Dag 23 en 24

Dag 23 (9-8):

Nu de dagen voorbij glijden, wordt het steeds wat lastiger in mijn geheugen terug te vinden wat ik op een zekere ochtend gedaan heb. Over het algemeen betekent dat dan ook dat het niet een hele speciale of noemenswaardige ochtend is geweest. Laat ik er toch een paar woorden aan vuil maken. Want zo ben ik. Ik sta laat op, gezien het feit dat ik de vorige nacht tot in de kleine uurtjes heb doorgewerkt aan mijn reisdagboek. De uitcheck deadline is om 11 uur en op de minuut nauwkeurig kom ik aan bij de receptie. Wel zonder ochtendgymnastiek uiteraard, want daar was zowel geen ruimte als tijd voor. Ondanks de ontbijtdeadline van evenwel 11 uur krijg ik de mogelijkheid om 10:59 uur nog een ontbijtje te nuttigen, waarna ik voor mijn trein richting San Sebastian op pad ga, die ergens iets na 12 vertrekt. Dat vind ik wel weer voldoende verslag voor de ochtend. Alhoewel, ik kwam er ook nog achter dat ik net op de ochtend dat ik uitcheckte nog wat aandacht kreeg van een gemêleerd gezelschap van verre van onaantrekkelijke Amerikaanse en Hollandse meiden die de dag ervoor incheckte. Het zal niet de eerste keer zijn en worden dat de in- of uitchecktijden van vrouwelijk schoon op een ongunstige manier samenvallen met mijn eigen in- en uitchecktijden. Toch weer dat verdomde lot dat er op gebrand is dat ik mijn leven of in volledige vrijheid of in het gezelschap van lelijke wijven doorbreng. Ik mag kiezen. Oh ja, en ook nog die ochtend, ik was mijn kamersleutel een tijd kwijt, maar die bleek toen toch onder het matras te liggen. Zo kan ie wel weer.

De reis zelf verliep wederom niet heel verassend. Ik had eerst nog een tussenstop in Frankrijk, in een plaatsje vlakbij de grens waarvan de naam me al weer ontschoten is. Vandaaruit moest ik een nieuw kaartje kopen voor een doodnormaal ouderwets treinstelletje dat me dan de grens overbracht richting San Sebastian. Het punt waarop ik nu precies in Spanje belandde en waar ik nog net in Frankrijk was is me onduidelijk gebleven, maar mijn smartphone (ik weiger het woord telefoon te gebruiken, omdat de huidige apparaten met enkel bellen vrij weinig meer te maken hebben) gaf op een gegeven moment `Welkom in Spanje’ aan, dus die zal het wel hebben geweten. Uiteraard was er verder geen corona check.

In San Sebastian check ik in bij het hotel, waar de receptionist me beleefd, maar tevens wat ingestudeerd complimenteert met mijn Castiliaanse vocabulaire. Ik verblijf in een luxe eenpersoonskamer met eigen bed en badkamer, wat altijd een verademing is na een hostel. Toch moet gezegd worden dat het grote nadeel dan weer de mogelijkheid tot het leren kennen van nieuwe mensen is en in dit geval was de ligging niet dramatisch, maar ook niet ideaal ten opzichte van de stranden van deze kustplaats. Tijdens de check-in geeft de receptionist me ook alvast wat tips voor de eventuele surflessen waar ik naar vraag en waar ik het treinkaartje voor de volgende bestemming kan bemachtigen. De oplossing, die de receptionist zelfs op zijn Spaans formuleert als het `twee vliegen in één klap slaan, bestaat er uit een wandeling langs de baai te maken richting het moderne stadsstrand, waarbij ik dan eerst het treinstation passeer en me vervolgens aan het strand kan inschrijven voor de surfschool `Puka’ voor de volgende dag. Ik maak een mooie wandeling langs de baai waar ik eerst het treinkaartje voor over 2 dagen koop, helaas al om 7 uur in de ochtend, omdat dat de enige directe verbinding is, en vervolgens loop ik door naar Puka waar ik voor de volgende dag een uur privéles reserveer voor mijn allereerste ervaring op een surfplank om 13 uur in de middag. Dat belooft weer wat.

Vervolgens loop ik door naar het strand waar ik al snel tot de conclusie kom dat ik in andere vaarwateren (letterlijk en figuurlijk) terecht ben gekomen dan in de steden tot nu toe, waar cultuur, historie en natuur centraal stonden. Ik beland in één groot show-of macho festijn van afgetrainde lichamen, zwembroeken, badpakken, bikini’s of toch maar geen bovenhelft van de bikini’s. Dit is een slecht excuus en Platonisch camouflageritueel voor een porno parade. Het gaat zelfs zo ver dat het strand zo is ingericht dat er omheen een verhoogde straat met omheining en bankjes is waar vandaan je op je gemakt naar de halfnaakte lichamen kan kijken, met je Jan Doedel op half elf, van de graag bekeken badgasten, die zichzelf aan de buitenwereld voordoen als beschaafde mensen. Mijn gevoel is op dat moment erg dubbel. Enerzijds baal ik als een stekker. Ik heb me godverdomme uit het naad gewerkt het afgelopen jaar op die sportschool, met zes bezoeken per week, om aan mijn ultieme afgetrainde lichaam te komen en ik val hier totaal niet op in mijn zwembroekie. Maar dan ook echt totaal niet. Anderzijds ga ik graag mee in dit Platonische ritueel met eigenlijk andere bijbedoelingen, omdat het toch weer even wat afwisseling biedt ten opzichte van het soort avonturen van de afgelopen periode. Ik besluit dan ook naar het gedeelte helemaal rechts van het strand te lopen waar je op een muur kunt gaan zitten, van waaraf je in alle rust op je gemak naar beneden kunt kijken. Dat is uiteraard überhaupt de reden dat de muur daar in eerste instantie is geplaatst. Ik ga naast een Duitse dame van rond mijn leeftijd zitten, die driftig aan het bellen is met haar vriendin, terwijl ze half onderuit gezakt ligt, om maar populair genoeg op haar omgeving over te komen. Ik doe de positieve gewaarwording, die geen verrassing is, omdat hij binnen de lijn der verwachting ligt, dat precies onder deze muur twee jongedames topless liggen te zonnen om bekijks te scoren. Een van de dames heeft na een tijdje door dat ik schaamteloos naar haar kijk, en staat het toe, zich op grensgebied bevindend van gene en behoefte aan bewondering. Na een tijdje besluit ze toch haar topje weer aan te doen, nog even naar boven turend, om vervolgens het strand te verlaten. Altijd weer boeiend om te zien dat onder de noemer van een mooie tan krijgen dit soort schemergebieden opzoeken geoorloofd is, terwijl in de alledaagse praktijk een vrouw die topless door een schoolgebouw rent voor gek wordt verklaard. Ook wel jammer eigenlijk. Waarom dan niet overal met gelijke mate meten. Als ik weer terugloop langs het muurtje boven dit strand loop ik ook nog langs een aantal beachvolleybal partijen, waar ik met name een minuut of vijf reserveer om naar het potje van twee afgetrainde dameselftallen te kijken, die het enige vrouwenveld vormen te midden van vijf mannenvelden en bovendien kwalitatief minder volleybal afleveren. Toch wordt mijn keuze er niet minder om.

Ook San Sebastian belooft een culinair walhalla te worden, zo belooft mijn reisbijbel, en ik krijg dat ook deze avond weer bevestigd. Het tentje dat de reisbijbel aanraadt blijkt dicht te zijn, maar in datzelfde straatje zit ook nog een ander tentje dat een overduidelijk lokaal charisma heeft. Door enige ervaring in de Spaanse regionen herken ik een barretje met goed eten als geen ander. Dit is niet het type bar aan het strand waar sjiek geklede obers bij nog gelikter meubilair staan, maar dit is het type bar dat nauwelijks uitstraling bezit, waar de hammen aan het plafond hangen, de rijen van locals voor de deur staan en het personeel driftig, temparamentvol in de weer is. En zo’n barretje zie ik. Na ongeveer vijf minuten in de rij te staan komt er een plaatsje vrij en schuif ik aan. Ik eet overheerlijke champignons met foie-gras en ali oli saus, varkenswang (een echte Spaanse delicatesse die veel beter smaakt dan hij klinkt, vooral in het juiste sausje) en geglazuurd varkensvlees. Uiteraard allen in tapa vorm. Dit alles wordt afgesloten met een godsgruwelijke cheesecake, ook weer zo’n huisspecialiteit. Ik krijg deze niet volledig op, dus mag ik meenemen wat ik niet op krijg (para llevar). Bevredigd op velerlei gebieden loop ik terug richting het hotel, waar ik weer even naar Bordeaux moet omschakelen voor het schrijven van het reisverslag van de periode daar.

Dag 24 (10-8):

Ondanks dat ik had ingepland vroeg op te staan, omdat ik echt maar één dag in San Sebastian heb, wordt het toch gewoon weer 10:30 uur voor ik aan de ontbijttafel zit. Ik eet een goed ontbijt, dat ditmaal echt een lopend buffet is en niet alleen in mijn eigen veronderstellingen bij gebrek aan personeel, en dat bestaat uit croissantjes, koffiebroodje, chocoladebroodjes, oh ja, en ook nog wat gewone broodjes. En thee en appelsap. Was weer lekker. Omdat het nu toch al weer laat is, neem ik ook nog goed de tijd voor mijn ochtendgymnastiek (het kan weer!) en verdere ochtendritueel.

Mijn plan voor de dag is eigenlijk betrekkelijk eenvoudig. Er is een klassiek strand in het oude stadscentrum en een moderner strand in het oosten, waarvan ik aan het laatste de dag ervoor al even heb mogen proeven. Ik besluit de ochtend voor het zogezegd moderne strand te gaan, waar ik toch om 13:00 uur moet zijn voor de surfles. Ik ga in zwembroek, shirt en badslippers en neem de grootste handdoek van het hotel mee. Aangekomen op het strand besluit ik helemaal naar rechts te lopen, omdat ik juist daar de graag bekeken topless jongedames de vorig dag vanaf het muurtje kon aanschouwen. Als ik mezelf heb geïnstalleerd en om me heen kijk zie ik inderdaad wederom veel topless dames, ditmaal helaas wel van een andere leeftijdscategorie. Ook deze staan graag in de spotlight, zo blijkt maar weer. Als ik de zee inloop wordt ik al snel teruggefloten, omdat je blijkbaar alleen in het gedeelte helemaal links mag zwemmen. Het gedeelte waar ik nu wil zwemmen is speciaal voor de surfers en het risico op fysieke en emotionele schade is daarmee te groot. Ik besluit daarop meteen een wandeling over het gehele strand te maken, waarbij deze keer het vrouwelijke schoon dat ik spot ontzettend teleurstelt ten opzichte van de avond ervoor, om dan helemaal links uit te komen (vanuit het hotel gezien) en daar een duik te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Als ik wat plezier in de golven heb beleefd en terug naar mijn handdoek loop, blijkt het al weer tijd om naar de beruchte surfles te gaan. De allereerste dus. Daar gaan we.

De vriendelijke dame achter de balie met haar utopische tan, die ik de vorige avond ook al tegenkwam, verwijst me door naar de verkleedruimte waar alles klaar ligt. Daar aangekomen kom ik een wat norse jongeman tegen, die deze ochtend al meerdere cliënten aan de lopende band verkleedinstructies heeft gegeven. Hij geeft me een extra slimfit wetsuit mee en ik doe een poging dit mysterieuze ding aan te krijgen. Als ik het bijna volledig over mijn zwembroek en bovenlichaam heb aangepuzzeld, bedenk ik me dat ik toch wel heel nodig naar de wc moet. Ik hang dat ding weer op halfelf en ga half springend met het ding oncomfortabel om mijn benen naar de toilet. Bij het vinden van de toilet krijg ik wat attente hulp van twee Amerikaanse dames en medetoeristen op dit surfavontuur. Na het toiletbezoek hijs ik mezelf weer in de wetsuit, maar krijg het laatste gedeelte van de puzzel niet opgelost. Er zit nog een soort flappig ding met ritssluiting bovenaan waar ik iets mee moet. Ik besluit dit gedeelte van de puzzel maar aan de attente Amerikaanse dames te vragen. Ze geven aan dat ik de flap over mijn hoofd moet trekken. Dit lukt en met de wetsuit volledig aan, waardoor mijn afgetrainde lichaam goed zichtbaar wordt, krijg ik nu ook de volledige aandacht van de twee dames. Een van de twee maakt van de gelegenheid gebruik om toenadering te zoeken door het sluiten van mijn ritssluiting, die ogenschijnlijk gebroken was. Ik zie dan ook de teleurstelling op hun gezichten als vervolgens mijn coach eraan komt en ik privé les blijk te hebben.

De surfcoach past perfect in het cliché en groet en wordt direct begroet door iedere jonge meid die in de strandomgeving is te bekennen. Overigens is het erg fijn dat hij prima Engels spreekt, wat altijd nog maar afwachten is met Spanjaarden. We beginnen met het theoriegedeelte op het strand. Hij legt de surfplank neer, legt uit wat onder- en bovenkant zijn en oefent vervolgens de basistechnieken met me: peddelen tegen de golven in, en hoe je op je surfplank komt met de golven mee. Ik laat een goede eerste indruk achter en weet tien herhalingen achter elkaar goed de volgorde van de stappen te laten zien, tot grote tevredenheid van de instructeur. Tot zover de theorie. We gaan de zee in. Voordat ik überhaupt aan het peddelen toekom, wordt ik verzwolgen en verzopen door meerdere golven, omdat je niet alleen meer massa, maar ook meer volume hebt in samenzijn van je surfplank. Als ik met een beetje gestuntel voorbij de brekende golven kom, lijkt de theorie van het peddelen wat beter tot zijn recht te komen. Uitgeput kom ik aan bij de coach. Water is een fascinerende natuurkracht, maar op dit moment was hij vooral gewoon kut. De eerste golf die de coach me waardig acht komt eraan en hij lijkt iets als `Go!’ te hebben geroepen op het moment dat ik het ritueel uit moest voeren, maar ik hoorde hem niet en kan weer vanaf het strand opnieuw de fysieke slooptocht van de brekende golven en het peddelen doorstaan tot ik bij hem ben. Bij de tweede golf die hij me waardig acht doe ik compleet andere dingen dan op het strand, in the rush of the moment, en flikker al snel van de plank af. Dit ritueel herhaalt zich tot het einde van de les, terwijl ik vanuit mijn rechterooghoek een aantal dames het ritueel vele malen beter uit zie voeren. Ik hoop maar dat ze ook meer ervaring hebben, want Spaans zien ze er zeker niet uit. De coach sluit af door aan te geven dat hij het gedeelte op het strand erg goed vond, maar het gedeelte in de zee niet zo goed. We reflecteren kort op de les, waarbij ik vooral voor me kijken, zoals op het strand, in plaats van naar beneden kijken en rustig, maar toch explosief in het moment handelen, als feedback meeneem. Hopelijk is de zenuwen van je afschudden bij een komende golf een gewenningsproces.

Na afloop van de les merk ik vooral hoe smerig ik me voel in dat zanderige huurpak en heb ik sterke behoefte aan een douche. Daarvoor moet ik nog wel even op en neer naar het hotel, want douchen op locatie kan niet als gevolg van de geldende corona maatregelen. Daar gaan we weer. Als ik bij het hotel aankom, neem ik niet alleen een douche, maar vermaak me ook nog een tijdje met niets doen. Ik neem me vervolgens voor even van dat smerige zand weg te blijven, omdat ik in de zwembroek smoking op de eerste plaats niet onderscheidend ben, en op de tweede plaats continu twee ton factor 50 voor kinderen over me heen moet gooien. Ik ga daarom in de voor mij veel karakteristieke overdachte, originele, maar toch trendy kledingcombinatie bestaande uit driekleuren sneakers, blauwwit gestreepte jeans, afgemaakt met zwartwit gestripte polo richting het stadscentrum en het `klassieke strand’. Onderweg scoor ik nog een lunch, een prima plato combinado met kip, frietjes en salade, gevolgd door een ijsje van een andere toko. Aangekomen bij het strand voel ik meteen aan alles dat ik met mijn nieuwe, meer onderscheidende outfit inderdaad meer bekijks voor me win en met de muziek van the Beach Boys op mijn oren loop ik via het bekijkmuurtje luchtig in een feel good modus langs het strand. Daarna maak ik op de terugweg, op aanraden van de receptionist, net zoals de locals een wandeling langs de voorkant van het strand zelf voor de beste uitzichten (op meerdere manieren). De ellende begint met storend internet, dat mijn muziekgenot ruw verstoord, gevolgd door het summum van dramatiek, een plotseling opkomende golf die het op de onderkant van mijn broek gemunt heeft en succes heeft. Ik weet uit het verleden dat ik ooit op een handdoek op het strand van Cadiz door een golf werd verrast en de handdoek is zo zanderig, zout en nat was, dat een wasmachine geen directe optie is en het meerdere dagen geduld en noeste arbeid kostte om de handdoek weer in oude staat terug te krijgen. Daar komt nog bij in dit geval dat ik mijn voeten niet schoon kon spoelen, waardoor ik met bezande voeten en sokken in mijn schoenen moest, om van de bezande en natte onderkant van de broek nog maar niet te spreken.

Op de terugweg naar het hotel voel ik plotseling hoe ontzettend moe ik ben van de surfles in combinatie met de blootstelling aan de zon de volledige dag. Ik zit nog vrij vol van de lunch en heb nog wat cheesecake van de dag ervoor in het koelkastje staan. Het diner besluit ik derhalve te skippen en ik besluit vroeg naar bed te gaan. Als ik bij het hotel aankom ga ik langs een scala van oplossingen voor het zand in combinatie met water probleem. De beste oplossing die ik op dat moment kan bedenken is mijn sokken en schoenen en broek eerst zo goed mogelijk op de openbare gang uit te kloppen, wat misprijzende blikken van een zich naar de lift begevend stel oplevert. Na dit met een zekere snelheid te hebben afgerond, om nog meer van dergelijke blikken te vermijden, besef ik me in de kamer dat ik dit gebeuren ook boven de wc of douche had uit kunnen voeren. Snel relativeer ik met de gedachte dat de schoonmakers de volgende dag toch de gang stofzuigen als onderdeel van het standaardritueel. Mijn zwembroek, die ook een combinatie van zand en water is, hang ik nog even te drogen over het raam. De volgende ochtend vergeet ik hem. Die avond, ga ik inderdaad, na nog wat inpak voorbereidingen, vroeg naar bed, omdat de wekker de volgende dag al weer om zes uur in de ochtend ringelt.

En zo eindigt ook het avontuur in San Sebastian. Een stad die op het gebied van architectuur niet vernieuwend was, op het gebied van wonderschone natuur (als in bomen en zand enzo) ook niet bijzonder weet te onderscheiden ten opzichte van eerder geziene omgevingen, maar die wel culinair wederom zeer goed was, een vermakelijke surfles heeft opgeleverd en ook op andere gebieden een welkome afwisseling bood. De komende drie nachten wil ik het avontuur aangaan in mijn favoriete Spaanse stad, Barcelona. Ik kon het niet laten de stad weer eens aan te doen, na hem eerder twee weekenden meegepikt te hebben als onderdeel van conferenties. En ik doe het zeker niet voor Memphis Depay, moge dat duidelijk zijn, maar wel voor de prachtige ligging aan de kust, de stranden, de dames en de architectuur. Continuamos más tarde, chicos!