Pula

Dag 10: het geluid van stilte

Het ontbijt schiet er eigenlijk bij in die ochtend in Piran, want er vertrekken maar een aantal bussen per dag de grens over richting Pula. Ik pak eerst vroeg in de ochtend nog een lokale bus, om vervolgens met Flixbus richting Pula te reizen.

Ik arriveer te vroeg bij het hostel en vind een briefje op de deur dat mij vertelt dat in het laagseizoen niet altijd mensen aanwezig zijn. Chipserdechips. Gelukkig zit er een nummer op de deur en na bellen wordt er een receptionist tevoorschijn getoverd die me zelfs verteld dat de kamer al beschikbaar is. Ik heb het hok met vier bedden voor mezelf. Aangezien ik nog niet gegeten heb weet ik wat me te doen staat. Lunch. Ik besluit deze keer voor een hamburger te gaan met friet, salade en bier. Maar dan niet zo maar een hamburger, een ware ezelburger. Dat smaakt best ok, alhoewel ik nu niet precies kan duiden wat voor smaaksensaties zo’n ezelburger teweeg brengt. Na de lunch heb ik wel weer eens behoefte aan een schoonheidsslaapje, om vervolgens wat te gaan schrijven. Onderwijl doe ik mezelf flink tegoed aan snoepjes die gratis verkrijgbaar zijn via de grote snoeppot bij de receptie (waar toch niemand aanwezig is verder).

Zo nog net voor de zon ondergaat ga ik aan de wandel in het stadje Pula, dat bekend staat om zijn amfitheater en verdere Romeinse erfgoed. Ik bots al vrij snel tegen het amfitheater op, waar in oude tijden dus van die gladiatoren gevechten werden gehouden. Het is al gesloten voor bezoekers, dus ik mag me verblijden met een rondje er omheen lopen, waar ik nog een groep Kroaten bereid vind om foto’s uit te wisselen. Daarna ga ik richting de kuststrook, omdat mijn reisgids als tip meegeeft dat de locals langs deze kuststrook lopen om van de zonsondergang te genieten in Pula. Onderweg daar naartoe toe ik nog een aantal andere Romeinse bouwwerken aan. Als ik aankom bij de kust merk ik al snel dat ik de juiste beslissing heb genomen, als ik een aantal locals op een verlaten stukje strand zie staan. De uitzichten zijn prachtig. Dit geheel wordt versterkt doordat je door een rij van bomen heen over de stenen, het zand en de zee kijkt.

Na een zeer prettige, eenzame kustwandeling eindig ik de avond bij een Mexicaan waar ik dan nog het gevoel heb dat ik niet pittig eet. Een burrito, een bescheiden biertje en een pannekoekje met chocoladesaus na. Op de terugweg doe ik nog eenmaal het amfitheater en de Romeinse poort aan, nu in het zwart van de nacht. Het was weer een bevredigende dag, waar de stilte het won van de toeristische tumult.