Dag 12 t/m 15

Dag 12 (29-7): Ik sta vlak voor 10 uur op en ben na mijn onder tijdsdruk uitgevoerde ochtendgymnastiek nog net op tijd voor het ontbijt. Op de armleuning van de stoel waar ik op ga zitten zit nog wat science fiction nutella, zoals eerder beschreven, maar met enkel wat pasta op mijn handen en niet op mijn kleren kom ik met de schrik vrij. Mysterie guy was ook nog net op tijd voor het ontbijt en omdat ik in alle haast vergeten ben mijn kamerpas mee te nemen vraag ik hem of ik met hem mee kan lopen naar de kamer. In een kort gesprek kom ik erachter dat Mysterie guy uit Parijs komt, precies waar ik vandaag ook naartoe vertrek. Hij geeft aan dat hij het hostel dat ik heb geboekt herkent en dat het een goed hostel is. Mysterie guy blijkt nu in Luxemburg te zijn om werk te zoeken en als ik even doorvraag blijkt hij professioneel voetballer te zijn in de tweede divisie. Hij heeft een aanbod gekregen in Luxemburg en heeft eerst geld nodig om te kunnen settelen met een huisje, boompje, beestje enzo. Zo zie je maar weer dat vrijwel iedere persoon die je ontmoet weer zijn eigen karakteristieke story heeft in deze hostel wereld. Nadat ik uitcheck (Roel blijkt mijn kamerpas meegenomen te hebben en de receptie besluit dit ongelukkige verlies te dogen) en mijn hebben en houden in een kluisje stop, ga ik op museumjacht in ville haute. De medewerkster van het toeristen kantoor raadde me eerder het museum van nationale historie en kunst aan en na wat linguïstische verwarring rondom de musea voor nationale historie en kunst en die voor natuurhistorie kom ik via de lift in `grund’ uiteindelijk toch terecht bij het juiste museum in `ville haute’. Het museum van nationale historie en kunst blijkt een erg groot museum dat van verdieping -3 tot en met 4 door de complete historie van Luxemburg wandelt vanaf de tijd dat jagers verzamelaars met knuppels in het rond zwaaiden, om af te sluiten met hedendaagse kunst tentoonstellingen. Ondanks dat dit mogelijk heel bijzonder klinkt, moet ik eerlijk bekennen dat de exposities erg leken op het soort exposities die ik al tientallen keren heb gezien in vele vergelijkbare musea. Ik kan het uiteraard niet laten om nog een foto te maken van de ontwikkeling van het primatenbrein, met homo habilis en homo sapiens en zijn vrienden. Je kent het wel. Ik doe nog even navraag bij een medewerkster over de bewering op het toeristenkantoor dat hier een belangrijke archeologische vondst is gedaan. Inderdaad blijken recent botten van een ichtyosaurus onder een winkelcentrum in Luxemburg gevonden te zijn, maar helaas worden deze nog niet in het museum tentoongesteld. Dat is dan toch wel weer jammer, dat ik het met wat wigwams en stenen moet doen, terwijl ik ook wat recent gevonden dinosaurusbotten had kunnen aanschouwen. In vrij vlot tempo ga ik door naar de hoogste verdiepingen waar ik in een gecamoufleerd softporno kunstgebeuren terecht kom. Zo houdt Cupido zich bezig met het strelen van de oorlel van Psyche, wat wordt omschreven als `Cupid surprises Psyche at night’. Uiteraard het werk van een Nederlander, genaamd Bloemaert. Het lijkt wel alsof ik in een Shakira videoclip terecht ben gekomen. Ik sluit af met moderne kunst helemaal op het einde, waar met name het impressionisme en expressionisme me vaak weten te prikkelen. Kijkend op mijn horloge vind ik nog een ander museum aandoen een te groot risico, dus besluit ik een goede lunch te nemen bij dezelfde toko als waar ik eerder de cordon bleu at. Ik bestel een vier kazen pizza en diekirch alcoholvrij biertje. Het smaakte wederom zeer goed. Nadat ik zonder verdere problemen op het station van Luxemburg aankom heb ik nog een uur voordat de TGV naar Parijs vertrekt. Eindelijk ff wat adempauze, denk ik. Als ik voor de zekerheid de reiswijzer nog even check, kom ik tot de conclusie dat om Frankrijk in te komen ik niet alleen een coronopas nodig heb, maar ook een schriftelijke verklaring dat ik de afgelopen 48 uur geen corona gerelateerde klachten heb gehad. Ik download het document op mijn smartphone, maar kom tot de conclusie dat ik het niet online in kan vullen en ondertekenen. Ik heb een printer nodig. Bij de informatiebalie wordt ik doorgestuurd naar de stationschef. De stationschef geeft op zijn beurt aan dat hij me graag zou helpen, maar hij kan niet op websites komen op zijn computer buiten Luxemburg en kan derhalve het document ook niet printen. Hij geeft vervolgens aan dat ik bij de informatiebalie om een ondertekende, gestempelde verklaring moet vragen waarin wordt aangegeven dat ik geen printmogelijkheden had en daardoor de verklaring niet tijd in kon vullen. Bij de informatiebalie blijken ze onder tijdsdruk echter wel degelijk de mogelijkheid te hebben het document voor me uit te printen. Ze geven er nog wel bij aan dat dit echt niet gebruikelijk is. Op de valreep haal ik nog mijn trein. Tijdens de treinrit naar Parijs heb ik, nadat ik wat medepassagiers een qr code tevoorschijn zie toveren, nog even de hoop dat de controleur mijn corona testbewijs en ingevulde verklaring, wil zien. Nadat ik hem gretig de qr code in de checkapp laat zien kijkt hij me wat verward en vervolgens geïrriteerd aan en roept: `ticket!’. Ik pak mijn doodgewone treinkaartje erbij en de man wordt tevreden gesteld. Wederom geen corona controle in de trein. Het is een uur of 20:00 als ik in het hostel in Parijs aankom. Het is een gerenoveerd hostel met nieuwe meubels, mogelijkheden te ontbijten tot 11 uur in de ochtend, vriendelijk en behulpzaam personeel en een populair uitzicht over Parijs vanaf het dak. Dit laatste trekt ook veel lokale Parijzenaren. Anderzijds zijn de kamers in het hostel ook klein, is het vaak erg druk in de ontbijtruimte als gevolg van het populaire uitzicht, wordt de badkamer maar 1 keer per dag schoongemaakt en is er geen gemeenschappelijke ruimte of tafel waar ik in alle rust aan mijn reisverslag kan werken. Ondanks de relatieve luxe en goede hulp op een aantal gebieden, was het voor mij uiteindelijk vanuit praktisch oogpunt niet het meest geslaagde hostel. Maar goed, je zit dan ook midden in het centrum van Parijs. Als ik naar mijn kamer loop, blijkt er nog 1 andere kamergenoot bij me op de kamer te liggen, die ik vanaf hier `eikel’ zal noemen. Eikel ligt als is binnenkom een laat middagtukkie of iets dergelijks te doen. Vermoeid kom ik binnen, dek ik mijn bed op, pak wat hoognodige spullen uit mijn tas in het halfdonker met enkel het schrale licht van het bedlampje en ga naar beneden voor een douche. Daarna kom ik uiteraard weer even terug op mijn kamer om mijn toiletspullen weer op te bergen en mijn tas in orde te maken voor vertrek. Het gedeelte dat ik op de kamer zelf bezig ben zal niet meer dan 10 minuten in beslag hebben genomen. Na 7 minuten ziet eikel echter al reden om te beginnen met klagen en te vragen hoe lang het nog duurt, omdat hij het allemaal maar lang vindt duren. Achteraf is het makkelijk relativeren allemaal, maar op dat moment valt dat bij mij behoorlijk verkeerd. Hij doet geen enkele moeite het vanuit mijn perspectief te zien. Ik doe niets ongebruikelijks voor iemand die net in een hostelkamer aankomt na een vermoeiende dag en reis. Hij kiest ervoor midden op de dag een tukkie te doen (prima natuurlijk) en verwacht vervolgens dat ik mijn handelingen volledig op hem aanpas of ze zelfs nalaat. Het is niet zo dat ik midden in de nacht binnenval. Daarnaast maakt hij hiermee meteen duidelijk dat hij totaal geen behoefte heeft verzoenend te zijn met de mensen waarmee hij de kamer gaat delen. Veel gezelligheid hoef ik dus zeker niet van hem te verwachten. En dat is juist een verwachting die ik onbewust wel bij een bezoek aan Parijs had, juist ook in de avond- en nachtelijke uren. Eikel was daarmee op meerdere fronten op dat moment een flinke teleurstelling. Bij de receptie vraag ik nog even of ze wat tips hebben voor het diner, terwijl ik op dat moment al in mijn hoofd met de gedachte van een kamerwissel speel. Ze geven me een goede dinertip. Ik vertrek naar het desbetreffende café waar het erg druk is met locals, en ik zelfs even in de rij moet staan. Ik eet de lokale, op de menukaart best betaalbare, specialiteit, bestaande uit gehakt omhuld door paprika en andere groenten. En, oh ja, met frietjes. Met mijn hoofd nog vol, vergeet ik een foto te maken. Bij terugkomst in de kamer rond 23:30 uur ligt eikel gewoon weer in zijn bed. Ik vind het op dit tijdstip zelf ook gebruikelijker wat rustiger aan te doen en zorg dat ik binnen een minuut of vijf mijn tanden gepoetst heb en mijn special edition adamkostuum aanheb. Het is nog wel een gedoe om in dat halfdonker naar stopcontacten te zoeken om je mobiel op te laden en je muggendeet te vinden in je nog vrijwel ingepakte tas. Vanachter de gordijnen van het andere bed hoor ik al weer gezucht…

Dag 13 (30-7): Ik heb expres mijn wekker laat gezet, omdat ik me dan in alle vrijheid en met het licht aan op mijn ochtendritueel, inclusief ochtendgymnastiek, kan focusen. Ik kan tot 11 uur ontbijten, dus kwart over 10 lijkt me redelijk. Eikel ligt ook nog te slapen! Godverdomme. Ik blijf nog ff liggen, maar om kwart voor 11 schiet ik toch maar ff mijn kleren aan om te gaan ontbijten. Eikel heeft blijkbaar geen ontbijt genomen, want hij ligt er nog prinsheerlijk. Ik besef me op dat moment dat ik nog geen enkel vrijheidsgevoel op mijn eigen kamer heb gehad sinds mijn aankomst in het hostel. Het ontbijt is goed, maar karig. Je mag kiezen uit een crossoint of chocoladebroodje, krijgt twee stukjes stokbrood, koffie of thee en vruchtensap. Ik geniet tijdens het ontbijt voor het eerst in alle rust van het uitzicht over Parijs vanuit het hostel. Pas na het ontbijt komt er een gast de kamer binnen als ik mijn tas in orde aan het maken ben. Hij stelt zich erg afstandelijk op. Het blijkt eikel te zijn. Als ik met de metro richting het Louvre ga voel ik me in deze grote stad voor het eerst tijdens deze reis eenzaam. Het Louvre weet me ook de tweede keer weer aan te grijpen. Gezien mijn gemoedstoestand was er geen geschikter moment om hier te arriveren. De grootte van het plein omcirkeld door de architectuur van het Louvre met de befaamde glazen piramide in het midden geven je het gevoel dat je op het wereldtoneel thuishoort. Zeker ook als je psyche naar een middel zoekt om de gedane zaken van de afgelopen avond en ochtend te overcompenseren. Nadat ik een rondje over het plein loop zie ik vanuit mijn rechterooghoek een of ander bouwwerkje in de vorm van een boog staan. Voor mij als speler op het wereldtoneel is het op dat moment uiteraard niet meer dan dat. Het blijkt de `arc de triomphe du carrousel’ te zijn. Toepasselijke naam op dat moment. Ik maak een selfie van mezelf met deze boog op de achtergrond en hak op dat moment definitief de knoop door een kamerruil aan te vragen later op de dag. Met het gevoel herboren te zijn besluit ik eerst maar eens ergens een terrasje te pakken met uitzicht op het majestueuze plein. Al snel heb ik door dat ik hier met een terras te maken heb op een toplocatie met bijbehorende allure en prijsklasse. De Franse serveerster slash topmodel die ik aanspreek geeft vriendelijk aan dat het achterste gedeelte alleen voor lunchen is, maar dat ik voor enkel een drankje ook voor op het terras plaats mag nemen. Om nog wat langer naar haar te kunnen kijken besluit ik het gesprek gaande te houden en win nog wat advies in over eventuele kortingen op de entreeprijs voor het Louvre. Ze geeft aan dat het voor docenten gratis is, maar dat ze niet precies weet hoe dat verder zit. Ze is zeer vriendelijk en behulpzaam, maar dat mag ook wel voor deze prijscategorie. Ik besluit plaats te nemen op het terras en vraag nog even na of zij mij dan van dienst zal zijn. Ze geeft aan dat ze me de menukaart zal brengen. Zodra ze de menukaart komt brengen besluit ik haar in een vlaag van volledige verstandsverbijstering in het kader van übertoerist zijn te vragen of ik een foto van haar mag maken met op de achtergrond de befaamde glazen piramide van het Louvre. Ze checkt even of ze de vraag goed begrepen heeft, maar besluit vervolgens in mijn voorstel mee te gaan. Het is even nog wat ongemakkelijk met posities kiezen en dergelijke, wat haar ook wat verlegen maakt, maar uiteindelijk wordt de gewenste foto gerealiseerd, zoals te zien bij dit reisverslag. Als een god van de overwinning en ambassadeur van de `arc de triomphe du carrousel’ ga ik op het terras zitten, waar ik een (toch ook wel goed) kannetje warme chocolademelk bestel (waarin 1,5 kopje gaat) voor maar liefst 9 euro. Maar goed, het uitzicht op het plein, de zeer vriendelijke hostess en de foto krijg je er dan wel gratis bij. Toegegeven, de hostess werd vervolgens vervangen door een lelijke vent en ik heb haar vervolgens alleen nog maar gezien bij mijn geplande toiletbezoek op het einde, waar ik haar om de weg vraag. Ze neemt dan al wat meer afstand. Mogelijk heb ik haar wat verlegen gemaakt. Ik zit zeker een uur op dit terras, omringd door Japanners, Chinezen en Franse diplomaten (zo leeft het in ieder geval voort in mijn gedachten), en geniet van het uitzicht en de omslag van mijn gemoedstoestand. Op weg naar de ingang van het Louvre wordt er voor het eerst om mijn corona vaccinatiebewijs gevraagd. Mogelijk toch niet voor niets nog die tweede vaccinatie gehaald vlak voor de vakantie? Bij de ticketdesk geeft de man aan dat het alleen gratis is voor docenten in kunst gerelateerde vakken die een degelijk bewijs kunnen overleggen, anders kost het 16 euro. Pff, 16 euro, ik heb niet veel behoefte aan een uitgebreid museumbezoek, zeker niet met het goede weer buiten. Ik geef aan dat ik nog even na moeten denken. Na een tijdje te hebben nagedacht loop ik naar de medewerker achter de andere kassa en bestel opnieuw een ticket. Ditmaal introduceer ik mezelf als docent kunstgeschiedenis en laat mijn ondertekende contract zien, dat ik nog even uit mijn inbox heb geplukt. De man geeft aan dat hij niet weet of ze dat als bewijs gaan accepteren bij de toegangspoorten boven, maar hij geeft me het kaartje voor nu voor 0 euro mee. Bij de toegangspoort aangekomen doet de vrouw ter plaatse inderdaad moeilijk. Ik leg uit dat we in Nederland geen docentenpas hebben en dat ik haar hooguit mijn ondertekende contract kan laten zien. Ze geeft aan dat ze haar manager op gaat bellen. Na een tijdje wachten komen twee hooggeplaatste hotemetoten met waarschijnlijk een kunstgeschiedenis achtergrond naar me toe die goed Engels spreken. Ik leg wederom uit dat ik enkel het contract kan laten zien in het Nederlands, geen kaart. De man geeft aan dat het vanuit hun perspectief lastig is, omdat er niets specifiek verwijst naar het feit dat ik kunstgeschiedenis zou geven. Hij heeft hiervan bewijs nodig. Na even nadenken besef ik me dat er recent op het Goois lyceum in het kader van U-talent een interdisciplinair symposium was over de geschiedenis van wetenschap en kunst, waar een collega een praatje gaf over kunstgeschiedenis. Hoopvol smijt ik het woord `kunstgeschiedenis’ in mijn zoekfunctie en heb succes. Het mailtje met de tabel die ik voor ogen had komt naar boven en nuchter laat ik de man het woord `kunstgeschiedenis’ zien en leg uit dat dit Nederlands is voor `art history’ en ook erg dicht bij de Duitse variant ligt. Hij herkent het woord inderdaad en is overtuigd. Hij legt het ook aan zijn vrouwelijke collega Louvre hotemetoot uit. De air om de twee heen verandert volledig en mogelijk in de veronderstelling dat ze met een medeziel kunstgeschiedenis te maken hebben leggen ze me met een grote glimlach op hun gezicht uit hoe ik het beste kan lopen en waar ik verschillende collecties kan vinden. Nog even overweeg ik een betoog te houden over de 150 bladzijdes die ik ooit uit Gombrich’ story of art heb gelezen, maar misschien is het maar beter geweest dat ik dat op dat moment niet gedaan heb. Ik heb me op dat moment wel degelijk beseft dat ik me op een grensvlak begaf van wat nog moreel acceptabel is. Ik zat echter zo hoog in mijn zelfvertrouwen dat ik het op dat moment volledig als een zege aka (arc du) triomf zag. Als een god in Frankrijk en kunstvirtuoos enter ik het pand. Je kunt onmogelijk alles in het Louvre bekijken. Ik was op dat moment ook zeker niet van plan uren in het Louvre door te brengen. Ik kies er daarom voor me te focussen op de Italiaanse kunst, waaronder de Mona Lisa, en op de Nederlandse kunst. Ik begin maar meteen met de Mona Lisa, waar ik vanaf een afstandje een foto van maak onder een hoek, om de schandalige selfie rij voor het schilderij te vermijden. Mona Lisa, het is nog niet eens een lekker wijf. Daarom is binnen de in de kunstwereld bestaande interpretaties van het nog steeds niet volledig opgeloste mysterie van het schilderij, de interpretatie dat het Leonarda da Vinci zelf verkleed in vrouwenkleren is altijd mijn grote favoriet geweest. Da Vinci blijkt het schilderij nooit helemaal te hebben afgerond en ook de natuur op de achtergrond is een thema dat de homo universalis graag in zijn schilderijen verwerkte. Als ik door de verdere galerij loop maak ik met name nog foto’s van schilderijen die me opvallen of visueel aanspreken. Daarna ga ik dus nog naar de schilderijen van Nederlandse makelij die onder de categorie `Noord-Europese’ kunst vallen. Het valt op hoeveel van de kunst in de categorie `Noord-Europees’ überhaupt van Nederlandse komaf zijn ten opzichte van andere Noord-Europese landen. Toch ook wel veelzeggend over de invloed die Nederland op de kunst heeft gehad, met name in de gouden eeuw. Ik maak wat foto’s van werken van onder andere Vermeer en Jan Steen. Je kent ze wel, onze grote vrienden. Als ik het Louvre verlaat is het toch al weer na vijven en heb ik enkel nog ontbeten. Toch is de behoefte eerst maar eens de kamerruil te regelen ontzettend groot. Aangekomen bij het hostel raak ik in gesprek met een onervaren receptionist, die wel netjes zijn best doet om me te helpen. Nadat ik formeel en zakelijk aangeef dat ik van kamer wil wisselen, met als uitleg dat ik graag nieuwe mensen leer kennen en dat dat beter gaat in een kamer met 6 of zelfs 8 bedden, geeft hij na een tijdje stoeien aan dat ik naar een 6 bedden kamer kan, maar daar zit ik dan wel alleen. Ik geef aan dat dat nog steeds de voorkeur heeft boven mijn huidige kamer, omdat er nog meer nieuwe mensen bij kunnen komen in deze 6 bedden kamer. Hij geeft aan dat deze ruil zeer ongebruikelijk is en eigenlijk niet de bedoeling en dat het tussen ons moet blijven. Uiteraard geef ik hem mijn erewoord. In toestand van euforie ga ik naar mijn oude kamer om mijn spullen op te halen, waar weer eikel op zijn nest ligt! WTF doet die gast daar continu! Hij maakte echt niet de indruk ziek te zijn ofzo, hij heeft gewoon zijn standaard ochtend ritueel na elven uitgevoerd. Ik raak nog meer overtuigd van mijn kamerruil. Eindelijk weer vrijheid. Nog even heb ik de neiging Frank Sinatra’s `my way’ te gaan zingen bij het ophalen van mijn spullen op de oude kamer, maar op tijd bedenk ik me dat ik dan zou afdalen tot het emotionele niveau van eikel. Op de nieuwe kamer aangekomen heb ik het pand voor vanavond voor mij alleen. De zeer late lunch/ avondeten wil ik oorspronkelijk op het dak van het hostel met uitzicht nuttigen, maar de keuken is nog niet open en ze verwijzen me naar een prima tentje om de hoek. Ik eet daar een croque monsieur met ham en kaas, frietjes en salade en een of ander alcohol vrij biertje. Lang niet slecht en een goede prijs. Ik keer na de zeer late lunch terug naar mijn kamer om nog even te douchen en relaxen. Ik heb op het terras op het plein van het Louvre al een ticket voor de Eifel toren besteld voor die avond om 21:30 uur. De derde en hoogste verdieping was niet meer beschikbaar voor de komende drie dagen en ik bestel daarom een kaartje voor de eerste twee verdiepingen met de trap, wat circa 15 euro goedkoper is dan een soortgelijk ticket waar je met de lift naar de tweede verdieping gaat. De onervaren receptionist bij de receptie die al eerder een erg positieve wending gaf aan mijn reisavontuur en verblijf geeft me de tip een metrohalte eerder uit te stappen omdat je vanuit daar een perfect uitzicht hebt op de Eifel toren. Het is dan nog tien minuten lopen. Het is inderdaad een mooi panorama met de Eifel toren op de achtergrond vanuit de voorgestelde metro halte. De Eifel toren zelf vinden is makkelijk vanuit daar, je hoeft alleen maar de horde toeristen te volgen. Dit is overduidelijk gebied waar je je spullen nauwlettend in de gaten moet houden. Het is niet alleen druk met toeristen, maar ook nog eens met lokale verkopers die rotzooi gelegen op kleedjes proberen te verkopen. Na wederom het tonen van mijn vaccinatie bewijzen en ticket kom ik aan bij de trap. Het flink aantal treden dat ik naar boven moet is nog niet eens zo zeer het probleem met mijn conditie, maar de hoogte wordt op een bepaald punt wel redelijk duizelingwekkend als je gevangen in een kooi met een trap richting the sky loopt. In ieder geval heb ik het nalaten van mijn ochtendgymnastiek deze ochtend ruimschoots gecompenseerd met deze klim naarboven. Het uitzicht vanaf de tweede verdieping is uiteraard mooi, maar ik vind eerlijk gezegd wel dat dergelijke panorama’s altijd overschat worden, vooral in grote steden. Je ziet met name heel veel gebouwen die allemaal op elkaar lijken met een aantal architectonische hoogstandjes van Parijs in het klein in de verte, zoals het pantheon. De Eifel toren zelf zie je niet eens, daar sta je namelijk op. Uiteindelijk vond ik de klim naar boven en achteraf weer naar beneden in combinatie met de wandeling er naartoe inclusief panorama de meest waardevolle herinnering aan de Eifel toren. Als ik in de metro terug naar het hostel zit, na nog een overdreven duur en klein broodje hotdog voor 5 euro te hebben gekocht, overweeg ik dat dit wel eens de meest dynamische en geslaagde dag van mijn packback avontuur zou kunnen worden. Ik heb er in ieder geval drie kantjes op vol getypt. Maar goed, je weet maar nooit. Of zoals, J.R.R. Tolkien, schrijver van The Lord of the Rings, al aangaf: “It's a dangerous business, Frodo, going out your door. You step onto the road, and if you don't keep your feet, there's no knowing where you might be swept off to.”.

Dag 14 (31-7): Na het ontbijt met uitzicht, besluit ik de ochtendgymnastiek wederom te skippen, ditmaal vanwege gebrek aan ruimte in mijn huidige kamer met 6 bedden. Ik start erg rustig op en ben met name muziek aan het luisteren en tijd aan het verspillen op mijn laptop. Tegen de tijd dat ik het hostel verlaat zijn we alweer een paar uur verder en besluit ik te gaan lunchen bij hetzelfde tentje om de hoek van het hostel als waar ik de dag ervoor de zeer late lunch had. De lunch is erg goed, vooral als je kijkt naar het prijskaartje. Ik bestel mosselen in roquefort saus, aangevuld met frietjes en een alcoholvrij biertje. Het bier in Frankrijk doet wel echt onder voor Belgisch bier merk ik. De mosselen zijn erg goed. Na bestel ik een heerlijke dessert combinatie, waarvan ik vergeet een foto te maken. Hij bestond uit thee, een kleine portie créme brulee, een cakeje, verse jus d’orange, chocolade mouse en twee macrons. Erg lekker. Tijdens de lunch maak ik ook alvast een plan voor de rest van de dag en volgende dag. Ik ga nog even na welke zaken in Parijs ik zeker nog gezien wil hebben voor ik vertrek, boek een volgens hostel en reserveer ook alvast een ticket voor de goedkoopste TGV naar de volgende bestemming. Deze vertrekt pas om 22:07 de volgende dag, maar is wel 50 euro goedkoper dan de alternatieven. Ook kom ik in het hostel in mijn kamer nog twee Nederlandse jongens tegen die ook Parijs gaan verkennen en vanavond nog de Eifel toren willen bezoeken. Of er daarna nog tijd is voor een drankje zien we tegen die tijd wel besluiten we. Het is al weer bijna avond als ik op de dichtst bij zijnde metrohalte bij de Notre Dame arriveer. Op weg naar de Notre Dame kom ik automatisch langs het `Hôtel de Ville’, een andere toeristische trekpleister van Parijs. Bij het `Hôtel de Ville’ is op dat moment een expositie bezig die gaat over een overleefster van de holocaust. Het plaats kunnen vinden van de holocaust is altijd het geschiedkundige onderwerp dat mij het meest gefascineerd heeft. De overige oorlogsthema’s gaan vrijwel altijd alleen maar over allerlei veldslagen en veroverd gebied. De Notre Dame zelf is op dat moment niet open voor bezoek, vanwege de nog steeds aanwezige schade die de brand in 2019 heeft aangericht. De typerende toren in het midden van de Notre Dame is volledig verwoest door deze brand en voor de Notre Dame zijn tekeningen van kinderen tentoon gespreid die hun beeld bij de brand en de (huidige) Notre Dame weer moeten geven. Een aantal kinderen tekent de Notre Dame inclusief de centrale toren, terwijl een aantal deze ook weglaat. Ik besluit buiten voor de Notre Dame plaats te nemen om in alle rust te kunnen genieten van dit Parijse icoon. Ik vind nog net een plekje, zo lijkt het, centraal op het bankje waar vele mensen plaatsnemen. Ik neem daarbij plaats naast een of ander chemisch, ogenschijnlijk opgedroogd, brouwsel dat op de grond ligt. Na een tijdje heb ik heb vermoeden dat de geur van die kostkapjes die ik de hele dag opheb wel erg sterk in mijn neus is blijven hangen. Door mijn gewenning aan deze wetenschappelijk slecht onderbouwde, maar door politieke machtswellust beïnvloede lui opgedrongen mondkapjes (of zelfs nog sjieker, mondmaskers, in het Vlaams) kom ik pas veel te laat tot het besef dat het ogenschijnlijk opgedroogde brouwsel veel verser is dan ik oorspronkelijk vermoedde. Het is daadwerkelijk kots! En ik had het pas erg laat door, doordat mijn reukvermogen kotskapjes als een nieuwe reukstandaard is gaan accepteren. Dat is ook de reden dat de mensen om me heen zo ver van deze plek vandaan zijn gaan zitten. Anders was hier ook helemaal geen zitplek geweest waarschijnlijk. Naarmate ik steeds verder naar rechts verschuif wanneer daar plaats ontstaat zie ik ook andere optimistische toeristen plaatsnemen naast het brouwsel en vol walging uiteindelijk toch eieren voor hun geld kiezen (enkel figuurlijk). Als ik uiteindelijk op min of meer veilige afstand van het brouwsel zit, komt er een vrouw naast me zitten. Het is een wat apart type. Dat is op het begin wat onwennig, maar gaandeweg het gesprek begin ik meer waardering te ontwikkelen. Ik krijg steeds meer door dat het waarschijnlijk gewoon een sterk vereenzaamde vrouw is die behoefte heeft aan aanspraak. Ze spreekt me aan en geeft aan dat het haar veel verdriet doet dat de torenspits in het midden van de kerk in vlammen is opgegaan. Ze komt hier regelmatig en het is een speciale plek voor haan. Vervolgens begint ze ook over haar familie die vlakbij La Rochelle woont en adviseert ze mij onderweg ook deze omgeving aan te doen en haar familie te bezoeken. Ik geef aan dat ik dat niet kan beloven, onder andere vanwege de vele andere adviezen die ik al heb gekregen. Ze geeft me ook twee ansichtkaarten, eentje met de omgeving van La Rochelle en eentje van karakteristieke bezienswaardigheden in Parijs. Het meest bijzondere aan dit gesprek is misschien nog wel dat de vrouw geen woord Engels spreekt en dat dit voor mij de ultieme manier was om mijn ver weggezakte Franse kennis van de middelbare school weer enigszins paraat te krijgen. Het is opvallend hoe ver je in een gesprek kunt komen met deze basis kennis en de wil en inzet van beide partijen elkaar echt te willen begrijpen. De `jardines du Luxembourg’ bevinden zich op loopafstand van de Notre Dame. Ik heb er geen speciale verwachtingen bij. Ik heb al zoveel tuinen gezien. Toch staan ze in de reisbijbel `Lonely Planet’ erg hoog aangeschreven. Dat is dan ook de reden dat ik ze een bezoek waardig acht. Deze `jardines du Luxembourg’ weten me op erg positieve manier te verrassen en ze behoren met recht tot de topbezienswaardigheden van Parijs. Niet zo zeer om de grootte van de tuin, die niet erg verschillend is van andere parken in grote steden, maar veel meer vanwege het prachtige en rustgevende centrale plein (met uitzicht op een of ander parlementair gebouw of toch iets anders) en de vergezichten vanuit het park op de Eiffeltoren en het Pantheon. Als ik op het centrale plein uitkom besluit ik daar rustig op een stoel te gaan zitten om van het uitzicht en de rust te genieten. Een aantal lokale Fransen doen dit zo te zien al een tijdje, te zien aan de leesboeken die ze mee hebben gebracht. Hierna struin ik nog wat door de tuinen om het centrale gedeelte heen en neem foto’s met de Eifel toren en het Pantheon op de achtergrond. Deze vergezichten vind ik mooier dan het uitzicht van de Eifel toren op Parijs van bovenaf. Als ik daarna weer richting het hostel ga kom ik mijn Nederlandse kamergenoten niet meer tegen. Ik besluit daarom zelf nog naar een Ierse pub te gaan die op de hoek zit bij het hostel (de andere hoek dan voorheen ditmaal). Ik bestel daar in eerste instantie een Kilkenny biertje en kippizza. Het Kilkenny biertje is zo’n slappe hap dat ik vraag deze te vervangen door een Guinness biertje, wat ook weer niet veel is. Bier tappen is niet de sterkste kwaliteit van de Fransen vind ik. De pizza was verder wel ok en krijgt een krappe voldoende. Bij terugkomst in het hostel zijn de Nederlandse kamergenoten nog steeds niet gearriveerd. Pas rond 3 uur die nacht komen ze thuis, wat mijn nieuwsgierigheid toch wel prikkelt…

Dag 15 (1-8): Na het ontbijt met view kom ik terug op mijn kamer, waar mijn Nederlandse kamergenoten die zo jong zijn dat ik ze les zou kunnen geven ondertussen ook wakker zijn geworden. Ik vang op dat een van de twee zijn telefoon moet resetten en daarvoor de typische stalen pincet bijgeleverd bij de smartphone nodig heeft. Ik geef aan dat ik hem hierbij kan helpen, omdat ik deze stalen pincet mee heb genomen in het volledige besef dat ik volledig de sjaak ben als er iets mis gaat met mijn smartphone tijdens dit backpack avontuur. Daarop geeft de jongen aan dat dat precies is wat er gebeurd is bij de andere jongen de vorige avond: zijn telefoon is gejat. Vervolgens doet de jongen, na ook wat doorvragen vanuit mijn kant, verslag. Nadat de jongens de avond ervoor de Eifel toren hadden bezocht was het al laat. Er reden geen trams meer en ze besluiten dan maar lopend naar huis te gaan. Tijdens deze wandeltocht komen er twee ogenschijnlijk vriendelijke mannen naar de jongens toe en geven aan dat ze kunnen helpen, omdat ze weten welke bus de jongens naar het hostel kunnen pakken. Samen gaan ze met de jongens in de bus naar het hostel. Wanneer ze de bus verlaten, krijgt één van de jongens (degene die ik aansprak) een mes tegen zijn keel gedrukt. De man die het doet lijkt niet erg sterk te zijn, want de jongen weet de hand met het mes weg te duwen en zet het op een rennen. Hij ontkomt, maar de mannen zijn nog wel in staat de telefoon van zijn vriend te jatten. De jongens zijn die middag nog van plan naar het politiebureau te gaan, maar gelukkig zonder al te veel verwachtingen. We bespreken dat het ergste nog niet eens de telefoon is die gejat wordt, maar nog meer het bedreigd worden en de onzekerheid over hoe dit echt had af kunnen lopen. De mannen wilden op de eerste plaats gewoon geld, maar hun poging faalde. Het verhaal greep me aan, omdat het ook mij had kunnen overkomen, zeker toen ik hun leeftijd had en net zoals zij een opportunistisch geloof had in de mensen om me heen. Zowel de jongens als ik staan nu alerter in het reisavontuur. Voor hun was het de eerste dag van de 10 dagen die ze van plan zijn op pad te gaan. Eentje echter zonder het corona vaccinatie bewijs dat enkel op zijn telefoon stond. Na het douchen en inpakken van mijn tassen, wens ik ze nog veel succes en vooral plezier in hun verdere reisavontuur, voordat ik uitcheck. Vanuit mijn mentorgevoelens geef ik ze nog mee dat ze niet hun vertrouwen in de mensheid moeten verliezen. Na het opbergen van mijn bagage in de daarvoor bestemde kluizen in het hostel heb ik nog een groot deel van de middag en vroege avond voor me in Parijs. Het panthéon en de sacré coeur staan nog op mijn wensenlijstje. Onderweg naar het panthéon kom ik nog langs een mooi universiteitsgebouw met daarvoor een fontein. Dit lijkt me een uitstekende plaats voor de lunch. De lunch bestaat uit een steak met pepersaus, friet en salade, hetgeen de plat du jour betrof. Dit aangevuld met een Jupiler biertje. Smaakte nog best prima, zeker in de rustgevende omgeving. Nadat ik nog even blijf zitten loop ik verder naar het panthéon. Als ik bij het panthéon naar binnen wil schrik ik van het prijskaartje van 21 euro! Ik vraag of er kortingen zijn en wederom is er die voor docenten, in dit geval een prijs 9 euro voor alle docenten, ongeacht het vakgebied. Wederom kom ik echter ook weer in de discussie over de docentenkaart, die in Nederland niet bestaat. Na weer tegensputteren en uiteindelijk toegeven kom ik gelukkig aan mijn kaartje voor 9 euro. Bij binnenkomst wordt ik positief verrast door de aanwezigheid van de slinger van Foucault (uiteraard, hoe kon ik het zijn vergeten!). De fysicus Foucault, ontwierp deze slinger om de wenteling van de aarde om zijn as aan te tonen en kreeg toestemming deze in het pantheón te etaleren. Het idee is dat de slinger op de klok van tien uur, aangegeven door de wijzer onder de slinger, in hetzelfde vlak om de evenwichtsstand beweegt. Na een uur is de slinger ongeveer 11 graden gedraaid ten opzichte van de wijzer. Dit kan de indruk wekken dat de slinger buiten het oorspronkelijke vlak is gaan bewegen. De slinger is echter nog steeds in hetzelfde vlak aan het bewegen, maar de draaiende aarde zorgt ervoor dat de wijzer verschoven is ten opzichte van de slinger! Mooi weer dat dit fysische hoogstandje precies hier te zien was, dat ik het helemaal was vergeten en dat ik nog bijna niet naar binnen was gegaan, omdat ik als docent zonder docentenkaart 21 euro had moeten betalen. Ook de rest van het Pantheon is zeer de moeite waard. In de crypte zijn de graven van verschillende grote wetenschappers en filosofen te vinden. Ook is er een replica van het pantheón in het klein te aanschouwen in het panthéon zelf. Daarnaast is centraal de quote te zien die ik voor deze zes weken als mijn lijfspreuk zou willen beschouwen: `vivre libre ou mourir (leef vrij of sterf)’. Ik zou het panthéon voor mij persoonlijk naast het Louvre toch wel als het hoogtepunt van Parijs willen omschrijven. Als ik naar buiten loop na zessen, omdat ze gaan sluiten, maak ik nog wat foto’s van het ook architectonisch indrukwekkende bouwwerk. Er staat nog één bezienswaardigheid in Parijs op mijn wensenlijst: Sacré Coeur. Ik kijk op mijn horloge en het moet nog wel net lukken. Kerken heb ik zoveel gezien en vind ik toch vaak veel met elkaar gemeen hebben. Toch is een bezoek aan de Sacré Coeur, de grootste en in zekere zin de moederkerk van alle kerken in Parijs, er eentje die je bezocht wil hebben. Ik bekijk via Google Maps hoe ik er het beste kan komen. Er is een directe verbinding met de metro, maar dan moet ik daarna nog wel een flinke heuvel oplopen. Als ik op de metrohalte geadviseerde metrohalte aankom voel ik meteen aan mijn water dat ik niet bij de gangbare toeristenstop ben aangekomen. Een man spreekt me meteen aan op de metrohalte over iets, maar ik geef aan dat ik geen Frans spreek. Daarna loopt hij weer verder. Ook buiten heb ik het gevoel dat ik in een verpauperd gedeelte van Parijs terecht ben gekomen, met meer daklozen en schimmiger volk. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak, maar rationaliseer dat ik toch richting een top toeristenattractie loop, dus het zal allemaal wel meevallen, denk ik. Als ik een tijdje doorloop over de stoep van een niet al te drukke straat en langs een busje loop op de hoek van de straat net voor de afslag naar rechts staat er ineens een man voor me. Precies op een punt waar ik echt super kwetsbaar ben als ik me op dat moment langs hem heen zou proberen te manoeuvreren. Ik handel op dat moment puur instinctief, misschien met het verhaal van die ochtend nog in mijn achterhoofd, en doe een aantal stappen achteruit, omdat ik zo via de straatkant langs de andere kant van het busje verder kan. De man lijkt daarna op mijn emotie in te willen spelen en zegt `Hey man, no man’. Hij lijkt aan mijn lichaamstaal te zien dat ik hem er op dat moment van verdacht mij te willen bestelen. Ik reageer impulsief met: `You just were in front of me!’. De man lijkt vervolgens uit te zijn op een verzoenend gebaar en dat lijkt me ook verstandig op dat moment. Ik geef hem nog een voorzichtige boks aan de voorkant van het busje. Ik weet nog steeds niet wat de bedoelingen van de man precies waren, maar vind het nog steeds erg verdacht en ben blij dat ik op dat moment mijn instinct liet spreken. Oegaboegaboega! Nog voorzichtiger loop ik verder met mijn tas op mijn buik en horloge in het voorzakje. Voor de Sacré Coeur, die boven op een heuvel lig, ligt een groot park, waar wederom veel schimmig volk zit. Ik loop de vele overvolle traptreden op naar boven, om vervolgens uit te komen bij de moederkerk. Hij is nog open, maar vanbinnen is het de gebruikelijke kerk en ben ik vrij snel uitgekeken. Van buiten is het echter een mooi staaltje architectuur. Op de weg naar boven door het park maak ik dan ook een aantal mooie foto’s van het geheel. Op de terugweg neem ik een andere metrohalte en kom ik er onderaan het park ook achter dat ik dan al in een veel toeristischer straatje naar een metrohalte loop. De meeste toeristen komen hier duidelijk via andere wegen. Daarna pak ik de metro terug naar het hostel om mijn bagage nog op te pikken. Volledig gepakt ga ik naar station Parijs Montparnasse en scoor nog een niet al te best kip broodje bij Pret a Manger. De trein die pas om 22:07 vertrok blijkt uiteraard ook nog eens 25 minuten vertraging te hebben en midden in de nacht, rond de klok van 1, kom ik in Rennes aan, mijn volgende bestemming. Ik ben op dat moment volledig gesloopt, maar doordat er geen metro’s meer rijden en taxi’s volledig afwezig zijn op de daarvoor aangewezen plaatsen, loop ik nog 3 km met 30 kg op mijn rug richting het hostel. Ik ben nu echt volledig gesloopt, nog meer dan ik hiervoor al aangaf. Nadat ik incheck, en vanwege één kamergenoot mijn aankomstritueel zoveel mogelijk op de gang buiten de kamer uitvoer, val ik als een os in slaap (of toch als een varken?). Parijs. De beste beschrijving is een stad met vele kanten. Prachtige vrouwen, geweldige architectuur en cultuur, mooie vergezichten. Maar toch ook weer zo’n typische wereldstad waar je erg op je hoede moet zijn. Echt veilig ben je er nooit. Dat blijkt maar weer uit de verhalen van de zojuist beschreven reisdag. Voor de komende 3 nachten zal ik in Rennes verblijven en vanuit daar ook nog een dagje Nantes aandoen. God weet wat er nu weer op mijn pad gaat komen. Op de malle molen van het leven draaien we allemaal ons eigen rondje mee!

Video's Parijs:

https://youtu.be/E7rYc36CYVI

https://youtu.be/Hcf2ikHAqbQ