Piran

Dag 8: Piran, waar drie landen samenkomen

Die ochtend eet ik nog in Postojna, waar het aanbod uiteraard beperkt is. Dus een appelsapje, thee en chocolade croissantje zullen moeten volstaan. Daarna een wandeling naar de bushalte, waar de bus ergens een kwartier te laat bij een verkeerde halte aan komt kakken. Maar goed, op die busreis zelf valt dan wel weer weinig aan te merken.

Ik arriveer te vroeg bij het hostel en vind een briefje op de deur dat mij vertelt dat in het laagseizoen niet altijd mensen aanwezig zijn. Chipserdechips. Gelukkig zit er een nummer op de deur en na bellen wordt er een receptionist tevoorschijn getoverd die me zelfs verteld dat de kamer al beschikbaar is. Ik heb het hok met vier bedden voor mezelf. Dan is er zo rond de klok van 13 uur dus maar een ding te doen. Lunch. Ik ga naar het stekkie dat de receptionist me aanraad. Daar eet ik een heerlijke vissoep vooraf, gevolgd door een van de specialiteiten van het Piran aan de zee. Mosselen. En ze zijn inderdaad van uitstekende kwaliteiten.

Dan maar eens een wandeling maken door Piran. Wat het stadje vooral bijzonder maakt zijn de uitzichtpunten waar je zowel kijkt naar Italië, als naar Croatië, als naar Slovenië. Een soort Sloveens drielandenpunt dus. Daarnaast zijn er ook aardige vergezichten vanuit de haven. Het centrale plein is aardig en ik neem daar maar eens een ijsje. De jonge verstrekster van het ijsje geeft op mijn vraag aan dat er meerder uitzichtpunten in Piran zijn: eentje bij de kerk, eentje langs het water en eentje vanaf het kasteel. Dus dan zit er maar een ding op. Ik bezoek ze alle drie. Via de kerk loop ik langs het water en beland ik uiteindelijk bij het kasteel, onderwijl genietend van uitzichten op Italië, Slovenië en Croatië.

Als ik voor een klein bedragje het kasteel opklim bedenk ik dat het weer eens tijd is voor een foto van mezelf met Pink Floyd t-shirt. Ik maak een wat ongelukkige keuze bij het slachtoffer dat ik uitkies, want de oude dame weet niet goed hoe je nu eigenlijk een foto op een smartphone maakt. Op een gegeven schiet ze iets en loopt daarna toch maar verder. Tja, niet handig van me. De foto is waardeloos, dus ik wacht stiekem tot de oude dame uit beeld is verdwenen (je moet denken aan een vrouw van tenminste 60. Nee, serieus!). Dan vraag ik een jongere versie, die trots naar haar vriendinnen grapt dat ze nu fotograaf is. Ik moet haar daarna nogmaals vragen, omdat een zonnebril noodzakelijk blijkt om niet met dichtgeknepen ogen op de foto te staan. Maar uiteindelijk toch een flitsende foto met pet, zonnebril en Pink Floyd weten te realiseren (en oh ja, als achtergrond Piran en de zee die leidt naar Italië en Croatië, maar laten we de detail even niet meenemen hier, ik en mijn zonnebril zijn uiteraard hoofdzaak).

Teruggekomen in het hostel sla ik aan het schrijven. En ik schrijf zowaar weer voor een aantal dagen, waarbij ik de foto stress maar weer even uitstel. Daarna ga ik hardlopen. Jazeker! Ditmaal doe ik de kust aan van Piran, waar ik loop tot ik besluit om te keren, daarbij verschillende fotopauzes inlassend. Ik eindig bij de rode vuurtoren van Piran.

Ik besluit de dag met een maaltijd bij het einde van het kuststrookje met een maaltijd bij een restaurant aldaar. Ik vind de serveerster maar een wat omhoog gevallen vrouw, die beleeft blijft, maar mijn aanwezigheid eigenlijk maar als inkomstenbederf lijkt te zien. Zo’n man daar in zijn eentje aan een tafel waar ook vier Duitsers geld over de balk kunnen smijten. Maar het hindert mij niet een goede lokale pasta met komkommersalade en een traditioneel notendessert na te bestellen. Ja, wederom erg lekker. Kan niet anders zeggen. Hier zo aan de kust, de Piraanse kust, waar de liefde van de lust het altijd weer moet verliezen. Omdat ze niet kan kiezen, tussen zat en niet voldaan. Dus ik zal maar weer slapengaan. Goedenacht.

Dag 9: just a perfect day

Als ik wakker word weet ik al wat er komen gaat. Wat ik twee dagen geleden kon kan ik natuurlijk weer. Fietsen. Een kilometer of 90. Tegenover het busstation kan ik een fiets huren en de verkoopster is van een heel ander kaliber dan mijn vorige verkoper. Waar de vorige wat laconiek was en me voor zes uur de wildernis in stuurt, is deze vrouw erg voorzichtig aangelegd. Als ik haar mijn traject laat zien geeft ze aan dat ik daarvoor erg sterke bovenbenen nodig heb. Als ik aangeef dat ik twee dagen daarvoor een soortgelijk traject heb gefietst, stelt haar dat gerust. En het feit dat ik de fiets gewoon voor de deur mag zetten aan het einde van de dag stelt mij gerust. Een mooie fietstocht van 90 km richting een natuurpark, de Kroatische grens over, dan weer de Sloveense grens over om te eindigen bij de beroemde natuurlijke zoutbaden vlakbij Piran.

Maar eerst maar eens een ontbijt. Dat nuttig ik op het centrale plein, een goede hamkaas omelet met thee een verse jus d’orange. Dan op pad. Nadat ik een kilometer of 6 gefietst heb kom ik bij het natuurpark waar me een hike is voorgesteld. Bij een hotel doe ik navraag over waar ik kan starten. En dan start de hike. Heel mooi langs de kust en vervolgens over land, door vruchtbaar gebied. Een kilometer of 6.

De lunch nuttig ik dan maar bij het hotel waar ik eerder om de weg vraag. Ze zijn daar duidelijk niet gewend aan niet-Kroaten, maar ik kan meedoen met het open buffet. Heel vanzelfsprekend is mijn aanwezigheid daar niet. Ik neem lekker veel groenten, salade, pasta en twee kommen soep. Achteraf fruit, kaas, diverse taartjes en een banaan. Mijn horloge en telefoon worden opgeladen, dat overkomt me geen tweede keer.

En dan begint een hele lange, prachtige fietstocht. Een fietstocht waar ik dit keer zeer zuinig omga met de batterij van mijn fietscomputer. Eigenlijk staat hij uit, behalve als ik stijl naar boven ga. En zo bereik ik na veel mooie plaatjes de Kroatische grens, die vrij over te steken is. Na een tijd word ik halt gehouden. Ik kan hier niet verder, geeft de politie aan, want er vind hier een race plaats. Ik vergeet helaas na te vragen wat voor race dit dan mag zijn. Auto’s, fietsen, hardlopen? Ik moet een stukje om en doe op een gegeven moment ook nog een mooie, verlaten waterval aan op mijn pad.

En zo kom ik weer aan bij de Sloveense grens. Ook nu kan ik gewoon zo passeren, wordt me duidelijk gemaakt als ik af wil stappen om mijn paspoort te pakken. En dan kom ik uiteindelijk bij wellicht wel het mooiste stukje van de hele rit. De zoutvlakten in Zuidwest-Slovenië, tegen een achtergrond van de bergen en natuur. Ik kom daar nog een Sloveense Australiër tegen die met liefde een aantal foto’s van me neemt (en ik van hem en zijn vriendinnen op leeftijd) en me vertelt over de packbackmogelijkheden in Australië en Nieuw-Zeeland.

Als ik mijn fiets na 90 km parkeer, na de laatste kilometers nog eens flink de turbo aangeknald te hebben, kom ik een Duitser tegen die nog wat tips weet voor goede locals restaurant. En zo kom ik terecht bij een typisch geniaal restaurant waar toeristen niet vaak langskomen, vlakbij het busstation. Ik krijg zeven gangen aan allerlei heerlijk eten (zie foto’s) voor een vriendelijke prijs. Ik heb honger als een paard, want ik heb wederom 90 km en 1000 hoogtemeters achter de rug.

Wellicht kon het paragliden en klimmen van daarvoor dus toch nog overtroffen worden? Dit was de perfecte dag, besluit ik als ik nog even naar het nummer van Lou Reed luister voordat ik mijn ogen sluit.