Melaka

Dag 11: Hollands erfgoed in Maleisië

De oorspronkelijke tandpijn maakt plaats voor jeuk van circa 50 muggenbulten. Nee echt, zonder overdrijven. Ze zitten overal. Op mijn handen, knieën, ellenbogen, nek, oren. Ik zou de producenten van de muggenspray aan willen klagen, maar dat kost me zo veel belkosten op dat moment. Voor vandaag staat een dagtrip naar Melaka op het programma. Een stadje dat rond 1500 door Nederlanders werd gekoloniseerd en nu onderdeel is van het UNESCO werelderfgoed. De nacht ervoor maakte een jongedame me nog bang met het nieuws dat er megafiles worden verwacht, omdat het een feestdag is deze woensdag. Islamitisch nieuwjaar. Gelukkig slaat ze de plank stevig mis en kom ik netjes om 11 uur die ochtend aan op het busstation van Melaka, na te hebben ontbeten op het busstation van KL. Wederom zo’n onhandig to go ontbijt, bestaande uit een sandwich met ham en ei, en een limonade, dat ik op de wachtstoeltjes naar binnen moet wurmen.

Als ik in Melaka op het busstation aankom en een toeristenplattegrondje heb gescoord, neem ik het dappere besluit wandelend naar het centrum van het stadje te gaan. Het is echter al flink benauwd en 3 km in 35 minuten langs autowegen wandelen (ditmaal dus wel bij zonlicht) valt niet mee, met een rugzak op je rug. Behoorlijk vermoeid kom ik uiteindelijk in het hart van het stadje aan. Mijn eerste behoefte is een stoel en ik vind er een bij een toeristisch tentje tegenover het centrale pleintje. Ik eet er watermeloen en een lokale toeristentrekpleister: bonen, rijst en ijs erop. Het smaakt goed allemaal, maar de eenvoudige stoel in het benauwde klimaat zorgen er niet voor dat ik ineens weer vol energie ben. Reken ook nog even de hike en trappen naar de Batu Caves van die dag ervoor mee.

Ik heb al vrij snel door dat Melaka het meest toeristische plaatsje is wat ik tot nu toe tijdens deze reis heb aangedaan. Niet alleen zijn de prijzen hoger, maar ook staan er op het centrale plein een aantal vreselijk roze, irritante walt disney achtige, onprettig geluid producerende karretjes waar je als toerist in mee kan reizen. Met Frozen erop enzo. Ik krijg er de kriebels van. Ik maak wat foto’s van het verder wel aardige plein en begeef me vervolgens naar het toeristenkantoortje. De dame in kwestie wijst wat highlight op het plattegrondje aan die ik zou kunnen bezoeken. Ze noemt veel te veel museums, waarvan ik van tevoren al weet dat ik er nooit allemaal aan toe ga komen. Er is een soort kermisattractie die je naar boven tilt, zodat je over het stadje heen kunt kijken. Dat lijkt me wel wat. Ik loop er op mijn gemak heen, ondertussen wat andere zaken gade slaand en fotograferend, en betaal de schandalige entreeprijs. De ervaring valt tegen, want Melaka is van bovenaf helemaal niet bijzonder te noemen.

Nadat ik uit de kermisattractie kom wordt ik geteisterd door plotselinge darmproblematiek. Meer muggenbult dan man kom ik na een tijdje lopen gelukkig een air conditioned shopping mall tegen, waar ik zowel aan het klimaat als aan mijn darmproblematiek kan ontsnappen. Helaas is de toilet, zoals tot nu toe vaak in Maleisië, een eenvoudige openbare gelegenheid, net buiten de luxe airconditioned shopping mall, waar menig toerist zijn kleine of grote behoefte doet. Met veel ongemak en een grondig reinigingsproces van de ondergezeken openbare bril, ga ik de uitdaging toch maar aan, omdat ik ook nog wat aan de rest van mijn dag wil hebben. Als een nieuw mens kom ik na een minuut of 20 het eenvoudige hokje uit. Ik heb volgensmij nog nooit zoveel behoefte gehad aan een grote air conditioned mall als op dat moment, dus besluit ik meteen maar van die gelegenheid gebruik te maken om een lunch te nuttigen. In een restaurantje waar robots je eten komen brengen eet ik een prima noedels maaltijd met biefstuk en uiteraard wat hete saus, naar wens in te zetten.

Daarna ga ik de uitdaging buiten weer aan. Door het toeristenbureautje is me ook nog een boottocht langs de rivier aangeraden, dus why not denk ik. Wederom betaal ik een onnodig hoog bedrag en ga de rivier op in een toeristenbootje. Ik heb zelden zo’n weinig prikkelende boottocht beleefd en mijn ogen vallen zelfs bijna dip. Waarschijnlijk ook door mijn fysieke gesteldheid en de luchtvochtigheid, maar toch.

Ik neem daarna een rustpauze op een bankje om ook nog wat future plans te regelen en pas daarna neemt de dag een positievere wending. Ik ga maar eens gewoon beginnen met door het stade lopen. En dat blijkt te werken. Eerst steek ik de brug over en loop langs de Hollandse haven, waar ik wat aardige muurschilderingen aantref en mezelf spontaan op de foto laat zetten. Na deze kadewandeling kom ik weer bij hetzelfde centrale pleintje uit, waar ik nu toch een en ander wat meer meekrijg. Ik word aangesproken door een local die aangeeft dat ik helemaal geen plattegrond nodig heb, zegt dat ik gewoon de heuvel op moet lopen en vervolgens nog eens even haarfijn aan me uitlegt hoe dat nu zo allemaal historisch gegaan is in het stadje. En uiteindelijk ging al het geld en de macht naar de Britten. Einde. Ik neem nog wat meer tijd om de wereld erfgoed kerk en klokkentoren te bezichtigen en loop dan via het stadhuys, waarvan ik als enige in het hele stadje de juiste uitspraak ken, de heuvel op. Bovenaan kom ik bij de aardige Portugese Sint Paul kerk uit en als ik naar beneden loop kom ik uit bij het punt waar ik al eerder was toen ik werd geteisterd door darmproblematiek. Dat was Melaka, aardig, interessant op punten, maar niet spectaculair.

Terug naar het busstation neem ik wel een grab. Als ik het meisje bij het café waar ik naar het adres vraag aangeef dat ik te voet ben gekomen reageert ze stomverbaasd. Ook zo de chauffeur van de Grab zelf. Hij denkt dat ik de eerste ben die ooit te voet van het busstation naar het stadcentrum is gelopen. Er bij vertellen dat ik die dag daarvoor honderden traptreden heb beklommen en mister Google me driedubbel zoveel heeft laten hiken dan de bedoeling was vind ik maar opscheppen. Maar ik voel me op dat moment een onuitputtelijk energie kanon.

Nadat ik met de bus terug aankom op het station rond 21 uur heb ik mijn zinnen nog gezet op de hoge toren en het uitzichtpunt van KL, het KL observation deck. Ik heb namelijk het ticket voor die dag geboekt en om 22 uur sluit het. Als ik in weer een andere grab zit, zie ik in de emailbevestiging dat de laatste mogelijkheid binnen te komen 21 uur is. Klote denk ik, daar gaat de mogelijkheid. Ik laat me daar toch nog maar afzetten, dan kan ik in ieder geval daar even navraag doen. Bij aankomst word ik blij verrast door het feit dat ik toch nog wordt toegelaten. Ze maken een uitzondering, deze bijzondere sympathieke Maleisiërs. Eenmaal boven aangekomen is ondanks dat ik vanuit het hostel al een schitterend uitzicht heb op de stad, de ervaring toch weer anders. Ik zie nu de Petronas towers toch van dichterbij en in een ander licht. Daarnaast ben ik bijna alleen daarboven! Er is nog een ander stelletje. Daarnaast zijn er op twee punten zo hoog boven de grond zogenaamde skyboxen geplaatst waar je in een glazen kooi op grote hoogte boven de grond zweeft. Als je naar beneden kijkt, door het glas, word je geconfronteerd met hoe hoog je daar eigenlijk staat. Dat vind het brein ook nog best wel eng. Je vertrouwt op zo’n moment toch bijzonder veel op de constructievaardigheden van andere mensen.

Als de klok 22 uur aantikt en ik nog mijn laatste foto’s en video’s schiet, moet ik het pand verlaten. Het pand blijkt echter ook aan de voorkant nog imposant, als ik naar buiten loop. Ook dat levert weer een lichtshow en extra kiekjes op.

Weer een zoveelste grab brengt me terug naar het hostel, waar ik nog tot laat in de nacht in gesprek ben met weer veel andere mensen. Het is niet alleen een hostel met fijn uitzicht, maar je komt er ook makkelijk veel andere mensen tegen. Maar toegegeven, de gesprekken blijven oppervlakkig, en het is vooral contact op groepsniveau wat erg tijdelijk van aard is. Het is vier uur als ik de lakens opzoek en zo komt ook aan deze uiteindelijk toch nog erg mooie en verassende dag een einde.