Dag 8

Dag 8 (25-7):
Als ik wakker wordt constateer ik dat de boxershorts en sokken die ik de avond ervoor op het bed te drogen heb gelegd niet alleen over de vloer liggen verspreid, omdat ik ze met mijn voeten heb weggetrapt, maar ook nog nat zijn, net zoals de rest van mijn kleren. Er is helaas dus geen wonder geschied afgelopen avond. Wonderen zijn helaas alleen voor kleine meisjes die hun melktanden onder hun kussen leggen en voor snaartheoretici die de grote theorie van alles nog steeds in termen van eendimensionale trillende bewegingstoestanden willen formuleren. In het nauw gedreven en met mijn rug tegen de muur ga ik over op plan b. Ik flikker al mijn kleren nogmaals in de droger, die ik op medium temperatuur instel, ondanks dat mijn delicate kleding volgens de voorschriften niet in de droger mag. Ze lijken het overleefd te hebben zonder zichtbare schade. Wanneer de nood aan de man is, is de redding nabij. Dit alles uiteraard na de gedrilde ochtendgymnastiek die ditmaal al weer vloeiender verliep dan gisteren, zelfs in de aanwezigheid van 5 vrouwelijke kamergenoten. Jaja, jullie dachten zeker dat ik die ochtendgymnastiek stiekem geskipt had deze keer… Never.
Tijdens de rotklus van het inpakken van mijn tjokvolle backpack met nu min of meer droge kleding kom ik aan het einde nog in gesprek met mijn kamergenoten. Mijn bovenslaapbuurvrouw neemt hierin in de regel het voortouw en getuigt zich op het gebied van onvoorwaardelijke interesse in haar medemens de koningin. Een aantal andere sluit vervolgens in de getoonde interesse aan en vraagt hier en daar wat door of komt met nieuwe input. Een aantal houdt zich vrijwel volledig op de vlakte. Dit is het onbewust ingesleten sociale gedragspatroon dat in de groep is ontstaan jegens mij. Althans, zo zie ik het graag voor me. Analyseren is leuk.
Het gaat over mijn verdere reisplannen, waarmee ik toch wel interesse weet te wekken. Een aantal heeft ervaring met gedeeltes van mijn reistraject of acties die ik van plan ben te ondernemen. Ik krijg goede tips, zoals reisbestemmingen in Noord-Spanje (dat land dat op diep donkerrood staat, maar goed, we hebben gelukkig kotskapjes), surflessen in Zuid-Portugal, aangeboden vanuit een hostel aldaar en met bovenslaapbuurvrouw raak ik nog wat uitgebreider in gesprek over haar studie in Leuven, mijn volgende bestemming. Ze raadt me nog een aantal leuke barretjes aan, op gebied van bier en ontbijt, waar ze ook nog wat mensen kent. Ik nodig haar uit mijn reisdagboek te lezen, zodat ze mijn potentieel wilde avonturen in het pittoreske Leuven met terugwerkende kracht gade kan slaan.
Ik start de dag verder rustig met het laatste standaard ontbijtje in het hostel van Ghent en werk aan mijn reisdagboek. Stiekem gaat er dagelijks weer een hoop tijd zitten in het opschrijven van deze nonsens. Hopelijk houd ik mijn publiek voldoende tevreden. Tijdens dit alles krijg ik nog een flinke portie friet van Tartaar met mayonaise aangeboden van een hostelgenootje. Dat moet dan maar.
Iets na 15 uur vertrek ik uiteindelijk pas richting Leuven, waar ik rond de klok van 17 uur in het hostel aankom. Het eenvoudige hostel is volledig uitgestorven en ik zit zonder handdoek. Om naar de wc te gaan heb ik gelukkig kotskapjes bij me, maar hoe moet dat nu met douchen? Ik vind het vanuit principieel oogpunt een grof schandaal dat een hostel zelfs geen handdoeken te huur aanbiedt, maar simpelweg de gast stad en land af laat zoeken in een wanhopig poging aan een handdoek te komen. Ik jat daarom een handdoek uit een gemeenschappelijke ruimte, rebel en nihilist die ik ben, omdat het mijn basisrecht is als mens mijn kont zo nu en dan af te mogen drogen. Het is toch maar voor twee nachten.
Vijf minuten na mij arriveert Arthur uit het Franse Bretagne, gelukkig toch niet alleen op mijn kamer. Nu zijn er toch twee van de zes bedden bezet. Hij staat open voor contact en we wisselen telefoonnummers uit. Hij bied me brood met humus aan als maaltijd, maar ik geef aan dat hij me ook direct mag vergiftigen. Nee, niet echt gezegd, ben ik in de kern veel te zachtaardig voor natuurlijk. Ik sla zijn aanbod beleefd af, geef aan in het centrum a la lonely planet stijl te gaan dineren, en we spreken af na het eten samen een biertje te pakken bij `De blauwe kater’, op advies van mijn ex-kamergenootjes. Voor het eten wil ik eerst naar de werf voor studentenvoedsel, maar omdat daar alles gesloten is vanwege vakanties waarschijnlijk, kom ik uit bij de popie jopie muntstraat. De prijzen zijn stevig en ik heb geen zin in nog meer friet en mayonaise. Uiteindelijk weet ik toch een goed Indiaas restaurant te vinden, waar ik voor een degelijke prijs een heerlijke Madras curry eet, aangevuld met het lokale biertje uit Leuven uiteraard: Stella Artois.
Wanneer ik rond een uur of 20 Arthur tref bij `De blauwe kater’ besluit ik hier het eerder misgelopen Kwak biertje te nemen in de gebruikelijke zandloper, maar dan helaas zonder dat mijn schoen naar het plafond gehesen wordt. Het is niet anders. Opnieuw raak in verzeild in een boeiend inhoudelijk gesprek. Waar ik normaal mensen honderden meters van me afduw wanneer ik de woorden wiskunde en natuurkunde laat vallen, is Arthur juist volledig geboeid door alle woorden die vervolgens nog uit mijn mond vloeien. Arthur geeft aan ook zijn ambities op fundamenteel onderzoek te hebben gevestigd en heeft een fascinatie voor mierenkolonies. Hij is zich dan ook nu al, op twintigjarige leeftijd, aan het oriënteren op onderzoek over de evolutie van de morfologische ecologie van mieren, of zoiets. De afzonderlijke woorden kan ik goed uitleggen, de relatie tussen ecologie, morfologie en evolutie is me ook duidelijk, maar zijn precieze onderzoek ambities worden me al snel te specialistisch. Hij weet ook nog wel indruk op me te maken met zijn begrip van mijn eigen onderzoek. Ik kan zelden met een zekere diepgang uitleggen wat ik heb gedaan en wat het nut daar van is, maar hij kon ver met me meekomen. Hoe ver zou ik hierin zelf zijn geweest op mijn 20e? Arthur geeft aan geen motivatie te hebben voor nog een wandeling door Leuven en we spreken af voor de volgende dag.
De wandeling door Leuven past goed bij het moment van de dag waarop hij plaatsvindt. De sfeer van de komende avond en ondergaande zon gaat hand in hand met een wandeling door een oud, pittoresk stadje. Als ik aan de wandeling begin, herinner ik me al vrij snel weer waarom deze stad zo’n onvergetelijke indruk op me achterliet de vorige keer dat ik hem bezocht tijdens een conferentie en wat de reden was dat ik hem nu deze zes weken weer wilde aandoen. Het is onmogelijk te verdwalen in deze stad. Alle hoogstandjes staan zo dicht bij elkaar dat je zonder nadenken door de stad kunt gaan struinen en automatisch alles wat de moeite van het bezichtigen waard is tegenkomt. Dit past perfect bij me. Ik vind Leuven nog steeds geweldig. Eigenlijk is alles gecentreerd om de grote markt, zowel het culinaire leven als de architectuur hoogtepunten: het stadhuis en de Sint Pieter. Ik bezichtig ook nog de indrukwekkende stadsbibliotheek en een parkje ergens rechts van het stadscentrum. Wanneer ik nog een ijsje scoor van Ferrero Rochier chocolade kom ik nog een laatste keer langs de grote markt. Dromerig blijf ik nog een tiental minuten staan. Ik bedenk me dat ik mogelijk dit plein voorlopig niet meer zal zien, als ik morgen Brussel aan ga doen. In gedachte neem ik alvast afscheid van dit plein en zie het stadhuis langzaam van mijn netvlies verdwijnen, terwijl ik achteruit loop. Als ik terugloop naar het hostel om mijn reisdagboek bij te werken en vervolgens naar bed te gaan kom ik tot de conclusie dat Leuven schattig en lief is, net als bovenslaapbuurvrouw.