Utrecht

Dag 36: no place like home

Die ochtend check ik tijdens het bij het hostel inbegrepen ontbijt met de vele fruitsoorten nog maar eens de reviews van RAM fashion, nu ik wat meer tijd heb. Het blijkt dat de tekst die ik de vorige avond op tripadvisor de review van een persoon was, niet de algemene tekst van tripadvisor. In veel reviews komt inderdaad terug dat iedereen het er wel over eens is dat je de winkel in gemanipuleerd wordt via een goed uitgedacht, complex plan en dat de magazines en een aantal andere verhalen die de verkopers in de winkel je vertellen onjuist of sterk overdreven zijn. Echter zijn er ook kritieken te lezen waarin de kwaliteit van de kleding zelf voldoende of zelfs als goed wordt ervaren, alhoewel de meeste het wel over eens lijken dat dat geluk over Kashmir en Gucci nergens op slaat. Zelf vermoed ik na wat kritischer nadenken en beoordelen dat ik waarschijnlijk te veel betaald heb voor Thaise standaarden voor wat ik aan kwaliteit heb teruggekregen, maar dat ik naar Nederlandse standaarden nog steeds een goede deal heb gesloten wat betreft prijs-kwaliteit verhouding. Was ik ooit die winkel binnengelopen als die vriendelijke man niet zijn smerige, bedrieglijke spel had gespeeld? Waarschijnlijk niet. Aan de verwerpelijke methodes en morele standaarden van de winkel hoeven verder geen woorden vuil te worden gemaakt, alhoewel bij mij meerdere onopgeloste vragen blijven bestaan. Hoe is de tuktuk bestuurder precies betrokken in het geheel, hij leek toch echt willekeurig van de straat te worden geplukt? Hoe kan het in godsnaam zo zijn dat zelfs de toeristenpolitie bij de brug en vervolgens de taxi-chauffeur meegingen in het verhaal over het vuurwerk, dat nergens te zien was is in de lucht? Hoe kan de wat vreemde reactie van de receptionist bij het hostel op mijn scam opbiechting verklaard worden? En hoe kan het zo zijn dat binnen de Thaise wet deze winkel nog niet is opgedoekt na toch al een behoorlijke tijd deze duidelijk aantoonbare manipulatieve praktijken toe te passen? Hoe komt de productie van de pakken zo snel tot stand, wie zijn daar het voornaamste slachtoffer van en bij wie komt al die winst terecht? Ik besluit hoe dan ook verder hier geen politie meer bij te betrekken, zowel omdat ik daar geen tijd meer voor heb vanwege mijn vertrekkende vliegtuig als dat ik zo het gevoel heb dat de Thaise politie bijzonder weinig met een dergelijke melding zou doen. Mijn trots is tijdelijk wat aangetast, maar ik heb het idee dat ik met drie mooie, passende pakken die nog op tijd zijn afgeleverd met de schrik ben vrijgekomen.

Na het ontbijt en het controleren van mijn tassen op eigendommen zit er niets anders op dan een laatste grabbike zonder helm richting het vliegveld te nemen. Echter geeft de grab app aan dat de internationale luchthaven met drie andere letters wordt afgekort dan in mijn email. Er schiet nog net op tijd een stroomsignaal door mijn hersenen om dat maar even na te vragen. Er blijken twee internationale luchthavens in Bangkok en ik heb de andere nodig die verder weg is! Wederom kom ik met de schrik vrij. Een uur rijden achterop de motor met 30 kg plus drie maatpakken is wat veel van het goede, dus het wordt toch een taxi. Goed, ik kom nog netjes op tijd aan bij de correcte vluchthaven, waar de vlucht volgens schema vertrekt.

De vlucht breng ik lezend door, zittend naast twee andere solo reizigers, een irritante verkouden vent die weinig tolerant lijkt vanwege zijn snoer waar ik overheen moet voor toiletbezoek en een Nederlandse jongedame die niet ongebruikelijk afstandelijk is voor haar leeftijd en uiterlijkklasse. Tijdens de vlucht laat ik nog wat afsluitende vragen de revue passeren die ik daarna meteen ook maar beantwoord.

Ben ik volwassener geworden door deze reis? Zeker niet, ik zitnog steeds op een raft in het water met jongens van begin 20 mee te joelen en heb een grote zwak voor apies.

Is mijn testosteron gehalte afgenomen, omdat ik toch weer een jaartje ouder ben dan voorheen? Absoluut niet, geen sprake van.

Ben ik wijzer geworden dan voorheen door al deze wereldsgezindheid en het reizen? Dat lijkt me niet, nadat ik in de val loop door een charmant nepverhaal van een advocaat en co in een tempel op de laatste dag.

Is de paus rooms? In ieder geval roomser dan die eikel van een smiling boeddha in die tempel.

Als ik daarna vanaf Schiphol de trein richting Utrecht neem, besef ik me toch dat dat Utrecht zo slecht nog niet is. Een klein Amsterdam, zonder al die ellende van de grote stad, waar alles lekker op loopafstand is en je geen tuktuk nodig hebt. Een goede buur die je planten tijdens je vakanties verzorgt, je familie niet al te ver weg, maar ook weer niet zo dichtbij dat ze elke week over de vloer komen, en een goede bank, goed bed, goede speakers en een lekker grote kijkbuis. Een baan. Een thuis. Iets voor jezelf, waar je elke maand een schandalig bedrag voor door de plee (i.e. huurbaas) spoelt. Nee, het is wel lekker hier zo in dat Utrecht, denk ik als vanuit de trein nog een foto neem van een prachtige Hollandse zonsondergang. Misschien moet ik die wereldreis toch nog maar even uitstellen…