiten voor die avond. Maar alle vragen hierover in corona tijd in de zomermaanden leiden alleen maar tot teleurstelling. Vanwege corona zijn er al een tijdje geen taaluitwisselingen of gerelateerde activiteiten meer en het andere barretje waar ik opnieuw naar word doorverwezen is ook weer dicht. Ik gooi het bijltje er maar weer eens bij neer. Na nog wat boodschappen werk ik tot een uur of 2 in de nacht aan vier dagen reisverslag aangaande Barcelona. Uit liefde voor jullie offer ik hier zelfs mijn avondmaal maar weer voor op en teer ik op de vondsten uit de supermarkt.

Ook al was Salamanca weer een hele andere stad dan Barcelona, onder meer omdat je er in een half uurtje door heen kunt lopen, was het toch ook weer een hele bijzondere stad die me in zijn greep heeft gekregen. Nog een keer wil ik de sfeer en magie, zoals die ook al werden aangekaart in mijn reisbijbel, van deze stad meekrijgen voor ik naar bed ga. De reis over de Portugese grens heen, richting Coimbra, staat al weer voor de volgende ochtend om 8 uur gepland. Toch besluit ik dergelijke praktische bezwaren me op dat moment niet in de weg te laten staan en besluit om 2 uur in de nacht nog een laatste rondje door Salamanca te lopen. Een geweldige beslissing als hopeloos romanticus, want met de temperatuur weer in mijn voordeel en de verlaten straten, is de stad een waar pareltje waar je snel van in de ban raakt. Ik ga nogmaals langs datzelfde rondje Salamanca, beginnend bij de plaza mayor en die brug met dat uitzicht op de stad en eindigend bij de universiteit. Ik krijg er ook nog wat sfeervolle achtergrond muziek van een aantal studenten bij als ik in de omgeving van de publieke universiteit ben. Ze geven op een luit een miniconcert weg voor een gezin dat op een verlaten terras zit. Voor welke bijzondere gelegenheid het was weet ik niet. Maar ergens moet je een knoop doorhakken en besluiten weer terug te keren richting het hostel, om dan te accepteren dat je over minder dan 4 uur weer op moet staan, om in de woeste praktijk van de openbaar vervoer wereld geslingerd te worden. Want zo’n backpack avontuur is het ultieme op en neer geslingerd worden tussen dromenland en de harde, kille praktijk van OV Europa. Nos vemos otra vez Salamanca. Nos vemos otra vez Espana. Bem-vindo Portugal. Bem-vindo Coïmbra.