Langkawi

Dag 20: parasailing

Ik sta op rond de klok van 9 en laat het al niet al te beste matras kraken van mijn 50 sit ups, om vervolgens op de gemeenschappelijke vloer van de 4 bedden dorm de 70 push ups te doen. Het ontbijt is niet inbegrepen bij dit hostel, dus besluit ik even verderop ergens te ontbijten. Brood, jam, boter, worst, roerei. Prima. Het chocoladedrankje erbij maakt het extra lekker. Ik doe daar tevens wat navraag voor interessante activiteiten op Langkawi bij de barmedewerker. Hij geeft me wat tips en verwijst voor wateractiviteiten naar het bureautje aan de overkant. Het bureautje aan de overkant blijkt allerlei leuke activiteiten voor een prikkie aan te bieden en ik boek meteen voor de komende drie dagen. Nou ja, voor de eerste twee dagen en later die dag besluit ik er nog een activiteit bij te boeken. Voor deze dag staan een bezoek aan de Langkawi Sky Bridge, het schijnbare hoogtepunt van het eiland en hoofdreden dat veel toeristen het opzoeken, en een para sailing activiteit op het programma. Eerst maar eens zorgen dat ik die Langkawi Sky Bridge overleef.

Ik begrijp het als je denkt, alweer zo’n ding waar je van grote hoogte naar beneden kan kijken? Ja, precies dat, maar deze overtreft toch weer alle anderen wat betreft wonderbaarlijk ingenieurschap en technologie op grote hoogte. Ik schrik bij aankomst van de prijs die 84 ringgit bedraagt, veel geld voor Maleisische standaarden. Dit is echter enkel de prijs voor de gondels die je naar de top van de berg brengen, de Sky Bridge moet je bovenop afzonderlijk boeken voor 6 of 16 ringgits, afhankelijk van of je te voet vanaf de top naar deze brug gaat of per treintje afdaalt. In de gondels, die wat betreft hellingshoek waarmee je omhoog getrokken wordt toch wel de gondels op de skipistes overtreffen, laat ik mezelf fotograferen door twee medetoeristen. De gondel die me naar boven brengt is op zichzelf al een imponerend bouwwerk dat mooie beelden oplevert. Er wordt eerst nog een tussenstop gemaakt, om vervolgens verder omhoog te gaan per gondel. Helemaal boven aan gekomen besluit ik al vrij snel voor de hike richting de Sky Bridge te gaan. Niet alleen zie ik niet goed de toegevoegde waarde van het afdalende treintje, ook de hike naar beneden tussen de apies is natuurlijk weer reden tot vermaak. Na vele trappen op grote hoogte naar beneden te hebben geklauterd kom ik aan bij het machtige stukje bouwkunst en technologie. De Sky Bridge. Ingenieurs vanuit de hele wereld hebben (hopelijk meerdere malen) uitgerekend hoe een halve maanvormige brug zodanig moet zijn ontworpen dat hij een gewicht van 52 ton en 250 personen kan dragen. De brug is daarnaast de winnaar in 2005 in de categorie technology (long span). Het vertrouwen dat we in een dergelijke brug en zijn makers hebben op het moment dat we er op stappen blijft iets verbijsterends hebben. Daarnaast vertelt mijn brein me dat ik iets tegennatuurlijks doe op het moment dat ik er op stap en naar beneden kijk, de diepte in. Op een aantal punten is ook glazen behuizing aangebracht in de vloer, zodat het duizelen van de diepte nog wat explicieter wordt gemaakt. Al met al een erg leuke ervaring, waar ik mijn tijd voor neem. Uiteraard worden er wat foto’s van mij gemaakt en maak ik wat foto’s van verliefde stelletjes. Nadat ik de sky bridge weer afloop, en de hike naar boven voltooi om weer bij het topplatform te komen, zijn vanuit daar ook een aantal panorama’s te zien, inclusief uitzicht op de sky bridge zelf. Op een gegeven moment accepteer ik dat de bewolking niet meer op korte termijn volledig gaat verdwijnen en daal weer af met de gondel.

Terug bij het hostel is het tijd voor de late lunch, die ik in het café ernaast nuttig. Aardig. Rijst, kip, bouillon en een limonade met ijs. Om 18 uur wordt ik in het hostel opgehaald voor een parasailing activiteit die ik heb geboekt. De jeep komt 15 minuten te laat aan en als de jeep een voorbode is voor de activiteit die volgt, beloofd dat niet veel goeds. De hele achterkant zit vol en mag ook in deze zanderige bak plaatsnemen waar al zes anderen zitten. Als ik op de zanderige grond ga zitten wordt me verteld dat ik ook op de vaten met vloeistof erin mag gaan zitten, die achter in de bak staan. Waar iedereen in de veronderstelling is dat we richting het nabijgelegen strand gaan blijft de jeep maar rijden en worden we vervolgens ergens voor een armoedig riviertje gedropt. Daarna moeten we nog erg lang wachten en passeert even de gedachte bij me de revue, ook gezien de kwaliteit van het transport, dat nu een bende met mitrailleurs die achter deze boeking zit ons achterlijke toeristen eindelijk op een plek hebben waar we geen kant uit kunnen, en ons kunnen beroven, voor mensenhandel in kunnen zetten of zelfs doden, om geen getuigen achter te laten. Gelukkig blijkt het armoedige riviertje slechts een zijtak van de prachtige wateren waarop de para sailing activiteit daadwerkelijk plaats vindt en overtreft de ervaring vervolgens ruimschoots de initiële verwachtingen. Het para sailen geeft een heerlijk vrijheidsgevoel, we worden tot stevige hoogte boven de boot opgehesen in onze `parachute’ en het tijdstip, rond de zonsondergang, op de achtergrond van een prachtige omgeving, maakt de ervaring des te leuker. Een zeer aan te bevelen ervaring.

Ik besteed de avond aan het alvast uploaden van een aantal foto’s in de coworking space van het hostel, waar een aantal rasechte nerds ook aan het werk zijn en met elkaar in een soort intellectueel macho gesprek verzeild raken over het finance artikel dat één van hun zojuist heeft gepubliceerd tijdens zijn PhD wat de wereld volledig op zijn kop zou kunnen zetten en hem een stevige duit en roem op zou kunnen leveren. Vervolgens worden studieachtergronden nog even uitgebreid er bij genomen en lijkt er geen einde aan de behoefte aan erkenning te komen. Het Amerikaanse meisje dat ook in de ruimte werkt, naast mij en de jongens, zucht regelmatig en loopt de ruimte uit als ze nog even luchtig vraagt naar of mijn wifi nu eindelijk werkt. Ik heb het opgelost via allerlei wegen, wat bij haar de reactie `whatever works’ ontlokt. De jongens in de ruimte hebben nog steeds niet door dat ze het meisje niet gaan versieren met technische discussies over hun intellectuele prestaties. Maar goed, ze zijn dan ook nog geen zevenendertig.

Dag 21: island hopping

Ik heb voor 9 uur die ochtend een island hopping ingepland, wat neerkomt op van eiland naar eiland varen om het natuurlijk schoon van elk te bewonderen. Waarom zelf rond gaan struinen, als een organisatie al een aantal mooie plekkies voor je heeft uitgezocht voor een prikkie. Ik sta netjes op tijd om 9 uur voor het hostel, na het ontbijt te hebben geskipt, maar de organisatie laat me een half uur wachten. Ik had dus toch kunnen ontbijten, denk ik terwijl ik de gebruikelijke koekjes naar binnen werk.

Ik voel een positieve energie die dag, dus besluit eenmaal in de boot, twee Chinese jonge meiden te benaderen en te vragen naar hun reisplannen. Joy en Chin. Als dat maar goed gaat. Het eerste eiland blijkt aan een meer te liggen. Na wat aardige uitzichten en een korte hike richting het meer, kun je er ook een duik nemen. Veel Aziaten kunnen blijkbaar niet vanzelfsprekend zwemmen, want ze hebben in het water een reddingsvest aan. Ik neem wel een plons en laat me daarbij waarachtig zelfs fotograferen. De Chinese dames nemen echter wat afstand. Jaja. Van het volgende eiland heb ik niet direct door dat het een eiland is, aangezien we in de boot blijven, maar we krijgen in ieder geval een hoop arenden te zien van behoorlijk dichtbij en dat is vermakelijk. Het laatste eiland betreft wel een stop van circa een uur aan een mooi strand en ditmaal blijken de Chinese jongedames wel te stoppen bij de plek waar ik mijn spullen al heb neergelegd. Verrassend. Onpeilbaar. Ze willen wel op mijn spullen letten en foto’s maken als ik me in de zee begeef. Na mijn duik maak ik mijn gebruikelijke strandwandeling vlakbij het water, zoals me dat ooit in Spanje is geleerd. Ik neem een veelheid aan foto’s en besluit vervolgens een typische, niet uitzonderlijke goede, strandhotdog te scoren. De Chinese dames volgen mijn voorbeeld, terwijl ik nu eens op hun spullen let. Terecht toch wel, ergens. Ik heb ineens nog het idee om de dames een video te laten maken van een activiteit waarin ik dertig clapping push ups doe tegen de achtergrond van zee en strand, maar dat plan valt in duigen, doordat we direct door moeten richting de boot eer de dames terug zijn. Ik vraag nog wat door en ben op zeker moment brutaal genoeg nog te vragen of ze die avond een drankje willen doen. Ze geven aan al plannen te hebben, maar er worden nog wel Instagram profielen uitgewisseld. Stiekem vonden ze het volgensmij best leuk, aandacht van deze blanke, ietwat eigenaardige niet meer zo jongeman.

De lunch neem ik in hetzelfde restaurant naast het hostel. Gemakzuchtig. Inktvisringen met rijst, bouillon, twee plakjes komkommer en limo ditmaal. Prima hoor. Ik probeer me na deze lunch meteen tot de berg schrijfwerk aan te zetten die nog voor me ligt, tussen de nerds, maar het lukt me niet. Mijn ogen vallen dicht en de zuurstof in mijn brein lijkt afwezig. En dan bedenk ik me ineens weer een oude gewoonte van mijn backpackreis door Europa, waar het ooit allemaal begon, mijn weg naar de vrijheid. Een powernap. En zo geschiede, ik doe een powernap en ergens rond de klok van 19 uur schrik ik pas weer wakker. Het schrijven sla ik maar een dagje over.

Voor de avondmaaltijd nuttig ik streetfood, bestaande uit meerdere sticks, met kip, vis en koe. De ene lekkerder dan de andere. Ik krijg er ook wat noedels bij cadeau. Ik heb die dag eerder met een Indiër kennis gemaakt, die er wel voor open stond die avond nog wat te ondernemen. We spreken derhalve na de maaltijd af op het strand nabij ons hostel. Veeresh en ik zijn beleefd en vriendelijk en wisselen af en toe een standaard vraag af, maar het blijft toch vooral bij een samen aan het strand lopen, later zitten, een drankje nuttigen en genieten van een vuurshow. Echt heel veel raakvlakken lijken Veeresh en ik niet te hebben en ook krijg ik het gevoel dat de cultuurverschillen toch wel erg groot zijn tussen mij en de Indiër. Ook komt het gevoel bij me op dat hij vooral ff met een blanke gezien wil zijn of dit wil hebben meegemaakt, zonder dat hij oprecht interesse heeft in mij of interesses uit wil wisselen. Hoe dan ook, de vuurshow op het strand is heel aardig, waar zelfs een jongen van een jaar of 8 al stevig aan het oefenen is met de vuurcapriolen die zijn wat oudere broers of vrienden voor het echie uitvoeren. Als Veeresh en ik teruglopen over het strand, blijkt Veeresh tijdens ons drankje al weer een afspraak met een andere vriend te hebben gemaakt ergens anders op het strand, en dwingt een afscheid af. Zelf blijf ik nog even op het strand hangen voor een aantal van de vuurshows, maar met de dag dooft ook het vuur langzaamaan uit.

Dag 22: Mangrove tour

Jaja, ik heb gewoon nog zo’n tour geboekt om negen uur voor de volgende ochtend. Het leek allemaal zo goedkoop divers. Deze zogenaamde Mangrove tour bestaat wederom uit een veelheid van activiteiten. Als ik dacht dat die dag ervoor lang wachten was, wordt me nog eens even duidelijk gemaakt dat dat niets voorstelde. Na een half uur wachten buiten, terend op een onrechtvaardig koekjesontbijt, begin ik maar eens met wat zenuwachtiger bellen tussen de drie communicatiekanalen. Nadat ik mezelf wat bozer maak kom ik uiteindelijk tot de conclusie dat het busje naar de plek van bestemming volgeboekt was en dat daarom mijn mannetje mij apart had moeten brengen, zonder dat hij dat goed had doorgekregen. Gelukkig levert de uiteindelijk 45 minuten vertraging ook nog een prettig extraatje op. Ik kom Dylan tegen, de Britse jongen waarmee ik eerder in Taman Negara al lief en leed in het water en zweet mocht delen. Hij blijkt in hetzelfde hostel te overnachten en we spreken af zeker later te ontmoeten die dag. Oh ja en goed, alle communicatie ellende op een stokje, uiteindelijk vertrekt rond de klok van 11 uur de vertraagde boot voor de Mangrove tour.

De mangrove tour dus. Deze begint met de bat cave. Jawel, een vleermuizengrot. En ook nog wat aapjes te zien. We lopen dus door een grot, waar een grote hoeveelheid aan vleermuizen boven onze hoofden op zijn kop aan het plafond van de grot hangt, slapend. Wel aardig. Mogelijk is Batman in deze grot ooit zijn ware zelf geworden. En ik weet daarna ook nog een topfoto van een gesnorde aap te maken, met grote waarschijnlijk de beste apenfoto tot nu toe. De tweede activiteit speelt zich af op een plateau waar we allemaal verschillende vissen mogen aanschouwen. Wel van een ander formaatje dan in Nederland. Uiteraard wil ik alles uitproberen, dus ik voer een rog en laat een gekke krab, or whatever it may be, mijn haren kammen. Er zijn ook nog kreeften en andere vissen in enorm formaat te aanschouwen. Daarna dan eindelijk de krokodillengrot… Spannend. Nee, niet spannend. Er zijn daar geen krokodillen, de grot heet enkel zo om dat de ingang de vorm van een krokodil heeft. En nee, dat wisten wij ook niet tot het moment dat we er al waren. Maar goed, het was hoogtij, dus het leverde nog wel een vermakelijke, bukkende tocht op onder de lage krokodillengrot door. Daarna weer aapjes en nogmaals arenden. En uiteindelijk verblijf van een uur op een strand waar we ook weer voor de kleine dieven van apen op moeten passen. Koppig neem ik mijn tas weer mee het strand op en gelukkig is hij zwaar genoeg. Het strand zelf is leuk en ik kom ook nog even in contact met een aantal Italiaanse, Britse en Braziliaanse reisgenoten. De mangrove tour eindigt met een gezamenlijke lunch, nadat we nog een aantal mooie uitzichten hebben mogen genieten die kant op. De lunch is weer op hetzelfde plateau waar we alle waterdieren mochten aanschouwen, maar blijft toch bij kip, rijst, bouillon, kroepoek en een sapje. Aardig. Voor schaaldieren moest je natuurlijk dik bijbetalen. Als de jongens die ik ontmoet heb tijdens de tour nog vragen naar mijn eetplannen, geef ik aan dat ik al een afspraak heb staan met een oude bekende.

Nog even wat schrijven, nu echt, en daarna een korte powernap. Als ik wakkerschrik, heeft Dylan bevestigd. We spreken om 19 uur af. Hoe moeilijk het gesprek met de Indiër die dag ervoor verloopt, zo vanzelfsprekend lopen opnieuw de gesprekken met Dylan. We klikken goed. Misschien toch ergens die Britse roots uit een ver verleden van me, die ook de haarkleur verklaren. Eerst doen we een wanhoopspoging richting het strand te lopen voor de zonsondergang, omdat het bewolkt is. Het zal wel niks worden, die zonsondergang. Dat pakt verrassend goed uit, want als je maar wat verder over het strand loopt krijg je wel degelijk een mooie zonsondergang te zien. De foto’s spreken voor zich. We blijven verder lopen en belanden op zeker moment in de situatie waar we ons überhaupt afvragen hoe we gaan uitkomen bij het streetfood punt om een hapje eten te scoren. Na een dwaaltocht door een luxe resort heen slagen we daar toch in en genieten van ieder onze eigen maaltijd keuzen. Hij de sticks met vlees en vis ditmaal, ik nu wat anders. Iets met kip, rijst en het saus weer, maar ik vergeet een foto te nemen. Het begint dan al licht te regenen en we eten onder een tent verder, totdat dit stopt. Als we besluiten richting het strand vanwege de vuurshows te lopen, horen we af en toe al een donder en bliksem. Is dit een voorteken? We lopen stug door, maar van vuurshows is vanwege de weersomstandigheden is van vuurshows die avond geen sprake. En dan begint het te regenen. En niet een beetje te regenen. Moesson. Hoeveel water er in een korte tijd kan vallen leer ik op dat moment en we snellen naar een tentje om te schuilen, waar in nog een magnum scoor. Als we teruglopen richting het hostel is van het strand in zijn oorspronkelijke vorm weinig sprake meer. Het staat volledig blank. De natuur is machtig. Ook de gang richting het hostel staat wat blank, maar gelukkig is er geen sprake van waterschade in het hostel zelf.

Tristan en ik sluiten de avond af in het hostel, waar we nog een aantal biertjes nuttigen en mooie gesprekken voeren, over mijn bizarre manager bij DAS rechtsbijstandsverzekeraar bijvoorbeeld. Maar dan is het tijd om afscheid te nemen, want dat hoort ook bij het backpack bestaan. Gelukkig woont hij in Londen en zo onmogelijk lijkt een nieuwe ontmoeting in de toekomst ons ook weer niet. Voor mij is het in ieder geval tijd om afscheid te nemen van Maleisië en het verder avontuur in Thailand verder te beleven, zo halverwegen mijn vakantie. Dylan gaat juist richting het zuiden.

Video’s:

Skydeck: https://youtu.be/8iqjawr5THg

Skybridge: https://youtu.be/QA8PwcBijzw

Parasailing I: https://youtube.com/shorts/ZDn3SgrabPE

Parasailing II: https://youtube.com/shorts/lmdNTcNO78g

Vuurshow I: https://youtu.be/YejCLtknjvE

Vuurshow II: https://youtu.be/jZ-oFm2scIs

Vuurshow III: https://youtu.be/cLMSiVDZkhk