Dag 18

Dag 18 (4-8):

De weersomstandigheden zijn intens somber en hopeloos deze ochtend. Als ik tijdens het ontbijt naar buiten kijk wordt meteen duidelijk dat hier geen sprake is van een af en toe overtrekkende bui. In plaats daarvan hangt er een dikke, grijze massa in de lucht die in een aanhoudend patroon regen naar beneden uitstort. Alle tijd dus voor de ochtendgymnastiek en een goed ontbijt. De afgelopen nacht waren we met zijn vieren in de kamer, alhoewel ik uiteindelijk wederom erg weinig mee heb gekregen van deze drie kamergenoten. In sommige gevallen, omdat ze er alleen in de nacht zijn om te slapen en de volgende ochtend vroeg weer vertrokken zijn. In andere gevallen zie of spreek ik ze wel heel kort in de avond of ochtend, maar lijkt er vanuit hun kant geen enkele interesse in verder contact. Toch een dingetje van Fransen ten opzichte van mensen die hun taal niet machtig zijn, dunkt me zo.

Nadat ik uitgecheckt heb en mijn bagage voorlopig weer in het hostel achterlaat, loop ik dan toch maar in de stromende regen richting de supermarkt om nog ff wat koekjes en andere noodzakelijkheden te scoren. Er staat een middagje in Rennes zelf op het programma, met in het vooruitzicht een reis naar Fouenant aan het einde van de middag. Van mijn Franse kamergenoot in Leuven had ik eerder meegekregen dat niet alleen Rennes en Nantes erg mooi zijn, maar aan de kust ook Concarneau en de sfeervolle surf hotspot `pointe de la torche’ in Plomeur op een uur rijden, waar ik eventueel surflessen zou kunnen nemen. Echter bleken alle hotels in Concarneau volgeboekt te zijn, waardoor ik uiteindelijk besloot uit te wijken naar Fouenant, dat relatief dicht bij de kust en Concarneau ligt. Als ik na de boodschappen het toeristenkantoor aandoe, krijg ik naast nuttige tips voor een dagje Rennes ook een café tip om nog maar eens wat tijd door te brengen tot het droog is. Café Columbus. Want in de huidige triestigheid in de lucht heeft toerisme toch geen enkele zin.

Café Columbus blijkt inderdaad erg leuk en ik breng er tot zeker 13:00 uur door, het moment dat het er allemaal weer iets hoopvoller begint uit de zien daarboven. Ik bestel nog maar eens een croissantje, carrot cake en thee, omdat een consumptie uiteraard verplicht is. Ik had geen ander keuze. Ik neem beneden plaats in de kelder, waar een erg gezellige sfeer hangt door de aanwezige muziek. Oorspronkelijk Spaanstalig en laat overgaand in Engelse popliedjes. Ondertussen zoek ik ook alvast uit hoe ik later die dag precies naar Fouenant kan komen. Ik had al een TGV van Rennes naar Concarneau geboekt en begreep eerder van de receptioniste in het hotel in Fouenant dat er geen directe bus is van Concarneau naar Fouenant, maar wel eentje die via Quimper gaat, met een flinke omweg. Als ik echter wederom de receptioniste bel om dat nog wat beter na te vragen geeft ze tot mijn verrassing aan dat bij mijn aankomst in Concarneau net na achten er helemaal geen bussen meer rijden. Ik ben dus op een taxi aangewezen. Dat is dan niet anders besluit ik en zie deze situatie als opgelost. Ik neem ook alvast telefonisch contact op met een surfschool in pointe de la torche. Deze surf hotspot blijkt inderdaad verschillende lessen in Engels en Frans aan te bieden, echter is het in pointe de la torche kunnen geraken zonder auto vrijwel onmogelijk. Ik besluit hier daarom nog wat langer over na te denken.

Net na 13:00 uur verlaat ik het aangename barretje Columbus, omdat het eindelijk droog is. Ik heb dan nog tot een uur of half 5 om Rennes te verkennen. Dat blijkt voldoende. Rennes is een fijn klein stadje, waar alles op loofstand af is, en dit is een erg prettig vervolg op een grote, drukke stad als Parijs. Ook is Rennes lang niet zo toeristisch als Nantes, waardoor ik er deze middag echt even tot rust kan komen. Struinend door de rustige en karaktervolle straatjes, maak ik hier en daar een foto. Het meest typerende aan Rennes zijn de houten, gestreepte huisjes in de smalle straatjes midden in het stadscentrum. Deze zal ik later ook in andere delen van Bretagne nog aantreffen. Ook de kleinste opera van Frankrijk staat in Rennes. Wat later in de middag bezoek ik ook nog een aardig stadspark waar het zen gevoel compleet raakt. Watervalletjes, heuveltjes, trappetjes, fonteintjes, dat soort dingen. Tijd om het planetarium en wetenschapsmuseum aan het einde van de middag nog te bezoeken heb ik niet, maar ik maak hier nog wel een fotootje van en besluit mijn tijd minstens zo nuttig te besteden aan een terrasje met een Dremmwel biertje en een nootje.

Daarna is het tijd om richting het hotel in Fouenant te gaan. Een eenpersoonskamer ditmaal, ik had echt ff behoefte aan een stekkie voor mezelf. Nadat ik bij het hostel mijn bagage heb opgehaald en maar weer de driekwartier met 30 kg op mijn rug richting het station besluit te lopen, lijkt alles prima te verlopen. Op het station geven ze bij de informatiebalie ook nog even aan dat ik vanuit Concarneau wel op een taxi ben aangewezen. Prima. De reis naar Concarneau verloopt zonder problemen en ik kom eindelijk eens toe aan het lezen van die verdomde biografie van Einstein. Dit is de tweede keer na de trein van Parijs naar Rennes. Het voorwoord, de personenomschrijving en dankbetuiging zijn nu serieus afgetikt. Nu nog maar eens met het daadwerkelijke verhaal beginnen.

Met één overstap van de TGV op de bus kom ik aan in Concarneau. Als ik in de bus zit bekruipt me al wel het gevoel dat het station van Concarneau (gare de Concarneau) niet het standaard station is waar ik tot nu toe veel mee te maken hebt gehad tijdens mijn reis: meerdere sporen voor de trein, aansluiting op de bus en metro, taxicentrale, etcetera. De opsomming hiervoor is wat overdreven, ook binnen mijn eigen verwachtingen, maar met een `gare’ of station associeer ik in mijn hoofd op zijn minst een centraal punt in een plaats waar een ticket office of zoiets zit om informatie in te winnen en verder getransporteerd te worden op één of andere manier om naar de plaats van bestemming te komen. Als de bus op het stationnetje arriveert net na achten kom ik aan in een door god verlaten niemandsland. Het gebouwtje wat voor station moet doorgaan heeft nog wel een deurtje, maar dat lijkt al uren geleden op slot te zijn gegooid. Er is hier niets of niemand, zeker geen taxichauffeur. Fouenant ligt dan nog op drie uur lopen van het stationnetje waar ik me bevindt en ik ben gepakt en gezakt met 30 kg op mijn rug en een eastpack op mijn buik. Dat is echt niet mogelijk, driekwartier bepakt lopen in Rennes was al een complete uitputtingsslag. Alle hotels in Concarneau zijn volgeboekt vanwege de populaire kust, dat was precies de reden dat ik naar Fouenant uitweek, het nog kleinere gehuchtje drie uur verderop. Op dat moment ben ik nog redelijk rustig. Kwestie van naar het hotel bellen en die zullen mij dan het nummer van een taxicentrale geven. Zo gaan die dingen. Echter heeft mijn telefoon op dat moment nog 10% batterij, omdat ik hem die avond ervoor niet had opgeladen om een wederom intolerante slapende Fransman niet te willen storen met het in het donker zoeken naar die oplader. Ook mijn powerbank bleek in de trein niet meer opgeladen en mijn smartphone staat dan al een tijdje in de `ultra-energie besparing’ modus. Als ik met het beetje stroom dat resteert naar de receptioniste van het hotel bel, geeft zij aan dat ze in de veronderstelling was dat ik de taxi al op voorhand geboekt had en dat het op dit tijdstip (net iets na 20 uur!) heel moeilijk was om nog aan een taxi te komen. Ze geeft me het nummer van de taxicentrale. Met de 7% batterij die nog resteert bel ik naar de taxicentrale die in dit geval alleen maar Frans spreekt. Na wat communicatief gestuntel kom ik toch al snel tot de conclusie dat deze man me, ondanks dat ik de problematische situatie probeer uit te leggen, in koele bloede vertelt dat het niet meer mogelijk is me naar Fouenant te brengen. Er ontstaat wat ruis op de lijn en de verbinding verbreekt. Snel zet ik mijn telefoon weer in die verdomde `ultra-energie besparing’ modus. Op dat moment dringt ook het besef bij me door dat Fouenant zo’n godvergeten klein gehucht is, dat ook als ik ga liften de kans nihil is dat een auto toevallig precies die kant op moet. Ik lieg niet als ik zeg dat op straat slapen nog nooit zo dichtbij heeft gevoeld als op dat moment.

Op dat moment zie ik een man en een vrouw van middelbare leeftijd het parkeerterrein op komen. Ik weet niet hoeveel kinderen ze hebben, wie hun vader en moeder zijn, wat voor opvoeding en mores ze vanuit huis hebben meekregen (en of dat meer is dan die van de man van de taxicentrale). Één ding weet ik wel. Ik voel me op dat moment ontzettend afhankelijk van deze twee mensen. Ondanks dat de vrouw aangeeft dat ze geen Engels spreekt, blijkt dat gelukkig mee te vallen en kan ik met handen en voeten mijn verhaal uitleggen. De vrouw en man moeten zelf de andere kant op met hun auto en bellen het nummer van de taxicentrale dat ik eerder kreeg. Ook zij krijgen bevestigd dat hij inderdaad niet gaat komen of iemand gaat sturen. `C’est ne pas posible’. Op dat moment geeft de vrouw aan een ander nummer te gaan bellen en na wat op en neer gepraat geeft de man aan de andere kant van de lijn aan dat hij er over 50 minuten kan zijn. De vrouw en man leggen me dit vervolgens uit. Ik denk dat gesproken en geschreven taal slechts een elitair evolutionair mechanisme is dat we uiteindelijk verfijnd hebben door de eeuwen heen, maar daadwerkelijke communicatie tussen mensen vindt eigenlijk vrijwel volledig non-verbaal plaats. Het was dan ook mijn non-verbale communicatie die op dat moment mijn dankbaarheid aan deze twee mensen duidelijk maakte. Geld geven vond ik op dat moment belachelijk en had ze waarschijnlijk alleen maar beledigd.

De 50 minuten die ik wachtend op het stationnetje doorbreng zit ik op mijn tas met mijn eastpack in mijn handen aan de straatkant. Ergens heb ik nu het gevoel dat dit goed gaat komen, maar ik voel me nog steeds een zwerver en op deze manier zit ik ook op mijn tas. Ik heb ook oprecht op dat moment het gevoel dat ik door de enkeling die me nog passeert in die 50 minuten wordt aangekeken alsof ik een halve zool en verwarde vent ben die daar op zijn tas bij een buspaal zit. `Un peu d’argent, s’il vous plait’. Het type persoon waar je met een grote bocht om heen loopt. Ik besef me dan ook hoe dit voor daklozen moet voelen. Je hebt de situatie die er voor zorgt dat je dakloos wordt niet altijd zelf in de hand, maar toch besluiten mensen vaak compromisloos op je neer te kijken.

De taxichauffeur die netjes om 21:10 uur op komt dagen spreekt goed Engels en is een hele vriendelijke en ontwikkelde vent. Hij geeft aan dat hij regelmatig naar Amsterdam is geweest, ook voor wedstrijden met een zeilboot. Vanwege hartproblemen moest hij hiermee stoppen. Hij woont en werkt nu in Concarneau, voorheen was dat in Parijs. Hij blijkt niet de gebruikelijke taxichauffeur te zijn, maar iemand van de plaatselijke wegenwacht die normaal in verkeer gerelateerde noodgevallen mensen van de weg plukt! Dat is dus waar het op aan komt in niemandsland, als je na achten op een stationnetje arriveert dat nog drie uur verwijdert ligt van je plaats van bestemming (en 30 kg om je middel draagt). Hij geeft me nog verschillende tips en adviezen voor bezoek aan Concarneau en Fouenant en de mogelijkheid met wat liften en bussen vanuit Plomeur toch eventueel bij de surfhotspot terecht te komen. Hij staat erop dat ik hem geen fooi geef voor de taxirit. Mijn batterij heeft op dat moment nog 3% vermogen.

Als ik met code en sleutel mezelf binnenlaat in de hotelkamer, lijkt het hotel in eerste instantie wel een soort walhalla. Na al dit gedoe en de nachten in hostels, een dikke tweepersoonskamer met bureau, eigen badkamer, goed wifi en extra groot tweepersoons comfort bed. Dat is precies wat ik ff nodig had. Als ik buiten het hotel toch nog poog een eettentje te vinden blijkt ook dat uiteraard tegen te vallen. Ik kom uiteindelijk bij een crêperie terecht waar de serveerster in eerste instantie aangeeft dat ze gesloten is, maar nadat ik mijn verhaal doe over dat ik nog niets gegeten heb sinds lange tijd, toch besluit een uitzondering te maken. Ik eet een overheerlijke crêpe met kaas, ham en ei en daarna nog een crêpe met suiker en boter. Volledig ontspannen en in supergemoedstoestand besluit ik nog wat navraag te doen bij de vriendelijke en jonge serveerster over enkele constructies in de Franse taal, zoals de Franse vertaling van: `Mag ik de rekening, alstublieft?’. Helaas kom ik daarna deze serveerster nooit meer tegen en eet ik nooit meer bij deze geniale crêperie. Ik geef haar nog wel een flinke fooi van bijna 3 euro op het vriendenprijsje van 12 euro, inclusief de appelsap. Het is opvallend hoeveel vriendelijke en behulpzame mensen ik in deze regionen deze avond ben tegengekomen: de twee mensen op het stationnetje in Concarneau, de taxichauffeur en de serveerster.

In de avond voel ik geen energie meer om te schrijven aan mijn reisdagboek, maar val na het verspillen van onnodig veel tijd aan het uploaden van video’s op deze website, met het licht nog aan en mijn spullen nog hier en daar, in een diepe slaap.