Dag 9

Dag 9 (26-7):
Na de ochtendgymnastiek and a fresh morning shower is het idee te gaan ontbijten bij montcafé, op aanraden van bovenslaapbuurvrouw. Als ik na het aantreffen van een dichte bar wil vertrekken kom ik nog net een man tegen die me verteld dat ze vandaag dicht zijn vanwege ventilatieproblemen en morgen weer open zijn. Ik beloof morgen terug te komen en ga naar een ontbijtbar vlakbij. Omdat ik net mijn loonstrookje binnen zie komen in de mailbox, besluit ik te investeren in een degelijk ontbijt. Ik bestel derhalve een daily breakfast , bestaande uit pistoletjes met chocoladepasta, ham en kaas, een croissant met jam, vers geperste sinaasappelsap en de special malteser chocolademelk, aangevuld met een kinder bueno en gesuikerd mini croissantje. Dat heb ik wel weer verdiend na al dat schrijven in mijn reisdagboek tot in de kleine uurtjes. Formidabel lekker.
Ik vertrek vervolgens naar Brussel, de stad die vandaag op het programma staat. Als ik het station van Brussel centraal verlaat passeer ik direct vier daklozen die daar hun favoriete stekkie van hebben gemaakt. Ik besluit eerst maar eens naar de grote markt te gaan, waar ook het toeristeninfo kantoor zich bevindt. De grote markt van Brussel is zonder meer mooi, toch vind ik de grote markt van Leuven er niet voor onder doen. Het is in feite gewoon een soort uitvergrote versie van de grote markt van Leuven, met een nog net wat minder imponerend stadhuis.
Vervolgens loop ik het toeristeninfo kantoor binnen. Ik heb de verwachting dat men mij wat handige tips geeft voor een dagje Brussel, aangevuld met een stadsplattegrond. Ik vind dit geen onredelijke verwachting in de Europese hoofdstad, waar onder andere toerisme een stevige bron van inkomsten is. Als ik het meisje achter de desk vraag naar wat advies voor een dagje Brussel en een eventuele stadsplattegrond, geeft ze aan dat een stadsplattegrond 1 euro kost. Ik geef aan dat ik die plattegrond wel wil voor die ene euro. Ze schuift me de plattegrond toe en ik betaal. Ik wacht vervolgens even. Ze lijkt in de veronderstelling te zijn dat haar werk er nu op zit. Het grappige toeval wil dat ik in kleine stadjes altijd erg enthousiaste medewerkers tref in het toeristenkantoor die me uitgebreid uit eigen initiatief van alles te beginnen te vertellen, zaken omcirkelen op de kaart, eettentjes aan beginnen te raden, etcetera, etcetera. Nu ben ik in een wereldstad met veel meer toeristen en ik tref een meisje aan wat werkelijk geen idee heeft wat haar werk inhoudt. Ik dring aan op wat informatie. Ze geeft aan dat er maandag niet iets heel specifieks is. Nee precies, denk ik, we zijn in Brussel, maandag kun je net zo goed op een stoeptegel in Tilburg reeshof gaan zitten. Say what?! Misschien in ieder geval iets zeggen over manneke pis ofzo?! Ik probeer haar non-verbaal duidelijk te maken dat er bepaalde verantwoordelijkheden zijn die een alledaagse toerist redelijk vanzelfsprekend van haar mag veronderstellen in haar rol. Ze lijkt naar me te kijken alsof ik degene ben die wereldvreemd is. Uiteraard neem ik geen genoegen met haar excuus voor een antwoord en haar niet toegelichte plattegrondje voor 1 euro, en pak mijn Lonely Planet reisbijbel er ter plekke bij. Ik houd haar iedere toeristische attractie en tip voor die wordt genoemd. De musea zijn dicht, dat is vaak zo op maandag. En van het bestaan van manneke pis was ik toevalligerwijs zelf al op de hoogte. Na aanhoudend aandringen en zelf een bepaalde richting opsturen kom ik erachter dat er een zwart-wit bioscoop open is die oude films uitzendt, alsmede een aantal jazz café’s met af en toe live muziek en dat ook het atomium vandaag gewoon open is. Ik bedank haar vriendelijk voor haar gedane moeite, maar laat geen fooi achter.
Na de grote markt nog even goed bekeken te hebben vertrek ik via de chocolade straat richting manneke pis. Dan heb ik hem alvast maar afgevinkt denk ik. Uiteraard kan ik het niet laten eerst nog even wat Belgische chocolaatjes in te slaan. Aangekomen bij het minuscule beeldje, krijg ik al snel wat tenenkrommend deuzige, voorspelbare discussies mee. `Haha, hij heeft wel een kleine, hè’. Ik voel direct de behoefte uit te leggen aan deze Thea dat de grootte van de mannelijke penis sterk samenhangt met het specifieke moment of de specifieke toestand waarin je hem op zeker moment aantreft en dat een dergelijke uitspraak dus wat al te voorbarig is. Als manneke pis bij 20 graden onder nul buiten staat te zeiken, zal de penis dus erg gekrompen zijn als gevolg van deze gure omstandigheden en derhalve klein zijn. Onder een warme douche daarentegen zal hij in lengte en volume toenemen. Tot slot is de penis in erectie toestand bij iedere man vrijwel even lang, zoals ooit in het biologie boek op de middelbare school te lezen was. Ik besluit de vrouw deze uiteenzetting niet waardig te achten. Daarnaast zal zij waarschijnlijk niet door hebben dat zij momenteel ook in aanwezigheid is van de grote manneke poep, die dagen met kotskapjes op zijn neus doorbrengt en derhalve heeft besloten deze kotskapjes ook als wc papier te gebruiken na numeró dos, omdat er geen significant verschil is in geur tussen twee dergelijke stinkende objecten. Op dat moment besluit ik als de grote manneke poep de minuscule, irritante manneke pis mijn middelvinger toe te steken. Op deze manier krijgt Joke ook haar gedroomde foto waarop ik een selfie maak met een toeristenattractie op de achtergrond. Goed, manneke pis. Heeft verder naast het symbool van België zijn ook geen enkele betekenis. Been there, done that. Check.
Die zwart-wit bioscoop films in Cinematek leken me ook wel wat. Daar waar het bij Leuven vrijwel onmogelijk is te verdwalen en de afstanden kort zijn, loop je in Brussel makkelijk verkeerd en loop je jezelf de hele dag het leplazarus. Na een wat onaangename zoektocht, ook na de hulp van Google Maps, tref ik toch de gesloten deur van Cinematek. Op de deur staat echter dat hij om 18:30 uur open gaat en dat er een film noir begint om 19:00 uur. Na te hebben gecheckt dat de film op Imdb een 7.0 scoort, neem ik me voor deze film in ieder geval vanavond nog mee te willen pikken. Ik ben wel in voor een arthouse avontuur. Ik neem vervolgens een kip broodje bij een toko waar ik toevallig langs kom, dat ik met niet meer dan een 5,5 zou willen beoordelen, en zoek ondertussen uit hoe ik bij het atomium kan komen.
Na een stevige metro rit, waar ik omringd door daklozen en dronkenlappen weer goed mijn stuff in de gaten moet houden, arriveer ik bij het atomium. Een mooi staaltje kunst (letterlijk), dat de structuur van een kristal bestaande uit 9 ijzeratomen voorstelt die zich in de natuur normaliter in een gedraaid kubuspatroon ordenen. De titel is een samenspel van het woord atoom en het woord aluminium, zo blijkt. Het bezoek aan het atomium zelf is in eerste instantie een blik op Brussel van bovenaf, wat weinig indruk maakt, aangezien vanuit het atomium zelf de grote markt amper te zien is en Brussel verder voornamelijk een verzameling gebouwen is waar allerlei gebeft geboefte het beleid voor de rest van Europa bepaald. Vanaf deze hoogste verdieping daal je af door het atomium en wordt je door een museum en geluids- en lichtshow geleid, die beide wel bevallen en ik toch zeker met een 7 zou willen beoordelen.
Na het atomium wil ik een jazzcafé bezoeken, maar als ik arriveer vind ik het sfeerloos. Ik besluit verder te lopen en neem plaats bij een betaalbaar Vietnamees restaurant, waar ik Japanese garnalen en een curry met varkensvlees bestel. Het tafeltje waar ik zit bevindt zich aan de rand van de straat en tijdens het eten lopen er minstens vijf bedelaars en dronkenlui langs met allerlei verzoekjes en dergelijke. Echt ontspannen voel ik me hier niet, alhoewel het eten goed smaakt. De film die ik vervolgens bezoek is aardig, maar niet meer dan dat. Ik had op iets meer gehoopt, na het zien van enkele Alfred Hitchcock films uit dezelfde tijd.
Bij terugkomst in Leuven drink ik nog een biertje (of misschien twee) met Arthur en geeft hij me nog veel handige reistips voor mijn bezoek aan Frankrijk. Omdat ik een erg goed gevoel heb bij een aantal van zijn adviezen, besluit ik mijn reisplannen min of meer op een aantal van zijn adviezen aan te passen. Althans, voorlopig. Zo kent hij bijvoorbeeld een paar leuke stekjes waar ik surflessen kan nemen en geeft aan in welke delen van Frankrijk de steden een prettige sfeer hebben en de mensen over het algemeen het meest sympathiek en behulpzaam zijn.
Zo eindigt de dag die in het teken stond van Brussel. Brussel is op bepaalde punten een mooie stad met voortreffelijke chocolade, maar de ambiance vind ik niet prettig en echt ontspannen voelde ik me er niet. Daarnaast valt me toch ook wel sterk op dat ik Brussel eerder bij Wallonië vind passen dan bij Vlaanderen. Ik ben ook nauwelijks Vlamingen tegen gekomen en hoor vrijwel alleen maar Frans om me heen. Dit totaalbeeld werd me voor mijn bezoek ook als geschetst door twee mensen die ik in hostels in Vlaanderen tegenkwam en door een typische Utrechtenaar die helemaal in zijn nopjes was in het verleden wanneer hij een Bogolyubov transformatie toe mocht passen op een padintegraal. Met Brussel eindigt ook mijn avontuur in België, omdat ik voor de volgende dag alweer een reis via de Ardennen naar Luxemburg heb geboekt.