Ao Nang

Dag 27: huilende dames in nood

Weer vroeg op, want de weg naar Ao nang is lang, zeker met de bus. Ik word dus vroeg opgepikt, nadat ik nog even wat snacks voor onderweg heb gescoord bij de seven eleven, uw aller Amerikaans consumenten toevluchtsoord. Hello, welcome. Die minivan schudt natuurlijk alle kanten op, dus ogen sluiten en uitzitten is de leuze.

Op een gegeven moment krijgen we te horen dat er 20 minuten pauze worden ingelast. Er zijn op locatie zowel toilet als ontbijtmogelijkheden. Ik ontbijt witte rijst, ei, worst en kipnuggets. Niets bijzonders, maar de motor kan daarmee weer draaien. Toen ik de minivan verliet voor dit ontbijt zag ik al een Thaise huilende dame op de stoel naast me. Mogelijk zojuist een overlijdensgevalin de familie bekend geworden? Na mijn ontbijt en het verder verstrijken van circa een half uur tijd krijg ik te horen dat de minivan overbeladen was en ik moet overstappen op weer een andere minivan. De Thaise huilende dame geeft aan waar we met onze tassen moeten wachten op de volgende minivan, want zij gaat ook mee. Het aanzicht van een vrouw van hooguit midden 30 met de juiste rondingen die aan het wenen is vind ik aandoenlijk en ik vraag haar of alles ok is, waarop zij aangeeft dat ze ontzettend last heeft van wagenziekte als gevolg van de schuddende minivan. Het vooruitzicht van nog ruim een uur op de weg richting bestemming in weer een andere schuddende minivan is dan niet bepaald prettig. De situatie lijkt hierdoor meer behapbaar te zijn geworden dan bij een overlijdensgeval waar ik machteloos sta. Derhalve zet ik dus maar mijn beste gentleman skills in en kom tot de vraag of ze wat water wil. Dat neemt ze aan. Neem gelijk die hele fles maar. Als de tweede minivan op komt dagen geeft ze aan dat de beste positie tegen de misselijkheid de stoel naast de mijne is in plaats van haar oorspronkelijke stoel aan de voorkant. Ze heeft het nog steeds moeilijk met de schuddende minivan en vervloekt de chauffeur om zijn rijstijl. Mijn tweede gentleman skill komt tot me als een plotselinge openbaring. Ik heb nog paracetamol in het voorvakje van mijn tas zitten. Ook die neemt ze aan. Het duurt niet lang totdat ze haar hoofd in mijn schouder legt. Zo moeilijk is het dus allemaal niet, dat versieren. Gewoon een huilende vrouw tegenkomen, naar beste kunnen bijstaan en hopen dat ze Thais is. Ze valt in slaap en de rest van de rit verloopt zonder woordenwisseling. Bij weer een stop waar ik en zij een laatste keer van minivan moeten wisselen, ditmaal allebei een andere minivan vanwege een andere eindbestemming, geeft ze me nog een knuffel en ik haar een aai over de bol. Als ik nog wat moet regelen met betrekking tot transport met de laatste minivan komt ze nog een keer langs voor nog een knuffel. Ik bedenk me nog net op tijd dat ik geen behoefte heb aan uitwisselen van contactgegevens. Zo’n onmogelijke situatie van iemand in het verre buitenland heb ik al eerder meegemaakt in Buenos Aires en leidt alleen maar tot valse hoop.

Ik verheug me bij aankomst in het Pop-in hostel op mijn privé vertrek. Dat mag wel weer eens. Heerlijk decadent kom ik het ruime vertrek met tweepersoonsbed binnen. Een douche enzo en dan nog even een programma regelen voor de volgende dag. Dat lukt allemaal en ik richt me dan ook snel op de lunch, nadat ik mezelf aan een zelfservice was waag. Die bestaat uit een rode curry met biefstuk, witte rijst en een Chinga biertje. De watermeloen achteraf krijg ik cadeau.

Daarna ga ik over op het uploaden van foto’s, terwijl ik ondertussen de struggle met de zelfservice wasmachine aanga. De intentie is na een powernap meteen maar verslag te leggen van de dagen horende bij de foto’s, maar niet voor het eerst gaat de powernap over in een lange nacht die de slaap zou moeten bieden die ik blijkbaar nodig heb.

Dag 28: rock climbing

Rond de klok van acht die volgende ochtend staat weer een andere minivan te wachten. Ditmaal voor rotsen beklimmen bij een nabijgelegen strand, Railay beach. In de minivan valt meteen op dat ik eigenlijk alleen maar omringd wordt door families met kinderen. Zoveel zal dat rots beklimmen dus allemaal wel niet voorstellen, denk ik dan nog.

Bij aankomst op Railay beach, na de noodzakelijke afhandeling van nummer 2 en het aantrekken van de gebruikelijke kledij voor rots beklimmingen, begeven we ons richting het befaamde strand. De coach legt uit dat we in volgorde van opeenvolgende moeilijkheidsgraad omhoog gaan klimmen op verschillende zones van de rots. Ik zie ondertussen een Brits stel zelfstandig omhoog klimmen op een bijna kaasrecht omhooglopend stuk rots en kijk vol bewondering naar hun overduidelijk ver gevorderde expertise. Daar klim je niet zo maar omhoog, lijkt me. Vervolgens zegt onze instructeur dat we precies daar omhoog gaan klimmen. Oh. Dat moet ik ff verwerken.

Als ik aan de beurt ben vind ik een meereizend Israëlisch gezin bereid een video en foto’s van me te nemen. Nee, het is niet makkelijk, maar nauwgezet de instructies van de instructeur beneden volgen leidt toch tot het bereiken van de heilige ring bovenaan. Die moet aangetikt worden en dan ga ik over op het abseilen.

Zo’n eerste klim smaakt natuurlijk naar meer en ik ga voor een tweede klim op medium level. Als ik de hoogte in kijk naar het traject dat ik af moet leggen lijkt het bijna een onmogelijkheid, maar ik flik het toch weer. Ik ben al wel moe na de tweede geslaagde klim, maar een laatste uitdaging op een nog wat hoger niveau ga ik natuurlijk niet uit de weg. De laatste klim is van een andere orde en puur op de wilskracht de hoogste ring te willen bereiken, bereik ik deze ook. Ik moet hier echt voor boven mezelf uitstijgen en ik ben letterlijk stuk als ik beneden kom. Ik schreeuw nog net niet om water, als ik me een weg door de menigte baan richting de zo belangrijke plastic fles.

De tijd daarna bestaat uit het bijkomen van een fysieke uitputtingsslag en ik ben gedurende langere tijd niet mijn oude zelf. Mijn schoenveters strikken, zonnebrand crème opsmeren, nog even opstaan om te gaan lunchen na het bereiken van het verzamelpunt, het zijn allemaal niet vanzelfsprekende handelingen. Mogelijk zijn dit ook al de voortekenen van de terugval de dagen hierna. Ik hijs mezelf uiteindelijk toch nog richting een anderelunchgelegenheid vlakbij het strand aan de andere kant van het gebiedje. Dat lukt met moeite en na wat foto’s van dat strandje neem ik genoegen met een niet-Thaise specialiteit. Een goede hamburger met patat. Het is me wat. Oh ja, en Leo bier. Leeeeo! Ik neem nog wat gebruikelijke strandfoto’s, maar ben ook blij als de ferry me weer terug brengt richting mijn eenpersoonskamer in het hostel. Ik voel me dan verrassend genoeg toch weer fitter en kan het ditmaal wel opbrengen een achterstand bij te werken in mijn reisdagboek.

Avondmaal. Ik heb nog een lijstje van must-eats in Thailand dat ik af moet werken, zeker om de hamburger met friet van die middag te compenseren. Ditmaal richt ik me op de pa tai, gehuld in een omelet. Normaal ben ik niet zo van de groentemengseltjes met sliertjes, maar ik moet toegeven dat de Thailanders hier toch een aardig smaakvol geheel van weten te maken.

Misschien meer uit plichtsbesef, maar mogelijk ook uit oprechte interesse, doe ik na de maaltijd weer een gebruikelijke strandwandeling langs Ao Nang beach. Nee, deze is niet vergelijkbaar met die langs Pa Tong beach in Phuket, maar zo’n avondwandeling langs het strand heeft toch altijd een zekere charme en dit strand is ook nog eens een stuk verlatener dan Pa Tong in Phuket. Maar ik merk ook dat tegelijkertijd een bepaalde donkerheid mijn brein treft, mogelijk tezamen met het virus dat zich in mijn lichaam manifesteert tijdens de slapende uren.

Dag 29: Phi Phi eiland

Normaliter associeer ik phi en phi met twee wiskundige variabelen die bijvoorbeeld een periodieke functie zouden kunnen symboliseren, maar in dit geval betreft het een bezoek aan een zeer toeristische baai, mogelijk tegenwoordig de meest toeristische van heel Thailand. Het bezoek aan de Phi Phi eilanden vormt onderdeel van een eilandentour aan de kust van Krabi die ik voor deze dag heb gepland. Helaas werpen toegenomen klachten van verkoudheid en misselijkheid een schaduw over het geheel. Mogelijk was het rotsklimmen de doodsklap, maar mogelijk ook de vermoeidheid achteraf slechts een indicatie dat er al iets in mijn lichaam aan het broeden was dat enkel een excuus zocht aan de oppervlakte te mogen komen.

Als ik me kut voel door een virus beperkt zich dat niet tot enkel het lichamelijke. Ook mentaal ben ik niet fit. Ik breng de dag in mijn eentje door en leg geen contact met de groep waarmee ik reis, bestaande uit een alleen reizende Israëlische jongeman, een alleen reizende Franse jongedame, een alleenreizende Nederlandse jongeman die de wereld aanschouwt volgens Maes en nog wat gezinnen enzo. De alleenreizende Israëlische jongeman toont in eerste instantie nog gezonde interesse in me tot hij aanspraak heeft gevonden bij de alleenreizende Franse jongedame. Ik besluit me daar allemaal niet in te mengen vandaag.

Het varen bij zonsopgang levert al mooie beelden op. Het eerste eilandje is een idyllisch plekje, waar we ook een ontbijtje op het strand nuttigen. Het is al oppassen dat er geen zand in je eten waait, laat staan dat ik in de positie ben een foto te nemen van dit gevarieerde aanbod van een muffin, een zoete rijstdelicatesse, banaan en thee. En volgensmij vergeet ik nog iets. Het tweede plekje is mogelijk nog idyllischer, vanwege de in de ochtend nog zichtbare zandbank tussen twee delen van het eiland, maar het is oprecht moeilijk er van te genieten vanwege de toenemende lichamelijke en mentale klachten. Het virus is op dit moment sterk aan de winnende hand. De derde stop is chicken island, waarvan de claim is dat het de vorm van de welbekende kip zou hebben. De stop is enkel voor foto’s en het is het enige moment waarop ik mezelf op de foto laat zetten met een kippenrots op de achtergrond. Ik vind dat ik nog wel redelijk een lach weet te creëren op de foto. Daarna naar phi phi island, dat bekende eiland waar een film ooit geschoten zou zijn. Het is er zo druk met toeristen en tours dat iedere boot maar een zekere aanmeertijd krijgt. Ook wij moeten in de rij met het bootje voor de 20 minuten aanmeertijd. In die 20 minuten hebben we de mogelijkheid rondom de boot te zwemmen. Phi phi baai is wat mij betreft niet eens een hoogtepunt van de dag te noemen. Dan naar monkey bay. Een strand met apen heb ik natuurlijk al eerder gezien in Penang. Er zijn net zo veel aapjes aanwezig, maar waar ik toen op een vrijwel door toeristen verlaten strand aankwam na onderhandelingen over de openingstijd van het park en een fantastische hike, zo moet ik nu dezelfde aapjes aanschouwen in een grote groep toeristen die elkaar nauwelijks ruimte laten. Toch nog steeds wel leuk eigenlijk. Daarna mag er gesnorkeld worden bij een baai die zich daar voor leent. Dat bevalt erg goed. Ik kom eigenlijk tot de conclusie dat ik duiken niet zo heel veel toegevoegde waarde vind hebben ten opzichte van snorkelen op dit soort stekjes op de aardkloot. Het water is kraakhelder en ik zie vissen in alle kleuren van de regenboog, zandhappers, poetsvissen, koraal, vissen met een spitse snuit waarvoor de andere vissen wegzwemmen en zee-egels. Heerlijk ontspannen zo, de onderwaterwereld verkennen met je snorkel, zonder de zorgen en techniek achter een duikuitrusting. Ook het zout doet de holtes in mijn hoofd tijdelijk goed. Daarna tijd voor de lunch op het laatste strand waar we stoppen. De lunch wordt, ietwat teleurstellend, niet aan de tafel, maar in het zand, op een kleedje, genuttigd. Ik eet hem in afzondering op, rijst en twee soorten kip en groentemengsels. Prima. Daarna kan er nog gezwommen en gesnorkeld worden in de zee ter ontspanning. Ik ga weer snorkelen, wat weer goed bevalt, maar toch ook wel weer dezelfde onderwater organismes oplevert als voorheen. Vlakbij de lunchplek kan ook nog een salamander gespot worden in de natuur achter het strand. Na nog wat laatste foto’s is tijd voor de terugreis, waarbij het afscheid geruisloos verloopt.

Ik zou je graag verder in willen lichten over allemaal spannende avonturen in de kleine uurtjes, maar dat is deze dag niet van toepassing. Na nog een gefrustreerde tweede self-service was van mijn zwembroek die achterop maar niet schoon lijkt te worden en de constatering dat mijn rug is verbrand als gevolg van het feit dat de zon wel degelijk ook doordringt in water, ook natuurkundig gezien, geef ik mezelf gewonnen en zoek zonder avondmaaltijd de lakens op. De volgende dag moet ik weer vroeg op voor de volgende trip in de malle molen van deze reis.

Video’s:

Rock climbing I: https://youtu.be/is2Rm8CSNYc

Rock climbing II: https://youtu.be/-oTSfX4A_yA

Rock climbing III: https://youtu.be/wRbLBBMzIxM

Rock climbing IV: https://youtube.com/shorts/mgtSPqHxOMI

Rock climbing V: https://youtu.be/vHJS0nNFnAY

Rock climbing VI: https://youtu.be/iSd1IHGKfwc

Rock climbing VII: https://youtu.be/ca8kcfpMDJA

Rock climbing VIII: https://youtube.com/shorts/XRSM4_vhNlE

Rock climbing IX: https://youtube.com/shorts/LouB0KLdMUc