Penang

Dag 18: Be careful with the monkeys!

Die ochtend sta ik, vind ik zelf, redelijk op tijd op voor het ontbijt. Na het hostel ontbijt, waarbij gekozen mag worden uit ei met twee normale sneden brood of French toast en ik de keuze laat vallen op eerstgenoemde, ga ik verder met schrijven. Tijdens het schrijven, waarbij ik nog enigszins donkertjes in mijn hoofd zit, blijkt mijn buurman een fanatiek tekenaar te zijn van allerlei cartoons, met name op muziek gebaseerd. Ik raak wel geprikkeld door één tekening in het bijzonder van deze Bob Marley-achtige figuur, waarop de figuur van Freddy Mercury staat afgebeeld.

Nadat ik rond het middaguur klaar ben met weer wat verslagen schrijven, ga ik eigenlijk zonder enige voorkennis het eiland Penang verkennen. Ik weet enkel dat volgens mijn toeristengids een aantal hoogtepunten in Maleisië hier te vinden zou moeten zijn. Bijvoorbeeld Penang Hill, Kek lok si tempel, Penang national park en uiteraard George Town. Dus besluit ik te beginnen met die goeie ouwe Penang Hill en neem een grab die kant uit. Je kunt een normaal of express ticket kopen en vanwege de verwachte wachttijd van een uur bij de normale ticket en de vele plannen die ik voor die dag heb, besluit ik voor de express ticket te gaan. Door een kabelkarretje wordt ik de heuvel op getransporteerd, waar ik direct via allerlei bewegwijzeringsbordjes de weg naar diverse bestemmingen vind, zoals een aantal tempels, de botanische tuinen en uiteraard het uitzicht vanaf de heuvel. Het uitzicht vanaf de heuvel is niet onaardig, maar ook niet spectaculair te noemen, mede vanwege de bewolkte lucht van die ochtend. Het begint vervolgens ook nog even te regenen, maar ik ben gelukkig bewapend met mijn nike sportjekkie capuchon. Na een wandeling langs het bewolkte uitzicht doe ik even de moskee en tempels aan, die uiteraard veel van hetzelfde zijn. De botanische tuinen lijken niet veel voor te stellen van buitenaf en vind ik op dat moment mijn tijd en entree ticket niet waard. De wolken lijken vervolgens iets meer weg te trekken, dus ik doe nog een keer de wandeling voor de kiekjes, om vervolgens met het kabelkarretje deze befaamde, maar zo lijkt het, toch wat overschatte Penang hill af te dalen. Ik kom er dan pas achter dat ik met mijn express ticket in het voorste karretje plaats mag nemen, waardoor ik erachter kom dat mijns inziens het kabelkarretje zelf als het meest bijzondere onderdeel van Penang hill kan worden beschouwd. Zo uit het raam kijkend de heuvel afglijden levert toch een aantal mooie uitzichten op.

Daarna vlot door per grab naar de Kek lok si tempel, puur omdat ik hem ook in mijn reisgids heb zien staan. Ik heb al veel tempels gezien, dus mijn verwachtingen zijn niet erg hoog gespannen, maar vooral de weg richting de tempel is indrukwekkend. Een heuvel op lopend, achter het water een immense tempel zien liggend. Ook zijn binnen de tempel diverse uitzichtpunten over de rest van het eiland ingebouwd. Door de tempel lopend kan ik per lift op een gegeven moment voor een ringgit of 3 verder naar boven. Alhoewel ik in de veronderstelling ben dat ik via deze weg bij de pagode uitkom, met wederom uitzicht, kom ik in plaats daarvan bij een enorm plateau nog hoger op de heuvel uit, waar een immense Boeddha staat. Dat zal wel een belangrijke jongen zijn, denk ik dan. Ik neem wat foto’s en besluit mijn weg weer naar beneden te vervolgen. Bij de uitgang kom ik erachter dat ik de pagode gemist heb, maar ik accepteer dat verlies, omdat er geen tijd te verliezen is voor de laatste activiteit die ik voor die dag gepland heb.

De taxichauffeur geeft aan dat de ingang van Penang national park om vijf uur sluit, maar dat je vervolgens tot zeven uur in het park kunt verblijven. Mijn verwachtingen zijn echter erg laag, omdat het dan al na vieren is. Als ik echter op de valreep om 16:40 uur bij het park aankom, na een taxirit van drie kwartier, geeft de jongen bij de ingang aan dat de laatste toegang om 16:30. Eerst in frustratie, maar later bedenkend dat vriendelijk en tactisch hier een betere benadering is, leg ik aan de jongen uit dat ik zojuist veel geld heb uitgegeven voor de taxirit en van zowel de taxichauffeur als via de website begreep tot 17 uur naar binnen te kunnen. Voor 20 ringgit, dat is 30 ringgit minder dan gebruikelijk, laat hij me naar binnen gaan, na mijn uiteindelijk subtiele onderhandelingen. Tot uiterlijk 20 uur kan ik in het park blijven. Deze small victory geeft nieuwe energie om ook nog deze hike in het national park richting monkey beach aan te gaan. En wat voor hike! Bijna rennend en lenig als een aap, ga ik wederom een erg uitdagende hike, langs de kust, aan. Na een hike die verrassend mooi is en eigenlijk ook wel als het hoogtepunt van die dag kan worden beschreven, omdat hij zowel langs de kust voert als veel apen en andere uitdagende natuur in het verschiet heeft, kom ik badend in het zweet aan bij de monkey beach. Het is geen verrassing dat het de Monkey Beach heet, want het stikt er de moord van de apen. En vanwege de tijdstip is het er beeldschoon en verlaten.

Het voelt als een big victory hier nog terecht te zijn gekomen en ik twijfel dan ook geen moment te gaan voor een duik in het water. Ik heb niet voor niets handdoek en zwembroek meegenomen. Bij een barretje, dat op het punt van sluiten staat, bestel ik nog een cola, sjor ik mijn zwembroek aan en laat ik mijn spullen bewaken door het personeel. Het personeel wil echter weg en verzoekt me mijn tas zelf verder te bewaken. Ik ben echter voor het bezoek aan het nationaal park al op de hoogte gebracht van het feit dat men hier uit moet kijken voor de apen, omdat ze je eten proberen te stelen. En ik zie bij de tafels van het café dat het hier inderdaad erg brutale apen betreft. De frisse duik in de zee is verrukkelijk voor mijn in zweet gehulde lichaam en ik wil voorlopig helemaal niet weg. Na de duik volgt het nuttigen van een colaatje waarbij ik het lege blikje na gebruik, bij een fundamenteel gebrek aan openbare prullenbakken in Maleisië, terug in mijn tas doe, en opnieuw een duik doe. Maar dat hebben de aapjes ook gezien… En dat brengt ons, beste lezers, bij een nieuw avontuur.

In het water bedenk ik me dat een tocht door het donker terug, langs dezelfde weg, niet meer in de lijn van mijn interesses ligt, en besluit daarom navraag te doen voor een boot terug. Na wat teleurstellingen, omdat ik weer bijna door mijn cash heen ben, spreek ik drie Fransen aan die net een boot voor over tien minuten hebben geregeld, en vraag of ik met hen kan delen. De fransman die ik aanspreek wijst me direct op het feit dat een eindje verderop de apen mijn tas bemachtigd hebben. Wat ik niet voor mogelijk hield, is gebeurd. Al mijn waardevolle bezittingen, waaronder portemonnee en smartphone, zitten op dat moment in die tas, en staan op het punt de bomen in geslingerd te worden door een drietal apen! In blinde paniek ren ik op de drie apen af, waarbij de leider op me afloopt en begint te blazen. Ik roep de Fransen op me te helpen en als groep op de apen af te lopen, om ze bang te maken. Die noodgreep werkt, op het verder verlaten strand,en de apen deinzen even terug. Als ik vervolgens mijn moment pak om naar mijn tas toe te hollen en mijn tas te grijpen moet ik nog een keer de confrontatie aangaan met een aap die dit niet op prijs stelt en op me af komt en opnieuw begint te blazen. Een kreetje uitstotend ren ik achteruit en verklaar mijn gedrag door aan de Fransen uit te leggen dat het toch wilde dieren betreft. Het loopt goed af en komt weer op zijn apenpootjes terecht.

Terwijl ik en de Fransen op de boot wachten die ons richting beginpunt brengt worden de apen steeds brutaler en lopen nu overal over het verlaten strand. Er blijkt ook een babypoesje van een maand op het strand aanwezig te zijnen de apen hebben hem ook gevonden. Een van de Fransmannen probeert de apen van het katje weg te houden, maar ook hij reageert uiteindelijk net als is en rent achteruit, waarbij het onderspit delft versus de apen. De apen blijken echter enkel nieuwsgierig naar het poesje en laten het na een klein onderzoek weer direct met rust. Het poesje blijkt bezit te zijn van de booteigenaren die ons op komen pikken.

Die avond doe ik het rustig aan en besluit mijn maaltijd, die ik wel verdiend heb, te nuttigen bij de food hall waar ik die avond ervoor ook zat. Heerlijk weer. Een soort gehakt in saus met naan. En een grote bier. Het is er druk, maar ik weet nog een plekje te bemachtigen bij het hot podium waar twee ware top volkszangers en zangeressen hun lief en leed met de wereld delen. Ik eet en drink mezelf een weg naar het einde van een bewogen en ook weer moeilijk te vergeten dagje.

Dag 19: George Town

De ochtend vangt ditmaal aan met French toast, de andere van de twee keuzes, en breng ik verder door met schrijven. Mijn vlucht die avond staat pas om 21 uur gepland, dus als ik rond de klok van 18 uur weer terug ben in het hostel is dat prima. Ik besluit de zes uur die mij na het schrijven resten dus maar in George Town door te brengen. Een toeristenplattegrondje dat ik bij de receptie aantref en Google Maps zouden voldoende moeten zijn om dit tot een goed einde te brengen.

Ik start bij de Cheong Fatt Tze Mansion, een mengsel van Oosterse en Westerse bouwstijlen. Ik vind de entree te hoog, en een fotootje vanaf de buitenkant nemen lukt maar net als de bewaker me boos aanspreekt op het verband tussen de entreeprijs en het mogen nemen van deze foto. Vervolgens passeer ik wat kerken, city halls en town halls (waartussen het verschil me in feite onduidelijk is), waarbij ik bij een fruitkraampje in een centraal park erachter kom dat fruit eigenlijk een perfecte snack is hier. Spotgoedkoop en in diverse soorten te verkrijgen. Oh ja, en voorgesneden! Ik vreet eerst vijf stuks op in het centrale parkje en neem daarna een vergelijkbaar aantal mee voor onderweg, in de bloedhete zon.

Ik kom vervolgens bij een oude bunker, waar ik bij de entreeprijs inbegrepen zogenaamd tussen water en bier mag kiezen, terwijl de entreeprijs hier duidelijk op is aangepast. Ik ga uiteraard voor het bier, ik ben zojuist nog gezond geweest met al dat fruit. Het is erg rustig in de bunker. Het is vooral leuk over zijn muren te lopen en zo uit de kijken over de stad en het eiland Penang. Ik laat ook nog een fotootje schieten.

Na de bunker richting beach street, wat wel klinkt als een straat waar het allemaal te doen is voor de toeristen (en wat volgens de receptionist ook het geval blijkt te zijn). Ik nuttig een lunch in het eerste air conditioned pand wat ik tegenkom en dan valt de kwaliteit van het gerecht dat ik eet reuze mee, omdat ik het beste eten toch eerder verwacht bij de oude tentjes waar een brak ventilatortje staat. Het smaakt goed, een traditioneel Maleisisch kipgerecht met rijst en fruitsappie en de gebruikelijke twee schijfjes komkommer. Na de lunch een soort beach street museum waarbij ik kennis maak met de authentieke clans in Penang in een aantal tempels en nog een mooie wandschildering aantref. Daarna richting het gebied met de straatkunst, waarover me is verteld. Dat valt erg tegen. Je moet echt zoeken naar de straatkunst en hij is meer cartoonesk dan historisch van aard. Poezen enzo, wel aardig, maar niet meer dan dat. In de zinderende hitte en benauwdheid kom ik er net voor vijven achter dat er nog een uitzichtpunt is in George Town, de zogenaamde rainbow skywalk, wat het tot dusverre wat tegenvallende George Town, nog een opzwieper zou kunnen geven.

Dat gebeurt inderdaad, want de hoge entreeprijs valt te verklaren door het feit, dat de rainbow skywalk uiteraard niet alleen uitzicht biedt over George Town, maar ook over het gehele eiland Penang, op de grote aansluitende brug tussen Penang en het vasteland, op de oceaan en op het vasteland zelf. Dit gecombineerd met veel glazen ruiten in de vloer, waar je op je sokken op mag en naar beneden kunt kijken, en een architectonisch hoogstandje dat een regenboog van deze ruiten uit het hoofdplatform laat komen en voer is voor toeristen, maken de rainbow skywalk zeker de moeite waard en vormt een goede afsluiting van mijn vele avonturen in Penang in slechts 1,5 dag tijd.

Ik neem een grab terug naar het hostel, raap mijn spullen bij elkaar en ga richting het vliegveld. Dineren doe ik bij de plaatselijke overvolle McDonalds bij het vliegveld, waar ik nog vijf minuten tegenover een smakkende Indiër aan een te klein tafeltje zit, nadat hij vroeg of hij daar kon zitten en ikzelf, naar eigen keuze dus, toestemde. De vlucht vertrekt op tijd en brengt me in nog geen half uur tijd naar het eiland Langkawi in het noordwesten van Maleisië. Ik kom daar laat aan in het bed attitude hostel met wifi wachtwoord idontknow. Er is volop Karoke bezig als ik aankom en ik kan mezelf moeilijk verstaanbaar maken aan de receptioniste. Ik beland in een dorm met vier bedden, waar ik meteen besluit voor slapen te kiezen. Het matras is slecht, maar wie weet de avonturen in het verschiet des te beter.

Video’s:

Monkey beach: https://youtu.be/PVut41EYfVk

Volksmuziek: https://youtu.be/5QhaRE_sSZs

George town: skydeck: https://youtu.be/C501qIItgSw