Bled

Dag 3: to bleed, bled, bled

Ondanks het plaatselijk doorweekte matras weet ik toch nog redelijk te slapen en na een traag ochtendritueel klok ik op de valreep rond de klok van 10 uit. ‘I always liked it slow, never liked it fast. You wanna get there first, I wanna get there last. That’s [zeker niet] what my mama said’.

Onderweg naar de bus doe ik een barretje aan waar ik een tosti hamkaas, een thee en een rode verse jus d’orange scoor. Na een tijdje zoeken en eerst bij het treinstation binnenlopen vind ik uiteindelijk de chagrijnige vent bij de kaartverkoop voor de bus richting Bled. Na de rij volgt de kreet: ‘Alleen cash’. Na te pinnen (wederom een rij), weer opnieuw aan te sluiten in een nieuw gevormde rij, om uiteindelijk weer oog en oog te staan met dezelfde vent kijkt hij me chagrijnig aan als hij mijn briefje van 20 euro ziet voor een ritje van 1 euro 90. Maar gelukkig gaat hij zonder verdere toelichting (dat maakt het bij dit soort types alleen maar erger heb ik geleerd. Deze man is een open boek voor mij. ’s Ochtends heeft zijn mama thuis zijn boterhammetje met jam gesmeerd, zodat hij voor het dertigste jaar achter elkaar naar hetzelfde kaartverkoophokje kan. Hij wil mij vooral een kutgevoel bezorgen om zijn eigen kutgevoel beter te kunnen rechtvaardigen. Je moet hem ook eigenlijk wel kunnen begrijpen, deze man/vent. Ik heb gezegd.) toch overstag. Mooi, dat kaartje van 1 euro 90 is in de pocket. Nu nog naar die bus toe. Daar staat een nog langere rij (jawel, echt) en ik heb mijn backpack en frontpack aan die tezamen zo’n 25 kg wegen. Afdoen is geen optie, want die rij beweegt verdomme gewoon verder. De eerste bus is vol en vertrekt. Een kwartier later komt de tweede bus aan waar ik nog net in mee kan. Ik sta dan inmiddels ruim een half uur met de 25 kg op mijn rug in de zon te bakken. Hey hey hey, lange leve het ov.

Bled, mijn tweede plaats van bestemming na Ljubljana, is toeristisch. Ik onthoud zijn naam door het Engelse rijtje wat ik ooit moest leren nog eens door te nemen: to bleed – bled – bled. In het hostel kan ik direct de kamer op, waar ik mijn zooi dump. Daarna ga ik op pad om maar weer eens wat activiteiten te boeken. Na een stevige financiële discussie kom ik tot een compromis voor twee mooie activiteiten voor de dag die komen gaat. De rest is een verassing, zo kennen jullie mij natuurlijk wel.

Op de weg terug naar het hostel neem ik tal van foto’s van het prachtige meer Bled, de reden dat het plaatsje zoveel toeristen aantrekt. De lunch nuttig ik naast het bureau waar ik de activiteiten heb geboekt. De ober beveelt me een typisch lokale worst aan, die echt met mosterd en niet met mayo moet worden gegeten, die ik me laat smaken. Oh ja, en een biertje.

Na een middagdutje besluit ik nog voor de zon ondergaat een rondje om het meer te wandelen. Daarbij neem ik tal van foto’s, om uiteindelijk bij een bord risotto uit te komen. Ja, dat is risotto, op die foto. Lekker hoor, koken kunnen ze hier wel in Slovenië. De serveerster vertelt me dat het rondje om het meer een makkelijk hike is van zo’n 6 km. Nou ja, dan maak ik hem ook maar af. En zo kom ik na 8 km (dat is niet 6, zeker niet als het al laat is en je er een lange dag op hebt zitten) weer aan op de plaats waar ik de kamer deel met een heel jong, wellicht Amerikaans meisje met schattige glimlach. Ze slaapt al als ik aankom op de kamer en zo stil mogelijk probeer ik mijn shit te regelen en onder de lakens te gaan. Masturberen lijkt me nu niet gepast.

Dag 4: going down, going up.

Eigenlijk spreekt de titel al boekdelen. Heel veel hieraan toevoegen lijkt me niet strikt noodzakelijk. Nou goed, een beetje dan.

Going down. Ja, de berg af dus. Dat doe ik paraglidend. Ik rijd de berg op met twee professionals, een afstandelijke Amerikaanse en m’n eigen kop. Een kop van 39 rondjes van de aarde om de zon jong. Fitnessleeftijd: 20 jaar, volgens Garmin connect nog wel. Ik mag als eerste de berg af en geniet nu ik de derde keer in mijn reizende leven met een parachute richting beneden beweeg. Voor spectaculaire foto’s en videomateriaal wordt gezorgd door de man die achter me vliegt en die het echte werk voor zijn rekening neemt.

Als ik terug ben in Bled haal ik mijn lunch bij een bakker, die ook weer niet erg vriendelijk is, maar van de Slovenen kan ik tot nu toe in ieder geval wel zeggen dat ze goed Engels spreken. Broodje worst, croissantje. Oh ja, en salami pizzapunt. Maar goed, mijn ontbijt was niet meer dan een proteïne reep, dus niet te snel oordelen daaro. Daarna doe ik nog een powernap, want die heb ik ook wel nodig voor wat komen gaat.

Going up. Ja, de berg op dus. Om 14:30 uur wordt ik opgehaald door mijn privégids die niet één berg met me gaat beklimmen, maar twee. Want het was dat of niks. De privégids zelf is een doorwinterde klimmer, wielrenner, skiër, paraglider, bungeejumper en basejumper (in zo’n vleermuispakje van wolkenkrabbers afspringen) en noemt zichzelf een ‘mountainer’, alles met bergen dus. Ik zeg dat ik dat ook graag was geweest, als ik niet in de lage landen was geboren. Maar goed, klimmen, dan bedoel ik dus niet zo’n toeristenhike naar boven waar oma bovenaan met warme soep klaarstaat, dan bedoel ik kaarsrecht omhoog met enkel een ijzeren koord en wat ijzeren uitstulpsels die alvast aan de klif zijn bevestigd: via ferrata (de ijzeren weg). En gaan, met die banaan. Ik heb een goede klik met de gids, die onder de indruk is van mijn klimkunsten. Ik ben een ‘natural’, geeft hij aan, en ook dat ik erg sterk ben. We gaan steeds voor de moeilijke route, omdat hij zegt dat ik dat wel kan hebben. Bij de eerste klim werk ik met een vastklik systeem, bij de tweede klim ga ik als een hondje aan een riem (=touw) achter de gids aan. Na een lange, vermoeiende middag en vroege avond komen we uiteindelijk op de top aan van de tweede klif. Daar zitten we, hij 35, ik 39 (fitnessleeftijd: 20), en vieren we dat we als dertigers nog zo extreem fit zijn. En wat dat je allemaal brengt in het leven. En hoe beperkt je eigenlijk bent, zeker op reis, als je met je vette buik na 5 km lopen hijgend en puffend het terras al op moet zoeken.

Het is alweer redelijk laat als ik terug aankom bij het hostel, en buiten drie broodjes van de bakker (die al lang en breed verbrand zijn) heb ik verder nog niet gegeten. Gelukkig mag ik deze perfecte dag dan ook afsluiten met een perfecte maaltijd: dumplings (god, wat zijn die dingen hier goed, en varkensvlees met honing). Oh ja, en een halve liter bier. Als ik ga slapen weet ik dat een dag als vandaag moeilijk gaat worden te overtreffen deze verdere vakantie. Een adrenaline hoogtepuntje.

Dag 5: run, rabbit, run. Dig that hole, get the sun.

Ik mag weer. Ja, ik mag weer. Het is zover. Er is inmiddels een week voorbij sinds de marathon in Rotterdam. Ik heb mijn hardloopschoenen bij. En wat kan mij dat 4 uur lang rots beklimmen van de dag ervoor nou schelen. Run, rabbit, run. Dig that hole, get the sun. En de hardloop route van 8 km (nee, niet 6 dus) is wel duidelijk. Op een kneuzentempo van 5:30 minuten per kilometer loop ik hem, onderwijl af en toe tussendoor een foto nemend. Nee, ik ben nog niet de oude.

Ik ontbijt daarna een croque monsieur met verse jus. Lekker. Oh ja, en daarna lus ik nog wel een warme chocolade melk en een créme cake, een typisch Sloveense specialiteit. Daarna op naar het kasteel bovenop de berg. Daarvoor is nog een stevige hike omhoog nodig op een warme dag. Dat is het eerste moment waarop ik voel dat mijn lichaam vermoeid begint te raken. Ik vertraag mijn pas omhoog en accepteer rustig dat twee jongelui me inhalen. Laat ze maar denken dat ze fitter zijn dan ik. Krijgen ze weer zelfvertrouwen van. Bij het kasteel aangekomen, neem ik wederom wat foto’s van bovenaf. Het kasteel zelf is aardig, maar niets speciaals. Het zijn vooral de uitzichten en vergezichten die het de moeite van het bezoeken waard maken. Als ik daar zo boven op dat kasteel zit, aan een tafeltje, kun je wel raden wat ik doe. Ik bestel een lunch, drie hamkaas toasts. En een biertje. Op de weg naar beneden neem ik nog een lokale delicatesse, ik word afgezet voor 4 euro 80 voor een taartje van twee happen.

Terug in het hostel krijgt de slaap me te pakken. Ik kan er ook bijna niet meer uitkomen, als mijn wekker voor de derde keer gaat. Uiteindelijk kom ik er toch uit en bedenk ik me dat dit al weer mijn laatste nacht in dit hostel gaat worden. Ik kan er maar beter alles uithalen wat erin zit dan en de zonsondergang komt er aan. Ik besluit voor een hike richting een uitzichtpunt rondom het meer te gaan, omdat mijn kamergenoot me vertelt dat een hike richting een van de twee beroemde kloven op dit uur wat al te ambitieus is. Als ik na 4 km aan de andere kant van het meer aankom, waar de hike aanvang, vraag ik nog even waar ik dan omhoog moet. Gewoon daar bij die toren en dan een minuutje of tien omhoog.

Wederom een optimist, denk ik, als ik het stijle stene pad omhoog voor me zie. Ik loop maar door, neem prachtige foto’s, maar een echt uitzichtpunt kom ik niet tegen. Na een lange, pittige klim omhoog, ga ik uiteindelijk automatisch weer richting beneden. Het is me volledig onduidelijk waar ik terecht kom als ik deze routeblijf volgen en Google maps is hier niet je vriend in het gebergte. Maar uiteindelijk kom ik aan de andere kant van de camping weer terug bij de plek waar ik de man eerder aansprak. Toe aan een maaltijd, wat heet. Ik besluit nog een stukje verder te lopen naar het restaurant waar ik eerder de goede risotto at. Ditmaal ga ik voor gepaneerde kip met lekkere sausjes en piepers. Oh ja, en een biertje. Half litertje. En daarna weer terug richting het hostel, door de donkere, maar mooie avond.

Tot nu toe al veel moois meegemaakt, maar nog weinig onverwachts, denk je misschien, beste lezer. Wees gerust. De sensatiezucht van je parasitaire brein wordt weldra gevoed.

Dag 6: mezelf een weg banen door praktische shit

Herinner je hem nog, die gids van twee dagen terug die me begeleidde in het klimtraject en met wie ik zo’n goede klik had? Tsja, hij had ook Strava, en deelt graag een fietsroute met me voor later tijdens mijn vakantie. Vandaag dus. 84 kilometer. Nou ja, als je behoorlijk fit bent, niet onoverkomelijk zou je zeggen. Addertje onder het gras: de route gaat ook 1000 meter omhoog. ‘Kan ik die route ook op een normale fiets afleggen’ app ik nog. ‘Ja, dat is ook mogelijk’ appt hij terug.

De fietsverhuur zit bij het busstation. Ik wil die dag nog wel richting de volgende plaats van bestemming, dus ik moet mijn tijd een beetje in de gaten houden. Ik laat de verhuurder de aan mij geadviseerde route zien. Een normale fiets zeg. Hij kijkt me aan en zegt: ‘I strongly advise you to take an e-bike’, als je zoveel hoogtemeters wilt maken. Nee, het verhaal is niet zo sappig dat ik hem vertel dat ik toch voor de gewone fiets ga. Had je gewild. Ik volg netjes zijn advies op en vraag of ik wel om 16 uur terug bent. Hij denkt wel dat ik het in 6 uur kan doen, anders kan ik ook de route eerder onderbreken of via de makkelijke weg teruggaan. Het is namelijk een cirkelvormige route. Op weg dan maar. Eerst een ontbijtje, omeletje, worstje, broodje, sapje, theetje. Lekker. Het is na tien uur als ik vertrek. Nou ja, 6 uur, dan ben ik dus gewoon om 16 uur terug. Zo begint het.

Het is behoorlijk gepuzzel, zo op je smartwatch die route volgen, maar dat gaat redelijk. Het gaat helaas wel ten koste van het tempo. En als je te vaak op je smartwatch kijkt om te kijken waar je bent kan het ook voorkomen dat je plotseling op de autoweg rijdt, terwijl daar rechts van het fietspad ligt. Het getoeter maakt me een en ander duidelijk. Het uitzicht is geweldig en steeds foto’s maken kost ook een hoop tijd, trouwens. En dan, na een tijdje, wegwerkzaamheden. Daar gaat mijn ‘volg de route letterlijk via je smartwatch plan’. Ik ben nu op mijn richtingsgevoel aangewezen. Er lijkt geen enkele weg omheen. Ik fiets terug en kom een Duits seniorenstel tegen. Ik geef aan dat de weg afgesloten is en dat ik zelf terug ga. Ze geven daarop aan dat je die kant op er absoluut niet omheen kunt en we besluiten gedrieën over de autoweg verder te fietsen. En, gelukkig, zo blijkt, gaat deze uiteindelijk weer over in de fietsroute. Ik begin dan pas door te krijgen hoe eenvoudig de route eigenlijk is en dat het nauwelijks mis kan gaan. Er begint wat vaart in te komen. Een watervalletje. En dan. Wegwerkzaamheden. Opnieuw. Ik moet nu een flink stuk omrijden, waardoor eigenlijk een te groot stuk van de mooie fietsroute in rook op gaat. En dan allemaal omdat twee bouwlui een stukje van 30 meter weg aan het renoveren zijn, waar ik niet even met mijn fiets in de hand overheen mag lopen. Goed, na een kilometer of 32 kom ik aan bij een mooi meer, waar ik besluit een lunch te nuttigen. Ik heb het nu wel door, dus gewoon op die terugweg straks wat harder trappen en eventueel wat steviger die power modus inzetten.

De lunch is een goede hamburger. Een foto maken zit er niet in, omdat ik erachter kom dat zowel de batterij van mijn telefoon als die van mijn horloge bijna leeg zijn. Mijn telefoon kan daar opgeladen worden, mijn horloge niet. Het is een uurtje of 14 als ik weer verder fiets. Twee uur flink gassen moet lukken. Het gaat nu wel stevig omhoog, dus maar eens die power aanzetten op modus ‘trail’, anders gaat het allemaal wel heel lang duren. Oh joh, grappig, er is ook een modus ‘turbo’. Lekker, heb ik wel verdiend. En zo fiets ik een uurtje op de turbo. Omhoog, omlaag. Mooie uitzichten, mooie vergezichten, te veel foto stoppauzes. Maar het kan nog steeds hoor, gewoon ff die turbo er weer op gooien, denk ik. Dan ga ik op een gegeven moment over een stenen paadje stijl naar beneden langs de ander kant van het meer. Dit lijkt toch niet de bedoeling… Uit koers, geeft mijn horloge aan. En dan stopt mijn horloge ermee. Ineens. Batterij op. Gelukkig heb ik mijn begenadigde richtingsgevoel, want google maps op mijn telefoon biedt weinig soelaas. Niemand kan me eigenlijk vertellen of ik zo nog wel goed ga. Maar zo naar beneden kan prima. Op een gegeven moment komt ik weer uit bij het punt waar ik eerder was en besluit dezelfde route langs het meer terug te nemen. Dan ben ik na een tijdje weer terug bij het restaurant. Ik heb dus nog een kilometer of 30 te gaan, alleen niet langs dezelfde route, want zo werkt een cirkel niet.

Wow, we gaan nu wel stijl omhoog, ik druk het turbo knopje nog maar ff wat harder in. Mijn focus is op google maps en stoppen om op mijn telefoon te kijken. Dat vergt voldoende focus en mijn fietscomputer verlies ik daarbij uit het oog. Nadat ik een tijdje door het land vlieg met mijn turbo krijg ik weer hoop in een snelle terugkeer, wellicht iets later dan 16 uur. En dan is mijn fietscomputer bijna op. De batterij zit op 6%. Ik ben op het steilste stuk van de klim en ik ben volledig op. Ik zie twee lokale Slovenen badend in zweet de berg op fietsen en vraag of ik nog op de goede weg ben richting Bled. Ze knikken wat afwezig. En dan is de batterij echt op. Ik kom geen meter meer vooruit, ook trappend niet. Ik word onrustiger. Na een tijdje lopen kom ik de lokale Slovenen weer tegen en eentje vraagt wat ik nu precies hier doe. ‘Ik wil naar Bled’, geef ik aan. ‘Maar dat is die andere kant op’, zeggen ze. Dan laat ik mijn route via Google Maps zien. ‘Oh ja, dan klopt het inderdaad. Maar jouw route gaat nog via deze plaats boven op de berg. Nog een kilometer of twee naar boven. Maar het kunnen er ook vier zijn… En daarna vlak. En daarna een kilometer of 20 alleen maar naar beneden.’ Dapper probeer ik nog eens op de fiets te stappen en de klim omhoog aan te gaan. Na twee minuten besluit ik dat lopen sneller gaat. Klimmen op de fiets is niet hardlopen. Schoenmaker, blijf bij je leest. Ik ben al naar overleefmodus overgeschakeld, dus wat boeit mij die tijd. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het na vieren is. Tot hoe laat is die verhuur eigenlijk open? Ik bel het noodnummer op de fiets. Tot vijf uur? En ik ben al te laat? Ik word dan echt onrustig, maar geef aan dat ik er alles aan doe die fiets om 17 uur bij die winkel te krijgen. Ik moet eerst nog twee kilometer omhoog lopen. Foto’s ben ik al vergeten. En dan begint de daling. En ja, die gaat snel, maar ik ga op een gegeven moment zo snel dat ik mijn leven meer waardeer dan die 17 uur. On the edge van te snel en weloverwogen snel race ik naar beneden en fiets nog een keer verkeerd. Gestresst vraag ik de weg. Gaan die mensen gewoon weg om 17 uur?

Om klokslag 17 uur kom ik aan, nee echt, op de minuut. Ik heb dan zo’n 90 km gefietst met 1000 hoogtemeters. Met gevaar voor eigen leven, dat wel. Het verder verhaal is saai en eentonig. Het sappige gedeelte zit er nu weer op. Ik hoef niet bij te betalen, alleen maar mijn helm en fiets te dumpen bij die winkel. Mijn was nog even van de waslijn halen bij het hostel (die wonderbaarlijk genoeg kurkdroog is, ondanks de regen onderweg) en dan om 17:30 uur de bus pakken. Deze bus rijdt naar Tirana, waar ik direct overstap naar mijn volgende plaats van bestemming en rond 19:30 uur ben ik daar eigenlijk al wel weer.

In het kleine gehuchtje waar ik aankom heb ik een kamer voor mezelf. Daar ben ik wel aan toe. Alleen de kebabzaak is nog open. Dus het wordt kebab met friet. De foto niet waardig. En daarna nog twee halve liters bier bij de lokale bar, een tapversie en een lokale flesversie. Die heb ik wel verdiend, het was me het dagje wel weer.