Dag 20

Dag 20 (6-8):

Ik sta vroeg op, want ik word al weer om 9:30 uur door de geboekte taxiheld opgehaald voor een dagretourtje naar Concarneau. Na een ontbijt waar alles communicatief al wat vloeiender verloopt dan de dag ervoor ga ik naar mijn kamer om nog rustig te douchen, enzovoorts, want gelukkig ben ik ruim op tijd opgestaan. Ik ben trots op mezelf, want vaak komt bij mij bij een dergelijke ingeplande afspraak altijd alles op het laatste moment aan, zo vlak voor 09:30 uur. Als ik om 09:10 uur op mijn gemak de douche uitstap gaat te telefoon op mijn kamer. De taxichauffeur is 20 minuten voor de afgesproken tijd gearriveerd. Godverdomme! In mijn hoofd probeer ik op dat moment telefonisch uit te leggen dat ik een afspraak die om 09:30 uur gepland staat ook principieel zie als iets dat rond die tijd gepland staat, omdat beide partijen daar dan naartoe kunnen werken. Echter was het telefoongesprek in het Frans en is dat verdomde machtsverschil dat ik eerder toelichtte weer volledig van toepassing. Als ik aangeef: `5 minutes!’, krijg ik als reactie dat hij al gearriveerd is. Ik geef nogmaals aan: `Yes, I know, 5 minutes!’ en hang op. Dit zijn vreselijke momenten, want niet alleen moet je in 3 minuten doen waar je normaal 10 minuten voor inplant, maar het is ook nog eens de manier om in de haast dingen te vergeten waar je de rest van de dag een beroep op moet doen. Gelukkig worden beide zaken opgelost zonder verdere problemen. Klein detail is nog dat de taxi vanwege de markt elders geparkeerd staat, waardoor ik wederom door mijn gebrekkige Franse begrip eerst verkeerd loop, vervolgens weer terug naar het hotel moet, om pas in tweede instantie goed te lopen. Eer de taxi vertrekt is het uiteindelijk netjes 9:30 uur, dus dat heb ik weer mooi gedaan.

De taxichauffeur is een aardige kerel met wie ik in het Frengels (een creatieve combinatie van Frans en Engels) over koetjes en kalfjes spreek, want Engels spreekt hij nagenoeg niet. Hij geeft in de taxi alvast aan dat er hele mooie tripjes zijn naar de eilandjes die voor de kust liggen, dus daar vraag ik meteen maar om bij het toeristen kantoor waar hij me afzet. De dame aldaar plant een `eilandentrip’ voor me in en geeft daarnaast nog het typische dagplan mee, dat bestaat uit een bezoek aan `ville close’ en een wandeling langs de kust richting het beroemde strand `les sables blances’. De eilandentrip staat die middag om 14:15 uur gepland.

En zo begin ik met mijn bezoek aan `ville close’, het ommuurde middeleeuwse centrum van de stad. Het doet sterk denken aan het kasteeltje van Nantes, dus met het concept ben ik al redelijk bekend. Toch is het wederom een aangename wandeling over de stadsmuren die uitzicht biedt op het omliggende water en de rest van het plaatsje (met gigantisch station). Tijdens de wandeling kom ik al snel tot de conclusie dat ik me nu in veel toeristischer gebied bevindt, wat ook al het feit verklaard dat de hotels en hostels volledig volgeboekt waren. De aanwezigheid van Nederlanders wordt pijnlijk duidelijk bij het zien van een katamaran, een bepaald type vissersbootje. Een Nederlandse man probeert indruk te maken of zijn vrouw en kind door hier van te maken: `Ja, die lui moeten hard werken. Katamaran staan!’. Wat deze man niet weet is dat zijn uitspraak momenteel vereeuwigd wordt op een reisplatform, omdat een andere Nederlander toevallig in de buurt was en dit tot verslagwaardig materiaal doopte. Hij zal voor altijd de schande van deze slechte grap op zijn schouders voelen drukken.

Na de wandeling besluit ik nog een drankje te nemen in `ville close’. Omdat ik op de gezonde toer ben sinds vandaag (de ochtend had ik al een thee op in plaats van warme chocolademelk bijvoorbeeld) met als doel de vier kazen pizza ongein van me af te schudden, besluit ik een fruitsap te bestellen. Het wordt een citroensap, die zo godsgruwelijk zuur is dat ik de volledige kan water die ik er bij geserveerd krijg met het kleine glaasje citroensap vermeng om het gezonde brouwsel naar binnen te krijgen. Met de thee en citroensap in mijn blaas ga ik vervolgens beginnen aan de wandeling langs de kust. Je voelt het al wel aankomen. Dat krijg je er van als je ineens gezond wilt doen. Dan moet je dus naar de wc tijdens je avontuur. En dat is precies wat er gebeurt. Nadat ik net uit de buurt ben van alle cafés en andere voorzieningen en langs de kust richting het beruchte en beroemde `plage de sables blances’ loop moet ik zo ontzettend nodig naar de wc dat er geen mogelijkheid is dat nog meerdere kilometers uit te houden. De anticlimax van dit verhaal is echter dat ik vervolgens na een tijdje speuren toch een struikje vind in een straatje waar het minder druk is, waar ik voor mijn wildplas avontuur ga. Einde.

Als ik aankom bij `plage de sables blances’ na een best mooie tocht, maar niet meer dan dat, vind ik het strand tegen vallen. Het witte kiezelstrand ziet er zeker van een afstandje uit als een doodnormaal toeristenstrand. Niets bijzonders aan. Wel moet ik toegeven dat eenmaal op het strand zelf aangekomen de ligging in een soort van inkeping, waardoor je links en rechts van je ook uitzicht hebt op het plaatsje, wel aardig is. Ik besluit op het strand nog even te genieten van een heerlijk bananenijsje, alvorens weer terug te lopen om mijn `eilandentrip’ afspraak te halen.

Als ik op de boot ben blijkt al snel dat het helemaal geen trip is naar een van de idyllische eilandjes om daar wat tijd door te brengen (dat zou, zo blijkt achteraf, een volledige dag in beslag hebben genomen), maar een informatieve rondvaart langs de kust van circa 55 minuten waar op een gegeven moment ook de drie eilandjes te zien zijn als je goed door het pak wolken van de wisselvallige dag heen kijkt. Alhoewel mij werd toegezegd werd dat deze trips in het Engels en Frans zou zijn, begint de rondleidster vrolijk in het Frans te spreken en moet ik haar als enige niet-Frans sprekende toerist onderbreken om te vragen of ze ook af en toe in het Engels verslag wil doen. Ze verontschuldigd zich, omdat iedereen op dit soort tochten in de praktijk altijd Frans spreekt, en doet vervolgens in zo’n slecht Engels verslag dat ik er nog geen reet van begrepen heb. Het ging min of meer over de functies van de verschillende schepen die in de haven lagen. Ook al leverde het soms nog wat mooie uitzichten op `ville close’ op, was het al met al een flinke teleurstelling. Nadat ik nog een biertje pak op het terras na terugkomst, bel ik mijn taxiheld om me vervroegd om 16 uur op te komen halen. Op de terugweg in de taxi naar het hotel merk ik al dat ik me niet 100% lekker voel.

De taxi zet me netjes af, plant al weer de trip naar het station van Quimper voor de volgende dag met me in, en is daardoor een blij man, omdat ik hem rijk maak. Hij heeft in totaal meer dan 100 euro aan me verdiend. Ik heb dan al lang niets gegeten en ondanks dat ik de vier kazen pizza van de dag ervoor nog proef, krijg ik toch wel weer wat trek. De heerlijke crêperie om de hoek van het hotel ligt voor de hand, maar blijkt al volgeboekt. Zo ontstaat een godvergeten zoektocht in een godvergeten niemandsland aka shire naar een hapje eten, waar de paar tentjes die ik tegenkom pas weer om 20 uur opengaan. Wel zijn er nog pizzeria’s open! Amehoela! Dat nooit! Na een half uur rondlopen, vragen en dichte deuren aantreffen, blijkt er nog een bakker open die me een halve meter stokbrood met salami, sla, mayonaise en nog wat verschaft. Precies wat ik nodig had! Na deze maaltijd sluit ik de dag af met tukkie, gevolgd door schrijven in mijn reisdagboek of in ieder geval een poging daartoe, gezien mijn hoofdpijn.

Al met al was Concarneau best aardig, maar niet ontzettend vernieuwend ten opzichte van zaken die ik al gezien heb tijdens dit reisavontuur. Ik vond het daarmee toch een typische toeristenstek en licht overschat. Ik ben erg dankbaar voor het feit dat ik puur toevallig in het prachtige Fouesnant terecht ben gekomen, omdat Concarneau was volgeboekt. Het is te vergelijken met een ervaring die ik eerder heb gehad in Rio de Janeiro. Copa Capana is relatief niet heel bijzonder, maar wel bijzonder druk, terwijl playa grumari een eindje verderop tussen de rotsformaties prachtig is, maar veel minder druk bezocht. Het is maar goed dat sommige plaatsjes nog niet ontdekt zijn door de toerist die als een parasiet het bloed en leven uit de aarde zuigt. Net zoals Sauron nooit the shire heeft ontdekt.

Omdat de weersomstandigheden voor de surfhotspot `pointe de la torche’ vlakbij Concarneau niet ideaal zijn en de bereikbaar nog minder ideaal is, besluit ik voor de komende dagen Bordeaux met mijn bezoek te vereren, dat veel zuidelijker ligt, vlakbij de Spaanse grens alweer.