Taman Negara: one of the oldest rainforests

Dag 12: Who the fuck is Han?

De volgende ochtend word ik, ditmaal gepland, rond de klok van 12 wakker. De bedoeling is dat ik deze dag uitgebreid de tijd heb om bij te komen en aan mijn reisdagboek te schrijven. Maar na niet al te lange tijd besef ik me dat ik nog helemaal geen ontmoetingspunt heb doorgekregen voor het georganiseerde programma dat ik voor de komende drie dagen heb geboekt bij Han travel. Het is toch wel van belang te weten waar je wordt opgepikt. Ik begin dus maar eens met een email sturen naar het emailadres opgegeven op de website.

Als ik na 2 uur nog geen reactie heb en het na 2 uur ’s middags is begin ik toch wel wat druk te voelen. Het is toch wel handig een dag voor vertrek duidelijk te hebben waar je die dag daarna moet zijn om je duurbetaalde tour te starten. Er staan ook wat telefoonnummers op de website, dus besluit ik naar de receptie te gaan om ze die nummers te laten bellen. Geen enkele van de vijf nummers geeft gehoor. De stress begint dan toe te slaan en het gevoel opgelicht te zijn bekruipt me. Er lijkt een fysiek kantoor van Han travel in Kuala Lumpur te zijn, dat volgens Google nog open is. Dus neem ik als die wiedeweerga (mooi dit woord weer eens in te kunnen zetten) een grab richting dit geclaimde kantoor. De grab gaat richting het geclaimde adres en zegt te zijn gearriveerd. Ik zie nergens Han travel staan, maar hij gebiedt me uit te stappen. Ik kijk om me heen en een dergelijk kantoor lijkt spoorloos. Han? Who the fuck is Han? Als ik navraag doe wordt er naar het hotel aan de overkant verwezen. Bij dat hotel aangekomen geeft de receptie aan dat het kantoor van Han travel zich achter hun hotel bevindt en al sinds 13 uur die middag gesloten is…

Ze heeft nog wel een ander nummer dat ik als Whats app nummer toe kan voegen en vervolgens kan bellen. Dat werkt en via Whats app bellen krijg ik iemand te spreken. Het pick up punt blijkt gewoon het hoofdkantoor achter het hotel te zijn en ik heb te veel betaald, namelijk voor een extra kind, en ze gaat ook nog proberen dat extra geld dat ik betaald heb terug te storten.

Nu echt ontspannen, besteed ik de rest van de dag aan het schrijven aan mijn reisdagboek en wil ik nog een laatste keer mijn moment pakken in de infinity pool. Wanneer ik de infinity pool die avond om 21 uur betreedt blijkt het significant drukker te zijn dan de laatste keer dat ik er heen ging. Nog één keer geniet ik van het uitzicht. Als ik een laatste baantje trek door het zwembad pas ik de ultieme alleen reizen fototruc toe die ik heb geleerd tijdens het backpacken. Ik bied eerst aan een foto van een stel te maken, om ze vervolgens als wederdienst te vragen een foto met mij erop te maken. Dat lukt en dat levert een aantal mooie eindbeelden op.

Ik sluit de dag af met het bestellen van een typisch Maleisisch gerecht, saté ajam, gewoon op verdieping 34 van de wolkenkrabber. Die smaakt fantastisch, even als het uitzicht op de stad. En de rust op het dak die avond, in plaats van de drukte de avonden daarvoor, maakt de afrondende activiteit in de hoofdstad van Maleisië alleen maar completer.

Dag 13: night jungle walk

Ik moet die ochtend vroeg uitchecken om om 08:15 uur bij het Who the fuck is Han office te zijn. Dat lukt allemaal heel saaitjes en zonder onverwachte wendigen en ik kom zelfs bij het punt waar de boot vertrekt zonder benoemenswaardige verdere gebeurtenissen. De lunch bestaat vervolgens uit een chicken curry die ik zelfs in de verveling vergeet te fotograferen.

De boottocht naar de plaats van bestemming, een dorpje genaamd Kuala Tahan, gelegen in een van de oudste regenwouden ter wereld, Taman Negara, is bijzonder aardig. We varen door de jungle met onderweg mooie vergezichten, een aantal aapjes, meerdere koeien op het land of in het water, en zelfs salamanders en otters passeren de revue. Ik heb aanvankelijk geen idee hoe lang de boottocht zal duren, maar als we na 2,5 uur op de plaats van bestemming aankomen kan ik nauwelijks meer opstaan van de pijn in mijn billen. Dit is één van die weinige situaties in het leven waar een hoger vetpercentage, met name rondom de billen, juist een pre is.

Bij aankomst moet ik eerst nog een soort toezegging halen voor het gebruik van een camera de komende dagen. Daarna nog een stevige wandeltocht richting het hotel, waar ik uiteindelijk nog een lift op de scooter krijg van een vriendelijke voorbijganger. Wel zonder helm ditmaal. Bij het hotel aangekomen zijn er nog wat issues met een klemmende badkamerdeur, maar die worden redelijk vlot opgelost en het is eigenlijk gewoon een doodsaai, prima functionerend hotel met privé kamers. Wel zonder wifi, dus gebruik ik een hotspotje, waarvan ik zelfs met mijn geboortejaar tegenwoordig weet wat dat betekent en hoe dat werkt.

De maaltijd is uitgebreid en lopend buffet. Chicken curry met rijst, Spaghetti Bolognese en cake en fruit na. Drie gangen maak ik er van. Nadeel aan een lopend buffet is altijd dat het knoeigevoelig is en mijn witte blouse overleeft de bolognese saus helaas ook niet.

Om half negen die avond staat de night jungle walk gepland. Ik heb mijn hoofdlamp tot 30 minuten voor aanvang nog volledig opgeladen, maar op het laatste moment doet hij toch nog dingen die ik niet wil. Het maakt me niet zo veel uit, want de reisgids die we die avond hebben is de beste die er rondloopt. Hij ziet werkelijk waar alles. Van de kleinste insecten, tot vogels en schorpioenen. En dan maakt het vooral vanuit flora en fauna perspectief een interessante wandeling door de nacht, die uiteraard maar een aantal bruikbare foto’s oplevert. Wel moet worden toegegeven dat het een behoorlijk toeristisch ritueel is, waarbij de groepen toeristen die achter elkaar lopen toch niet heel erg bevorderlijk werken voor de stilte die de meeste dieren prefereren.

Tijdens deze late avond jungle wandeling raak ik kort in gesprek met Tristan, een Britse jongeman. Bij aankomst op het beginpunt geeft hij aan de volgende dag hetzelfde programma geboekt te hebben. We zien elkaar dus na een nachtje rust weder.

Dag 14: Taman Negara: one of the oldest rain forests in the world

Die ochtend ontbijt ik uitgebreid van het lopende buffet. Normaal ei, spiegelei, worst, fruit en cake, thee, muesli, jus d’orange, thee. Bij aankomst op het ontmoetingspunt, de slaap nog uit mijn ogen wrijvend, kom ik volgens verwachting Tristan weer tegen. Er staan een hoop activiteiten op het programma, dus dat belooft weer wat.

Er wordt grote drukte verwacht bij de jungle trekking activiteit. We hebben dezelfde gids als de dag ervoor, dus dat is goed nieuws. Vanwege de voorspelde drukte besluit hij eerst voor de hangbruggen activiteit te gaan. Ik en Tristan wachten een half uur, waarin we gespreksstof uitwisselen over Thailand, waar hij al is geweest. De hangbruggen activiteit is heel aardig, de bruggen wiebelen behoorlijk, maar de combinatie van fun en mooie uitzichten naar beneden op de jungle leiden toch tot een rapportcijfer 7,5. Na de hangbruggen activiteit staat een hike op het programma. En niet zo maar een hike. Een uitputtende tocht naar de top, waarbij de luchtvochtigheid recordhoogtes breekt. Op het moment van vertrekken voor deze hike komen we erachter dat de wachttijd voor de hangbruggen ondertussen is opgelopen tot meer dan 2 uur, in de zon met een zinderende luchtvochtigheidsgraad. Onze gids heeft de juiste beslissing genomen. Na een paar tussenstops, en doorweekt van het zweet, bereiken we na een tocht die stevig omhoog gaat, de top. Ondertussen zijn er nog wat mooie vergezichten en natuurlijk de gebruikelijke schorpioenen en andere insecten. Als ik denk dat ik bezweet ben, kijk ik lachend naar het overhemd van Tristan, dat volledig tegen zijn lijf aanplakt. En dat is bij een overhemd een bijzonder gezicht.

Na de jungle trekking staat er een lunch gepland, maar de verleiding om eerst een douche te nemen is te groot om te weerstaan. Gelukkig wordt mijn voorstel goedgekeurd en zwetend ga ik de heuvel op richting het hotel, om vervolgens een douche te nemen. Gelukkig is er vervoer terug te regelen richting het restaurant. De lunch in het restaurant is aardig en bestaat uit een mengelmoes van rijst, curry, ei en koolsla.

De eerste activiteit die om 3 uur die middag gepland staat is het bezoeken van de Orang Ashli, een nomadenvolk dat via onbekende weg ooit in Maleisië terecht is gekomen en er een traditionele levensstijl op na houdt. We krijgen eerst in kringverband een uiteenzetting over de Orang Ashli. Het is niet duidelijk of deze stam hier lang geleden door migratie of als gevolg van slavenhandel terecht zijn gekomen, maar ze hebben een Afrikaans voorkomen. Er zijn meerdere reden voor de Orang Ashli om hun dorp, dat bestaat uit eenvoudige houten huizen, in zijn geheel te verlaten en weder op te bouwen. Een sterfgeval, een slechte oogst, extreem weer en nog een aantal anderen. In ieder geval reden om je te verwonderen over hoe vaak ze in de praktijk alles moeten verlaten en opnieuw op moeten bouwen. Het dorp bestaat voornamelijk uit jonge mensen, maar één man is echt heel oud en komt uit het onvoorstelbare jaar 1944. Dat is tien jaar voor mijn vader werd geboren. Na het verhaal krijgen we de mogelijkheid te schieten vanuit een zelfgemaakte koker, een manier om dieren te doden, en vuur te maken. Die laatste uitdaging ga ik maar niet aan, maar de eerste is leuk om eens te proberen. Ik zit slechts een halve meter van het doel. Ik koop ook nog zo’n schietkoker als souvenirtje en ga op de foto met deze stokoude man uit 1944. Na het bezoek aan de Orang Ashli is de laatste activiteit die deze dag gepland staat rapid shooting, wat in feite neerkomt op, op snelheid door het water bewegen en kletsnat worden. Dit vermakelijke wildwaterbaan avontuur, waarin je inderdaad 110% nat wordt, en ik vergeet mijn lederen portemonnee uit mijn zak te halen, waardoor deze ook geslachtofferd wordt, eindigt met de mogelijkheid te zwemmen in het oude regenwoud, met mooie vergezichten.

Al deze activiteiten zijn behoorlijk uitputtend, waardoor de rest van de dag zonder al te veel bijzonderheden verloopt. Ik val in het hotel in slaap en wordt nog net op tijd wakker voor het georganiseerde diner. Een lopend buffet. Ditmaal noedels met worst en rijst met kip en cake en fruit na. Ook al is de rest van de avond niet noemenswaardig, werd dit ruimschoots gecompenseerd door de ontmoetingen, opgedane kennis, de wonderschone natuur en avonturen van de rest van die dag.

Dag 15: van natuur naar nog meer natuur

Die avond ervoor heb ik nog aangegeven dat ik graag de geplande reis richting de Cameron Highlands weer per boot wil doen in den beginne, om vervolgens per bus verder vervoerd te worden. Na een ontbijt bestaande uit zelfs pannenkoeken ditmaal, waarvan een foto niet meer wordt gemaakt, moet ik nog wat gehaast zorgen dat ik op tijd bij het ontmoetingspunt aankom. Niets ongebruikelijks dus. De bootreis van 2,5 uur is weer erg aardig en levert weer beeldmateriaal van koeien in het water, aapjes en lokale bevolking op. Vervolgens een dodelijk saaie verdere busreis richting de Cameron Highlands, waarin ik ook nog door mijn internetdata en cash geraak, waardoor ik de lunchmogelijkheid met koekjes in de hangstoel doorbreng, in plaats van door het voorbedachte eten te bestellen.

Als ik aankom in de Cameron Highlands besluit ik eerst cash te gaan pinnen, dan een nieuwe simkaart te gaan kopen en vervolgens de nummer 2 behoefte te doen. In deze volgorde, omdat ik cash nodig heb voor een openbare toilet en Google Maps nodig heb om bij het hostel uit te komen. Do the math.

Het hostel bestaat uit kamers met 6 bedden per kamer en een badkamer in de kamers. Dat laatste is niet handig, omdat je dan maar één toilet en één douche beschikbaar hebt voor 6 personen in de ochtend. Het personeel is vriendelijk, maar ook niet oprecht sympathiek. Dat kan ook nauwelijks verwacht worden in een massaal hostel als dit, heb ik geleerd. Voordeel van het hostel is zeker wel dat je activiteiten via hun speciaal daarvoor ontwerpen bureautje kunt boeken. Dat doe ik dus maar meteen voor de volgende ochtend. De maaltijd nuttig ik in de buurt en op aanbevelen van Google Maps. Niks mis mee. Biefstuk, gehaktballetjes, aardappelwedges, sla, verschillende sausjes en een warm aardbeiendrankje. Ik schrijf de dag richting een einde, alhoewel ik de energie om het hele verslag af te schrijven niet meer kan vinden. Maar nu, op dit voor jullie onbekende moment in de tijd en op deze voor jullie onbekende plaats, dus wel. Blijf dus lezen, zou ik zeggen. Dan vind je ook dat uit.

Video’s:

Vuur maken: https://youtu.be/FORG6pFn2Uk

Dylan schiet: https://youtu.be/WlExLRPfNOw