Dag 16 en 17

Dag 16 (2-8): rustdag

De dag ervoor al had ik mezelf voorgenomen vandaag niets anders te doen dan eten, boodschappen en aan mijn reisverslag werken. Dit voornemen heb ik waar kunnen maken.

In het hostel in Rennes waar ik de vorige nacht om 2 uur ben gearriveerd, zorg ik dat ik net voor de ontbijtdeadline van 9 uur beneden ben. De mede kamergenoot waar ik de vorige nacht rekening moest houden was al om 7 uur in de ochtend de kamer uit. In tegenstelling tot het vorige hostel is er in dit hostel minder luxe en is de locatie minder centraal, maar biedt het wel allerlei andere voordelen die het hostel in Parijs niet bood. Ik kan hier in de gemeenschappelijke ruimte in alle rust aan mijn verslag schrijven en kan weer eens een wasje draaien bijvoorbeeld.

Het ontbijt is ook erg goed en in tegenstelling tot in het hostel in Parijs kan ik zoveel nemen als me goed dunkt. Ik kies voor jus d’orange, muesli met chocolade, chocolademelk, appelmoes, een stokbroodje, gezouten boter en aardbeienjam. 

Ik ga na het ochtendritueel, waar ik deze keer zonder goed excuus de ochtendgymnastiek oversla (behalve dan dat het een rustdag is en ik die nacht ervoor nog 3 km met 30 kg op mijn rug heb gewandeld) boodschappen doen bij de lokale supermarkt. Zo heb ik wat snacks voor tijdens het schrijven is het idee. Ik haal 4 chocoladepuddinkjes, lays kaas chips en chocolate chips cookies. Vooral de lays kaas chips blijkt een verkeerde keuze. Ik had dat kunnen voorzien, omdat het verwerken van een vette zak lays chips in het verleden, voor mijn sportcarrière, ook thuis ernstig op mijn darmen werkte Verschillende theorieën zeggen dat een mens, inclusief koningin Maxima, gemiddeld 9 scheten per dag laat. Mijn vermoeden is dat met name de vette zak lays kaas chips die dag aan mijn overstijgen van 40 scheten heeft bijgedragen. Gelukkig was ik alleen in de ontbijtruimte en kon ik het frequent stiekem doen.

Nadat ik acht uur aan mijn reisverslag heb zitten werken (dit ga ik waarschijnlijk niet meer evenaren, aangezien de vermoeidheid van reizen in combinatie met schrijven nu echt behoorlijk begint toe te slaan), besluit ik mezelf die avond nog op een heerlijke maaltijd te trakteren. Dat lukt nog net, want ondanks dat de serveerster in eerste instantie om 22 uur in de avond `c’est fini’ aangeeft, besluit ze vervolgens toch een uitzondering te maken. Ik eet een bavette van rund, met aardappeltjes, de nodige sla (ik ben een gezonde jongen), kruidenboter en een goed glas rode wijn. Het dessert was nog aangenamer, en bestond uit een huisspecialiteit die iets weghad van een bolus met een karamel ijsbolletje daar bovenop.

Tevreden loop ik weer richting het hostel, waar ik mezelf voorneem vaker dit soort dagen in te lassen (maar dan wel zonder de lays kaas chips).

Dag 17 (3-8):

Vandaag staat een uitstapje naar Nantes op het programma. De trein richting Nantes vertrekt pas om 12:37 uur, dus ik heb het vermoeden dat ik rustig aan op kan starten. Ik geniet van het ontbijt, doe weer eens in alle rust alleen mijn ochtendgymnastiek op de in theorie gedeelde kamer en besluit vervolgens met het idee aldaar nog een broodje te pakken alvast naar het treinstation te lopen. Dat is dus een stevige wandel van 45 minuten, zoals eerder al duidelijk werd. Ditmaal wel met enkel een eastpack rugzak.

Gelukkig maak ik het mezelf altijd moeilijk, om de spanning erin te houden. Bij het op voorhand boeken van deze treinreis met de TGV bleek geen qr code gegenereerd te zijn. Dit was echter geen probleem als ik het reistraject in de app in combinatie een identiteitsbewijs liet zien, stond in de app beschreven. Als ik een half uur onderweg ben kom ik tot de conclusie dat ik mijn paspoort niet bij me heb en me dus niet kan legitimeren bij controle. Nog even twijfel ik, maar besluit vervolgens dat het risico te groot is en loop hetzelfde half uur weer terug richting het hostel om mijn paspoort toch maar op te gaan halen. Als ik arriveer bij het hostel heb ik nog 20 minuten om de enige nog zinvolle trein richting Nantes te redden. Met de receptioniste als vertaler bel ik de taxicentrale, die aangeeft binnen 5 minuten een taxi de kunnen regelen. Het duurt in werkelijkheid 10 minuten voor de taxi arriveert en met het zweet tussen mijn billen, terwijl de taxichauffeur op zijn dooie gemak netjes volgens de regels het ritje aflegt waarin werkelijk waar alle stoplichten tegen zitten, arriveer ik nipt op tijd voor de befaamde TGV richting Nantes. In de trein wordt daadwerkelijk mijn app en vervolgens, op basis van de tekst aldaar, mijn paspoort gecontroleerd en ik ben dus niet voor niets nog op en neer gegaan. Mijn dagje Nantes is gered en de extra taxikosten van 24 euro (duurder dan het treinkaartje zelf) waren dat absoluut waard.

Rond de klok van twee kom ik aan in Nantes, en reserveer alvast een plaats voor de laatste trein terug om 19:32 uur richting Rennes. Ik ga eerst langs het toeristen kantoor waar ik een ogenschijnlijk vriendelijke vrouw tref die vervolgens toch tegenvalt als ik behoefte heb aan wat specifiekere informatie over Nantes. Opvallend is namelijk dat zowel Rennes als Nantes niet in mijn heilige bijbel `lonely planet’ omschreven worden, met name omdat Nantes toch wel toeristisch blijkt te zijn. Wat betreft lunch geeft ze wat globaal advies, maar als ik even later bij een paar lunchtentjes ga zitten blijken ze allebei wederom al dicht te gaan (c’est fini) en bij de tweede moet ik daar zelfs na 10 minuten volledig genegeerd te zijn zelf nog naar vragen. Ik eet vervolgens bij een wat ordinairder eetcafé, waar ik wat calamares (met frietjes en slablaadjes en zelfs rode paprika) bestel, omdat in het frietvet weinig kan mislukken. Dit alles aangevuld met Heineken 0.0 bier. Typisch Frans. Smaakte nog best prima, alhoewel de serveerster het toppunt van afstandelijkheid valt te noemen. Maar verfijnde smaak in dit soort ordinaire eetcafés is natuurlijk ver te zoeken. Tijdens deze lunch besluit er ook nog een man die wat wil verdienen een gepoogde ode aan Bob Marley te doen, door een bizar valse en slecht gezongen versie van enkele van zijn nummers te berde te brengen.

Wat Nantes vooral zijn charme geeft is het centraal gelegen middeleeuwse kasteeltje. Daarnaast is alles goed op loopafstand te bereiken, wat erg aangenaam is na het logistiek geregel en gepuzzel in Parijs. Ik begin derhalve gewoon met lopen om te zien waar ik terecht kom. Ik kom terecht bij een of ander schip op een plein met een standbeeld ervoor en een torenspits op de achtergrond, waar het verrassend druk is met toeristen. Wat het precies voor moest stellen weet ik nog steeds niet. Als ik vervolgens verderloop is het stadhuis achter een schaatsbaan geplaatst, wat het gehele plein wel een prettige sfeer geeft. Ik besluit dan ook maar dat dit de selfie spot van de dag moet worden. Nadat ik nog langs een niet al te bijzondere kathedraal loop besluit ik vervolgens voor het charismatische kasteeltje van het stadje te gaan.

In de geschiedenis van het kasteeltje heb ik me verre van verdiept, maar het lopen over de omringende muren van het stulpje biedt mooie uitzichten over en vergezichten van Nantes. Ik raak in erg ontspannen toestand van het lopen over de kasteelmuren en besluit daarom met koptelefoon op al dansend en zingend op de muziek van Bob Marley verder te gaan. De easy listening reggae nummers passen goed bij mijn gemoedstoestand van dat moment en de man die tijdens de lunch eerder ook al enkele nummers probeerde te zingen heeft me uiteraard ook enorm geïnspireerd. Met de melodie van onder andere `no woman, no cry’, `redemption song’ en `buffalo soldier’ in mijn oren en het blanke ritmegevoel in mijn benen weet ik hier en daar wat vrolijke, maar ook verraste blikken van voorbijgangers te creëren. Ook kom ik tot de conclusie dat Bob Marley echt kutnummers heeft geschreven, zoals `Iron Lion Zion’. Wat een scheitnummer is dat.  

Bij het toeristenkantoor kreeg ik al te horen van de dame die onthutst was dat Nantes niet beschreven stond in mijn reisbijbel, dat de meest populaire attractie in Nantes de mechanische olifant is, 10 minuten lopen buiten het centrum. Als ik na mijn kasteelbezoek arriveer op de genoemde plek blijkt er ook een museum te zitten, genaamd `Galerie de Machines’. Ik besluit op dat moment dat het tijd is om mijn `Bob Marley’ vibes vaarwel te zeggen, ook omdat ik dan toch wat prettiger de controleur van het coronabewijs te woord kan staan. De dame achter de kassa vertelt me dat de toilet zich achter de grote spin bevindt, waar het avontuur begint. Als ik binnenkom in de galerie besluit ik gewoon rond te gaan lopen en kom tot de conclusie dat voornamelijk dieren en planten in vergrote vorm tot mechanische machines zijn gebombardeerd. Dit maakt het toch wel een verrassend leuk en boeiende galerie, want het eigenlijke doel is een wetenschappelijke expositie van het functioneren van verschillende organismes. Door uitvergrote machines te maken van deze organismen kan hun fysiologie erg goed in beeld worden gebracht. Na een tijdje door de galerie heen te lopen kom ik erachter dat het eigenlijke idee was dat je onder begeleiding van verschillende vertellers doormiddel van demonstraties van de bewegende machines door de galerie heen geleidt wordt. Ik sluit me hier dus vanaf organisme twee maar bij aan. Ik maak verschillende video’s (ter info: kost met hostel wifi uren uploadtijd voor 1 video, dus worden pas na deze zes weken toegevoegd) van de demonstraties die erg vermakelijk zijn en boeiend om naar de kijken. Helaas is de daadwerkelijke inhoudelijke toelichting op de achterliggende biologie en fysiologie volledig en enkel in het Frans, dus daar begrijp ik werkelijk waar geen reet van. Bladiebladiebla. Uit het feit dat de mensen om me heen het allemaal wel erg goed lijken te begrijpen en af en toe lachen om standaard grapjes tussendoor in de speeches maak ik op dat ik waarschijnlijk de enige niet-Franse toerist ben hier.

De mechanische olifant zelf is een vergelijkbaar concept dat buiten de galerie om 19 uur wordt gedemonstreerd. Ik kan dit nog net mee pikken, om vervolgens om 19:10 uur als een speer weer richting de trein terug te gaan. Waar Google Maps 30 minuten looptijd aangeeft, weet ik het binnen 20 minuten te fixen en houd zelfs nog tijd over voor de trein vertrekt. Een broodje bij `pret a manger’ vind ik echter geen realistische optie. Bij aankomst in Rennes ga ik voor een broodje kebab bij een zaak waar ik ondanks na twee keer te hebben aangegeven er geen friet er bij te hoeven, toch friet en een broodje kebab en saus in het bakje zie zitten. Dat is niet erg relaxed eten als je aan het lopen bent, maar ook deze jigsaw puzzel heb ik weer opgelost. Bij aankomst in het hostel doe ik nog een wasje en een droogje, omdat ik door mijn boxershorts heen ben en de huidige boxershort, waarmee ik ook de 3 km met 30 kg op mijn rug de dag ervoor naar het hostel heb gelopen, zelfs al noodgedwongen twee dagen aanheb. De dag erop heb ik een rustig middagje ingepland in Rennes zelf, waar ik nog steeds verblijf. Een rustig middagje wordt het inderdaad, een rustig avondje veel minder. Maar dat, lieve lezers, lezen jullie allemaal weer een volgende keer. Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer. 

Video's Nantes:

https://youtu.be/QEr374gsaNA

https://youtu.be/HRb5kb4kSNs

https://youtu.be/TiL3dgzeCyY

https://youtu.be/ztBJ2yKOzd0

https://youtu.be/qq3hxLjYUco