Dag 7

Dag 7 (24-7):
Vandaag staat Ieper op het programma. Een stad die onlosmakelijk verbonden is met het oorlogsverleden van WOI. Uiteraard liggen mijn vrolijke kamergenoten nog te slapen op het moment dat om 8 uur mijn wekker gaat. Het voordeel aan vrouwelijke roommates is dat er niet gesnurkt wordt. Dit moment als zodanig had ik ingecalculeerd. Ik moet en zal mijn ochtendgymnastiek doen, dacht ik. Op de gang of in de gemeenschappelijke badkamer dit soort oefeningen uitvoeren staat nog belachelijker. Ik begin met 60 sit-ups vanuit mijn bed, waardoor het bed kraakt het piept. Vervolgens werk ik me een baan naar de grond, waar ik de 70 push-ups uitvoer. Op het einde kan ik niet vermijden dat ik wat hijggeluiden produceer. Tot slot het moeilijkste. Met mijn hoofd op hoogte van het bed boven me, voer ik de 100 squads uit, waarbij ook op het einde hijggeluiden onvermijdelijk zijn. Als ik klaar ben vraag ik me af wat de combinatie van kraak-, piep- en hijggeluiden voor indruk achter kunnen laten bij omliggenden met oogmaskers op.
Na het ontbijt ga ik met de trein richting Ieper. Ik ben in een melancholische stemming en besluit derhalve de muziek van Pink Floyd op te zetten met onder andere all time favourite en des fysica’s heilige graal: Time. `The sun is the same in a relative way, but you’re older. Shorter of breath, and one day closer to death’…
In Ieper aangekomen bezoek ik direct het toeristeninformatiecentrum, waar een vrouw me onder andere enthousiast verteld over de tijdelijke tentoonstelling `Poes’. Uiteraard ben ik hier als eendagstoerist in een door oorlog verteerde stad om mijn tijd te verspillen aan een tentoonstelling genaamd `Poes’. De vroege middag besluit ik een wandeling door de gerenoveerde, middeleeuwse stad Ieper te maken, terwijl ik de late middag het museum gewijd aan de eerste WO wil bezoeken. Poes wil ik eventueel bewaren voor later in de kleine uurtjes. Ik start met een lunch, waarbij ik balletjes met soep in plaats van soep met balletjes bestel. Ik denk dat de naam self-explanatory is. Was een goede soep voor een goede prijs. Na de lunch koop ik nog een ijsje en kom bij het verlaten van deze toko tot de conclusie dat mijn enige mondkapje dat ik bij heb naar kots stinkt, die ik op permanente basis dien in te ademen. Maar goed, het is natuurlijk voor een hoger doel zullen we maar zeggen… De stad Ieper is vanuit architectuur oogpunt aardig, maar niet erg bijzonder vergeleken bij steden als Ghent en Brugge. Het kerkhof in de route rondom de stad is wel imponerend. Ik zie een paar voorbij lopende toeristen foto’s maken met zichzelf op de achtergrond. Uiteraard is ook een stad aka massagraf een Instagram paradijs geworden. Ik voel plaatsvervangende schaamte. Als ik om 15 uur in het museum aankom, na een biertje te hebben genomen op het terras, merk ik dat mijn ogen nauwelijks open kan houden bij het lezen van de teksten. Nadat ik het kotskapje van mijn neus en mond haal heb ik de hoop dat mijn afstand tot de overige mensen door personeel als voldoende zal worden ervaren. Na een paar minuten stapt een vrouw met streng gezicht op mij af. `Meneer, het is de bedoeling in het museum een mondmasker te dragen’. Zo onnozel mogelijk reageer ik met wat arbitrair gemompel. Ik vind mondmasker een wel erg deftige term voor een stuk wegwerppapier dat men verplicht kotslucht in te ademen. Vol walging druk ik het lapje tegen neus en mond. Nog maar een paar keer denk ik. Omdat ik doodmoe ben van het lezen, besluit ik me op het audiovisuele gedeelte van het museum te focussen. Dit blijkt de juiste beslissing. Het museum weet erg overtuigend een beeld te schetsen van de omstandigheden tijdens de eerste WO door persoonlijke verhalen vanuit verschillende perspectieven te vertellen. Bij tijd en wijle erg ontroerend.
In de avond eet ik waar ik ook lunchte, omdat dit goed beviel en de bar uit `lonely planet’ dicht blijkt te zijn. Ik bestel een hamburger van de maand met de gebruikelijke salade, sausjes en frietjes. Smaakte prima. Daarna keer ik `huiswaarts’ met de trein en vervolgens tram. Nog een paar keer moet ik het kotslapje opzetten. Ik neem me voor die avond het kotslapje als wc papier te gebruiken en dan weer in mijn tas te stoppen. Aan een dergelijke geur ben ik nu toch al gewend en na vandaag is de toegevoegde waarde van het mondkapje me echt compleet duister geworden.
In de avond houd ik me bezig met mijn was, waarbij ik tot de conclusie kom dat de droger slecht werkt. De klamme was hang ik wanhopig over de hele kamer uit, in de hoop dat er zich in de avond een wonder geschied. De volgende dag plan ik naar Leuven te gaan, van waaruit ik dan Brussel wil bezoeken, om maar niet de nacht door te hoeven brengen in deze grote stinkstad. Het leuke toeval wil dat één van mijn roommates, mijn bovenslaapbuurvrouw, in Leuven studeert. Dit levert nog wat fijne tips op voor het vervolg van mijn avonturen buiten the Shire.