Dag 30 en 31

Dag 30 (16-8):

Ik heb bewust mijn rit naar Coimbra vroeg gepland, om 08:00 uur, om narigheid op transportgebied te voorkomen. Om kwart voor 7 kom ik uit mijn nest en reeds voor half 8 verlaat ik het hostel. Wanneer ik aankom is het nog even diep ademhalen als de bus niet op het scherm wordt aangegeven, maar als ik nog eens navraag doe bij de barmedewerkers waar ik eerder ook een croissantje met kaas als eenvoudig ontbijt heb gescoord, geven zij aan dat deze bus nooit op het scherm verschijnt en zo wel aan zal komen. Precies als ik die vraag stel komt de bus inderdaad aanrijden. De chauffeur telt netjes te koppen voordat hij vertrekt, wat veel meer rust geeft dat die treinen die op de seconde precies vertrekken, passagiers of geen passagiers. Fuck die treinen, ik kies voortaan voor de bus. Ik val tijdens de rit vrij snel in slaap en schrik pas wakker als we in Coimbra aangekomen zijn, 30 minuten voor de geplande tijd van 12:10 uur. Het hostel is daarna op wandelafstand.

In het hostel aangekomen duurt het niet lang voordat ik door heb dat ik wederom in een verlaten hostel aankom. De ligging is perfect, midden in het centrum, de kamers zijn relaxed en er zijn goede mogelijkheden om te schrijven in de openbare ruimte. Er is alleen geen hond. Ik kom voor de oorspronkelijke inchecktijd van 15 uur aan, dus besluit eerst nog eens goed te gaan lunchen. Uiteraard raadpleeg ik daartoe mijn reisbijbel, die me wederom een grote dienst bewijst. Bij het aangeraden tentje aangekomen, dat verstopt op een hoekje zit, eet ik een geniale lunch, waarbij de toegevoegde foto’s al een hoop verraden. Ik eet vooraf een koude soep (vergelijkbaar met een salmorejo uit Sevilla), gevolgd door bacalhau a la super en een chocolade mengelmoesje na. Dit alles aangevuld met bijpassende wijn, water, brood en olijven. De kwaliteit van het eten bevalt dusdanig dat ik alvast navraag doe over een reservering voor die dag erop. Ik krijg het kaartje mee. Als ik terug ga richting het hostel rond 14:30 moet ik nog even wachten (tijd die ik weer doorbreng met foto’s van Salamanca uploaden, telkens weer een internetafhankelijk rotkarweitje) om vervolgens een opfrisdouche te nemen in mijn verder lege kamer met vier bedden. Ik besluit vervolgens naar het toeristen informatie kantoor te gaan om onder andere wat navraag te doen naar de stad en de rit naar Lissabon. Ik krijg aldaar een plattegrondje met wat oppervlakkige informatie over Coimbra om vervolgens op het terras met een groot en goedkoop biertje maar eens uit te zoeken hoe ik in Lissabon raak over 2 dagen. Dat blijkt dit keer gelukkig geen hogere wiskunde, behalve dat de website nog even tegenstribbelt. Dit is met een telefoontje naar de busmaatschappij dan ook opgelost. De rest van de middag vul ik met het schrijven aan mijn reisdagboek, een taak die op steeds meer momenten begint tegen te staan, omdat hij me echt wat vrijheid ontneemt. Eenmaal een uurtje onderweg met schrijven, blijkt het toch vrijwel altijd weer een genot om te doen.

Als ik terugkom op mijn kamer kom ik Leandro tegen, een Portugees die in Frankrijk leeft. Een sympathieke en open gast, maar hij is erg moe en samen nog een drankje doen ziet hij niet als een optie. Als ik het hostel verlaat hoor ik boven me al wat prachtige Fado muziek. Het barretje vol met locals is echter al vol en mijn hongergevoel is te groot om er dan maar op mijn knieën bij te gaan zitten, zonder eten, en enkel van de muziek te genieten. Ik kom vervolgens na wat verder lopen bij de meest toeristische Fado tent van heel Coïmbra uit waar om 21 uur een concert start en ze ook nog wat te eten hebben. Ik neem daar dus maar genoegen mee en krijg twee waardeloze broodjes met ketchup opgediend. Dit was natuurlijk ook een kansloze poging om aan goed eten te komen. De Fado zelf valt zeker niet tegen en is gewoon goed, aangezien je toch merkt dat de lokale Portugezen er te veel van genieten om slecht werk af te leveren, ook al is het dan in de meest toeristische bar van heel Coimbra. Tijdens het Fado concert zit ik achter een ongeïnteresseerde adolescente met haar oerdegelijke Hollandse ouders, die op dat moment liever met haar vriendjes op hun scooter zou chillen. Zoveel mogelijk dit soort prikkels negerend ben ik toch in staat te genieten van dit Fado concert. Om 22 uur is het afgelopen en kan ik als ik weer langs mijn hostel loop ook nog twee laatste nummers meepikken van de Fado die gezongen wordt in het barretje vol locals.

Nu ik de smaak te pakken heb gekregen in Salamanca, besluit ik ook in Coimbra nog een late avond wandeling te maken. Ik maak dan eigenlijk voor het eerst echt kennis met Coimbra als stad. Als je in Coimbra in het centrum wil arriveren, met alle leukigheden als kathedralen, universiteiten en dergelijke, moet je eerst bereid zijn onder een hoek van 40 graden de berg op te lopen. Willekeurig een straatje inslaan is dan ook helaas geen optie, want de emotionele schade die je oploopt door weer omlaag te moeten om vervolgens weer volledig kapot aan te komen volgens de juiste weg omhoog, is te groot. Het is niet voor niets zo dat de jongedames, maar ook oude wijven in Coimbra, allemaal keiharde afgetrainde sixpacks hebben. Je kunt hier ongegeneerd eten wat je wilt als je maar bovenop de berg in het stadscentrum woont. Het enerzijds vermoeiende element van een wandeling door Coimbra is tevens wat de stad zijn karakter geeft. De smalle, sfeervolle straatjes, ouderwetse plaveisels en ondergronden waarop je loopt en de uitzichten over de stad die het omhoog lopen je opleveren zijn fantastisch. Als je dit combineert met de Fado die overal in de stad te vinden is heb je het idee dat je op zijn minst 100 jaar terug gaat in de tijd, toen alles nog romantisch en ongehaast was. Ik ken de stad nog niet goed, dus mijn wandeling is redelijk arbitrair te noemen, maar ik krijg desalniettemin nog een paar prachtige panorama’s van de stad mee. Bij terugkomst in het hostel net na twaalven ligt Leandro al te slapen en besluit ik maar in zijn keuze mee te gaan.

Dag 31 (17-8):

In de ochtend is Leandro de eerste die ik gedurende deze reis ontmoet die beluit een paar woorden te wijden aan mijn ochtendgymnastiek. Dit voelt als een grote eer. Hij neemt waar dat ik vanuit mijn bed de sit-ups doe en als ik vervolgens aangeef dat ik nog wat sportoefeningen wil doen voordat ik de badkamer betreed, geeft hij aan dat hij het zelf ook zoveel mogelijk probeert. We herkennen als backpackers vervolgens beide dat sommige hostels simpelweg te klein zijn om je sportritueel uit te voeren en dat in andere gedeelde kamers het uitvoeren nog steeds behoorlijk awkward aan kan voelen. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. Ik voel me vervolgens echter weer volle positieve energie om zonder enige gene het ritueel te voltooien, mijn 70 push ups in 60 seconden te demonstreren, en vervolgens te gaan douchen. Als ik uitgedouchet ben is Leandro al weer vertrokken.

Op advies van de aardige receptionist ga ik naar een ontbijttentje op een plein voor de rivier. Ik eet daar een goed ontbijt dat bestaat uit verse jus, thee, geboterd en getoast brood dat overheerlijk is en een taartje, een Portugese specialiteit, die nog overheerlijker is. Daarna moet het dan maar eens echt gebeuren. Met de toeristenplattegrond in de hand ga ik het stadje te lijf. Uiteraard heb ik vanwege het omhoog en omlaag gehalte van het stadje voor de oerdegelijke anwb wandelschoenen gekozen in plaats van voor de sneakers. Mijn voeten zijn afgeplakt met pleisters daar waar blaren zitten. Mijn eerste toeristische waarneming is de Cannabis Store Amsterdam Coimbra. Des Hollands grootste glorie is zelfs hier in de wereld gewoon bekend natuurlijk. Als ik verder loop in de straat kom ik bij een kerk uit, die ik toch maar een bezoek waardig acht, aangezien ik alle tijd van de wereld lijk te hebben in deze niet al te grote stad. Ik ga naar binnen en bezoek voor 2 euro ook het klooster dat bij de kerk hoort. Het orgel en de blauwe muurschilderingen in de kerk zijn beide erg aardig.

Daarna besluit ik het naar het hooggelegen centrum der centrum van de stad te gaan. Na de eerder genoemde niet te onderschatten steile wandeling omhoog kom ik aan bij de oude kathedraal. Het is een kathedraal met een vroeg gotische stijl en dat is ook wat hem bijzonder maakt. Het interieur is bescheiden, maar daardoor juist toch weer eens anders dan al die andere kerken en kathedralen die ik al vanbinnen heb gezien. Een gotische bouwstijl is een mooie bouwstijl, al zeg ik het zelf. Ook hier zit weer een kloostertje bij dat ik dan ook maar weer eens bezoek. Om bij de nieuwe kathedraal en universiteit uit te komen moet je nog verder omhoog. Om in Coimbra van een stukje schoonheid te mogen genieten moet je eerst hard aan de bak. Via ditmaal een nog steiler paadje omhoog, onder een hoek van 50 graden ditmaal, staan mijn degelijke anwb wandelschoenen me goed ten dienst. Onderweg naar de top kom ik nog een ritueel tegen van een man die zijn kleed in het raam aan het uitkloppen is en dit erg serieus aanpakt, wat ik veel herhalingen van de uitklopbewegingen resulteert. Uiteindelijk boven kom ik bij de nieuwe kathedraal uit. Van buiten nog een aardig bouwwerk, is het vanbinnen een belediging voor het oog. De kerk is in een foeilelijke hoog barokke stijl uitgevoerd met veel goud en opsmuk. Voor de vorm heb ik er maar een foto van gemaakt, zodat ik dit leed met jullie kan delen, want gedeelde smart is halve smart, zoals eerder ook al duidelijk gemaakt. Het ergste is nog dat ik 1 euro moest betalen voor het aanschouwen van de binnenkant van deze kathedraal. Waarschijnlijk is dit 1,50 euro voor de wc en 0,50 krijg je van hun terug voor het feit dat je bereid bent hier naar binnen te komen en dit slechte excuus van een interieur te bezoeken.

Voor de eerder gereserveerde lunch bij het godenpaleis waar ik de dag ervoor ook al geluncht had moet ik eerst weer helemaal naar beneden, maar dat is het zonder meer waard. Op de weg naar beneden kom ik nog langs een bar waar Fado optredens aangekondigd worden voor 18 uur die avond, dat ik gelijk maar boek. Als ik binnenkom krijg ik een wel erg vriendelijke groet van de serveerster die mij de vorige dag ook al verzorgde en ik krijg op meerdere momenten gedurende het etentje de indruk dat ze me wel interessant vindt. Helaas blijkt ze voor ik uiteindelijk de rekening betaal al weer weg. Ik eet ditmaal een gruwelijke vissoep, een nog onfatsoenlijkere kalfssukade, om vervolgens bescheiden af te willen sluiten met een prima thee. Uiteraard weer aangevuld met water, bijpassende wijn, olijven en brood met olie. Ik kreeg na nog een lekkere port cadeau aangeboden, die ik niet af kan slaan. Waarschijnlijk wordt deze weggeven in de veronderstelling dat ik wel weer snel langs zal komen. Dat ik de volgende ochtend weer pleite ben en nu nog ff deze port naar binnen werk in deze wetenschap vertel ik dus maar niet.

Na de lunch voert de weg weer naar boven en kom ik nog even langs het uitgeklopte kleed dat over het balkon van de eerder genoemde man hangt. Hij zal wel trots op zichzelf zijn. De universiteit is in feite de laatste grote attractie in Coimbra. Daar aangekomen heb ik echter een ticket nodig en dat kan ik ofwel bij een balie elders ofwel online kopen. In mijn optimisme ga ik voor de laatste optie, wat tot een stevige pot, gelukkig snel te relativeren ellende leidt. Ik kan alleen betalen met paypal en ik blijk in het verleden wel eens een dergelijke account te hebben aangemaakt. Na een gedoe van zeker 15 minuten kom ik erachter dat mijn nieuwe creditcard niet gevalideerd is door de bank, aldus PayPal (wat een vriend), en geef ik op. Dan begint de zoektocht naar het willekeurig in Coimbra geplaatste ticketoffice die wederom een half uur in beslag neemt, maar des te groter is het overwinningsgevoel bij aankomst. Ik koop de ticket van 12,50 euro voor het hoogtepunt, de bibliotheek, voor de kapel, het paleis en het wetenschapsmuseum. Ik kan bij 3 van de genoemde 4 helaas pas de volgende ochtend om 9 uur terecht, maar het wetenschapsmuseum kan ik die dag al bezoeken. Dat doe ik dus maar. Met weinig zin kom ik aan bij het labaratorio chimico, waar het museum gevestigd is. Omdat ik om 18 uur het Fado optreden heb, vraag ik meteen maar na wat ik het beste kan bezoeken. Ze geeft vervolgens aan dat er ook een natuurkunde gedeelte is en besluit ik na alle (kunst)historische invloeden so far voor een stukje fundamentele wetenschap te gaan. Dat blijkt al weer vrij snel erg goed te bevallen, want zoals altijd wanneer ik met de fysica word geconfronteerd ben ik al snel in mijn element. De demonstratie behandelt met name de natuur van licht, als golf en deeltje, en gaat zelfs in op zaken als de quantum mechanica en de spectra van elementen. Dit alles wordt aan de hand van allerlei experimenten gedemonstreerd. Ik kom bij één van de experimenten tot de conclusie dat er iets niet in de haak lijkt te zijn. Volgens mijn op de theorie gebaseerde redenering zou juist het licht in de glasvezel volledig door moeten dringen als gevolg van volledige reflectie. Dit is echter niet het geval. Nadat de manager er uiteindelijk bijkomt word ik uiteraard in mijn gelijk gesteld en verontschuldigd hij zich voor een aantal mankementen in de apparaten als gevolg van de aanwezigheid van al die kutkinderen. Prachtig om ook hier weer bevestigd te zien hoe ons brein ons in staat kan stellen te deduceren dat zaken waar of onwaar zijn, ook als het bedachte niet direct in overeenstemming is met het waargenomen. In deze overtuiging is door een aantal gelijkgestemden ooit de snaartheorie op poten gezet, die nog steeds geen enkele experimentele bevestiging heeft, omdat de energieën simpelweg te groot zijn om in een laboratorium te bereiken. Ik vertel de manager dat ik nu wel snel weg moet vanwege hele andere zaken: een gepland fado concert.

Het fado concert dat ik bijwoon is bijzonder mooi en is in zekere zin het hoogtepunt van mijn bezoek aan Coimbra te noemen. Ook al is het gericht op toeristen, betreft het in dit geval wel toeristen die van tevoren al bereid zijn geweest 12 euro voor het optreden inclusief drankje achteraf te betalen. Daarnaast zijn de personen die het optreden organiseren van een culturele organisatie die de fado internationaal wil promoten. Die bezieling is duidelijk te merken in het geheel. Helaas, maar begrijpelijk, zijn video’s niet toegestaan. Nadat er een korte historische introductie van de fado in Coimbra te beluisteren is gaan de drie zangers aan de slag. Ook de verschillende nummers worden steeds kort in het Portugees en vervolgens perfect Engels toegelicht. Het Engels van de zanger valt uitzonderlijk te noemen, zeker voor Zuid-Europese begrippen. In Coimbra was het in de tweede helft van de 19^e eeuw, toen de fado daar zijn intreden deed, gebruik dat mannen naar het balkon van een vrouw van hun interesse gingen. Daar bracht hij een serenade. Als de vrouw zowel de serenade als de man leuk vond, gaf zij hier blijk van door drie keer het licht in haar appartement aan en uit te doen. De omgeving mocht vervolgens ook blijk van waardering geven, maar dan niet door te applaudisseren. Zij mochten enkel het `ahum’ geluid herhaaldelijk produceren als blijk van waardering. Na het optreden besluit ik in gezelschap van een drankje twee cd’s te kopen aangaande dit trio. In het hostel aangekomen val ik al vrij snel in slaap zonder een wekker te hebben gezet.

Als ik wakker schrik blijkt het al weer bijna 23 uur en moet ik nog eten. Ik heb toch wel honger. Dat krijg je als je de hele dag de berg oploopt onder een hoek van 50 graden. Ik ben echter na douchen pas vlak na 23 uur buiten en als gevolg van corona maatregelen blijken alle keukens al dicht te zijn. Hier is geen discussie over mogelijk. Nadat ik naar de burger king wordt gestuurd, blijkt ook die keuken al dicht, en de manager daar verwijst me door naar de enige plaats waar nog enige hoop is op een maaltijd, de grootste McDonalds van Coimbra, circa 1,5 km verderop. Dat doe ik dus maar en eenmaal daar aangekomen eet ik rond middernacht het meest magische McChicken menu allertijden. Dat is wel een fotootje waard.

Ik sluit af met de al eerder uitgevoerde nachtwandeling waar ik nog eenmaal langs al die hoogtepunten ga en afscheid neem. Nog een laatst maal kom ik ook langs het uitgeklopte kleed op het balkon van man die zo grondig zijn werk deed. Ik kom er op een universiteitsplein achter dat er op de muren een aantal wetenschappelijke invloeden te vinden zijn op de muren die niet willekeurig zijn. Bijvoorbeeld de signature van de Minkowski ruimtetijd en het residuentheorema, dat helaas niet vermeld dat een integraal over een gesloten kromme enkel nul is als deze kromme geen singulariteiten omvat. Maar goed, het zei de tekenaars vergeven. Ook is er nog een straat die naar de wiskunde is vernoemd en kom ik nog de faculteit van onderwijswetenschappen tegen. Als ik zo midden in de nacht uiteindelijk rond het universiteitsplein rondloop word ik nog aangesproken door een student, die vraagt of ik de weg kwijt ben geraakt. Ik raak in een aangenaam gesprek waar we het vooral hebben over hoe grappig het is dat je nooit toeristische bezoekjes brengt aan hetgeen dicht bij je eigen deur. Zo heeft hij nog nooit de oude bibliotheek bezocht. Hij blijkt filosofie te studeren en ondanks dat hij 24 is, ziet hij er uit als 40 vind ik op dat moment. Geen wonder dat de lokale schoonheden allemaal in de greep raken van jongemannen uit Culemborg. Coimbra was wederom een fantastische ervaring, ditmaal vanwege het labyrint aan straatjes die omhoog voeren, de uitzichten over de stad die dit biedt, het eten, de geniale fado optredens en het gevoel dat je terug gaat in de tijd als je er doorheen loopt. En natuurlijk dat het een echte universiteitsstad is en dat dit door alles in de stad wordt uitgeademd. En gelukkig is het nog niet helemaal voorbij, want die volgende ochtend staat nog een bezoek aan de universiteitsbibliotheek (among others) gepland. Dus nog even geen vaarwel ditmaal, ook al gaat de reis die volgende dag nog verder naar een nieuw avontuur in Lissabon.

Video's Coimbra:

https://youtu.be/mLwP0mp0Asw

https://youtu.be/ULn2GC4Iuak

https://youtu.be/lYx5SMj9oOQ