Phuket

Dag 23: Grabbike

Om 09:30 uur vertrekt de ferry richting Satun, de enige stad in Thailand waar je rechtstreeks vanuit Langkawi kunt komen, vind ik na te lang onderzoek uit. Dus rond de klok van 08:30 een grab richting Jeti Point, het ferry vertrekpunt in Langkawi, regelen.

Ik kom op tijd aan bij de ferry, omdat er gelukkig geen files zijn. De ferry zit relatief vol, maar de rit verloopt saai en voorspoedig, evenals de douane doorkomen in Thailand. Toch altijd weer even spannend, zo’n land binnenkomen, zeker als je nog geen hostel hebt geboekt voor die avond en dus nog geen verblijf hebt. Maar goed, ik lul mezelf er doorheen en koop in Satun aangekomen meteen maar ff Thaise mobiele data, want Google Maps is je beste vriend tijdens een reis als deze. Hoe eerlijk de sim-kaart verkoop precies is waag ik te betwijfelen, want de man die hem verkoopt moet nog wel even de taal aanpassen van Thais naar Engels, maar na het herstarten van mijn telefoon functioneert het ding en staat het zelfs bellen toe. Helaas blijkt de Grab applicatie in deze zuiderlijke, totaal niet toeristische regionen van Thailand niet te werken en moet ik het dus op een deal gooien met een man die me na de douane passage direct benadert. Ik betaal veel te veel voor een korte rit richting het busstation achter op zijn motor zonder helm, waar ik hem ook nog 20 Thaise bahts fooi geef. Als ik hem vraag naar de helm, geeft hij aan rustig te rijden. Daar doen we het natuurlijk voor.

Op het busstation besef ik me dat ik nog niets gegeten heb, want ik was door mijn koekjesvoorraad heen. De busreis richting Phuket die ik boek blijkt 9 uur te duren en bevat geen pauzes voor eten of drinken. Gelukkig biedt de aardige medewerkster achter de balie me een kopje noedels soep aan. Ze hoeft er geen geld voor. 1-0 voor Thaise sympathie. De busreis is dodelijk saai en enkel overleven op de schommeling van zijn wielen, des te meer omdat het geen pauzes tussendoor erg letterlijk mag worden genomen. Tot aan Krabi, na 6 uur reizen achter de rug gehad te hebben, is er niet eens een wc stop geweest. Op busstation Krabi blijk ik eindelijk 5 minuten pauze te krijgen. Nee, niet meer. Ik snel naar de plee en koop vervolgens bij een lokale toko snel wat snacks, die ik amper goed kan bekijken. Ik blijk chips met garnalensmaak te hebben gekocht, die nog best ok is eigenlijk. De bus komt uiteindelijk netjes volgens schema aan, zonder al te veel file, rond de klok van 21 uur ’s avonds.

Op het station waar ik aankom in Phuket is de grab applicatie weer wel werkzaam en krijg ik zelfs de optie grabbike te zien voor een spotprijsje. Dat doe we dan maar. Met 30 kg bagage op mijn voor en achterlijf kruip ik achter op een motor die met snelheden van soms 80 km/uur over de snelweg beweegt. Als ik mijn rug voel zijn er momenten dat ik liever een andere keuze had gemaakt, maar de wind door mijn haren op het ding dat zich door de files heen manoeuvreert maakt ook een hoop goed. De 30 minuten durende, risicovolle tocht achter op deze motor, voor circa 2 euro, zwaar overbeladen, op volle snelheid, valt toch wel het hoogtepuntje van deze dag te noemen. Oh ja, wel met helm ditmaal.

Het hostel waar ik heb geboekt, Bearpacker, verwacht dat je wederom met Bear feet het pand betreed. Het personeel is beleefd, maar ik vind het allemaal wat gespeeld, echt als oprecht betrokken ervaar ik ze niet. Ik slaap in een kamer met 4 bedden, waar de Duitse Philip zich aan mij voorstelt. Hij heeft al gegeten, maar staat er wel voor open om nog steeds met me te gaan en een drankje te doen. En zo belanden we in een tentje in een zeer toeristische straat in Phuket, waar er meer massages worden aangeboden dan eten, terwijl in dat laatste al ruimschoots wordt voorzien. Dat zegt wat over het eerste. De salons die Thaise massages aanbieden hebben stuk voor stuk een tiental dames op de trappen voor de salon zitten die vragen of je interesse hebt in een massage doormiddel van het enkele woord `masaajg?’ en vervolgens bij tijd en wijle even over je arm strelen. Maar goed, het eten in het tentje was trouwens erg lekker. Een butter chicken met wat Naan daarbij, inplaats van rijst. En een cha biertje, waarbij cha voor olifant staat in het Thais. Dat is weer wat anders dan een Tiger biertje in Maleisië. Wel een tikkie overpriced, maar goed, je neemt geen street food in Phuket, wat wil je. De gesprekken met Philip zijn aangenaam, hij legt uit dat hij zijn baan in de machine learning heeft opgezegd en nu reist tot hij door zijn budget heen is, en ondertussen zoekt naar een nieuwe professionele uitdaging. Ik op mijn beurt vertel over mijn professionele heden, verleden en toekomstplannen. Want dat doe ik graag.

Buiten begint het te plenzen en Philip en ik moeten nog even geduld hebben voordat we richting het hostel teruggaan. We hebben beide namelijk geen behoefte aan een avontuur tot in de late uurtjes en zoeken rond de klok van 23 uur dan ook netjes de lakens op.

Dag 24: the eye of the tiger

De volgende dag vangt aan met kutweer. Het stortregent. Het is al na twaalven als ik mijn ontbijt nuttig bij de buren, die al te ver van het hostel vandaan zijn om niet nat te worden. Thee, tomaat, worst, ei, bacon, toast met jam en boter. Prima. Daarna toch maar door de stortregen voor boodschappen. De behoefte aan koekjes en water is groot. Ik kom, als ik de supermarkt uit kom, ook een toeristen info toko tegen waar ik voor een belachelijk goedkope prijs een dagprogramma krijg aangeboden voor de volgende dag, omdat het laagseizoen zou zijn. Ik ben nog even sceptisch, maar ga uiteindelijk toch overstag. Er staat dus weer wat te gebeuren.

Het weer lijkt daarna wat gunstiger te zijn, dus ik besluit toch dat het jammer zou zijn om nu binnen te gaan zitten en deze kostbare reistijd te voordoen. De gemiddelde lezer kent me wat langer dan vandaag. Ik gebruik mijn toeristengids om wat hoogtepunten in Phuket op te speuren en onder andere big Buddha en een aantal tempels zouden daar onder vallen. Omdat het geen strandweer is, lijkt me dit een goede dag invulling. Ik regel een privé chauffeur voor een redelijke prijs en we begeven ons eerst maar eens richting Big Bhudda. In Thailand zijn ze de Engelse taal helaas minder machtig dan in Maleisië, dus de communicatie met de privé chauffeur is beperkt. Toch geeft hij aan dat we onderweg nog langs Tiger temple komen, dus die doen we dan ook maar natuurlijk.

Bij Big Bhudda is het erg mistig. Bid Bhudda zelf is aardig, maar de rol van uitzichtpunt over de stad die het normaal heeft kan het vandaag niet vervullen. Ik neem daarom maar een foto van de plaatselijke aapjes en bid nog even tot Big Bhudda dat de lichte verkoudheidsverschijnselen die ik ervaar niet verergeren of te lang aanhouden. Buddha laat daarover niet veel los, want hij blijft voor de helft in mist gehuld.

De tiger temple is in feite een dierentuin toegespitst op tijgers, waar je dan ook nog even met dergelijke tamme en gedomesticeerde tijgers op de foto kunt. Ik ga natuurlijk voor de grote tijgers en laat mezelf als een ware toerist meerder malen op de foto zetten met de twee grootste tijgers die de tiger temple bezit. Daarna loop ik nog door het tijgerdomein zelf, waar ik ook pasgeboren tijgers en middelgrote tijgers mag aanschouwen. Als ik bij de eerste kooi aankom voel ik nog net wat nat tegen mijn tas aankomen. Even later lees ik tot mijn schrik dat de `tiger may spray’. Dat waren dus de sappen uit de achterste van een tijger die ik zojuist bijna vol tegen me aankreeg. Uiteindelijk doe ik nog even navraag naar hoe het welzijn van de dieren gemanaged wordt. Ik krijg een matig positief stemmend antwoord, als de medewerkster aangeeft dat de tijgers buiten de werktijden om in de ruimte achter de kooien kunnen baden en spelen en eten krijgen. De kooien en ook kleine ontspanningsomgeving voor buiten de werkuren doen mij toch nog steeds wat krapjes aan voor dieren die van nature in het wild zouden moeten leven.

Daarna maken ik en mijn privé chauffeur nog een klein ommetje richting de Wat Chalong tempel. Deze bevindt zich op een plein met meerdere tempels en als geheel is het plein daarmee toch wel de moeite waard. Ook al heb ik al zo veel tempels afzonderlijk gezien. En zo boven op die tempels zie je natuurlijk ook nog wat van de stad. In de Wat Chalong tempel zelf zie ik meerder boeddhisten een sticker of iets dergelijks plakken op drie afbladderende boeddha standbeelden. Wat dit ritueel echter precies inhoud weet ik niet. Na het (met name van buiten) bezichtigen van de tempels, loop ik nog langs wat kraampjes met lekkernijen. Ik koop nog een typische zoete lekkernij, die in feite bestaat uit taco’s met daarin merengue met verschillende smaakjes en een mango jus, mijn favoriet. Daarna rijdt mijn privé chauffeur me weer terug naar huis, nadat hij me nog vol trots vertelt dat hij een aantal luxe artikelen heeft gekocht. Zijn flamboyante rode blouse met draken erop geven al voldoende hints. Op de weg terug blijkt dat hij eerder kok in een aantal prestigieuze restaurants was, die failliet zijn gegaan vanwege corona. Het is soms ongelooflijk wat je met een paar woorden Engels duidelijk kan maken. Chef.

De avonduren breng ik alleen door, want Philip blijkt ook verkouden te zijn. Wie wie heeft aangestoken is dan altijd de grote vraag. We nemen alvast afscheid en wisselen contact gegevens uit. Ik eet een goede gele curry met broccoli, witte rijst en een bananen smoothie, niet heel goedkoop, maar wat is duur met de Thaise baht aan je zijde. Ik sluit de dag af met een uitgebreide strandwandeling langs Pa Tong beach, waar mijn hostel achter ligt. De volledige kuststrook lijkt toch wel zo’n 3 km lang te zijn. Maar ik blijf lopen. In het midden bevinden zich de toeristen, aan de uiteindes de vissers en hoeren. Een prostituee schiet nog even snel een foto van me, als ik een mooie foto van het strand maak. En ik blijf lopen. Lopen tot ik mijn voeten niet meer voel. Lopen tot de emotie het wint van mijn verstand. Lopen tot ik naar zout en zweet ruft. Lopen, zodat ik even de ondraaglijkheid van het eenzijdige alledaagse bestaan kan vergeten. Het is vervolgens 1 uur ’s nachts. De wereld gaat op slot, maar de massage salons in Phuket zijn nog open. `Masaajg?’

Dag 25: elephant sanctuary

Ik moet weer eens vroeg op. Ik heb op aanbevelen van Philip een boeking gedaan voor het elephant sactuary, een veilig oord in Phuket voor de in Thailand en elders niet altijd even goed verzorgde olifant. Het kost wat, maar dan heb je ook wat belooft Philip.

Het transport richting het sanctuary zou ik niet denderend willen noemen, maar de minivans zijn nu eenmaal schommelende ellende bakken. Op het sanctuary aangekomen krijgen ik, een Duits gezin en een Spaans/Amerikaans stel een Engelse video te zien over de bedreigde diersoort olifant en hoe zieke of slecht behandelde diersoorten in het sanctuary terecht komen. Zo blijken elders in Thailand nog steeds olifanten te worden ingezet voor bijvoorbeeld het maken van schilderijen met hun slurf. Ik werkelijk is iemand dan achter de oren van de olifant deze met een pin aan het steken, waardoor de olifant de juiste penseelstreken aanbrengt. Ook vind er elders in andere vormen veel verwaarlozing en mishandeling van olifanten plaats. Het sanctuary moet de olifanten echt opkopen van de oorspronkelijke eigenaren, omdat de wetten rondom dierenbehandeling in Thailand nog sterk te wensen over laten. Ondertussen kunnen we ook een ontbijtje nuttigen en worden we van alle gemakken voorzien, door personeel dat oprecht blij met ons lijkt te zijn, omdat de inkomsten van het sanctuary voornamelijk voortkomen uit toerisme.

We mogen allereerst de olifanten voeren. Een aangename gelegenheid, waarin de olifant die we voeren vernoemd is naar zijn onstilbare honger. Hij eet zo’n 300 kg op een dag, dus het fruit dat we hem mogen voeren word in een malloten tempo naar binnen gewerkt. Vervolgens wandelen we door het park zelf waar we kennis maken met meerdere van de olifanten en met ze op de foto mogen. Mannetjes, vrouwtjes, zware olifanten, oude olifanten, olifanten met kapsones die de overige olifanten op afstand houden, etcetera. De tourleidster, een nog jonge en recent afgestudeerde toerisme studente met liefde voor dieren, vertelt bij iedere olifant een persoonlijk verhaal. Na de tour volgt nog een kleine snack met zoet drankje. Lekker.

Bij terugkomst besluit ik dat het tijd is voor wat echte typische Phuket ontspanning. Ik begeef me richting Pa Tong beach, voorzien van strandlaken, handdoek, zwemkledij en voldoende zonnebrandcréme. Oorspronkelijk is de insteek nog er deze middag een soort beach tour van te maken, waar ik de verschillende stranden van Phuket afga met een grab, maar al snel blijkt, mede door de hoge prijzen voor grabs in Phuket en de afwezigheid van grabbikes in deze heuvelachtige regionen, dat dit een te optimistisch scenario is. Het strandavontuur bestaat derhalve uit een gehuurde stoel in de schaduw, een duik, een stukje muziek, heel veel verkopers die je iets proberen aan te smeren, nog een duik na 70 push ups en 50 sit ups, en tot slot trakteer ik mezelf op een Thaise massage door een stevige dame op het strand. Ik neem voor de zekerheid deze stevige dame in de reeds geobserveerde omgeving, zodat ik zekerheid heb dat er niet een onverwachte happy ending aan wordt toegevoegd. De Thaise massage is zeer stevig in zijn aanpak, maar toch wel erg prettig. En hij duurt verrassend lang. Ze blijft maar doorgaan, de stevige Thaise dame. Helaas schiet tijdens de massage mijn linkerkuit nog in een kramp, mogelijk als gevolg van de forsheid van de behandeling in combinatie met de gemaakte meters en inspanningen die de linkerkuit al geleverd heeft. Toch wordt hierdoor mijn oordeel over de masseuse niet minder.

Het zwembad horend bij het hostel heb ik nog niet bezocht, dus dat vind ik toch het minste wat ik kan doen, zo rond de klok van 18 uur. De zonsondergang kan ik dan vanaf het dak van het hostel bij dit zwembad aanschouwen. Nee, het is niet zo als bij penthouse on 34 in Kuala Lumpur, maar toch. En vanaf hier pik ik ook nog even de zonsondergang mee, die niet onaardig is. Ook niets uitzonderlijks. Rond de klok van 20 uur heb ik de intentie een power nap te doen, om vervolgens nog ergens te gaan dineren en mijn regelingen voor de volgende dag te treffen. Als gevolg van mijn apenbrein (en wellicht de lichte verkoudheidsverschijnselen) gaat de power nap echter over in een volledige nap en schrik ik rond de klok van 23 nog even wakker. Ik moet nog snel een betaling voldoen bij de receptie, anders kan ik al het spannends wat de volgende dag op het programma staat mooi op mijn buik schrijven.

Dag 26: Adrenaline junkie

Dag 24 had ik dus bij dat toeristenloketje voor een prijs die ik niet goed kon geloven een dagprogramma geboekt. Monkey temple, SUV driving, lunch, rafting, ziplining, elephant trekking en een bezoek aan een plaatselijke waterval. Het hele dagprogramma valt onder de noemer `rafting’, de oorspronkelijke reden dat ik voor het programma koos. Het programma vangt niet heel verrassend vroeg aan en ik moet dus maar weer als de sodemieter er voor zorgen dat ik voor die tijd gedoucht heb en ook een aantal koekjes naar binnen heb geduwd. Dat lukt allemaal en in de minivan krijgen we van een ongeïnteresseerde, nep beleefd lachende reisleidster te horen dat de daadwerkelijke locatie(s) zich op een afstand van zo’n 2 uur ten noorden van Phuket bevinden, omdat in een rondom Phuket niet geraft kan worden. De massale, weinig persoonlijke behandeling, die haaks staat op de behandeling in het elephant sanctuary is dan ook het enige wat nog enigszins de prijs van circa 35 euro voor een hele dag inclusief lunch kan verklaren. In de minivan bestaat mijn gezelschap uit Saoudi-Arabiërs en Kuweit-ers. Ze spreken nauwelijks Engels. Mijn verwachtingen van mijn reisgezelschap die dag zijn dan ook erg laag.

De eerste stop is de monkey temple, waar we 20 minuten krijgen. Ik ga eerst de tempel zelf in, een eenvoudige grot waar ik ook nog een aantal trappen opklauter, gewoon omdat het kan, om er vervolgens achter te komen dat het spektakel zich achter de tempel zelf bevindt. Want daar kun je naar boven klauteren en erachter komen waar de tempel zijn naam aan ontleent. Ik spot op de terugweg naar beneden nog net op tijd wat apies voor een fotootje, want dan zijn de 20 minuten al weer voorbij.

Daarna komen we aan bij de SUV riding. Als ik de bemodderde objecten op vier wielen aanschouw heb ik al een wat slecht voorgevoel. Over modder is me niets vertelt. De bediening van het toestel zelf blijkt gelukkig zelfs voor een niet al te jongeman zonder rijbewijs niet al te moeilijk. Een gas erop knopje en een rem. Oh ja, en een vooruit en achteruit versnelling, waarvan ik de laatste niet ga gebruiken. Oh ja, en een stuur. Vooral die laatste maakt het er niet makkelijker op. Als we starten met rijden heb ik er niet hele hoge verwachtingen van, zo achter de stoet aan, maar al snel blijkt het parcours technisch lastiger te worden en de hoeveelheid modder liegt er niet om. Om me heen komen mijn midden-Oosten metgezellen af en toe zelfs vast te zitten en moeten uit de slijk worden getrokken door de experts. Gelukkig rijdt ik steeds achter de slachtoffers, waardoor ik weet dat nog meer gas geven een gedeeltelijke oplossing is om niet vast te komen zitten. Dan moet je nog wel blijven sturen. Uiteindelijk red ik het, soms met een rokende motor, zonder klem zitten door de modder te komen. Ik heb me stiekem nog best vermaakt, ook al hebben mijn schoenen de modder niet overleefd. Ik koop nog wat foto’s die van me gemaakt zijn en heb een kraampje tot mijn beschikking om de modder voor een deel van mijn lichaam te wassen. En daarna weer snel door, want de arabieren wachten al een tijdje op me in de minivan.

Dan volgt de lunch, waarbij ik aansluit bij de tafel van de Koeweiters. De enige die enigszins Engels spreekt blijkt een docent Engels te zijn. Zijn twee vrienden zijn docent kunst en docent filosofie. I’m among friends, besef ik me, ondanks de taalbarrière. De filosofiedocent vraagt zelfs nog in zijn beste Engels of ik verwacht dat er een derde wereldoorlog aan gaat komen. En ik geef daarnaast ook al aan de Engels docent aan dat ik niet direct happig ben op de elephant trekking activiteit met oog op mijn bezoek aan het elephant sanctuary die dag ervoor. Hij geeft aan daar hetzelfde in te staan en beschrijft zichzelf daarnaast als een adrenaline junkie, die niet echt de noodzaak ziet van rondgesjokt worden door een olifant. Ik herken mezelf daar goed in. De lunch zelf is overigens goed, zeker als hij inbegrepen is in de 35 euro, en bestaat uit lekker sappige kippenpoten, omelet, watermeloen, rijst, soep en een pinda/groente schotel. Goed. Genoeg daarover.

Het is tijd voor rafting. Hier heb ik geen foto’s van, het is namelijk nogal nat allemaal, enkel een vermakelijk, achteraf gekochte video van het avontuur. Ik sluit ditmaal aan bij de Arabieren. Ze spreken echt letterlijk geen Engels, behalve eentje die claimt het wel een beetje te kunnen, maar mij mijn zinnen in de vertaal applicatie van zijn telefoon in laat spreken. Zo kan het natuurlijk ook. Na veel geduld, begint het raften en het is in feite gewoon een erg vermakelijk Piranha avontuur in een bootje, de raft. Behalve dat je nu echt genadeloos hard met je kop tegen een steen kunt stoten of er een waargenomen slang vanuit een boom opje kop kan vallen. De energie van de groep waarin ik me bevindt maakt het echter wel een zeer vermakelijke aangelegenheid en we joelen, springen en hitsen de bestuurder op nog wat meer vaart te maken, als hij over de stenen langs kleine watervallen ons een weg over het stromende water laat banen en tegen rotsen laat klappen. We mogen ook nog even de boot uit om te zwemmen, behalve dan in het gebied waar de slangen in de bomen zitten. Ons vertrouwen in de bestuurder is blind en daarmee het raften een memorabele activiteit.

Oh ja, en ziplining, je weet wel, vastgebonden aan zo’n lange kabel, naar beneden roetsjen. Maar toegegeven, het is wel de steilste die ik in mijn leven tot nu toe heb mee mogen maken en ik maak zelfs zoveel vaart dat ik bij aankomst vol op de coaches klap. Daar hadden ze niet helemaal goed op geanticipeerd. Dat kan allemaal in Thailand.

Daarna elephant trekking. Ik kan het niet laten van tevoren nog even navraag te doen over hoe het welbevinden van de olifanten wordt gewaarborgd. Ik krijg geen vreselijk, maar ook geen erg overtuigend antwoord. You can see the elephant is waving his ears. When they wave their ears they’re happy. Ze zouden ook voldoende eten krijgen, zegt hij wat vluchtig en kortaf, niet heel veel zin of tijd hebbend voor mijn vraag. Als ik navraag doe naar hun leefruimte geeft hij enkel aan dat het hier domestic elephants betreft, dus ze kunnen niet vrij door het park lopen natuurlijk. Ik check de olifanten ook nog even op fysieke kenmerken. Ze lijken er op eerste onprofessioneel oog gezond uit te zien, ik zie bijvoorbeeld geen olifanten die maar met één oog kunnen zien, zoals op het sanctuary veel het geval is. Nog niet volledig overtuigd, laat ik me toch maar op de olifant haasten, want de toeristenmassa lopende band moet natuurlijk door. Ja wat kan ik er van zeggen. Het is inderdaad een soort kermisattractie. Je zit op de rug van een olifant en dan rijd je een rondje, zodat je al je vrienden en familie kunt vertellen dat je op de rug van een olifant hebt gezeten. Dat is uniek. Maar dat is het voeren van olifanten op een elephant sanctuary ook. De bestuurder vind ik ook een heel ander type dan de mensen die ik tegenkwam op het sanctuary. Een macho praatjesmaker die meer met zichzelf bezig lijkt te zijn dan het welbevinden van het dier waar op hij rijdt. De echte noodzaak van het elephant trekking is me niet echt duidelijk geworden, ook niet vanuit toeristisch perspectief. De activiteit past ook eigenlijk niet in de rest van het rijtje thuis vind ik.

Bij terugkomst in het sealand park vraag ik hoe dat nu zit met die waterval activiteit. Er wordt aangegeven dat alleen ik wil en dat men in het park dit de reis er naartoe van 20 minuten niet waard vind. Ik loop daartoe nog even op mijn reisgenoten af en doe nog even navraag naar het willen zien van de waterval. Als ze merken dat ik nog wel energie en interesse heb, geven ze daarop aan dat we dan gewoon met zijn allen gaan. Dat ervaar ik toch wel als erg sympathiek, want dat overtuigd ook het parkpersoneel voldoende. Ik wil natuurlijk wel waar voor mijn 35 euro. De waterval en omgeving zijn voor mij mooi en de duik in het water rondom de waterval vermakelijk. Wat echter nog bijzonderder is, is dat de Arabieren helemaal euforisch zijn door de waterval. Het is uniek voor ze, geven ze aan. Ze zijn wel gewend aan zwemmen in de zee, maar zwemmen in bergwater rondom het natuurschoon van een waterval is de eerste keer voor ze. Ze zijn me dan ook erg dankbaar voor het feit dat ik in mijn Nederlandse vrekkigheid de voor mij relatief normale waterval per sé nog even wilde zien als onderdeel van de betaalde 35 euro.

Na een weer lange minivan rit terug richting mijn hostel is het al weer 20 uur geweest. Na een douche besluit ik nog even de toeristische straatjes van de omgeving van Pa Tong beach te verkennen. Er blijken niet alleen massages en eten in overvloed te worden aangeboden, maar ook nachtclubs en striptease bars zijn er in overvloed. Ik kom op een gegeven moment in een overdekt straatje waar ik letterlijk de dames van me af moet slaan om aan de andere kant te geraken en niet bijvoorbeeld the gentlemans club in geloodst te worden. Just one drink? Na ook deze laatste uitdaging te hebben getrotseerd vind ik een tentje waar ik vooraf een varkensaté (maar dan wel één van Thaise kwaliteit en dat is echt anders) nuttig, met lekker pittig sausje en vervolgens een groene curry met witte rijst en biefstukreepjes. Dit alles compleet gemaakt met een bananen smoothie. Op de terugweg bestel ik ook nog een pannenkoek na met nutella en banaan, 3 gangen mag ook wel eens, om vervolgens de dames van de nacht allemaal teleur te moeten stellen. Ik moet namelijk de volgende dag weer vroeg op. Ik heb wel weer genoeg Phuket en omstreken gezien.

Video’s:

Elephant feeding: https://youtube.com/shorts/TOg3x-86aoU

Swimming at waterfall: https://youtube.com/shorts/2bBhEhz_8Ms

Ziplining: https://youtu.be/rQNXU6MyAKY

Rafting: https://youtu.be/Phf4EZv2NlU