Zadar

Dag 12: in de voetsporen van Alfred Hitchcock

Ik start de dag met een hardlooprondje van een kilometer of 6. Ik heb de hoop richting het strand te kunnen lopen, maar een aantal kinderen zittend bij de bar naast het hostel maken me duidelijk dat de kant die ik op wil alleen maar snelweg met asfalt te vinden is. Ik loop dus de andere kant op, maar tref deze keer al die vreselijke hekken aan van de werkzaamheden. Uiteindelijk vind ik toch de haven waar ik een stukkie langs kan rennen, om te eindigen bij het theater. Het was ok. Ook het ontbijt is ok, dat bestaat uit een croissantje met ananas en thee.

Ik moet veel te veel tijd doden op het terras om uiteindelijk richting de bus van 12:30 uur te lopen, waar mijn jas dan zou moeten zijn. De chagrijnige buschauffeur graait in de hoedenplank boven de voorste zitting en overhandigt me mijn leren seks object. Op mijn bedankt reageert hij niet eens, het geheel geschiedt in 15 seconden. Nog wranger is het dat de bus richting Zadar net twee minuten daarvoor is vertrokken en de volgende pas weer om 13:30 uur vertrekt. Die verdere tijd dood ik in het hostel, een paar broodjes van de bakker nuttigend.

Slapen doe ik in de bus, zodat ik dat verder naar verwachting niet meer later op de dag hoef in te halen. Een taxichauffeur brengt me van het busstation in Zadar richting het hostel in centrum. Hij begint allerlei praatjes over dagtrips waar hij me voor 90 euro en 140 euro respectievelijk wel heen wil rijden. Zijn dan echt alle taxichauffeurs dezelfde geld inhaleer machines? Het antwoord zal later deze reis bevestigd worden. Blijf zo veel mogelijk uit de buurt bij dit gebefte geboefte.

Zadar ontvangt me zeer hartelijk. In het hostel vertelt de receptioniste me van alles over de al door de taxichauffeur voorgestelde dagtrips in the cheap way en ook over Zadar zelf. Ik dump mijn spullen in de kamer met vier bedden die ik deel met een paar ander en trek het stadje in. De hele sfeer is meteen veel levender en prettiger dan in Rijaka. Als ik in no time bij het centrale plein met het Romeinse forum en de kathedraal aankom word ik direct verwelkomd door een grote show met fakkels. Is dit een groots gevierd bruiloft ritueel of toch was anders?

Vervolgens loop ik langs de kade tot ik bij het meest beroemde punt ben van Zadar. Het punt waar Alfred Hitchcock ooit claimde de mooiste zonsondergang ooit te hebben gezien. En tja, als Alfred Hitchcock het zegt, dan moet het wel waar zijn natuurlijk. Ik moet nog eten (mag wel weer eens), dus ga met de gedachte dat ik daar bij de zonsondergang een terrasje kan pikken. Ik ben echter niet de enige toerist die dat idee had en het enige café is al bezet. Ik maak dan een drastische beslissing. Ik ga niet eten. Ik ga daar gewoon zitten met mijn flesje water, tussen de locals en toeristen, genietend van de zonsondergang. En dat blijkt de juiste beslissing. De zonsondergang is inderdaad erg mooi (uiteraard een tikkie opgehyped door het Alfred Hitchcock verhaal, maar ieder goed verhaal heeft wat flair nodig) en Zadar heeft daarom een van kleuren veranderend ruitjespatroon plateau voor de kade en daarnaast golvenmuziek bij de trap geïntroduceerd. Want ieder goed verhaal heeft wat extra flair nodig. En zo eindig ik dit deel van het verhaal met een short video van mezelf dansend op het van kleur veranderende ruitjespatroon.

Ikloop na zonsondergang langs de kade terug en kom nogmaals langs het plein met kathedraal en het forum. Daar tref ik nog een aantal dansers en danseressen aan. Dan toch maar wat eten. En zo eindig ik bij bueno, een prima eettent waar ik op aangeven van de ober een paar tafels afstand neem van de dronken dame. Genietend van mijn eten, groot bier, biefstuk en een huistaartje, valt me op dat de dronken dame een bijzonder jonge, aantrekkelijke solo reizigster is. Na haar ellenlange telefoongesprek dat ze op luide toon voert schakelt ze na mijn oogcontact over op de lachende opmerking dat ik mijn bord wel graag erg leeg wil hebben. Dit baseert zij op het feit dat ik de friet in de saus doop tot zelfs het allerlaatste beetje peperroomsaus echt volledig verdwenen is. Tja, je kunt maar een aanleiding hebben. Ik geniet wel van dit lekkere eten en het gratis gezelschap van deze dronken, jongedame. Ze komt naar mijn tafel toe en komt naast me zitten. Ik heb geen bezwaar en laat dit ook aan de obers weten. Ze is 26 jaar en komt uit Polen. Oh ja, en ladderzat. Ik bied aan na het eten de dansvloer op te zoeken. Dat lijkt maar half bij haar binnen te komen, want ze wil eerst nog wat extra drankjes. Bier na cocktail. Niet handig. Ondertussen is haar schaamteniveau tot het nulpunt gedaald en gaat ze ook aan me zitten friemelen, nee echt. Geen fictie dit keer. De macho obers zijn zeer onder de indruk van dit gebeuren, maar ik geef aan dat ik nooit en te nimmer misbruik zou maken van deze situatie. Jaja, is hun reactie, maar dan in het Kroatisch. Ze rekent trouwens ook gewoon netjes voor zichzelf af en geeft zelfs aan me aan dat ze van hostel is overgestapt op een luxe appartement, omdat zo’n hostel maar niets voor haar is.

We verlaten het restaurant en ik krijg nog de hartelijke groeten van de obers. Waar ik mijn zinnen heb op de dansvloer en het nachtleven samen vieren, is zij meer gericht op direct om de hoek naar het volgende barretje gaan voor weer een drankje. Ik voel dan wel aan dat dit nergens meer heen gaat leiden. Ze is nu echt ver weg. Bier na drie cocktails… Waar gebeurd, ik trek haar uit menig barretje, en op een gegeven moment gaat ze op de grond zitten, trekt haar string naar beneden en ik zie de urine lopen. Wat ik allemaal meemaak tijdens zo’n reis. Dat luidt voor mij wel het einde in en ik besluit dat ik er achter moet komen hoe ik haar veilig thuis krijg. Ze heeft mijn leren jas ook nog eens aan, ja die favoriete leren ja, omdat ik die aanbood vanwege de koude. Gentleman dat ik ben. Ze wordt al snel boos op alles en iedereen en neemt plaats in een taxi, die al een reservering had. Ik manoeuvreer mijn leren jas van haar af en laat de rest aan het noodlot over.

Ik moet even bijkomen bij een restaurant, waar de serveerster aan me uitlegt dat dronken mensen bizarre dingen doen en hier niet eens van onder de indruk lijkt te zijn. Ze wordt waarschijnlijk ergens de volgende ochtend op de straat wakker en dan is alles weer ok, stelt ze me gerust. Ze bieden me zelfs een glaasje water aan. Dan komt een schreeuwende taxichauffeur naar me toe en geeft aan dat ik mijn vrouw mee moet nemen, want hij heeft een andere klant. Ik geef aan dat ik haar niet ken en neem mijn biezen.

Zadar, Zadar, Zadar. Jullie dachten zeker dat het eentonig zou worden, hè?! Tot morgen.

Dag 13: snoep in Nin

Ik begin die ochtend met een hardlooprondje, rustig aan zo’n 6 km, dat is nu meer dan genoeg. Ik doe dat in een parkje met uitzicht over Zadar. Zadar is van een origine een middeleeuwse stad met een stadpoort, die ik moet doorsteken om bij dat parkje te komen.

Ik neem daarna uitgebreid de tijd voor een scheer en nagelknip ritueel om vervolgens een ontbijt te nuttigen naast het hostel. Thee, verse jus en een goede omelet met inhoud. Daarna loop ik weer naar het plein met de kathedraal en gooi een muntje in het bakje van een tweetal dat muziek produceert. Onderweg loop ik nog even langs bueno, omdat ik mijn kluissleutel ben verloren en me afvraag of ik die daar heb laten liggen. Dat blijkt niet zo te zijn, maar dezelfde obers als die avond ervoor doen nog even navraag hoe het geheel met de Poolse jongedame verder is verlopen. Ik geef daarop naar waarheid aan dat het avontuur eindigde bij een wildplassen in het openbaar, nee, bij een taxi. Daarna is het tijd voor de bus naar Nin, city of kings.

De busrit zelf is niet heel bijzonder, maar wel het feit dat de buschauffeur voorbij Nin raast en ik nog twee kilometer terug moet lopen over de snelweg, dan nog een kilometer langs de kade om vervolgens bij het bruggetje aan te komen richting het ommuurde oude stadsdeel van Nin waar alle toeristen op afkomen. Dan eerst maar eens een lunch bij het restaurant aldaar. Die is heerlijk. Gegrillde inktvis.

Dan maar eens het oude stadsdeel in. Daar kom ik leuke oude gebouwen tegen, waaronder een afgelegen kerkje waar het binnenin wemelt van de vogelnesten met bijpassende vogels en vogelzang. Vervolgens verlaat ik het oude stadsdeel en ga richting het strand. Queen beach. Zeer pretentieuze naam, maar op een enkeling na is het strand verlaten. Het is een mooi plaatje van duinen en strand. Ik verken het strand op mijn gebruikelijke manier door langs het water te lopen zover als mogelijk is, onderwijl foto’s schietend. In de zee gaan lijkt nog te optimistisch, plus dat geen douches aanwezig zijn. Antwoord naar mezelf is nee.

Bij terugkomst neem ik een grote limonade bij hetzelfde restaurant waar ik de gegrillde inktvis at. Deze is helaas overprijst, maar wel ok, beetje zuur. De zonsondergang kan ik toch, op aanbevelen, het beste bekijken vanaf het oude stadscentrum, op een bankje wat daar al klaar voor staat. En zo geschiede. Ik loop over het bruggetje het oude stadsdeel weer in, maak daar nog een wandeling en keer rond zonsondergang terug naar de bankjes, waar ik van de zonsondergang geniet. Ik voel het einde van mijn vakantie naderen en strek mijn benen nog eens lekker uit. Het is tijd voor snoep. Het is nu of nooit, denk ik. En zo geschiede. Nog voor ik de bus terugpak, geniet ik van een zak met overprijsde lekkernijen, die ik bij een toko in het oude stadsdeel op de kop tik. De man is duidelijk niet gewend snoep te verkopen naast ijs, dus maakt er een mengelmoesje van, dat hij aanvult met een lokale koekernij.

De bus terug komt net zo snel voorbij razen en ik en een vrouw naast me zien hem nog net op tijd. Ik moet nadat de bus aankomt nog een kilometer lopen richting het hostel en mijn bed, waarbij ik nog een supermarkt aandoe voor een powerdrankje. Ik geef eerst een ander bedrag dan de verkoper bedoelt en vervolgens een muntje van 10 cent in plaats van 20 cent. De knappe Kroatische jongedame na mij, is al weer weg voordat ik dat ben, en gunt me geen blik meer waardig.

Dag 14: op en neer naar de top in twintig minuten

Mijn laatste dag in Zadar besluit ik voor een mooie hike in een groot natuurpark te gaan, Starigrad. Ik moet vroeg op, dus een fatsoenlijk ontbijt wordt overgeslagen. Het is al een half uur lopen naar het busstation en daar aangekomen scoor ik een croissantje bij de plaatselijke bakker. In de bus moet ik 4 euro betalen aan de kaartjesman, dus dat bedrag onthoud ik.

Bij aankomst bij de bushalte is het even zoeken, waarbij ik nog een café aandoe waar een man staat die bij rotsklim activiteiten is betrokken. Starigrad heeft veel mooie rotsen waar veel geklommen wordt. Helaas moet je dergelijke activiteiten een dag van tevoren boeken vertelt de man, dus ik moet het laten bij de hike en kijken naar rotsklimmende mensen. Als ik eenmaal bij de ingang van het park aankom en een kaartje koop denk ik vooral aan eten. Op zo’n ieniemienie croissantje kan een mens niet hiken, zeker niet de circa 30 kilometer die ik in gedachte heb. De kaartverkoper vertelt dat ik vanzelf ontbijt tegenkom als ik even recht doorloop. So it begins.

Even lopen?! Godverdomme. Ik loop 45 minuten als ik navraag doe over ontbijt. Alle bedoelde restaurants en barretjes bevinden zich op de top wordt me duidelijk. Maar het geluk lacht me toe en slechts 100 meter verderop bevindt zich een winkeltje waar ik twee pakken ontbijtkoekjes koop en water. Ik herinner me dat ik in mijn kinderjaren als ontbijt de mogelijkheid had drie van deze ontbijtkoekjes uit de trommel te mogen pakken. Goed, de komende vijf minuten vreet ik een rol ontbijtkoekjes weg, waardoor ik er weer even tegenaan kan. Ik loop langs de fraaie rotswanden waar geklommen wordt. Alle mensen die ik zie klimmen hebben hun eigen materiaal meegenomen en lijken ervaren. Na een lange en mooie hike omhoog langs water en rotsen kom ik uiteindelijk uit bij een tent waar ik vermoed fatsoenlijk te kunnen eten. Ik neem plaats, maar ze accepteren alleen maar cash en daar ben ik bijna doorheen. Internet is er niet. Ik krijg een huisgemaakte snert achtige soep voor mijn laatste 2 euro die op de hongerige maag eigenlijk best te doen is. Het brood is echter echt niet te doen. Ik loop verder, over hill, under hill. Best pittig, tot is bij een nieuwe berghut aankom. Hier zijn ze ineens veel frequenter aanwezig. Ik heb geen cash, dus doe het met mijn eigen water en koekjes. Het is dan nog een paar kilometer naar de dorpjes bovenop. Geen malse paar kilometer, maar het uitzicht over de door zon belichte bergen en de natuur maakt veel goed.

Als ik boven aankom tref ik wederom een cash only barretje, maar ditmaal heeft de eigenaar wifi en hij spreekt met me af dat ik het bedrag naar zijn bankrekening over mag maken. Ik heb een fantastisch uitzicht over de bergen, terwijl ik van mijn berglimonade en huisgemaakte tiramisu geniet. Deze berglimonade is zonder overdrijven de beste limonade die ik ooit gedronken heb tot dit moment van schrijven. Dan is het tijd om te betalen en terug te keren naar beneden. Er zit dan zo’n 17 km op.

Van de weg naar beneden maak ik een trailrun. Ik heb dan wel de verkeerde schoenen aan, maar ook nu is de verleiding te groot om er een sportieve uitdaging van te maken. Ik ga twee keer bijna op mijn mondje na met mijn stalen neus tegen een kei aan te trappen, maar voor een risico ben ik nooit schuw geweest.

Ik check nog even wat er verder te doen is en er is ook nog een viewpoint en ik kijk op mijn horloge voor de bus terug. Poeh, krappe bedoeling. Maar ja, no guts, no glory. In een rotvaart sjees ik hardlopend, wederom op de verkeerde schoenen, de berg op, geniet kortstondig van het uitzichtpunt, om vervolgens weer naar beneden te trail runnen. Het uitzicht was het allemaal waard.

Ik ben prima op tijd voor de bus terug, waar de chauffeur ineens meer dan 4 euro wil! Ik kom met de schrik vrij als hij zuchtend mijn 4 euro (dezelfde als die van de heenreis) toch maar goedkeurt. Corrupte zooi. Het is nog een eind lopen als ik de bus uitstap en ik eindig in een prima restaurant voor een goede risotto. Een zwarte visrisotto, geen maden.

Ik besluit de avond af te sluiten met een wandeling langs de stadsmuur van Zadar en nog maar eens die Alfreds Hitchcocks’ favoriete zonsondergang aan te doen. Het is opnieuw schitterend, ditmaal neem ik plaats op de trappen bij de muziek van de ruisende zee. Ik besluit de dag niet af te sluiten met dronken dames. Het was voldoende intensief zonder.