Rijeka

Dag 11: mama Maria in Rijeka

Tien uur is de check out tijd en die red ik netjes. De receptioniste van die ochtend is erg vriendelijk en geeft me nog wat reisadvies mee voor mijn verdere verblijf in Kroatië. Dat reisadvies begint met een ontbijt bestaande uit een omelet met vulling, thee en appelsap. Een rustig, ontspannen begin van de dag…

In Pula neem ik de bus richting Rijeka. De buschauffeur is tegen iedereen heel hartelijk, behalve tegen mij. Ik ben die kuttoerist die Engels spreekt. Het valt sowieso erg op dat het toerisme in Kroatië voornamelijk uit Kroatië komt. Ik val hier nogal op zo in dat laagseizoen. Maar goed, ik moet toch die bus in. Grote tas in de laadruimte, leren jas op de hoedenplank (of hoe je ook die opstalruimte boven de stoelen noemt) en mijn rugtas naast mij op de stoel. Tijdens de rit sukkel ik eens lekker in slaap.

Oh shit, de rit is voorbij. Ik schrik wakker. Ineens zijn we er. De zon schijnt volop, het is warm. Mijn tas staat naast me, fijn. Niet die backpack in de laadruimte vergeten. Nog slaapdronken stap ik de bus uit en loop ik richting mijn hostel. Na ongeveer driehonderd meter kom ik er achter. Mijn leren jas, hij ligt nog in de bus, op die hoedenplank boven de zittingen, of hoe je die verdomde opslagruimte ook noemt. Godverdomme, met deze bruine leren GTST jas heb ik menig vrouwenhoofd op hol gebracht. Een waardevol emotioneel bezit. Ik loop in sneltreinvaart terug, maar krijg de plek waar ik vandaan ben gelopen niet meer terugvonden en maakt mezelf dan maar wijs dat het de bushalte is waar ik uitkom. Die leren jas kan ik wel op mijn buik schrijven besef ik me op dat moment, als mijn bus alweer met de noorderzon is vertrokken. Als ik de eerstvolgende buschauffeur vraag wat ik moet doen verwijst hij me naar het publieke busstation. Ik loop me een ongeluk naar het publieke busstation, met mijn backpack op mijn rug en in de volle zon. Daar aangekomen wordt bij navraag al snel duidelijk dat ik hier niets te zoeken heb. Dit is een openbaar busstation, ik heb met een andere busmaatschappij gereisd. Gelukkig tref ik een meisje dat Engels spreekt en me helpt met bellen naar een noodnummer op de website. Na een hoop gebel naar verschillende nummers wordt min om meer duidelijk dat de bus met mijn jas de volgende dag rond 12:30 uur weer terugkomt bij de bushalte waar ik oorspronkelijk ben uitgestapt. Vanaf het openbaar busstation loop ik weer richting mijn hostel, mijn polo doorweekt met zweet. Op de trappen bel ik nog een keer naar het telefoonnummer dat ik heb meegekregen. De jas is gevonden en het is nu een kwestie van morgen afwachten.

Het hostel vinden is een stevige zoektocht. Ik loop een trap op en kom bovenaan niet uit bij iets wat op mijn hostel lijkt. Hoe kan dat nou. Ik klop dan maar even aan bij de bovenste deur om navraag te doen. Een oude, hartelijke vrouw doet open. Ze spreekt geen woord Engels, maar doet navraag bij haar zoon waar ik moet zijn. Ze stelt zich voor als mama Maria. Uiteindelijk trekt ze me haar appartement binnen en laat me de slaapkamer met tweepersoonsbed zien. Ah, daar is het addertje onder het gras. Ik mag ook slapen bij mama Maria. Ik geef aan dat ik al betaald heb voor het hostel waar ik verblijf en na een tijdje zoeken vind ik het dan toch. Een afstandelijke man die het liefst zo snel mogelijk zijn werkzaamheden achter de rug heeft leidt me naar de slaapkamer. Verder vertelt of weet hij niks over het stadje zelf. Misschien had ik dan toch voor mama Maria moeten gaan.

Goed, ik eet een pizza bij een wat afstandelijke, pretentieuze tent in de hoofdstraat. De pizza smaakt zelf wel gewoon goed. Rijeka staat bekend om zijn carnaval en muziek, maar op deze maandag is van beide weinig te merken. Daarnaast staat de hele stad vol met hekken vanwege allerlei werkzaamheden. Ik vind toch een kroeg, the youth club, waar die avond live muziek wordt gedraaid. Ondanks dat ik maar een dag in Rijeka doorbreng, merk ik dat na de eerdere hectiek mijn behoefte aan slaap nu groter is dan iedere andere behoefte. En ga ik eerst maar weer eens een middagdutje doen. Vanuit mijn slaapplek hoor ik de muziek ineens wel overal volop.

De zon is eigenlijk al onder als ik gedoucht heb en richting het kasteel van Rijeka ga. Helaas is het spitsuur van de muziek al weer voorbij, want daar krijg ik weinig van mee. De stille tocht omhoog is aardig, evenals het uitzicht vanaf het kasteel dat nog open blijkt te zijn. Ik besluit dan maar nog een drankje te nuttigen zo boven op het kasteel, waar ik wat toeristen een foto van me laat schieten. Als ik mam bel, laat ik het verhaal over de leren jas maar achterwege. Geen onnodige paniek veroorzaken na een al vermoeiende dag. Naar beneden lopen en tegelijkertijd bellen blijkt toch een te grote uitdaging en derhalve wordt het gesprek beëindigd. En zo loop ik weer in de stilte, ook weer in Rijeka, want van muziek of carnaval is geen sprake meer.

Gelukkig is the youth club nog open, waar inderdaad de band nog voor ongeveer 20 minuten live muziek speelt alvorens ook op te houden. Het is stevige rock en metalmuziek met een atmosfeer van boeken op de achtergrond. Ik moet het doen met een paar biertjes, die mijn hongergevoel niet kunnen stillen.

En zo doe ik ook nog een stukje van de rest van Rijeka aan, midden in de nacht. Ik scoor een hamburger, een brownie en ook een broodje kebab. Verder was er weinig meer open. Ondanks dat het kasteel en uitzicht aardig was, is Rijeka op deze reis tot nu toe toch de grootste teleurstelling gebleken, een effect dat versterkt wordt door het gebrek aan muziek die dag (terwijl de stad nog tot cultuurstad van Europa is benoemd in het recente verleden) en de hekken die de stad overal ontsieren. Als ik de lakens op zoek denk ik nog even aan de hartelijke mama Maria.