Bangkok is crazy

Dag 32: nachttrein naar Bangkok

Ik ontbijt die ochtend bij hetzelfde tentje aan het strand waar ik de vorige avond nog heb gedineerd. Ook in het volle licht is het uitzicht op het strand aardig, een mooi vaarwel van het eiland Koh Toa. Het is een goed ontbijt, bestaande uit toast met advocado, kaas, cherry tomaatjes en nog een wit crème fraise achtig goedje. Ik besteed daarna de tijd tot aan mijn geplande reis richting Bangkok met het schrijven aan mijn reisverslag. Nog voor ik de ferry pak, geniet ik van een Croque Monsieur lunch met mango sap.

Het reistraject richting Bangkok bestaat uit een ferry richting het vaste land, een shuttle service richting het treinstation en uiteindelijk een late nachttrein richting Bangkok. De ferry service levert de gebruikelijke chaos op, maar met slechts een half uurtje vertraging leg ik het traject af in de ferry met slechte stoelen, terwijl ik nog steeds last heb van mijn nek. Aan het vaste land is er nog wat onduidelijke communicatie, waardoor de minivan voor mij en een Britse jongen nog maar even terug komt. Na wederom een vreselijke rit in de minivan naast een veel te breed zittende Spanjaard kom ik uiteindelijk aan op het treinstation rond de klok van 6 in de middag. De nachttrein vertrekt pas om 11 uur die avond. De vijf resterende uren kan ik mijn bagage voor een zelf te kiezen fooi achterlaten bij een servicepunt en kan ik spotgoedkoop een maaltijd nuttigen bij een lokaal Thais specialiteitenrestaurant vlakbij het treinstation. Ondanks de slechte kwaliteit van het vervoer die dag, is de kwaliteit van het eten goed. Ik eet gefrituurd varkensvlees en drink een sapje en breng enkele uren lezend door in de roman die ik dus toch niet voor niets heb meegenomen.

De trein is honderd minuten vertraagd. Ik heb ondertussen tijdens de backpackavonturen al flink wat basis accommodaties mogen aandoen, maar de tweede klas in de nachttrein spant de kroon. In dit -1 sterren hostel bestaat de badkamer uit een gat in de grond en twee wastafels. Het eenvoudige bedje beschikt niet over een leeslamp, nog over een oplader voor je mobiele telefoon. Het licht in de trein blijft de hele nacht aan. In de hoop dat ik geen beroep op nummer 2 hoef te doen die nacht, leg ik mijn rugtas tussen mijn benen en mijn backpack op goed geluk buiten de gordijntjes van het bed. Ondanks de felle verlichting buiten de gordijntjes val ik, sterk vermoeid en zonder gepoetste tanden, vrij snel toch in een diepe slaap.

Dag 33: Bangkok skydeck

Terwijl de trein die nacht daarvoor pas om 1 uur vertrekt, twijfelt het personeel geen seconde om ons die ochtend om 8 uur massaal uit ons bed te trommelen en duidelijk te maken dat we ons bed moeten verlaten. De bedden worden namelijk weer omgetoverd tot de gebruikelijke overdag stoelen. De slaap uit mijn ogen wrijvend wissel ik mijn pyjama om voor mijn normale kleding. Zonder badkamerperikelen en ontbijt is zo’n ochtendritueel bijzonder snel afgerond. Ik mag mezelf een gelukkig man prijzen dat ik geen urgentie tot nummer 2 voel, alhoewel dat wel weer een mooi verhaal had opgeleverd. Jammer, maar helaas.

Op het bizar grote treinstation van Bangkok, waar het onmogelijk is niet verdwaald te raken, vind ik uiteindelijk toch de uitgang en bestel een grabbike. De weg naar het hostel is een half uur en moet zonder helm met 30 kg bagage op een motor op topsnelheid doorgebracht worden. De motorrijder van deze keer zoekt duidelijk de grenzen van het (on)mogelijke op door in heg chaotische verkeer van Bangkok niet alleen zijn snelheid zo groot mogelijk te maken, maar daarbij ook nog eens zich een weg tussen auto’s door te begeven. Mijn haren in de wind, houd ik me goed vast, op volle snelheid zonder helm. Remmen, oei terugslag, dat ging maar net goed. Er hoeft ook niet veel fout te gaan op deze snelheden, zo achterop zonder helm… Stoplicht op groen. Gas geven, snelheid vergroten, bochtje, tussen de auto’s door om sneller bij de eindbestemming te zijn, remmen….

Tsja, het kan natuurlijk niet goed blijven gaan. Het avontuur voor Jeroen Maes eindigt hier. Ik, reisgenoot Dylan, neem het hier maar even van hem over, zodat u thuis ook de hoogte bent. De grabbike remt te laat tijdens zijn laatste manoeuvre om een auto in de file heen. De bestuurder overleeft het vanwege zijn helm, maar Jeroen knalt volop met zijn prefrontale cortex op het afval, waarna zijn 30 kg wegende packback en rugzak daarna nog volop zijn harses penetreren. Daarna rauzen nog ongeveer 50 auto’s over zijn rug en overige ledematen. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Van de bestuurder is nooit meer iets vernomen. Tsja, ik mocht hem wel, deze eigenzinnige flip die de wereld op zijn eigen manier aanschouwde, zonder zich daarbij iets aan te trekken van maatschappelijk sociale conventies als samenwonen, huwelijk en kinderen. Yes, it was his way. Anderzijds vroeg hij er ook zelf wel om, dat het een keer zou stoppen. Deze risico nemende lul de behanger en adrenaline junkie had zelfs geen enkele verzekering, behalve een budget zorgverzekering, omdat de Nederlandse staat deze zo nodig verplicht moet stellen. Het leven loopt zoals het loopt, vertelde hij mij. En what’s the point of living, if you can’t feel alive? haalde hij regelmatig James Bond aan. Zijn reisgenoten hadden hem nog zo gewaarschuwd dat die grabbike ontzettend onveilig is en dat hij maar beter een taxi of vrouw kon nemen, maar hij wilde niet luisteren…

Ja, dat was dus zomaar een mogelijkheid geweest, hierboven. Maar goed, fuck Dylan, het komt zoals gewoonlijk natuurlijk gewoon weer goed. Bij het hostel aangekomen, waar ik gebruik maak van een 4 bed slaapzaal, mag ik nog een gratis ontbijt nuttigen. Een goed ontbijt, met veel fruitsoorten. Daarna moet ik wachten tot 14 uur voor het inchecken in de kamer. Die tijd breng ik door met het uploaden van foto’s. Daarna een lunch in een restaurant dat wordt aangeraden door de receptie. Het eten is kwalitatief goed, maar ik heb wat pech, doordat de tom yum die ik bestel een ingrediënt bevat dat ik niet verteerd krijg, terwijl de papaya salade net een gradatie te pittig is om er echt van te kunnen genieten. Het dessert is goed, maar ook nog half bevroren omdat het uit de vriezer moest worden opgetrommeld. Dat ging trouwens nauwelijks ten koste van de smaak. Op basis van mijn reisgids besluit ik die dag nog twee attracties aan te doen, omdat deze eigenlijk altijd wel goed gaan. De Bangkok skydeck (jaja, alweer zo’n skydeck) en het park.

Met een grabbike zonder helm (en het gaat weer goed) kom ik aan bij het Bankok skydeck. Ik betaal de wederom hoge entreeprijs en neem de supersonisch snelle lift de hoogte in. Op het skydeck aangekomen kom ik Rupert tegen, de nieuw-Zeelander waarmee ik al eerder een aantal hikes liep in de cameron highlands. Dat vinden we allebei toch wel een bizar toeval. Zonder afspraken vooraf van enige vorm komen we elkaar precies op dat moment in de tijd in Bangkok, een stad met 14 miljoen mensen, na 2 weken weer tegen. Daar gaat je brein van duizelen. Op de top van het skydeck maken we veelvuldig foto’s van elkaar. Ook het Bangkok skydeck onderscheidt zich weer, doordat van bovenaf duidelijk wordt hoe immens deze stad is. Singapore is er een fruitvliegje bij. Daarna nog foto’s op de inmiddels bekende glazen tegels waardoor je naar beneden kunt turen, de angstaanjagende diepte in. Daarna nemen we nog een overpriced drankje aldaar, met uitzicht op Bangkok.

Het bezoek aan het park besluit ik maar te skippen en in plaats daarvan nuttigen we een maaltijd. Na een poosje zoeken komen we bij cheap en good street food uit, een eettent die zijn naam waarmaakt. Ik nuttig een aantal eerder aangeraden gerechten, waaronder mango stickie rice en kip met cashew noten. Dat smaakt goed. Een plekje om een volgende dag terug te komen. Rupert en ik hebben tevens een plan getroffen voor de volgende dag. Omdat dat plan weer vroeg aanvangt, zoeken we ook voldoende vroeg de lakens weer op, nadat ik me op een grabbike zonder helm nog een weg richting het hostel heb gebaand.

Dag 34: Bangkok is crazy

Rupert heeft voor deze dag een mooi natuurpark in gedachte en ik besloot dat ik graag met hem meeging. Na een periode van veel zon en strand is een goede hike wel weer eens de moeite waar. Als ik echter rond de klok van 8 in de ochtend op het busstation aankom, via grabbike zonder helm, blijkt dat de bus van 9 uur richting de plaats vlakbij het natuurpark al vol zit vanwege de vakantieperiode en vertrekt de eerstvolgende pas om 11 uur, wordt ons zonder gebruik van de Engelse taal, maar met bordje omdraaien, duidelijk gemaakt. Dat gaan we, met oog op de laatste bus terug, niet meer halen en we moeten verwerken dat het oorspronkelijke plan niet door kan gaan. Ik geef als plan b aan dat we naar Saraburi kunnen gaan, op aanraden van Dylan, omdat daar zich een soortgelijk natuurpark bevindt. Maar hoe daar te komen vanaf het busstation?

Van tevoren is ons beide vele malen duidelijk gemaakt dat Bangkok een extreem chaotische stad is en zelfs een beetje gek, maar we worden vervolgens pas echt geconfronteerd met wat dit betekent. Niemand op het hele busstation (van wereldstad Bangkok met 14 miljoen inwoners) spreekt een woord Engels en google translate moet worden ingezet om te communiceren. Als we bij een willekeurige desk navraag doen naar hoe in Saraburi te komen, wordt verwezen naar de informatiebalie daar tegenover die om 9 uur open zou gaan. We wachten en wachten, maar om tien over 9 zit er nog niemand bij deze balie. Opnieuw doen we navraag en na wat Thais gekibbel besluiten ze bij dezelfde desk dat we beneden een minivan kunnen regelen naar Saraburi. Beneden aangekomen vinden we bij een andere desk de enige chagrijnige vrouw van het hele gezelschap en degene van wie we eigenlijk het meest afhankelijk blijken te zijn. Ze zegt kortaf `floor 1’, wat nauwelijks te verstaan is met haar zware Thaise accent. We proberen uit te leggen dat we daar vandaan komen, maar ze staat bepaald niet open voor meer dan de woorden `floor 1’. Nou ja, dan toch maar weer naar de eerste verdieping om navraag te doen… Ik spreek een willekeurige vrouw aan op verdieping 1 die ons ditmaal, meer non-verbaal dan verbaal, naar de daadwerkelijke informatie balie verwijst, die al lang open blijkt te zijn! Daar leg ik uit, gebruikmakend van Google translate, dat we van het kastje naar de muur worden gewezen. De vrouw bij de informatie balie lijkt dit als een persoonlijke aanval op te vatten en geeft via de translator aan dat we niet de mensen beneden moeten geloven, maar haar! Je neemt eerst een minivan naar Mo Chid en daar de bus richting Saraburi. Opnieuw strompelen we naar beneden, ditmaal om aan de sleutelfiguur in het verhaal en kortaf zijnde chagrijn te vragen om de minivan naar Mo Chid. Ze reageert geïrriteerd. `Floor 1!’. Ja, daar sta je dan. Langzaam dringt tot ons door dat die dag de minivan richting Mo Chid helemaal niet rijdt en komen we door iemand anders aan te spreken (nou ja, ik spreek aan, Rupert heeft al lang opgegeven) dat er wel normale bussen rijden die kant op, nummer 170 aan de overkant van de grote weg. Er komt nooit een 170 opdagen, ook niet na een half uur wachten, en ik stel voor dat we een grab nemen richting Mo Chid. Na wat tegensputteren gaat Rupert overstag en nemen we een grab richting Mo Chid, waar het opnieuw bijna misgaat vanwege een autowissel, maar dan toch weer goed komt. De hele situatie lijkt toch ook wat onbewuste irritatie tussen mij en Rupert te creëren, alhoewel niet echt uitgesproken, omdat Rupert heel rationeel in zijn benadering is en dus na google research en de loep waarin we terechtkomen op het busstation, al snel opgeeft, terwijl ik veel emotioneler in mijn benadering ben en door druk uit te blijven oefenen op mensen, me weinig aantrekkend van hun persoonlijke irritaties of onvrede met hun werk, toch uiteindelijk een ontsnapping vind uit de loep, door niet op te geven en altijd door te gaan. Mijn niet meer korte levensomvang heeft me geleerd dat deze aanpak in onze maatschappij vaak veel effectiever is, maar daar lijkt Rupert van niet veel ouder dan 20 niet echt gevoelig voor te zijn. We zijn natuurlijk als eenzame backpackers allebei eigenzinnige flapdrollen. Op het busstation in Mo Chid (ondertussen Mo Chit genaamd in mijn brein) aangekomen blijkt een bus naar Saraburi gepland te staan om 11:30, volgens de deks, maar het is wel van belang dat we ook inzicht hebben in de bustijden terug vanuit Saraburi en die heeft de dame in kwestie niet. Dus maar weer een informatiebalie aldaar opzoeken en na die uiteindelijk te hebben gevonden erachter komen dat de tijden uit het schemaatje van de informatiebalie niet overeenkomen met die van de desk waar de tickets worden verkocht. Rupert geeft op en besluit de trein terug te nemen, ook omdat hij die volgende ochtend weer vroeg vertrekt. Ik geef aan dat ik wel van een risico houdt en besluit wel de beruchte bus van 11:30 uur te nemen. Bangkok is crazy. Niet alleen vanwege de extreme (communicatieve) chaos, maar ook vanwege het feit dat al de private instellingen die de reizen regelen onafhankelijk van elkaar handelen, met als enige belang verkoop, zonder van elkaar op de hoogte te zijn en zonder dat de informatiebalie overzicht heeft van het beleid van de verschillende instellingen. Het is echt gênant te noemen in een wereldstad van 14 miljoen inwoners. Ik heb al veel meegemaakt op het gebied van slechte communicatie in het openbaar vervoer, maar Bangkok is het absolute toppunt.

Ik kom bij de bus aan. En doe nog eens navraag of de bus nu aankomt bij Saraburi. Bij Saraburi nog wat geeft de chauffeur aan. Bij Saraburi? Saraburi nog wat. Ok, ik ga er maar voor en kom uiteindelijk na een reis van ongeveer 1,5 uur, wat ontzettend meevalt, aan bij een shopping mall in Saraburi, het drop off punt. Ik ga meteen door naar het busstation om navraag te doen naar tijden terug. Na een vaag gesprek, what else, moet ik blijkbaar om 18 uur zorgen dat ik bij desk 9 terug ben. Het is dan 14 uur. Het natuurpark zelf blijkt nog wel een eindje weg, dus neem ik maar weer eens zo’n grabbike (zonder helm).

Eenmaal in het natuurpark valt meteen op hoe uitgestorven het er is. Een mooie wandeling langs een groot meer richting het toerist information center geeft echter nog wat hoop. Het natuurpark staat bekend om zijn grote watervallen in trapstructuur. Erg mooi zie ik op de foto. In het toerist information center wordt echter weer geen woord Engels gesproken en er wordt me min of meer duidelijk dat de zo geroemde waterval momenteel droog staat en de paden van andere hikes momenteel gevaarlijk zijn. Daar sta je dan, met je mond vol tanden, inclusief de nummer 32. Dat verklaart dat het zo uitgestorven is. Het is hier in Saraburi het absolute laagseizoen en de hike trails zijn al maanden verwaarloosd. Ik besluit dus maar richting de droog staande waterval te lopen en er zelfs een foto van te nemen. Het stikt er de moord van de muggen. Ik wil het er niet bij laten zitten en ga nog op zoek naar een andere trail. Die vind ik en al snel blijkt wat men bedoelde met dat de andere trails gevaarlijk zijn. De paden zijn totaal overwoekert door planten en de grond bedekt met spekglad mos. Met gevaar voor eigen leven, licht gefrustreerd door de situatie, ga ik de uitdaging toch aan en hike mezelf, totaal onverantwoord, een weg door de ellende. Nou ja, stiekem geniet ik er toch van, het klamme zweet op mijn voorhoofd, hetgeen doen wat verboden is. En eindelijk weer eens wat avontuur. Maar bij de tweede waterval aangekomen blijkt het zo overwoekert te worden dat ik het pad niet eens meer zie. Dat is het moment waarop ik toch maar terugkeer. Mijn kleding zit onder het zand en mijn huid onder de muggen, immuun voor mijn deet.

Tsja, dan maar een colaatje en wat andere snacks bij het spotgoedkope supermarktje in het natuurpark. En nog een keer langs dat meer. Ik besluit dan dat ik ook nog graag naar een tempel in de omgeving wil, omdat Dylan die noemde. Er rijden echter geen grabs meer! Met meer geluk dan wijsheid doe ik navraag naar taxi’s en blijkt er gelukkig nog net een Thaise toerist met zijn auto aanwezig te zijn die me wel een lift wil geven. Eerst richting de tempel. Ook daar kom je niet zo maar aan een grab, maar de man is zelfs zo sympathiek dat hij bereid is een half uur op me te wachten om me vervolgens naar een motortaxi van een vriend te brengen. De tempel is mooi, vooral ook door de omgeving waarin hij zich bevindt. Hij staat tegen een rots aan en bevindt zich op grote hoogte. Daarnaast is het er niet druk met toeristen, maar juist wel met apen, die werkelijk overal zitten. Bovenaan de trap biedt een jonge monnik me aan een aantal foto’s te nemen, waar ik hem een fooi voor geef. Hij gaat echter wel erg ver, want vervolgens moet ik met hem mee de tempel in om allerlei rituelen met een kleed uit te voeren, waar steeds geld mee gepaard gaat. Hij lijkt niet goed te begrijpen dat ik geen Thais spreek, want hij blijft maar hetzelfde herhalen in het Thais, maar ik begrijp er geen reet van. Op een gegeven moment loop ik toch maar gewoon weg, hem wat verontwaardigd achterlatend. Daarna nog snel de trappen op naar een heilige plek bovenaan de berg, maar ik heb helaas geen tijd meer de hike naar boven af te ronden. Want ik kan die arme man niet laten wachten natuurlijk. En zo beland ik weer in zijn auto, om vervolgens op de motor van zijn vriend bij het busstation aan te komen.

De reis terug richting Bangkok in minivan verloopt redelijk voorspoedig. Ondertussen app ik met Rupert om nog een hapje te gaan eten. Hij wil dat uiterlijk 19:30 uur doen, omdat hij de volgende dag vroeg weg moet. Doordat ik toch nog in de file terecht kom, haal ik 19:30 uur niet en geeft Rupert aan dat hij daar niet op gaat wachten. Het bevestigd ook wel weer dat de klik met Rupert niet zo spectaculair was, ondanks dat hij prima gezelschap was voor zo lang het duurde. Eigenlijk vind ik het ergens ook wel prettig dat ik om 20:30 uur aankom bij dezelfde eettent als de dag ervoor, na nog een grabbike, en Rupert al weer vertrokken is. Even wat rust met een hapje eten is prima. De maaltijd bestaat ditmaal uit saté, eendencurry en een sapje. Bij het hostel aangekomen, na wederom een rit op de grabbike, kom ik voor het slapengaan een Amerikaanse kamergenote tegen, die me naar mijn dag vraagt. Je hebt de bus genomen? Oh nee, je moet de bus echt vermijden in Bangkok. Tsja, had ik dat maar eerder geweten. Bangkok is crazy.

Dag 35: afsluiten met een knaller?!

Beste lezer, wellicht ben u van mening dat na alle reizen van de afgelopen twee jaar mijn verhalen wat op elkaar zijn gaan lijken en minder prikkelen dan ze voorheen deden. Wellicht bent u zelfs van mening dat mijn ervaringen steeds meer op hetzelfde neer gaan komen? Dat gezeik met het ov en die grapjes over de ochtendgymnastiek en toiletteren, die kennen we nu onderhand wel. Beste lezer, wees niet gevreesd. Ik zal nimmer saai worden, nog zal ik in eentonigheid vervallen. Benieuwd naar wat ik hiermee bedoel? Lees dan verder.

De avond ervoor heb ik een terugvlucht naar Amsterdam geboekt op zondag. Nog een extra laatste dag in crazy Bangkok vind ik genoeg, besluit ik. Ik ben zeer vermoeid, met name mentaal, merk ik en die klote verkoudheid die maar door blijft zeuren heeft ook niet meegeholpen. Maar nog een gezellig dagje in Bangkok zelf lijkt me een leuke afsluiter, want ik wil in ieder geval nog wel iets van de stad zelf hebben meegekregen. Zo gezegd, niet zo gedaan.

Ik heb voor die ochtend een free walking tour geboekt in het oude deel van het stadscentrum om 9 uur. Ik ben te optimistisch in mijn planning en boek vervolgens ook nog eens een grabbike richting een blijkbaar verkeerd adres. Eer ik op het juiste adres ben, is de groep die deelneemt aan de free walking tour al vertrokken. Bij navraag bij de metrohalte geeft de man daar aan dat ik een halte verder moet zijn en dat de groep daar nu is. Dat doe ik, en uiteraard tref ik de groep niet aan. Bangkok is te groot en 14 miljoen mensen te veel. Fuck die walking tour denk ik dan maar, ik kan het zelf ook wel. Maar eerst naar de wc, want die net iets te pittige lunch die dag ervoor, moet nog verwerkt worden. Ik negeer een man die me in de straat richting een tempel aanspreekt, om richting die tempel te gaan en daar een thee te pakken. Ik wil nu eerst een thee en ontbijt, maar eigenlijk een toilet, maar dat zeg ik natuurlijk niet. Door zo’n vent op straat laat ik me niet zomaar omlullen. Ik neem uitgebreid de tijd op het toilet, zo’n 20 minuten, om vervolgens een thee te nuttigen en een ontbijt. Heerlijke french toast met witte zoete chocolade, goed voor de spijsvertering. Daarna richting Wat Pho, een ontzettend mooie tempel, zo blijkt. Ik heb deze reis al veel tempels mogen aanschouwen, maar de tempels in Bangkok zijn extreem extravagant. Kolossaal, artistiek uniek en simpelweg imponerend. Ook Wat Pho, waar ik ook nog de beroemde liggende Boeddha tegenkom in een van de tempels van de verzameling aan tempels en kunstwerken.

Als ik Wat Pho uitloop word ik aangesproken door een vriendelijke man. Man man man, wat een vriendelijke man. Ik heb geen goede herinnering meer van wat hij precies zei, maar waar voorheen een (andere?) man niet in staat bleek mijn aandacht te krijgen, lukt hem dat wel. Het is de eerste man in Bangkok die ik tref die goed Engels spreekt, ik neem hem daarom nog serieuzer. Wellicht vroeg hij gewoon hoe ik Wat Pho vond en omdat ik het oprecht mooi vond voelde ik ook de energie dat met iemand te delen? Ik weet het niet meer. Hij vraagt in ieder geval waar ik vervolgens heen wil. Als ik aangeef dat ik het paleis in gedachte heb, ook een toeristische hoofdattractie, geeft hij aan dat dat gesloten is in de ochtend vanwege de verjaardag van de koningin die dag. Dat blijkt achteraf ook echt waar te zijn. Hij geeft vervolgens een aantal adviezen over wat ik die ochtend en verdere dag zou kunnen doen, om de hoofdattracties van Bangkok af te lopen. Hij noemt in het bijzonder een aantal aangelegenheden uniek voor die dag vanwege de verjaardag van de koningin. Ik kom in zijn voorstel dan rond de klok van half 2 bij het paleis uit, wat dan ondertussen open zou zijn. Ik geef aan dat dat allemaal leuk is, maar hoe kan ik dat vervoerstechnisch dan het beste doen? De bussen wil ik zeker vermijden en de tuktuks, het lokale toeristische transportmiddel zijnde een gemotoriseerde koets, zijn veel te duur. Hij geeft aan dat er ook zogenaamde publieke tuktuks zijn, die de meeste mensen niet kennen, en dat hij het mij zal laten zien. Hij laat een paar zogenaamde private dure tuktuks passeren en als op een zekere tuktuk bovenaan taxi staat houdt hij die aan. Dit zijn de publieke tuktuks geeft hij aan. Voor een prijs van 60 bahten (nog geen 1,50 euro) kan ik met deze publieke tuktuk langs de voorgestelde toeristische attracties, die hij op een briefje schrijft. De tuktuk bestuurder blijft ondertussen gewoon op me wachten. Een goed verhaal. Een heel goed verhaal. Ik stap in de tuktuk…

De eerste stop van de tuktuk is de zogenaamde tempel van de smiling boeddha, een lokale tempel wiens entree gratis is. Als ik de eerste kerk aldaar binnenloop geeft een man die daar staat aan dat ik mijn schoen even uit moet doen, want hij vertelt me graag over de interessante geschiedenis van deze tempel. De boeddha die vooraan zit is van een ander materiaal gemaakt en is ouder dan Thailand zelf, dat voorheen nog Siam heten (van kip Siam). In de oorlog tussen Siam en Birma zijn veel tempels verbrand, maar deze Buddha, gemaakt van een oorspronkelijk materiaal, overleeft de brand en wordt naar deze tempel getransporteerd in het huidige Thailand. Wat een prachtige, unieke, bevoorrechte positie heb ik toch deelgenoot te mogen zijn van dit verhaal en in deze bijbehorende niet door toeristen gebombardeerde tempel te mogen zijn! Ergens geloof je het op zo’n moment echt. De man maakt een foto van me bij deze Boeddha, waarop ik serieus kijk, uit respect voor dit stukje historie. Daarna verwijst hij me naar de tempel daarnaast met de smiling boeddha. Als ik daar aan kom is er een andere man aanwezig die opnieuw aanbiedt een foto van me te maken bij de smiling boeddha, om vervolgens aan te geven dat ik erg netjes en goed uitzie voor Thaise standaarden. Daar sta ik dan in mijn roze korte broek en Pink Floyd t-shirt. Op de een of andere manier ontstaat vervolgens de situatie waarin ik hem het briefje laat zien met de activiteiten die met de tuktuk bestuurder ga bezoeken. De activiteit na deze, in het vermelde district, blijkt te maken te hebben met de kortingsacties in diverse maatwerk winkels vanwege de verjaardag van de koningin. Hij geeft aan dat hij advocaat is en zelf zijn pakken laat maken bij RAM fashion, een zeer gerenommeerde maatwerk verkoper in Bangkok. Het is veel goedkoper en kost veel minder productietijd dan in Nederland. Soms kan het binnen een dag of twee dagen gemaakt worden of zelfs naar Nederland verscheept worden. Van tevoren was ik al ingelezen in het feit dat er in Bangkok inderdaad een sterke traditie is op het gebied van maatwerk en ik vind zijn verhaal dat dat hier goedkoper is en op kortere termijn kan geschieden daarom ook niet onaannemelijk. Daarnaast heb ik altijd al een zwak gehad voor een mooi pak, dus hij heeft aan mij het perfecte slachtoffer. Hij schrijft de naam RAM fashion op het briefje erbij en licht de tuktuk bestuurder in. En off we go, naar RAM fashion.

Als ik binnenloop, na netjes voor de deur te zijn afgezet, komt de hartelijke complimenteuze verkoper me tegemoet. Hij spreekt wederom goed Engels, de vierde al vandaag, een bijzonder toeval. Hij biedt me een paar magazines met maatpakken en zelfs een gratis biertje aan. De pakken in de magazines zijn grandioos, Hugo Boss, Gucci, etcetera. Prachtig allemaal, wow. Pure zijde of wol allemaal, of zelfs kashmir, geeft de verkoper aan. De magazines dienen echter alleen voor de fit, niet voor de stofjes, laat hij weten. Hij kan het naar Nederland verschepen, maar zou het ook die avond laat bij mijn hostel kunnen laten bezorgen. Geen probleem. Als hij het bedrag noemt valt het me toch wel een beetje tegen, dus ik geef aan dat dat te veel voor me is. In rap tempo geeft hij aan dat vanwege de verjaardag van de koningin er unieke promoties zijn, zodra ik meerdere pakken koop. Het bedrijf zelf is een geoliede machine. Ik zie allerlei happy looking toeristen om me heen en de maten worden in rap tempo opgemeten, terwijl een collega ze in haar logboek direct noteert. Er wordt hard gewerkt. Dat kunnen ze hier allemaal wel in Bangkok, denk ik. Het verhaal van de verfijnde materialen, zoals kashmir en pure zijde, of dat de pakken van Hugo Boss kwaliteit zouden zijn, heb ik nooit echt geloofd en ik had ook wel degelijk door dat de verkoper een charmeur was die veel zaken overdreef. Desalniettemin weeg ik mijn risico’s af, het scenario van morgen terugvliegen is immers perfect met aflevering die avond, en besluit drie flitsende pakken te kopen; rood, lichtblauw en beige met donkerblauwe ruit, inclusief gilet, overhemd en das…

Ik doe nog even navraag bij de tuktuk bestuurder naar de kwaliteit van de pakken en hoe bekend RAM fashion eigenlijk is binnen Bangkok kringen. Hij geeft aan dat hij daar niet zo veel over kan zeggen verder. De bestuurder zet me af bij het paleis om half 2. En hoe zit het met die standing Boeddha op het lijstje vraag ik? De bestuurder geeft aan dat hij me hier om 1:30 moest afzetten vanwege het paleis… Als ik uit de tuktuk stap, na de arme bestuurder zijn 1,50 euro te hebben gegeven, word ik opnieuw door een man aangesproken die aangeeft dat het paleis gesloten is, dus dat ik beter wat anders kan gaan doen met weer andere voorstellen. Amehoela denk ik, deze middag is het paleis open, is me verteld door een erg vriendelijke man, die zelfs goed Engels sprak. Ik loop door naar het paleis, waar ik met een aantal andere toeristen voor een gesloten deur kom te staan. Het paleis is de hele dag gesloten in verband met die verdomde verjaardag. Pas op dat moment begint eigenlijk met terugwerkende kracht iets meer bewustwording te ontstaan over hoe echt alles wat gebeurd is nu eigenlijk was. Het besef is er nog niet helemaal, dus ik loop terug naar de man die me zojuist zo eerlijk vertelde dat het paleis inderdaad de hele dag dicht was. Hij neemt alsnog zijn voorstel met me door, stelt zich voor als docent, net als ik, en geeft aan dat ik een goedkope tuktuk richting de kade van de rivier kan nemen voor een mooie riviercruise langs een aantal mooie bezienswaardigheden. Normaal zijn de kaartjes erg duur, maar als je richting de Thaise haven gaat, kun je ze krijgen voor de prijs van de lokale Thai uit Bangkok. Dus ik beland wederom in een goedkope tuktuk om vervolgens bij de Thaise haven met 30 euro waarschijnlijk veel te veel te betalen voor het kaartje. Maar niet zeggen geeft de verkoopster aan de anderen, geeft de verkoopster aan, want de rest heeft veel meer betaald. Ik word op de boot gecommuniceerd, ontvang geen ticket, ook na daar nog naar te vragen, en ga over de rivier langs de drijvende markt, om vervolgens met andere toeristen bij de tempel van de sitting Boeddha uit te komen. Daar mogen we een half uur verblijven. De tempel is niet heel bijzonder, alhoewel de enorme gestalte van de sitting Boeddha zelf wel imposant is. Doordat ik naar de toilet moet en het begint te stortregenen mis ik de boot een half uur later. Ik moet vervolgens 6 euro extra betalen om met een gebruikelijke boot naar Wat Arun te worden verscheept. Omdat het water nog te hoog staat vanwege de stortbui duurt het nog een eeuwigheid voor ik ook daadwerkelijk bij Wat Arun aankom.

Wat Arun zelf is wederom een prachtig en imposant tempel complex waar ik veel foto’s van neem en mezelf op de foto laat zetten. Geluncht heb ik dan nog steeds niet. Als ik me vervolgens met de spotgoedkope ferry van 5 baat (=13 cent) naar de andere kant laat brengen vind ik eindelijk tijd om wat te eten. Kip cashew, rijst en een biertje. Daarna wil ik nog graag naar het park, waar ik twee dagen daarvoor niet aan toekwam. Maar weer een grabbike daar naartoe. Het park zelf is aardig, met name het uitzicht over het water op de stad, maar valt ook wat tegen, omdat de grote salamanders die daar normaal zo aanwezig zouden zijn zich niet laten zien. Dan nog een laatste activiteit. Zowel de vriendelijke man die ochtend als de vriendelijke advocaat in de tempel als de vriendelijke verkoper van RAM fashion gaven aan dat er die avond nog vuurwerk zou zijn vanwege de welbekende verjaardag van de koningin, zoals vermeld op het geschreven briefje. En dat is toevallig dicht in de buurt van RAM fashion. Dan zou ik daar meteen nog ff die pakken op kunnen halen in plaats van dat ze naar het hostel hoeven te worden gebracht.

Als ik per grabbike bij de brug aankom blijkt de brug zelf erg aardig, maar van vuurwerk is geen spoor. Bij de verkoopster van een eettentje aldaar vraag ik waar ik moet zijn voor het vuurwerk. Ze verwijst me door naar een andere plaats in de buurt, maar niet op loopafstand. De toeristenpolitie in het gebouw daarachter zou me aan een taxi kunnen helpen. De toeristenpolitie helpt me inderdaad aan de taxi richting het geclaimde vuurwerk. In de taxi vraag ik verbijsterd aan de chauffeur waarom ik het vuurwerk, dat al begonnen zou moeten zijn, niet kan zien. Dat kan alleen op die plek, geeft de chauffeur aan. Ik betaal de chauffeur en stap uit. Er is van alles gaande daar, maar met vuurwerk heeft het niets te maken. Ik spreek een aantal andere toeristen aan, die aangeven ook begrepen te hebben dat hier vuurwerk zou zijn, maar nog niets hebben gezien. Na het laten zien van een afbeelding aan een lokale bewaker geeft die aan dat het vuurwerk bij Wat Arun is! Maar dat zouden we dan toch moeten zien! Op dat moment houd ik het voor gezien. Er is geen vuurwerk, er is nooit vuurwerk geweest en er zal nooit vuurwerk komen, geef ik aan de toeristen aan. Pas op dat moment begin ik me echt beter te beseffen wat er allemaal gebeurd is. Pas dan ontsnap ik aan heb web van leugens en bedrog waar in sinds het aanspreken door de vriendelijke man die ochtend na mijn bezoek aan Wat Pho onderdeel van ben geweest. Ik neem maar weer eens een grabbike richting het hostel. Bangkok is crazy.

Bij het hostel aangekomen besluit ik google er maar eens op na te slaan. RAM fasion Bangkok. Tripadvisor: Orchestrated and very complex scam involving many people. AVOID AT ALL COSTS! Daar zit ik dan in het hostel, met een biertje, te wachten op mijn pakken die die avond afgeleverd zouden moeten worden. Het gevoel van schaamte is onbeschrijflijk. Ik licht alvast de medewerker bij de receptie in, om aan te geven dat ik mogelijk voor een zeer groot geldbedrag ben opgelicht en of zij mij mogelijk de volgende dag kunnen helpen bij het benaderen van de politie, indien ik niets ontvang. Het is echter nog geen 23 uur die avond en de receptionist geeft aan dat het dus nog kan. Dit vind ik ook al wel een wat merkwaardige reactie, als iemand naar je toekomt met dit verhaal, maar de culturele verschillen zijn overduidelijk enorm.

Ik bel zeer beleefd en vriendelijk de verkoper, die tot mijn verrassing en opluchting opneemt. Hij doet even navraag en belt dan terug. Wachten. Wachten. Belt hij nog terug? Nou nee, maar ik bel na een kwartier weer, hij neemt weer op en vertelt dat om de hoogste kwaliteit te garanderen nog wat extra tijd nodig is, maar voor 23 uur staat zijn mannetje bij mijn hostel. Ik loop alweer naar de receptionist van het hostel voor verdere toelichting, maar dan gebeurt er iets dat ik niet meer aan voelde komen…

Daar staat hij. De medewerker van RAM fashion. Met mijn drie pakken. 22:50 uur. Ik mag ze zelfs nog in zijn bijzijn passen en ze zitten als gegoten. Ze zien er ook erg mooi uit. Ik kan niet anders dan de medewerker op dat moment bedanken. Hij pakt ze netjes voor me in en denkt nog even mee in hoe ik ze goed kan vervoeren in het vliegtuig. Ik neem na zijn vertrek nog een laatste biertje in Bangkok. Terwijl ik dit laatste biertje nuttig bedenk ik me dat ik na een aantal dagen Bangkok de stad en alles wat ik heb meegemaakt eigenlijk in drie woorden kan samenvatten. BANGKOK IS CRAZY.

Video's:

Skywalk: https://youtu.be/a9yEwMJ2fl0