Dag 25 t/m 28

Dag 25 (11-8):

Ondanks dat ik de avond ervoor allerlei inpakvoorbereidingen heb gedaan en de ochtend zelf nog onder mijn bed kijk en op allerlei manieren een zeer serieuze en grondige poging doe om te controleren of ik niets vergeten ben, vergeet ik juist in dit hotel mijn zwembroek, die ik de avond ervoor over het raam, achter de gordijnen, te drogen had gehangen. Na stevig doorlopen red ik gelukkig wel mijn trein van 07:28 uur die me direct naar Barcelona zal vervoeren, waar ik dan om 13:06 op Barcelona Sants aan zal komen. Opnieuw kan ik geen goed verhaal ophangen over de biografie van Einstein en gerelateerde concepten uit de theoretische fysica. Degene die bekend is met het Spaanse treinnetwerk weet ook waarom. De trein schommelt zo heftig op en neer dat het focusen op een boek of tekst op je mobiele telefoon een funeste aanslag is op je evenwichtsorgaan, waardoor de misselijkheid je nog lang zal heugen bij een poging je tijd nuttig te besteden. Na een tijdje proberen ga ik daarom maar mee met de rest van het treingezelschap dat de ogen sluit en in ieder geval slapen veinst. Naast het kort onderzoeken wat de verblijfsmogelijkheden zijn voor bestemmingen daarna al weer, doe ik derhalve bijzonder weinig tijdens deze rit en ik wil er dan verder ook geen verslag aan vuil maken.

Als ik aankom op Barcelona Sants doe ik meteen maar navraag naar de reismogelijkheden naar de volgende bestemming. Er lijkt in eerste instantie een directe verbinding te zijn, éénmaal per dag, maar deze blijkt vervolgens toch volgeboekt te zijn. Ik krijg daarom een ticket waarbij wordt aangegeven dat ik via Madrid moet reizen. Ook prima, alhoewel deze wijziging nog een nare bijsmaak gaat krijgen. Maar daarvoor nog even geduld, zorg eerst maar eens dat je de rest leest. Na de bestelling koop ik een veel te duur metroticket voor 3 dagen voor een euro of 25, waar achteraf ook de mogelijkheid bleek te bestaan 10 ritten te kopen, maar uiteraard is de machinetaal bewust onduidelijk en de hulp in levende lijve afwezig.

Ik arriveer met de metro in het hotel, waar een vriendelijke vrouw me te woord staat. De kamer in het hostel is erg eenvoudig, de douches teleurstellend en het hostel zelf uitgestorven. Op mijn eigen kamer liggen slechts 2 personen te slapen buiten mij, die in eerste instantie op zichzelf zijn en waarmee ik niet direct mee in gesprek raak. Na de gebruikelijke opfrisdouche besluit ik aan mijn reisdagboek te gaan werken en tegelijkertijd een wasje en droogje te doen, want de luxe van de in de hostels aanwezige wasmachine en droger waar je voor een prikkie gebruik van kunt maken, is iets dat ik niet aan me voorbij laat gaan. Zo gezegd, zo gedaan, maar daarna is het wel echt tijd voor een lunch.

Op advies van de receptioniste, een echte familievrouw die normaal ook in de avonden kookt en via andere activiteiten mensen bij elkaar brengt (maar goed, nu dus weer niet, vanwege te weinig mensen en corona enzo), ga ik naar een tapasbar waar twee chinezen het voor het zeggen hebben. Ik eet er voor rond de tien euro een uitgebreide en goede lunch bestaande uit een zeer vullende noedelssoep vooraf en daarna nog wat anders. Helaas vergeet ik naarmate de reis vordert steeds frequenter foto’s van mijn eten te nemen, maar de noedelssoep mag je gratis bezichtigen. Tijdens de lunch kom ik al tot de conclusie dat de Chinese eigenaar en eigenares erg sympathiek en een beetje excentriek zijn, maar veel persoonlijke interesse in mij tonen en erg toegewijd zijn. Ze spreken echter alleen Spaans, en ook dat is niet perfect te noemen. Communicatie is dus wel een dingetje.

Ik werk na de lunch verder aan mijn reisdagboek, eerst binnen, vervolgens buiten op het terras, maar kom eigenlijk niemand tegen, behalve een afstandelijke Amerikaanse chick, die niet eens reageert op mijn vriendelijke `Hi!’. Als mijn batterij opraakt en mijn powerbank voor de laptop niet blijkt te werken (ondanks dat hij opgeladen is) ben ik genoodzaakt weer in de huiskamer verder te werken op de stroom. Daar raak ik dan toch in gesprek met Rachel, die uit Chicago blijkt te komen. Het is een leuk gesprek over onze reisavonturen dat eindigt met de helaas te vaak gedane kreet dat we elkaar wel weer zullen spreken. Vervolgens raak ik in gesprek met één van mijn kamergenoten die dan aan het eten is, die uit Uruguay blijkt te komen. We hebben een fijn gesprek in het Spaans en het is eigenlijk het eerste gesprek in Spanje waarbij mijn Spaans echt weer een boost krijgt en het weer naar een hoger level wordt getild. Ik ben het nog niet verleerd gelukkig. Uruguay guy is al lang aan het reizen en verblijft nu ook al weer een hele tijd in Barcelona, in dit hostel. Hij had mijn aanwezigheid op de hostelkamer nog niet door gehad. Als ik uitgeschreven ben en naar de kamer ga om me voor te bereiden op een late maaltijd bij los chinos, raak ik eerst nog in gesprek met de andere kamergenoot die uit Libanon blijkt te komen, maar vanwege wat issues en de moeilijke wet- en regelgeving daar heeft besloten naar woonruimte op zoek te gaan in Barcelona. Ondanks dat ik wat schrik van zijn `issue-verhaal’ lijkt hij me verder wel een prima kerel en besluit hem dan ook de nickname `Libanon guy’ waardig te achten.

Tijdens de late avondmaaltijd rond de klok van 23 uur bij `los chinos’ neem ik naast enkele tapas, te weten croquettes de jamon (hamkroketjes) en albondigas (gehaktballetjes) ook twee flinke biertjes en krijg als een invitatie een limoncellotje. Door dit drieluik drankjes en mijn reeds gebooste gemoedstoestand vanwege de op sociaal gebied hoopgevende gesprekken met Uruguay guy en Libanon guy ga ik in aangeschoten toestand richting de hostelkamer. Daar raak voor het slapen gaan in gesprek met Danique, uit de lage landen, die laat gearriveerd is. Ze staat er duidelijk voor open mensen te leren kennen tijdens haar verblijf en vanuit mijn aangeschoten toestand krijg ik het vervolgens voor elkaar in drie minuten mijn halve levensverhaal op te biechten. Het mysterie achter mijn persoon heb ik er binnen drie minuten al vrij snel uitgeramd. Niet erg, want uit de afbeelding op haar telefoon blijkt dat ze al een vriend heeft. Tevreden val ik die avond in slaap, hoopvol voor het vervolg van mijn verblijf in Barcelona, dat nog in kinderschoenen staat op dit moment.

Dag 26 (12-8):

Ik sta schandalig laat op, zonder goede regen eigenlijk, behalve dan waarschijnlijk de alcohol van die avond ervoor. Danique laat meer discipline zien en als zij haar ochtendritueel al weer achter de rug heeft raak ik nog even met haar in gesprek. Het gesprek mond uit in het voorstel mijnerzijds later samen naar het strand te gaan, waarbij ik aanvoer dat het praktisch is en we zo op elkaars spullen kunnen letten. Uiteraard speelt de temperatuur ver boven de 30 graden ook een rol. Ik geef wel aan dat ik nog even behoefte heb aan een uitgebreid opstarten en we ontmoeten elkaar derhalve na mijn ochtendritueel en haar ochtendbezoek aan een wijnbar in Barcelona. Je hoort het correct, haar ochtendbezoek aan een wijnbar. Ik doe trouwens weer gewoon mijn ochtendgymnastiek en ga ontbijten bij `los chinos’. Ik merk dat mijn behoefte hier van af te wijken eigenlijk bijzonder klein is. Ik eet een prima ontbijt bestaande uit brood met ham, thee en jus d’orange, maar die foto kun je uiteraard wel weer vergeten.

Na een grondige studie en controle van de mee te nemen spullen naar het strand, lijkt het scoren van een goedkope strandhanddoek voor mij voldoende om de puzzel op te lossen. Danique en ik hebben snel succes, nadat we in de supermarkt precies het gewenste lichtgewichtobject vinden voor een luttel bedrag. Omdat ik het met de handdoeken over mijn schouder en de tas over mijn rug als te veel moeite ervaar Google Maps ook nog eens in te zetten, besluit ik het vervoerstechnisch aspect van het naar het strand gaan aan Danique over te laten. Behoefte om mezelf te bewijzen is er verder toch niet. Heerlijk ontspannen, op pad met zo’n reeds bezette vrouw. We maken ook alvast plannen hoe we dat nu gaan doen met die zandvoeten achteraf. Op het strand aangekomen, maak ik aan Danique duidelijk dat ik de locatie waar we gaan liggen niet relevant acht, om zo vervolgens ogenschijnlijk onschuldig tussen twee Vlaamse volop foto’s makende Instagram chicks en twee andere Nederlandse jongedames te gaan liggen. `Zullen we dan hier maar gaan liggen?’. `Ja, prima.’ Nog even overweeg ik de Vlaamse Instagram chicks voor te stellen een foto van ze samen te maken, maar door al eerder waargenomen laatdunkendheid van Danique en de andere twee Nederlandse jongedames naar de fotoactiviteiten van de Vlaamse Insta chicks, voel ik uiteindelijk toch te veel schaamte om dit plan voort te zetten. Ik ga lekker de zee in en merk dat dit strand al veel minder show off gehalte bevat dan het strand in San Sebastian. Gelukkig is mijn lichaam hier al veel meer onderscheidend te noemen. Op meerder momenten tijdens het strandbezoek weet ik mijn onderhandelspirit effectief in te zetten. Zowel bij het verkrijgen van een strandparasol voor 6 euro als bij het scoren van twee zoete mixdrankje voor 5 euro. Bij de eerste actie weet ik de goedkeuring van de Nederlandse strandbuurvrouwen te krijgen, terwijl ik bij de tweede actie de aandacht van de Vlaamse modellen even weet te vestigen, die helaas geen cash bij hebben. Na een tijdje zonnen, mensen kijken en af en toe een duik nemen stel ik de Nederlandse strandbuurvrouwen voor op hun spullen te kunnen letten tijdens hun bezoek aan de zee. Ik raak daardoor achteraf nog even met ze in gesprek, maar helaas wordt dit gesprek plotseling ruw onderbroken door twee Ierse meiden die de Nederlandse strandbuurvrouwen eerder hebben ontmoet. Tegen meiden die andere meiden leren kennen in deze context (en openbaar over hun wilde sexavonturen en dergelijke gaan praten) is als man echt geen kruid gewassen. Aangezien de Vlaamse Insta chicks inmiddels vertrokken zijn, wel een mysterie van twee daar nog liggende strandhanddoeken achterlatend, besluit ik op dit moment de strijdbijl te begraven. Het was er niet minder geslaagd door, aangezien ik mijn jagersinstinct op meerder momenten heb kunnen laten gelden. Eindnoot: tijdens het douchen achteraf kwam ik nog een Franse dame tegen die er zo utopisch uitzag, dat ik me afvroeg of ik een dergelijke verschijning het afgelopen jaar al eerder had mogen aanschouwen.

Danique heeft om een uur of 18 andere activiteiten gepland staan en we besluiten derhalve voor de late lunch onze wegen te scheiden. Toch is wel weer de ergernis en vermoeidheid bij beide over die smerige combinatie van zand, zout en zonnebrandcrème die je nog emotioneel moet verwerken. En bij Danique was ook haar haar nog onderdeel van deze zorg. Ik neem een heerlijke douche in het hostel en ga op mijn gemak lunchen bij los chinos, want in nog langer wachten en nog meer zoekwerk heb ik geen zin. Ik eet een prima curry gerecht met rijst en een goede tinto con verano, wat zoiets als sangria is. Daarna, als de zon zijn kracht begint te verliezen, ga ik volgens plan een aantal zich in de buurt van het hostel bevindende wijken verkennen.

Ik begin op de Ramblas, één van de bekendste of misschien wel de bekendste straat ter wereld, waar relatief recent nog terroristische aanslagen hebben plaatsgevonden. Uiteraard wil je in Barcelona over de Ramblas hebben gelopen, alhoewel het verder eigenlijk gewoon een ordinaire toeristenstraat is, waar de hoeren nog op dezelfde plaatsen waren te vinden als de twee eerdere keren dat ik Barcelona heb bezocht. Aandacht zoek ik graag op. Daarna kom ik uit bij de havens, die in een mooie wandeltocht resulteren. Als ik vervolgens `barrio gotic’ besluit te bezoeken raak ik in de straatjes van Barcelona verstrikt, op een manier die ook al zo mooi verwoord is door Carlos Ruíz Zafon in een van mijn favoriete boekenseries `Het kerkhof der vergeten boeken’. Een van de redenen dat ik Barcelona ook weer wilde bezoeken is om aantal locaties in Barcelona beschreven in Zafons boeken tot leven te brengen. Als ik door deze straatjes dwaal wordt ik verrast door een erg mooi straatconcert dat Joke de Wit naar mijn inzicht ook wel zal kunnen bekoren (zie video). Ik blijf hier behoorlijk lang hangen, mogelijk wel een half uur, omdat het erg goed is en ik het toch wel als iets unieks ervaar hier bij aanwezig te mogen zijn op dat moment in het stratenlabyrint van Barcelona. Helaas tref ik maar 70 cent in mijn portemonnee aan, waar de muzikanten het mee moeten doen zodra ik vertrek. Ik loop vervolgens langs de kathedraal die mooi past in het stratenlabyrint, maar zeker niet bijzonder is ten opzichte van een aantal andere Spaanse kathedralen. Daarna maak ik in mijn optimistische stemming helaas een verkeerde keuze en besluit een tapasbar vlakbij de kathedraal aan te doen, die er op het eerste oog nog best prima uitziet, vanwege de drukke bezetting. Het blijkt een belachelijk dure bar te zijn waar ik om me heen al snel doorkrijg dat dit niet het typisch Spaanse interieur is en de mensen ook nauwelijks Spaanse spreken. Ik kies voor de veilige weg en bestel een hamburger met friet en een biertje van 8 euro. Het smaakte allemaal nog best prima.

Na de maaltijd, loop ik nog langs `Teatre del Liceu’ aan de Ramblas. Vervolgens doe ik de wijk `El raval’ aan, waar ik me toch iets minder veilig waan en zelfs op een gegeven moment het gevoel krijg achtervolgd te worden. Waarschijnlijk onterecht. Dit is duidelijk een meer verpauperde en minder fancy wijk in Barcelona. Dit imago komt ook overeen met de beschrijvingen van Zafon. Ik besluit door dit gevoel echter wel weer richting het hostel te gaan. Nog even overweeg bij Danique en Libanon guy aan te sluiten voor nog een drankje, maar besluit uiteindelijk in mijn hoofd dat ik hiervoor geen energie meer voel. Niet lang daarna komen Danique en Libanon guy al weer terug en we liggen met zijn allen rond de klok van 00:30 uur braaf te slapen in de gedeelde kamer.

Dag 27 (13-8):

Ondanks de hoge temperaturen besluit ik dat het er vandaag toch maar van moet komen. Barcelona omvat te veel geheimen en welkome verassingen om alle dagen op het strand te gaan bakken, ook al kan dat erg aangenaam zijn, afhankelijk ook van het uitzicht. Na mijn ochtendgymnastiek en uitgebreide ochtendritueel (dat ditmaal ook scheren en verzorging van de nagels omvat) maak ik dan toch maar een kort lijstje van zaken die ik sowieso nog gezien wil hebben. En natuurlijk maakt de Sagrada Familia onderdeel uit van dat lijstje. Ik ontbijt uiteraard bij los chinos: thee, verse jus en getosti-ijzerd (leuk woord vind ik het zelf) brood met kaas. Na het ontbijt besluit ik maar te beginnen met een bezoek aan het nog steeds niet afgeronde heiligdom: La Sagrada Familia.

Daar aangekomen, deelt een norse bewaker me mede dat ik mijn mondkapje op moet zetten en dat ik online had moeten reserveren. Het is dan 13:45 uur. Er blijkt nog net één plekje beschikbaar te zijn voor de sessie om 14:30 uur, dus ik handel snel. Vanwege de zinderende hitte zie ik nauwelijks een andere optie dan de driekwartier door te brengen op een belachelijk duur terras naast de Sagrada Familia, waar ik wederom een tinto de verano bestel. Ondertussen neem ik nog even mijn voornemens voor de dag door, die voornemens blijken, omdat het leven toch altijd datgene is wat je overkomt als je bezig bent met het maken van andere plannen (geniale uitspraak, ik weet het, maar toegegeven, geen eigen bedenksel). Als ik het schandalig dure ticket van 26 euro heb afgerekend en door de controle heen ben wordt ik als atheïst en aanhanger van de wetten van de fundamentele fysica toch weer overmeesterd door de majestueuze schoonheid van dit katholieke machtsvertoon. De Sagradia Familia is een droom die tot werkelijkheid is vermaakt. Dit is de kers op de architectuur taart van alles wat de mens gebouwd heeft. Alle torens van de Sagrada Familia verwijzen naar een apostel of ander heilig figuur. Natuurlijk is het bedenken van een prijs van 26 euro het werk van bloedzuigers, maar de ervaring die het oplevert is het accepteren van de misselijke capriolen die de bloedzuigers uithalen vervolgens zeker waard. Als ik alle tijd van de wereld neem om door het bouwwerk heen te lopen, zowel buiten als binnen, ben ik ondertussen de zo karakteristieke muziek van `La case de papel’ aan het neuriën. `Una mattina mi son sveglato, O bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao, Una mattina mi son svegliato Eo ho trovato l’invasor’. Eerlijkheidshalve tussen ons gesproken en gezwegen heb ik geen idee wat dit Italiaanse protestlied tegen het fascisme met de Sagrada Familia te maken heeft, maar mijn behoefte om het op dat moment uit volle borst te neuriën werd er niet minder om. Voor de verdere ervaring denk ik dat de foto’s boekdelen spreken, inclusief een selfie met mondkap. Na mijn uitgebreide bezichtiging van het bouwwerk wordt ik nog een museum ingeloodst wat eigenlijk een slap excuus is om de prijs op te voeren tot 26 euro en dat, met voornamelijk tekst die je ook op internet na kunt lezen, niet in verhouding staat tot het bouwwerk zelf. In de Gaudi stemming gekomen, besluit ik ook park Guell te bezoeken, waar ook Gaudi de in het park aanwezige architectuur vorm heeft gegeven. Daarnaast lijkt het park een optie tot verkoeling te kunnen zijn, net zoals het binnen zijn in de Sagrada Familia. Onderweg naar de bus maak ik vanuit het stadspark naast de Sagrada Familia nog wat laatste foto’s, om vervolgens voorlopig weer afscheid te moeten nemen van een van de in mijn beleving wereldwonderen op architectuur gebied.

Park Guell, dat vooraf wordt gegaan door een ijskoud en rood Spiderman waterijsje van 2 euro, is opnieuw een plekje dat ook in het werk van Zafon de nodige aandacht krijgt. Het modernisme van Gaudi is ook hier weer van grote invloed en erg mooi. Daarnaast zijn het ook de uitzichten op Barcelona zelf die het park onderscheidend maken. Park Guell is een waar labyrint en omdat het op een berg is gelegen, maakt dat de zoektocht naar de verschillende hoogstandjes van Gaudi er niet makkelijker op. Toch ben ik in de veronderstelling dat ik uiteindelijk de meest bekende hoogstandjes wel bezichtigd heb. Mijn loopstrategie was om eerst maar eens zoveel mogelijk naar boven te lopen om vervolgens vanaf de top een goed overzicht te hebben over het park. Dit idee viel uiteindelijk tegen, want het resulteerde ook in het aantreffen van meerder uitgangen. Uiteindelijk was het een willekeurige wandeltocht door het park die uiteindelijk langs een aantal plaatsen voerde waar zoveel toeristen stonden dat dit vast een punt was waar je je route op aan kon passen. Zo belandt ik uiteindelijk bij twee schijnbaar zeer bekende huisjes van Gaudi bij de uitgang van het park, waar alle selfie toeristen zich om heen hebben verzameld. Echter is juist op dit punt geen schaduw te bekennen en nadat ik toch nog de nodige kiekjes weet te scoren vind ik dat ik wel genoeg tijd op dit punt heb doorgebracht. Dat voel ik ook aan de blaren op mijn voeten. Bij de uitgang moet je schijnbaar weer je kaartje laten zien, wat ik niet meer terug kan vinden, zodat ik tijdens een moment van niet opletten van de bewaking snel naar buiten vlucht. Als je op dat moment moet kiezen tussen een principiële discussie over de onduidelijke informatievoorziening over het bewaren van het kaartje bij de ingang en snel wegsneaken blijkt de laatste optie in de praktijk het meest effectief. Als ik het park verlaten heb kan ik me goed indenken dat Zafon er voor kiest een ontsnappingsscene van Fermín plaats te laten hebben in dit labyrint.  

Op de lange weg terug naar het hostel speel ik met de gedachte een strandwandeling te maken bij zonsondergang, omdat de uitgestrekte kustlijn langs de middellandse zee tevens één van de hoogtepunten van Barcelona is. In het hostel krijg ik na een frisse douche echter het advies van de receptioniste de zonsondergang vanaf het montjuïc te bezichtigen en de zonsopgang de volgende ochtend aan het strand. Het montjuïc is een berg in Barcelona waar bovenop een kasteel staat dat tijdens Franco’s regime ook dienst deed als politieke gevangenis voor mensen die het regime van Franco ondermijnde. In de personage van Fermín als verzetsstrijder tegen het regime van Franco speelt zijn gevangenschap in het montjuïc dan ook een grote rol in de boeken van Zafon. Deze twee activiteiten lijken me dan ook een schitterend harmonieus geheel om mijn bezoek aan Barcelona mee af te sluiten. Als ik het montjuïc oploop is het rond de klok van 20 uur, dus besluit ik eerst nog een drankje te doen bij een barretje onderweg. Verrassend genoeg ligt daar de prijs voor een biertje nog niet eens zo hoog. Ik kom uiteindelijk rond de klok van 20:30 uur boven op de berg uit, waar de zon volgens internet om 20:58 uur onder zou moeten gaan. Op de trappen onder het kasteel zitten nog niet heel veel toeristen, maar worden wel prettige populaire liedjes op een keyboard gespeeld die bijdrage aan de algehele sfeer. Ik raak er erg ontspannen van en blijf tot zeker 22 uur van de uitzichten op de stad en de muziek op de achtergrond genieten. Als de zon al weer een tijdje onder is als ik naar beneden loop levert dat op zijn beurt ook weer mooie panorama’s op.

Ik eet bij terugkomst nog een heerlijk chinees gerecht en nog wat andere dingen bij los chinos, aangevuld met een lekker biertje. Danique is ondertussen naar een ander hostel verhuisd, omdat het hostel waar wij in Barcelona verbleven op het gebied van socializen en activiteiten momenteel met recht saai kan worden genoemd. Ik ben zelf ook niet meer echt in gesprek geweest met Libanon guy, Paraguay guy en Rachel uit Chicago, omdat je elkaar door gebrek aan verbindende activiteiten continu misloopt. In het hostel waar Danique op dat moment verblijft is wel gezelligheid bij de bar te vinden waar ik nog aan deel zou kunnen nemen, maar met oog op de zonsopgang om 06:58 uur de volgende dag aan het strand en de reis op en neer naar het andere hostel, besluit ik eieren voor mijn geld te kiezen, ondanks dat ik bij los chinos geen eieren meer genuttigd heb.

Dag 28 (14-8):

Ik sta om 06:00 uur op voor de beruchte zonsopgang aan het strand en ben netjes om 06:30 uur het hostel uit, uiteraard zonder ontbijt en ochtendgymnastiek. Ondanks dat Google Maps aangeeft dat de metro netjes om 06:35 zou moeten vertrekken, om vervolgens de aansluiting met de bus te halen, blijkt Google Maps geen betrouwbare bron te zijn als het op vertrektijden van metro’s aankomt. De metro die ik zou moeten hebben gehad blijkt twee minuten eerder, om 06:33 uur al vertrokken te zijn. De bus die ik vervolgens zou moeten hebben blijkt zelfs 16 minuten vertraagd te zijn, dus dan neem ik maar weer een andere metro, om vervolgens om 07:08 uur op het strand aan te komen, 10 minuten na het echte begin van de zonsopgang van 06:58 uur, aldus internet. Dit zal niet de eerste keer zijn dat het openbaar vervoer niet meewerkt, maar daarvoor dus nog even geduld. Gelukkig kom ik er al snel achter dat deze 10 minuten heel snel zijn te relativeren. Ik kom aan bij een mooie zonsopgang aan het strand die nog maar net begonnen is. Twee modelachtige dames met afgetrainde lichamen en mini-bikini zijn al wat foto’s voor Instagram doeleinden aan het schieten en net op het moment dat ik denk mijn plekje op het strand bij opkomende zon te hebben beredeneerd, vertrekken ze al weer. Het was blijkbaar een kwestie van fotootjes schieten en de rest tot bijzaak verklaren voor deze twee. Ik loop op playa de la Barceloneta helemaal naar links (bekeken vanuit het land) en neem daar plaats voor een frisse ochtendduik, want ik heb mijn zwemspullen en overige attributen als voorbereiding op het resulterende zand achteraf ook meegenomen. De aanwezigheid op het strand en de duik in de zee bij de opkomende zon, wanneer er nog vrijwel niemand is, nemen een erg prettige rust met zich mee. Vroeg opstaan is altijd een horde, maar wanneer je dit offer eenmaal gebracht hebt, heb je er eigenlijk nooit spijt van. Zo ook nu niet. Volledig genietend, misschien nog wel meer door de afwezigheid van de modelachtige dames die alleen maar voor afleiding hadden gezorgd, blijf ik zo tot zeker een uur of 09:30 op het strand liggen, één wordend met mijn omgeving.

Rond de klok van half tien, nadat ik het voeten afspoelen en schoenen weer aan ritueel heb uitgevoerd, bij tijd en wijle balancerend op één been, besluit ik de voorgenomen tocht langs de lange kustlijn van Barcelona alsnog te maken. Na een tijdje wandelen en genieten kom ik langs een stukje strand dat me toch wel erg bekend voorkomt. Één van de vele redenen dat ik Barcelona graag weer wilde bezoeken op dit avontuur is het feit dat ik tijdens een conferentie hier eerder een restaurant/club bij het toeval tegen het lijf liep, waar ik in een droom terecht leek te komen. Ik werd toen bij binnenkomst door een topmodel hostess ontvangen, die me vervolgens over de trap naar beneden begeleidde waar het restaurant zich bevond en overdroeg aan weer een ander topmodel. Deze begeleidde me op haar beurt naar de tafel, waar weer een ander topmodel mijn bestelling opnam en eten gaf enzo. Ook maakte ze regelmatig praatjes met de gasten. Ook aan het strand bij de ingang daar stond, herinner ik me, een topmodel en ook was er een dj muziek aan het draaien, opnieuw een topmodel. Ik kan me voorstellen dat deze omschrijving door een lezer als licht overdreven kan worden ervaren, maar dat is hij niet, daarom leeft dit bezoek ook nog zo sterk in mijn herinnering. Omdat ik de naam of locatie toen niet had opgeslagen, hield ik het niet voor mogelijk tijdens mijn volgende bezoek deze tent nog tegen het lijf te lopen, maar verhip, naar een tijdje zoeken en naar boven lopen, vind ik opnieuw dat verdomde huisje met die trap naar beneden. De club/restaurant blijkt toepasselijk genoeg `Carpe Diem’ te heten en maakt gebruikt van een zeer slim edoch eenvoudig marketing concept om (in ieder geval mannelijke) klanten te trekken. Helaas waren ze nog dicht. Anticlimax. Ik vervolg mijn toch langs de kustlijn van Barcelona nog een hele tijd en besluit op een zeker moment de metro terug te nemen, omdat ik voor 11 uur uit moet checken bij het hostel.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik neem nog een laatste douche, pak mijn shit bij elkaar en check uit. Nadat ik uitcheck doe ik maar weer eens een wasje en een droogje zo na al die strandbezoeken en andere hitte gerelateerde zweetfiasco’s en poog wat foto’s te uploaden, terwijl de machine draait. Helaas zonder al te veel succes met het labiele internet aldaar, maar het gewassen en gedroogd zijn van mijn kleding was in ieder geval wel een succes. Ik pak mijn tas opnieuw in en besluit dat me nog één ding te doen staat voor vertrek uit Barcelona. Nog een laatste keer los chinos bezoeken voor een goede lunch. De bar heet trouwens helemaal niet `los chinos’, maar dit is mijn eigen koosnaampje voor de eigenaar en eigenaresse geworden. Ze zijn erg blij met mijn laatste komst en vooral apetrots en ik besluit dat ik nog wel een keer goede ham wil hebben gegeten nu ik Spanje ben. Ik neem derhalve `Jamon Iberico’ op een broodje en nog wat goed oude chicken wings, aangevuld met tinto de verano. Nadat ik dit alles naar binnen heb gewerkt, wil ik nog graag een foto, wat de eigenaresse zelf eerder ook al voorstelde. De eigenaar zelf heeft geen tijd, maar de foto met de eigenaresse komt er! En iedereen die bekend is met toerisme en wel eens een Japanner of Chinees tegenkomt (ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds niet weet of het nu Chinezen of Japanners waren, aangezien ze naast Spaanse tapas uit beide keukens gerechten aanboden) weet dat zij opvallende foto taferelen hebben. Dat is ook weer te zien op deze foto.

Er lijkt nog wat tijd over en op de één of andere manier haal ik het in mijn hoofd nog even naar de Ramblas te gaan, omdat ik nog geen foto heb gemaakt van het straatnaambordje. Maar nu dus toch! Dat je het even weet! La Rambla. Been there, done that. Ik koop daar nog tot mijn eigen afgrijzen een crepe met nutella, terwijl gezien de warmte een lekker citroenijsje veel beter was geweest, maar ik bedacht me dat ik al een tijd geen crepe meer op had. Zo’n ding kun je niet op je gemak lopend opeten op de terugweg, dus ging ik nog maar ff onhandig op een bankje de buit naar binnenwerken. Al met al moest ik dus toch weer opschieten, maar kom uiteindelijk toch wel prima op tijd aan op het treinstation, waar ik dus eerst de trein naar Mardrid moet nemen, om daar over te stappen naar de volgende bestemming, Salamanca. De treinrit naar Madrid verloopt betrekkelijk saai. Ik ben erg moe, heb veel last van blaren op mijn voeten en breng eigenlijk vrijwel de hele rit slapend en af en toe append door. Als ik op Madrid aankom, geef ik bij een vrouw van informatie of iets dergelijks bovenaan de roltrappen aan dat ik nog 1 uur en 40 minuten door moet brengen op Madrid en dan doorga naar Salamanca en of ze weet waar ik nog wat kan eten. Ze reageert door aan te geven dat de trein naar Salamanca niet hier vertrekt, maar dat er een stationsgebouwtje aan de andere kant is met allerlei eettentjes. Op zo’n moment kan ik toch beter op Engels overschakelen wellicht, want deze waarschijnlijke miscommunicatie krijgt nog wel een staartje. Maar nu dus nog echt heel even geduld dus. Ik loop naar het gebouwtje aan de andere kant van de taxi’s waar ik nog even een maaltijd scoor op het station. Bij een gebrek aan McDonalds op dit soort locaties ga ik voor een burgermenu, omdat ik mezelf altijd wijsmaak dat er dan niet zoveel mis kan gaan. De kipburger was niet te eten, maar gelukkig waren het verpakte lays zakje naturel chips en het biertje uit blik wel prima, aangezien het verder geen bereiding vergt. Ik ben op dat moment sterk in de veronderstelling dat ik nog alle tijd heb en loop ruim op tijd, na het afeten, een gesprek met Kay Raaijmakers en een toiletbezoek richting de perrons in het stationsgebouwtje waar ik me nu voor de maaltijd bevind.       

Ik raak wat in de war als ik op de informatieborden kijk, want er staat geen Salamanca tussen. Ik loop naar een vrouw die bij de incheckbalies staat en ze geeft aan dat ik op een ander treinstation in Madrid moet zijn, want Madrid heeft er meerdere. Ik vraag rustig aan waar ik dan moet zijn. Ergens verderop in Madrid geeft ze aan. Pas dan begint tot me door te dringen wat de situatie is. Ik ren als een beer naar de taxi’s en de chauffeur geeft aan dat het zeker mogelijk is mij naar het andere station te brengen. De rit duurt 10 minuten geeft hij aan. Het is dan 20:27 uur. Mijn trein vertrekt 20:40 uur op het andere station. Als ik in de taxi zit lijkt het nog steeds allemaal mogelijk. Als je 10 minuten verder rekent kom je uit op 10:37 uur en aangezien het een klein treinstationnetje zou moeten zijn is het dan een kwestie van een sprintje trekken. Regelmatig check ik bij de taxichauffeur hoe lang het nog duurt, maar ik had achteraf nog meer druk op hem uit moeten oefenen. Hij had nog wel wat harder op dat pedaal mogen drukken en is stoppen bij dat rode licht nu echt zo nodig? Er moet uiteraard nog afgerekend worden enzovoorts en als ik rond de klok van 20:39 krijsend met twee tassen over 1 schouder het station binnenraus met de kreet `Salamanca! Salamanca!’ word ik naar rechts verwezen, waar ik door de incheckbalies moet. Tijdens het proces waar ik mijn bagage door de scanners gooi, probeert de beveiliger me al duidelijk te maken dat de trein net vertrokken is. Ik wil hem niet geloven en schreeuw `No, no, hay tiempo!’ en raus de roltrappen af naar het perron. In de verte zie ik de trein wegrijden. Ik schreeuw `Puta!’. Het hele station kan me horen. Het is niet het soort kreet waar ik mijn Spaans mee wil bewijzen op dat moment. Het was een pure oerkreet, in het zuiver Spaans gedacht en uitgeschreeuwd, die aangaf hoe lang ik hier in dit land heb gewoond. Het was verinnerlijkt gevloekt Spaans. Mijn hersenen gaven in plaats van godverdomme de voorkeur aan het woord puta. Ik was niet voor niets zo in paniek, want ik voel op dat moment de bui al wel hangen. Ik wanhoop loop ik naar de renfe informatiebalie, waar ik vraag hoe ik in Salamanca kan komen. Op welke manier dan ook. Ik merk direct de afstandelijke houding die de kille vrouw inneemt en ze geeft aan dat van Renfe de laatste trein zojuist vertrokken is. Andere vervoersmiddelen waren weer van een andere maatschappij en daar waren zij niet van en die zaten ook weer ergens anders. Ik negeer vervolgens de vrouw en woede en gevoel van onrecht is op dat moment nog steeds de overheersende emotie. Als ik mijn Google Maps check blijken de laatste OV mogelijkheden pas weer voor de volgende ochtend ingepland te staan. In blinde paniek ren ik naar de taxi’s en spreek de taxi vooraan aan. Ondanks dat ik me een rotramp schrik op het moment dat hij het bedrag laat vallen is alles er in mijn hoofd op dat moment op gebrand die avond nog in Salamanca te geraken. De woede en het gevoel van onrecht zijn nog te vers en te groot en de chauffeur maakt daar dankbaar misbruik van. Na een flinke tijd onderhandelen komt er nog steeds een godsgruwelijke bedrag van 270 euro uit. 270 euries! 270 knaken! 270 ballen! Ik ga uiteindelijk akkoord met het sterk naar beneden gelulde bedrag en stap in die verdomde taxi, op weg naar mijn hotel in Salamanca.

Ik ga eigenlijk pas echt nadenken en het dringt eigenlijk allemaal pas echt tot me door als ik in die taxi zit. Ik had zo veel spijt van mijn beslissing. Het enige wat ik had moeten doen na de gruwelijke teleurstelling van de gemiste taxi als gevolg van twee miscommunicaties (de verkoper die hier niets over heeft vermeld bij het verstrekken van het kaartje en de vrouw bovenaan de roltrappen die leek te zeggen dat ik aan de andere kant moest zijn, waar ik ook kon eten) is even naar buiten gaan en een half uur goed nadenken wat mijn beste opties waren. Dan was ik tot de conclusie gekomen dat er super budget hostels in Madrid zijn waar ik had kunnen overnachten om vervolgens supervroeg de trein naar Salamanca te pakken. Dat had me ruim 170 euro gescheeld vermoed ik. Ik heb de beslissing op dat moment desalniettemin genomen in die taxi te stappen en gelukkig zie ik aan het einde van de rit dat een prachtige stad inrijd die, zoals mijn reisbijbel al voorschrijft, iets magisch heeft. Ik heb nu in ieder geval een extra ochtend in deze prachtige stad, als de temperatuur nog beneden de 30 graden is. Relativeer. Relativeer. Als ik het hostel in Salamanca arriveer rond de klok van 23 uur en een rib uit mijn lijf lichter ben zie ik het toepasselijke bordje hangen met de quote: `In the end we only regret the changes we didn’t take’. En zo is het maar net denk ik. De beslissing die taxi te pakken was mijn ultieme kans. Wat is nu uiteindelijk 270 eurie? 270 knaken! 270 ballen! Hopelijk wordt Salamanca het achtste wereldwonder, dat zullen we de volgende ochtend gaan zien.

Om positief af te sluiten. Barcelona. Het blijft de stad waar ik al eerder verliefd op was geworden. En steeds weet de stad me weer op nieuwe manieren te verrassen. Ditmaal door het straatconcert, de zonsopgang en -ondergang op de juiste plaatsen, het contact met de eigenaresse van de bar en opnieuw ook weer de Sagrada Familia. Natuurlijk heeft de stad ook verpauperde wijken, financiële bloedzuigers, matige voetbalteams en karakteristieken van elke grote stad. Maar het voelt voor mij anders. Ik kan het moeilijk omschrijven. Nog steeds vraag ik me af welke natuurkracht ervoor heeft gezorgd dat ik eerder een postdoc onderzoek mogelijkheid in Barcelona net door mijn vingers zag glippen. Ik zou hier prima kunnen wonen. Op zijn minst nog een paar extra dagen door kunnen brengen. Op zijn minst nog eens terugkomen. Dat laatste dan maar. Hasta luego Barcelona. 

Video's Barcelona:

https://youtu.be/_3K3iZFTSqk

https://youtu.be/fsMcDN3qauA

https://youtu.be/aCzNs2gKzFI