Cameron Highlands: hiking is living

Dag 16: Cameron Highlands, hiking is living

Die ochtend staat een tour op het programma, die aanvangt om 08:00 uur in de vroege ochtend. Voor mijn ontbijt laat ik het derhalve bij een aantal dubbel chocolate chips cookies, met dubbele chocolade dus. Uiteraard douche ik die ochtend. Dat is één.

De tour vangt aan met een bezoek aan de thee plantages, waar de cameron highlands met name om bekend staan. In de bus daarnaartoe ontmoet ik onder andere de Britse jongedame Kaye, de Hollandse Sam en de schone Duitse nog jongere dame Sofie. De eerste busstop waar we aantal kiekjes mogen nemen van de thee plantages is aardig, maar blaast niet omver. Het tweede deel van de tour bestaat uit wederom een hike. Ditmaal bezoeken we, nadat we uiteraard eerst stevig omhoog moeten klauteren en ik regelmatig de billen van Sofie mag bewonderen, een aantal Hobbit achtige woonomgevingen waar we tussen de takken en het groen heen moeten klauteren. De gids is mogelijk ooit fotograaf geweest, want hij biedt me aan een paar foto’s te maken in Hobbiton, waarbij ik meerdere poses aan moet nemen.Het laatste gedeelte van de tour bestaat uit een bezoek aan een café waar authentieke thee wordt geproduceerd en vanuit het café een uitzicht op de thee plantages is te bewonderen. Dit uitzicht is eerlijkheidshalve nog beter dan het uitzicht bij de eerste stop, omdat we hoger staan. De thee die we daar nuttigen is echt grandioos lekker en ik besluit precies deze thee ook als souvenir mee te nemen. Ik kan het ook niet laten een aantal scones met aardbeienjam toe te nemen.

Na de tour besluit ik met een aantal mensen uit de tourgroep te gaan lunchen, na een douche te nemen, vanwege het zand op de beentjes. Dat is twee. De lunch is wellicht de beste tot dan toe en bestaat uit een belachelijk smaakrijke butter chicken met rijst, naan, een fruitdrankje en nog wat andere supplementen. We zitten hier met de groep op aanbeveling van een jongeman die in het hostel werkt en ook deelneemt als afwisseling op het schrobben van de toiletten en wassen van de lakens. Ik geniet en neem mijn tijd voor deze lunch. Sofie, Kaye, een jongeman uit Nieuw-Zeeland en ik besluiten na de lunch te gaan voor hike trail 9, omdat we ons voor de volgende ochtend al hebben ingeschreven voor de 6 en uiteraard geen dingen dubbel willen doen. Als we uiteindelijk nog op tijd zijn voor de sunset hike de andere kant op is dat mooi meegenomen. Zo gezegd, niet zo gedaan. De hike leidt eerst naar hoge watervallen (de Cameron falls?) via een vlakke asfaltweg. Vervolgens wordt de uitdaging groter en gaan we zo stijl naar beneden dat er zelfs touwen zijn uitgezet tijdens de trail. Kaye heeft hier wat moeite mee en hier kan ik mijn rol als man en docent innemen. Na een zeer uitdagende hike komen we uiteindelijk aan bij een bijen boerderij. Tot onze schrik is het dan nog minstens 2 uur terug richting ons hostel via hetzelfde pad omhoog, aldus Google Maps. Dat is geen realistische optie, zo niet onmogelijk. Via de autoweg teruglopen duurt ook ondoenlijk lang, zeker als we nog op tijd zouden willen zijn voor de sunset hike. En grabs en taxi’s komen hier niet, vinden we uit na 15 minuten proberen via de app een grab te regelen. Er zit nog maar één ding op. Liften. Hitchhiken!

We lopen richting de hoofdweg en moeten veel teleurstelling verwerken van mensen die via indirecte weg en lichaamstaal toch duidelijk laten merken hier geen behoefte aan te hebben. Maar nadat we een tijdje langs de weg lopen en bijna bij de hoofdweg aangekomen zijn heeft het gezamenlijk duim hooghouden effect! We kunnen in de achterbak van een jeep (of hoe noem je zoiets?) plaatsnemen, wat een erg leuke ervaring, met onze haren in de wind, oplevert. We voelde het niet meer aankomen en beschrijven onszelf als survivors en ik laat ook de kreet `All the crazy shit we did in this life, those will be the best memories’ de revue passeren. Ja, wellicht een tikkeltje overdreven, maar het beschrijft wel het gevoel op dat moment.

Als de jeep ons netjes afzet bij het hostel denken we toch serieus na over de sunset hike, hiking is living, maar dan wil ik natuurlijk wel eerst even douchen na het zweterige avontuur van zojuist. En dat is drie. Voor de hike regel ik nog `ff’ de reservering voor een hostel en bus voor die dag erna en dat levert de nodige stress op die ik aan het begin van de sunset hike nog meeneem, tot ik eindelijk de reserveringsbevestiging voor de bus ontvang. Sam uit Nederland neemt nu ook weer deel en wijst me nog even op mijn mannelijke rol die ik tijdens de hike in moet nemen, door voorop de lopen. Het grappige is dat ik die rol voorheen automatisch innam, maar blijkbaar bij een Nederlandse aanwezigheid verzaak. Helaas moeten we de sunset hike vroegtijdig afbreken, omdat hij veel langer duurt dan aangegeven, opnieuw stijl omhoog gaat en uitdagend is en we anders in de pitchblack terug moeten lopen. We zullen hetzelfde stuk de volgende dag trotseren, maar dan zonder zonsondergang.

Direct na de sunset hike besluiten een aantal weer wat te gaan dineren en sluiten we weer aan bij een andere groep. We eten ditmaal bij een Indiër. Ditmaal prima eten, chicken butter masala, maar het kan zeker niet op tegen de kwaliteit van de eerdere lunch. De groep heeft besloten nog te gaan `chillen’ in een late avond barren. Nee, niet feesten, chillen. Maar dat betekent wel dat ik van tevoren nog even van kleding wil wisselen en jawel, douchen. En dat is vier :).

Het late avond `chillen’ in de jungle bar is gezellig, niet meer dan dat, en bestaat uit het spelen van een aantal kaartspelletjes met een groep mensen waarbij ik me geaccepteerd voel. Om 11 uur die avond vind ik het na drie hikes en vier douches meer dan mooi geweest en zoek de lakens op.

Dag 17: Cameron Highlands, hitchhiking is living

Deze ochtend staat de hike die door hostel gasten onderling is gereld om 9 uur gepland. Ontbijt is niet inclusief in dit hostel en bestaat derhalve maar weer uit chocolade koekjes.

We gaan richting het zonsondergang punt dat we die dag ervoor niet bereikte en dan weer terug via een andere route, zodat we uiteindelijk een cirkel afmaken. Doordat ik nog een zonnebrand pauze in moet lassen tijdens het wandelen in de brandende zon, scheiden Sofie, Kaye en ik ons van de rest van de grotere groep. Dat heb ik weer goed geregeld. Ook ditmaal is het niet zo’n saaie, rechte weg. In de Cameron Highlands zijn hikes ook echt hikes. Klauteren en klimmen. Na zoeken en ploeteren bereiken we de top, die mooie uitzichten oplevert, ook zonder zonsondergang. Na een korte pauze gaan we de nog uitdagendere weg naar beneden te lijf en komt, na ontmoetingen met vleesetende planten wat in werkelijkheid planten zijn die insecten invangen, uiteindelijk het onderwerp leeftijd ter sprake. Ik word op begin 30 respectievelijk 35 geschat, maar niemand schat me op 37 en over mijn life spirit van een twintigjarige zijn we het alle drie eens. Kaye blijkt 24 en Sofie blijkt zelfs slechts 21 te zijn en net drie jaar rechtenstudie erop te hebben zitten. Dat verklaart ook de schone lach, rug en schouders. Jeugdige schoonheid is onoverwinnelijk. Ik vervloek mezelf erom dat ik te verlegen ben om het restje zonnebrand crème op de achterkant van haar schouder nog even uit te smeren en dit aan Kaye laat.

En wederom geeft Google Maps om 12:10 uur nog aan dat we nog twee uur moeten. Die opgegeven tijden zijn steeds echt te optimistisch. En wederom zijn er geen grabs in de buurt. Er zit dus weer maar één ding op. Het bijzondere is er nu wel (bijna) af. Hitchhiking is living. Maar het duurt lang dit keer, de meeste auto’s negeren ons in koele bloede. Totdat Kaye aangeeft dat er een auto toch is gestopt! Ditmaal niet achterin de `bak’, maar gewoon op stoelen, wat wel een leuk gesprek oplevert met de sympathieke bestuurster.

Kaye, Sofie en ik willen onze avonturen in de Cameron Highlands afsluiten met een gezamenlijke lunch in dezelfde grandioze lunchplek als die dag ervoor. Hollandse Sam sluit ook nog aan, alhoewel ik haar wat minder goed heb leren kennen de afgelopen twee dagen. Er wordt uiteraard weer een grandioze lunch geserveerd, ditmaal bestaande uit naan met diverse sausjes en een kip tandoori gerecht en nog een huisgemaakt sausje cadeau. Helaas moet ik de lucht nog onderbreken met een ren heen en terug richting het hostel waar ik mijn smartphone op de plee heb laten liggen. Maar goed, that’s life. Het afscheid komt en ondanks dat ik met mijn grote mond tijdens de hike nog sprak over hugs van tenminste drie minuten houd ik het bij een wat verlegen afscheidsknuffel, waar Sofie nog uitbundiger is dan ikzelf.

De bus vertrekt om 2 uur die middag op tijd en brengt me naar het volgende hostel op het eiland Penang. Ik slaap weer met 5 anderen, ditmaal specifiek in een mannen dorm. Bij aankomst in het hostel word ik direct uitgenodigd voor deelname aan een gezamenlijk diner, ergens in een food hall vlakbij het hostel. Ik twijfel even, maar besluit dan toch maar deel te nemen en eet daar weer goed. Ditmaal in het gezelschap van een Indiër, een Francaise en twee Nederlandse jonge meiden. Het gesprek is ok, maar ik voel duidelijk minder connectie. Ongetwijfeld zal vermoeidheid een rol spelen, maar ook het feit dat de Française al bekend was uit het hostel in Kuala Lumpur en hartelijk groette, wat ik nog vol adrenaline van de vorige twee dagen zal als een signaal toenadering te zoeken, wat vervolgens juist extra afstandelijk gedrag vanuit haar kant oplevert. Op de terugweg naar het hostel vraag de Nederlandse Merel direct naar mijn leeftijd. Ik leg haar uit dat het antwoord op die vraag alleen maar leidt tot labelen van mensen en mogelijkheden van een `blanco’ benadering wegneemt. Wat wel opvallend is, is dat ik daarna Merel nooit meer spreek.

De avond ga ik nog even naar het bar, omdat het hostel in de avonduren geen goede schrijfmogelijkheden biedt. Ik neem nog wel deel aan wat spelletjes, maar de algemene houding is toch weer afstandelijker, zo lijkt het, ook vanuit de wederom aanwezige Nederlandse en Indische jongemeiden. Toch weer die leeftijd, het mysterie dat niet onthult kan worden? Wat donkerder in mijn hoofd dan de afgelopen dagen zoek ik de lakens op. Welterusten.

Video’s:

Cameron highlands: https://youtu.be/zbJmsVaKMw8