Dag 21 en 22

Dag 21 (7-8): reisdag

Vandaag staat de lange reis van Fouesnant naar Bordeaux op het programma, waarbij ik met de taxi naar Quimper wordt gebracht en vervolgens met de TGV via Parijs reis. Met het aanbreken van deze dag is dit avontuur dat uiteindelijk 39 dagen zal duren alweer officieel over de helft. In de ochtend heb ik uitgebreid de tijd, aangezien ik pas om 12:00 uur door de taxi wordt opgehaald en dit tevens mijn check-out tijd is. Na het ontbijt, dat weer wat afstandelijk, edoch beleefd verloopt, kom ik er op mijn kamer voor het eerst achter dat ik vanuit hier een prachtig uitzicht heb op een stukje Fouesnant. Ik besluit daarom mijn sit-ups vanuit het bed met mijn gezicht gericht naar het raam uit te voeren, zodat iedere keer dat ik bovenkom wordt beloond met een mooi uitzicht.

Verder gebeurt er de rest van die middag niet bijster veel noemenswaardig moet eerlijk gezegd worden, mede vanwege het feit dat ik tijdens de rit weer regelmatig hoofdpijnklachten heb en daardoor wederom niet aan Einsteins biografie toekom. Ik had hier dolgraag uit willen wijden over de perikelen die gepaard gingen met het omslaande wereldbeeld met betrekking tot de ruimtetijd en de natuur op kwantum niveau aan het begin van de twintigste eeuw, maar dat zou pas passend zijn geweest als ik me ook daadwerkelijk die dag in die geesteswereld had verplaatst. Jullie houden een dergelijk tirade dan ook nog van me tegoed zodra deze relevant wordt. In plaats daarvan moet je vooral een mopperende, zich licht ergerende man in een trein voor je zien (boeraroem!) die rechtvaardigheid als concept in het geding vind komen, omdat hij nu precies tijdens deze unieke, welverdiende zes weken vakantie een ordinair verkoudheidsvirus moet bestrijden. Hij gaat deze strijd aan door de dosis van zijn gebruikelijke astma medicijnen twee keer per dag te verdubbelen, op advies van zijn longarts, en zijn neusgaten meermaals vol te rammen met een neusspray die tegen verkoudheid zou moeten helpen. Af en toe drogeren met paracetamol doet ook wonderen. Maar dat verdomde energielevel dat het af laten weten, daar valt weinig strijd tegen te leveren. Wel moet gezegd worden dat de lange treinreis richting Bordeaux ook nog tot de conclusie wordt gekomen dat met name de kustplaatsen erg snel volgeboekt zijn, waardoor ook weer het oorspronkelijke Biarritz plan moet worden geschrapt. Plan is nu het surfavontuur vooral aan te gaan in de Algarve in Portugal ergens aan het einde van de zes weken en daar dan op tijd voor te boeken.

Als ik in het hostel in Bordeaux aankom word ik te woord gestaan door een vriendelijke jongeman die ook een beetje Nederlands blijkt te spreken. Dit heeft hij geleerd tijdens zijn verblijf in Maastricht, waar hij waarschijnlijk gestudeerd heeft. De met vijf anderen gedeelde kamers zijn in dit geval weer prima, alhoewel wat aan de krappe kant, waardoor ik er de ochtendgymnastiek al weer bij in zie schieten. Na gedoucht te hebben ben ik klaar voor een goede maaltijd in wat heet het culinaire hoogtepunt van Frankrijk te zijn: Bordeaux. Ieder restaurant of barretje is er bijna Michelenster waardig, zo beschrijft mijn reisbijbel. De vriendelijke jongeman raadt me het pleintje met uitzicht op het `grand theater’ aan en geeft aan dat daar ook de toko van Gordon Ramsey is te vinden. Dat wekt uiteraard nieuwsgierigheid, maar bij deze toko aangekomen, blijkt hij al voor de rest van de maand volgeboekt te zijn. Ik neem daarom plaats bij de buren, waar ik alsnog uitzicht heb op het theater en alsnog een overheerlijke Michelenster waardige maaltijd tot me neem. Vooraf bestel ik octopus, uiteraard aangevuld met rode `Bordeaux’ wijn, vervolgens witvis met allerlei gezonde groenten erbij (nee echt!, zie foto) en na een soort van chocolade orgasme. Na deze eerste ervaring in Bordeaux doet de stad zijn naam als culinaire hotspot absoluut eer aan.

Al tijdens het voortreffelijke diner wordt het virus me steeds meer de baas en besluit ik de dag af te sluiten met een zo uitgebreid mogelijke nacht. Ondanks dat deze nacht rond een uur of 3 ’s nachts nog wordt onderbroken door een Franse vriendengroep en drie Duitsers die ook onderdeel uitmaken van mijn slaapgezelschap op de kamer, is die relatief uitgebreide nacht er wel gekomen. Morgen is er nog een volle dag om van Bordeaux te genieten, bedenk ik me.

Dag 22 (8-8):

Bordeaux zou zijn naam met name te danken hebben aan zijn gastronomie, zijn wijn en zijn `mirror d’eau’, d.w.z. zijn waterspiegel, naar het vrij Nederlands vertaald. Het eerste item had ik de avond ervoor al als positief ervaren, van wijn heb ik bijzonder weinig verstand en ik laat dat beoordelingsdilemma graag aan anderen over en het beoordelen van die waterspiegel was sowieso een puntje op de agenda van vandaag.

Na het prima hostel ontbijt roept de plicht helaas eerst nog op een aantal andere gebieden. Ik moet nog een treinkaartje zien te bemachtigen voor de rit van Bordeaux naar mijn volgende bestemming, over de Spaanse grens, daar de ticketdesk de avond ervoor als dicht was, en ook moeten sowieso nog wat papieren zakdoekjes voor de op komst zijnde loopneus worden ingeslagen. Mijn (neus)verkoudheden verlopen namelijk altijd in dezelfde stadia: eerst heb ik hoofdpijn, vermoeidheidsklachten en eventueel lichte verhoging en spierpijn, vervolgens zetten het niezen en de eventuele keelpijn in, om tot slot uit te monden in een zakdoeken volsnuiten festijn, vaak gepaard gaande met wondjes in de mond (aften). Als je deze stadia gedurende je leven begint te herkennen kun je er op anticiperen en zodoende besefte ik me op dat moment als geen ander de noodzaak zo snel mogelijk aan papieren zakdoekjes te komen, daar de huidige lading op was. Gelukkig werd deze issue opgelost door een korte zoektocht in een supermarkt die op slechts 50 meter lopen van het hostel lag. Op weg naar het station voor mijn cross border treinticket kom ik ook nog langs het toeristen kantoor, waar ik dan meteen maar even navraag doe voor een dag Bordeaux. Ik krijg een wat oppervlakkig, maar beleefd verhaal te horen, van ditmaal een medewerkster alhier die ook de Nederlandse taal goed machtig blijkt te zijn. Ze geeft een kaartje, wat wandeltips en begint daarna nog over allerlei wijngerelateerde en andersoortige musea, waar ik op dat moment al van heb besloten dat ik ze, gezien mijn ene dag hier, toch niet ga bezoeken. Als ik het treinkaartje op het station heb bemachtigd eet ik daar meteen nog even een broodje om niet nog meer onnodige tijd te verspillen. Het broodje heeft qua concept veel weg van de halve meter stokbrood die ik de dag ervoor nog in Concarneau had gevonden na een lange zoektocht.

Volgensmij is het al rond de klok van drie als ik eindelijk begin met de wandeling door het oude stadscentrum. De kathedraal van Bordeaux is een soort miniatuur versie van de kathedraal van Sevilla. Hij is dus wel degelijk mooi, maar voor mij persoonlijk dus childs play. Ik besluit wel de toren te beklimmen, aangezien een uitzicht van boven de stad toch nog altijd zo’n afvinkdingetje voor me blijft. Het is zo’n oude toren waar je met een x (met x zeer groot) aantal traptreden je weg naar boven moet zien te banen. Terwijl mijn lichaam tegen het verkoudheidsvirus verder vecht, maan ik me ondertussen naar boven en krijg er een aardig, maar niet overdreven bijzonder, uitzicht voor terug. Ik vervolg de wandeling langs een aantal stadspoorten van ook weer deze oorspronkelijk ommuurde stad en een aantal van hen is toch wel erg imposant te noemen vanuit oogpunt van architectuur. Alles rustig aan doen en energie uitsparen staat vandaag centraal en dat gaat goed gepaard met weer een biertje met een nootje op het terras. Volgensmij bestel ik een Leffe blond of zoiets. Na het terrasje en nog een tijdje door wandelen kom ik uiteindelijk uit bij de waterspiegel, die inderdaad een mooi panorama oplevert met de `place de la bourse’ op de achergrond, alhoewel het me verbaasd dat het geheel de naam fontein draagt, terwijl ik het de verder dag niet één keer water om hoog zie spuiten. Dat zou ik pas echt een origineel panorama op vinden leveren. Nu is het vooral het dunne waterlaagje dat gecreëerd wordt op de `mirror d’eau’ dat voor een mooie reflectie van het vergezicht op de `place de la bourse’ zorgt. Ik las vervolgens een korte pauze in bij het zeer centraal gelegen hostel, waar net happy hour is begonnen, dus waarom zou ik dan ook geen grote bier voor 5,5 euro nemen in plaats van een kleintje voor 4 euro.

Na deze pauze ga ik voor een wandeling langs de rivier, zoals me is aangeraden op het toeristenbureau. Ik merk op dat moment dat mijn lichaam de strijd van het virus aan het winnen is en geraak in een toestand van euforie waarin ik me winnaar en meester voel van mijn eigen lichaam. Ik twijfel dan ook geen moment om deze wandeling of flinke draf te vergezellen met Queen muziek. Krakers zoals `bohemian rhapsody’, `we are the champions’ en `a kind of magic’ passeren de revue. Aan het einde van deze wandeling kom ik, zoals gepland, aan bij het wijnmuseum, dat ik uiteraard niet meer kan bezoeken, maar dat ook vanuit oogpunt van moderne architectuur nog wel bijzonder valt te noemen. Nadat mijn camera een paar keer klik heeft gezegd is het tijd om weer richting het hostel te gaan en te kijken voor een maaltijd, want dat broodje op het station is al weer een eeuwigheid geleden natuurlijk. Daarnaast ben je niet iedere dag in een culinair walhalla en kun je er maar beter goed gebruik van maken nu je er toch bent. Ik overweeg nog een tijdje bij hetzelfde restaurant te gaan eten als die dag ervoor, maar besluit uiteindelijk dat toch maar niet te doen uit oogpunt van afwisseling en krijg vervolgens rond de klok van 22 uur overal te horen dat ze reeds gesloten zijn. Met een beetje geluk kom ik nog bij een lokaal barretje binnen, genaamd `bistro regent’ waar ik wederom formidabel eet en ik durf zelfs te zeggen dat het nog smakelijker was dan het eten van de dag ervoor. Voor een vriendenprijsje eet ik de beste gegrilde eend die ik waarschijnlijk ooit gegeten heb, in gezelschap van een goed glas rode wijn en zelfs verre van saaie frietjes en sladressing. Na neem ik nog een soort van high tea met een shit load aan zonden. Ik sluit de avond af met het werken aan dit reisverslag tot in de kleine uurtjes, omdat ik eindelijk weer wat energie voel, zoals Freddy Mercury al inluidde. 

Het grandioze eten is uiteindelijk toch hetgeen dat me het meest is bijgebleven aan Bordeaux. Dat de architectuur op bepaalde punten erg aangenaam is, met name ook die van de oude stadspoorten, was fijn, maar was niet een ervaring die ik bij eerder aangedane steden niet ook al gehad had. Met Bordeaux eindig mijn avontuur in Frankrijk en vervolg ik mijn weg in Spanje, waar ik begin in een ander culinair paradijsje: San Sebastian. En om maar mee te gaan met de slechte woordgrappen en taalspelingen van de passerende Nederlander in Concarneau die ik zijn faam heb gegeven: `San Sebastian, ik kom er aan!’.