Koh Tao

Dag 30: Koh Tao

Hersteld ben ik nog niet, maar ik kan die kerel die daar om 7 uur in de lobby op me wacht ook moeilijk op me laten wachten. Dus net iets na zeven kom ik strompelend aan in de lobby, mijn laatste eigendommen nog ergens in een vakje van een van mijn tassen gepropt. De minivan dropt me bij een busstation, waar de communicatie zoals gebruikelijk niet vlekkeloos is. Uiteindelijk een vertraagde bus richting het punt waar de ferry vertrekt en vervolgens een vervangende ferry richting Koh Tao, omdat de oorspronkelijke ferry een technisch probleem had. De rit in de ferry, of eigenlijk de high speed catamaran, duurt langer dan verwacht, met name omdat de afstand tussen de tweede stop, Koh Samui, en de laatste stop, Koh Tao, nog een eindje is.

Aangekomen op Koh Tao, ligt het hostel vlakbij de haven. Het blijkt een typisch duikhostel te zijn waar de eigenaresse ook direct begint over duikcursussen. Ik leg uit dat ik het vanwege mijn verkoudheid bij snorkelen en eventueel hiken ga laten. De kamer die ik met 7 anderen deel is de meest basis kamer die ik tot dan toe gehad heb. Er staan 8 losse bedden, zonder gordijntje erbij. Privacy is er dus niet, maar gelukkig wel ruimte om je tassen naast je bed te dumpen. De enige douche en wc moeten met acht man gedeeld worden, maar buiten de kamer zijn er verderop nog wat douches en toiletten.

Ik neem bij de receptie nog ff een biertje en was kipnuggets, terwijl ik wacht tot de eigenaresse een aantal activiteiten met me door kan nemen voor de volgende dagen. Ze blijkt wel erg vriendelijk en vertelt over een georganiseerde snorkeltocht om het eiland heen, waarbij je op vijf verschillende locaties gaat snorkelen. Het snorkelen is me de dag ervoor goed bevallen, dus dat programma zie ik wel zitten, zeker ook voor de aangeboden prijs.

Daarna zonder douche, maar met shirtwissel, richting de seven eleven voor wat boodschappen. Wat vrijwel direct opvalt onderweg is ook hoe toeristisch dit eiland weer is en ik moet zeggen dat ik het te toeristische gehalte van een aantal plaatsen in Thailand niet in zijn voordeel vind werken. Zeker niet als ik dit vergelijk met Maleisië. Vervolgens een maaltijd. Veel moeite doe ik niet en ik neem genoegen met een restaurantje in het straatje van het hostel. Daar wordt op dat moment geen Thais geserveerd, dus ik ga voor patat, heerlijke varkensworstjes en volgensmij een Chang biertje. Best prima, zeker de worstjes. Als dessert ga ik voor de chocolade smoothie. Ik ga daarna richting het lokale strandje, aan het eind van de straat, waar ik nog een korte wandeling maak, en mezelf nog aan een foto waag.

Als ik bij het café van het hostel terugkeer om wat foto’s te uploaden die avond, raak ik nog in gesprek met een Chinese dame van mijn leeftijd. Ze geeft aan dat ze vanuit deze tafel op de kinderen van haar zus past, wat ze nu al twee weken heeft vol moeten houden. Vervolgens raken we verzeild in een gesprek over maatschappelijke rolpatronen en verwachtingen en een kinderwens. Dat is bij vlagen nog best aardig, alhoewel ik ook wel merk dat ik op bepaalde gebieden niet helemaal duidelijk op haar overkom. Communicatie blijft complex, zeker bij aanwezigheid van culturele verschillen. Heel laat wordt het niet, maar heel veel slaap verwacht ik ook niet te pakken in een kamer gedeeld met 8 mensen, zonder individuele gordijntjes en verlichting.

Dag 31: pandadroom droom

Deze ochtend wordt ik wakker met een stijve nek. Het virusje blijkt toch nog een beetje doorsudderen helaas en heeft een nieuw zwak plekje gevonden. Van de badkamer kan ik wel direct gebruikmaken, want de rest van mijn jonge kamergenoten liggen allemaal nog op bed rond de klok van half negen. Ze zullen nog in de groei zijn. Mijn snorkeltocht begin overigens pas om 10 uur die ochtend, dus ik heb eens tijd voor een fatsoenlijk ontbijtje. Bij dezelfde toko als die avond ervoor. Omelet (met spinazie erin?) en stokbrood. Peper, zout, ketchup, kruiden.

De grootte van het reisgezelschap valt behoorlijk tegen bij de snorkelactiviteit. Ongeveer 70 mensen worden op een grote boot gezuild. Dit is toch weer dat te toeristische karakter wat Thailand in het algemeen en Koh Tao in het bijzonder treft. Als je gaat snorkelen zijn de visjes er daarnaast ook niet blij mee. Plus dat de hele bus uit gezinnetjes en stelletjes bestaat, individuele reizigers zitten er niet bij. De eerste stop is bij een nationaal park, waar je naast snorkelen aan het strand ook een hike richting een uitkijkpunt kunt maken. De hike, waarmee ik aanvang, stelt onzettend teleur. Niet alleen is het een niet meer dan een lange trap omhoog richting een fotostop, je komt daarbij ook nog eens in de file te staan van alle andere reisgezelschappen van gemiddeld 70 man die ook op dat moment bedachten deze spectaculaire hike te gaan doen. Na 20 minuten in de rij een trap omhoog te hebben beklommen, waarbij ik nog kort een gesprek voer met een bloedmooi alleenreizend Engels meisje van een jaar of 20, is het fotomoment daar en ga ik er eens goed voor staan. Uitzicht over eilandje is trouwens niet onaardig. Dan weer naar beneden via diezelfde trap, af en toe over wat mensen heen springend. Het snorkelen bij het strand is vervolgens ook leuk, maar de onderwaterwezens die ik tegenkom wijken niet af van wat ik al gezien heb. Maar goed, dat is nog steeds mooi. Verder met de boot. Soms nog wat donker in mijn hoofd, te veel nadenkend. Dan weer een snorkelstop. Mooi en leuk, geen nieuwe organismes gespot, behalve een schijtende vis. Toch weer een nieuwe, bijzondere ervaring. Zo’n mooie gekleurde vis ook nog eens. Looks can betray. Daarna krijgen we een lunch op de boot, die bestaat uit rijst, kip, groenten, watermeloen, ei. Prima. We hebben nog drie snorkelstops te gaan. De laatste is eigenlijk zoals de andere, behalve dat ik nu ook nog wat duikers onder me kan zien. Van die mensen die nu niet verkouden zijn. De andere twee snorkelstops zijn wel bijzonder. Bij de eerste krijgen we een mini-haai te zien, die vlakbij de kust bij lagere wateren zwemt. Ik moet het personeel van de boot volgen en krijg daardoor uiteindelijk tweemaal de mini-haai te zien, uiteraard omring door andere toeristen. Toch wel erg gaaf, nog steeds. De andere stop is nog gaver en eigenlijk gewoon heel bijzonder te noemen, ondanks al de toeristen om heen die elkaar nu letterlijk bijna wegduwen. Voeten in je gezicht zijn geen uitzondering, de ware stront voorop aard van de mens komt hier helaas pijnlijk naar voren. Ondanks dat is de reuzeschildpad die we onder het water te zien krijgen, waarmee we meezwemmen en die zelfs nog even naar de oppervlakte komt, erg bijzonder en lijkt hij precies op de reuzeschildpadden in het voorfragment van de attractie pandadroom in de efteling. Een pandadroom droom. Ik duik ook nog even naar beneden om op een afstand van niet meer dan een halve meter zijn pandadroom gezicht goed te kunnen bekijken. Op de terugweg raak ik nog even in gesprek met een Nederlander die met zijn gezin reist en dit jaar sinds 11 jaar zijn 5 weken vakantie in een keer heeft opgenomen. Ik besef op zo’n moment ook goed mijn voorrecht elk jaar 12 weken te krijgen. Zeker als je een pandadroom droom en mini-haai kunt spotten tijdens zo’n periode.

Na een douche en boeking van een reis voor de volgende dag ga ik ditmaal voor vergezichten van de zonsondergang aan het lokale strandje. Die is best aardig en sluit ik af met eten bij het restaurantje dat uitzicht biedt op dit strandje en de zonsondergang. Het is nog niet eens een duur restaurantje en ik heb geluk, want er is buiten nog net een plaatsje vrij. Twee gangen dan maar. Een rode curry met varkensvlees als ik het me goed herinner, want een foto ontbreekt merkwaardig genoeg en een brownie met vanille ijs na.

Terug bij het hostel is er een karaoke avond en ik besluit nog net op tijd dat schrijven aan mijn verslag in deze sociale setting geen optie is. Dus ik ga er maar gewoon zitten, bestel een biertje en scroll door al mijn foto’s die ik die vakantie heb genomen. Een mooie terugblik en reis door de tijd. Mijn tafel blijft lang leeg, op mij na, maar voldoende geduld, levert me toch het gezelschap van twee piepjonge Nederlandse solo-reizigers op, boy and girl, die elkaar in de kamer van het hostel hebben ontmoet. Ze zijn vriendelijk, maar hun spanningsboog is natuurlijk snel weg en voor je het weet zijn ze al weer van tafel verandert door alle aanspraak die zij als jonge reizigers van hun leeftijdsgenoten in het hostel genieten. Toch is ondertussen ook een Duits echtpaar aangeschoven aan mijn tafel, die van een ander hostel komen en bij de gezelligheid aansluiten, waarmee ik nog een tijd allerlei vier-op-een-rij achtige spelletjes speel. Vooral de kerel in kwestie, van 32, is sympathiek, en lijkt nog even bij me te blijven hangen, omdat hij doorheeft dat ik anders alleen achterblijf als mede-`old guy’, zoals hij ons gekscherend beschrijft. Wat ook opvalt is dat in het hostel het personeel erg meedacht in het sociaal betrekken van iedereen bij de activiteiten, zoals de man die me uitnodigde nog even langs te komen die avond en de vrouw die nog vroeg of ik een Karoke song wilde doen. Ondanks de basis voorzieningen in het hostel, ademt het personeel daarmee wel de juiste hostel mentaliteit uit, vind ik. Dergelijke oprechtheid kan ik wel waarderen ten opzichte van gewoon beleefd je werk doen, terwijl je eigenlijk onverschillig bent naar je gasten, zoals in het bearpacker hostel in Phuket. Bij de party avond die hier waarschijnlijk op volgt sluit ik niet meer aan, hier heb ik mijn plaats in leren kennen, maar toch zoek ik weer met een gezond vertrouwen in de goede intenties en oprechte empathie van een select groepje mensen op moeder aarde de lakens op. Hatjie.

Video’s:

Mini-haai: https://youtu.be/_fPDsxyEyGY

Reuzeschildpad: https://youtu.be/yDPi5LaLwss