Dag 4 en 5

Dag 4 (21-7): Na de ochtendgymnastiek ga ik op weg naar het station van Antwerpen, waar ik nog ff een broodje filet americain eet bij panos. Prima broodje. Na de trein pak ik de tram richting het hostel. Wanneer ik uitstap bij de eindhalte wordt ik vrij snel overdonderd door de schoonheid van Gent. De kastelen en kathedralen aan het kanaal wekken de indruk alsof je in Kingslanding (Game of Thrones) arriveert. Mijn slaapplek is in een erg centraal gelegen hostel aan het water in een slaapzaal met 6 bedden, waarvan er op de dag van aankomst 4 bezet zijn. Het uitzicht vanaf de kamer is fantastisch. Als ik ga douchen kom ik een medewerker uit het hostel tegen, die me advies geeft voor verder verblijf in Gent en België. We praten ook nog even over de huizenmarkt in de stadscentra die naar de klote gaat als gevolg van vastgoedmanagers die schaamteloos huizen op kunnen blijven kopen en verhuren voor abnormale tarieven. Daarna maak ik een eerste wandeling langs het kanaal, waar ik een biertje met droge worst en mosterd pak. Het lokale biertje is een Delirium tremens, die ik daarom ook maar bij de worst bestel. Ik besef me dat ik geen energie meer heb voor een uitgebreide wandeling en ga terug naar het hostel met de insteek daar in Einsteins biografie te gaan lezen. Ik faal in mijn poging en val in slaap. Na een tijdje word ik wakker en ontmoet mijn kamergenoten, waaronder Peter uit de USA. Met Peter uit de USA en Ruben uit Amsterdam ga ik die avond rond 22:30 uur nog naar een bierbar, genaamd de Dulle Griet. Ze verkopen er 250 soorten bier die alfabetisch gerangschikt staan. Je moet wel oppassen welk biertje je bestelt, want de prijs varieert van circa 4 euro tot 30 euro. Peter reist en werkt tegelijk en vertrekt morgen naar Brussel, geeft hij aan. Ruben is een soort maffe reishippie die filosofie heeft gestudeerd in Groningen, 43 landen heeft bezocht en overweegt reisgidsen te gaan schrijven of reisblogs bij te houden, maar deze knoop nog door moet hakken. Ik houd contact met hem. Als de dag rond 02:00 uur 's nachts ten einde loopt, bedenk ik me dat als ik in dit ritme verder ga met niet-alcoholvrije biertjes drinken (vandaag 4) ik over 5,5 week wellicht meer dan 80 kg weeg.

Dag 5 (22-7): Bij de ochtendgymnastiek merk ik dat de sit-ups op de houten vloer niet goed zijn voor mijn stuitje, zelfs niet op een handdoek. Maar goed, ik ben dan al klaar. Ik eet een prima ontbijt bij het hostel, bestaande uit brood met hagelslag, nutella, kaas en een zachtgekookt ei. Toegegeven, het ei was bijna snot, maar wat mag een mens verwachten voor 4 euro. Na het ontbijt besluit ik deel te nemen aan een georganiseerde stadstour. Ruben heeft de intentie ook deel te nemen, maar haakt na 5 minuten af. Te veel informatie in de volle zon. Ik besluit door te gaan en de rondleiding wordt eigenlijk steeds leuker. Niet alleen vanwege de drie Duitse vriendinnen die ook deelnemen aan de tour, maar ook vanwege de informatie die verstrekt wordt over `De dulle griet', de bierbar waar ik de vorige avond al was. Het blijkt dat je in deze bar een Kwak biertje kunt bestellen in de gebruikelijke zandloper in ruil voor je schoen. Dit omdat studenten in het verleden anders de `zandloper glazen' meenamen, waardoor de bar geen winst maakte op Kwak. Ik knoop nog een kort gesprek aan met de knapste van de drie Duitse vriendinnen, maar omdat de drie meiden niet in het hostel verblijven, is het niet vruchtbaar voor een vervolg. Na de tour lunch ik bij een ordinaire frietkot, genaamd Tartaar, waar ik een kleine friet stoofvlees met mayonaise bestel. Ik krijg zo'n belachelijk grote portie dat ik besluit deze berg weg te werken, om vanavond het avondmaal over te slaan in ruil voor een paar proteïne repen. De lunch volg ik op met een rondje Gent langs de belangrijkste bezienswaardigheden. Ik bezoek de kathedraal, maar sla een bezichtiging van `Het Lam Gods' over, omdat 12,50 euro me net wat te gortig is als niet katholiek opgevoede jongeman. Ik bezichtig Gent van bovenaf en boek alvast een ticket voor kasteel Gravesteen voor de zondagochtend. Daarna koop ik wat echte Belgische chocolaatjes op het centrale plein, waarna ik een Palm biertje neem op het terras aldaar. Ditmaal calculeer ik een middagdutje in van circa twee uur, om het onbedoeld in slaap vallen later op de dag te voorkomen. Na het middagdutje en werken aan dit reisdagboek huur ik een kajak om 20 uur. Ik schrik van de prijs, maar ik besluit het me te kunnen permitteren als gevolg van het skippen van het avondmaal. De volgende paragraaf zal ik dopen `een theoreet in een kajak’. Ik kies voor de route door het oude stadscentrum en als gevolg van de gekozen tijd vermijd ik de felle zon en drukte. Ik vaar in regenjas, korte broek en sneakers. Via deze weg trotseer ik het gevaar. Nadat ik in de kajak wordt gehesen, neem ik mezelf voor niet voor de sport, maar voor de ontspanning te gaan. Dit houdt concreet in dat ik willekeurig over het water dobber, vaak mijn roeispanen niet gebruikend. Ik maak af en toe een foto vanaf het water. Heel voorzichtig, de roeispanen loslatend, aangezien ik me besef dat wanneer ofwel mijn telefoon ofwel de roeispaan in het water valt, ik compleet de sjaak ben en dit verdere avontuur op mijn buik kan schrijven. Letterlijk. Uiteindelijk komt er een punt waar de route eindigt en ik de kajak moet keren. Voor een normale sterveling zou dit een eenvoudige handeling zijn, waarbij hij zich degelijk een weg om zijn as peddelt. Al snel krijg ik bevestigd dat ik niet voor handigheid met een roeispaan in de wieg ben gelegd en nadat ik met ietwat gefrustreerd achteruit gepeddel mijn kajak met de neus de andere kant op weet te krijgen, ben ik helaas te laat een struik aan de rechterkant te vermijden. Ik vaar volop door de struik heen en mijn broek komt onder de modder te zitten. Gelukkig heb ik deze korte broek voor de vierde dag aan, is er een wasmachine in het hostel, en had ik geen plannen een vijfde dag deze broek aan te trekken. De rest van de toch verloopt al dobberend zonder significante problemen en mijn smartphone en roeispaan weet ik te behouden. In de avond ga ik met Ruben, een Duitse kamergenoot van hem en twee jonge gasten (ik zou ze bijna les kunnen geven) naar een pub, om ditmaal weer een andere buitenlands biertje te nuttigen, waarvan de naam me alweer is ontschoten. Ik probeer nog wat geile koorkakkertjes uit Utrecht uit te nodigen, kamergenoten van Ruben, maar krijg het slappe excuus dat ze net van plan waren met zijn drieën naar een kroeg te gaan. Misschien morgen, geven ze aan. Yeah, right. Ik wil dolgraag nog een kwak biertje bestellen bij `De dulle griet’ in ruil voor mijn schoen, die dan naar het plafond wordt gehesen, maar we arriveren te laat daar … De nacht eindigt in een hopeloze poging nog een MacDonalds te vinden, maar uiteindelijk moet ik het stellen met een chocolade wafel uit een machine.