Kuala Lumpur: gathering of mud

Dag 8: er zijn niet zo veel wegen die naar Kuala Lumpur leiden

Ik heb voor die ochtend een directe bus naar Kuala Lumpur op het oog, die pas om 12:30 uur gepland staat vanaf Pontian. Dus gewoon een taxi pakken van mijn zijn tanden bloot lachende vriend de taxichauffeur rond de klok van 11:30 uur om vervolgens vanuit Pontian in een uurtje of vier richt KL centrum te gaan. Dan heb ik daar nog een volle avond. Dat is althans de verwachting.

Na ochtendgymnastiek en een uitgebreid ochtendritueel waarin ook scheren, nagels knippen en neusharen trimmen op het programma staan, neem ik de taxi van mijn vriend uit Kukup, die nog breder glimlacht dan voorheen. Ik betaal deze kerel echt veel te veel, zo blijkt des te meer als hij me bij afzetten of Pontian nog even zogenaamd vergeet mijn wisselgeld terug te geven. Op Pontian wordt ik bij navraag verrast (nou ja, misschien toch niet echt verrast) door het feit dat de directe bussen richting Kuala Lumpur al volgeboekt zijn, omdat het een zondag betreft. Maar lachend geeft de informatie verstrekker aan dat ik gewoon de bus naar Johor Bahru moet nemen, omdat daar continu bussen naar Kuala Lumpur vertrekken. Johor Bahru, daar was ik twee dagen geleden nog. Zo gezegd, niet zo gedaan.

Ik heb nog niet ontbeten, dus nog snel scoor ik een noedels soep. Dit is niet de meest handige keuze bij een bewegende bus, maar toch weet ik al slurpend en klungelend deze vloeistof met ingrediënten naar binnen te werken. Het duurt ongeveer twee uur voordat ik in weer in Johor Bahru, het Tilburg van Maleisië, terug ben. Daar zijn alleen automaten om tickets te komen en na navraag en hulp weet ik een kaartje te bemachtigen richting het busstation van KL. De bus vertrekt vrijwel een uur te laat zonder goede reden. Vervolgens loopt hij als gevolg van het welbekende fileprobleem nog twee uur extra vertraging op, waardoor, samen genomen met de omweg via Johor Bahru, ik ongeveer vijf uur later arriveer dan het geval zou zijn geweest bij een directe busverbinding. Er zijn zo op deze zondag helemaal niet heel veel wegen die naar Kuala Lumpur leiden.

Inchecken in het hostel kan tot 22 uur in de avond en door contact via whats app in de trein van het busstation naar de treinhalte nabij weet ik nog net op tijd te regelen dat de receptionist op me wacht. Er is namelijk een uitgebreide instructie via een pdf verstrekt, waarin staat uitgelegd hoe ik Penthouse on 34, het hoogste hostel in Kuala Lumur, kan bereiken. De uitgebreide instructie in de pdf samen met het contactnummer via Whatsapp blijken voldoende om samen met een jong meisje uit India op de valreep om 22:00 uur in het hostel te arriveren. Het geduld dat ik vandaag moest bezitten wordt echter royaal beloond met een privékamer met tweepersoonsbed, eenpersoonsbed en eigen badkamer en een fantastisch uitzicht op KLCC (Kuala Lumpur City Centre) op de vierendertigste verdieping van een wolkenkrabber.

Nog voordat ik naar bed ga raak ik in gesprek met een aantal Britten op het dak van het hostel, waar ik nog een aantal mooie kiekjes schiet van KLCC met de bekende Petronas Towers op de achtergrond. Tot 2004 was de Petronas Towers, een knap staaltje bouwkunst uitgevoerd door Japanse en Zuid-Koreaanse engineers, met 451,9 meter het hoogste gebouw ter wereld. En daar zijn de KL’ers nog steeds erg trots op. Diezelfde avond nog besluit ik, in gesprek met twee Britse dames van mijn eervolle leeftijd, de volgende ochtend voor een gratis city tour te gaan door KLCC. Dat is dan wel de volgende ochtend om 7 uur opstaan geven ze aan, als we de wijzers van de klok op 2 uur ’s nachts zien staan.

Dag 9: infinity pool

Ik verslaap me bijna, maar net niet helemaal en sta keurig op tijd, 08:15 uur, bij de lobby. De dames van rond de 40 komen dan ook aangelopen en we nemen een grab richting de plaats van bestemming. Het duo bestaat uit een adhd zenuwpees en nuchtere, stille kracht. Elkaars tegenpolen, maar daarom zo goed samengaand, naar hun eigen zeggen. Ze kennen elkaar al 20 jaar. We nuttigen eerst nog een snel zenuwpees ontbijtje bij de McDonalds, ik ben natuurlijk wel met twee Britten, dus accepteer mijn lot.

In tegenstelling tot onze verwachting is het geen grote groep die deelneemt aan de gratis stadstour, maar een clubje bestaande uit ons drie, de tourgids uit KL en twee jonge meiden uit Mauritius. De tourgids is enthousiast en spreekt uitstekend Engels. De tour start op het centrale plein, waar ze verslag doet van de Petronas Towers en de brug ertussen. De tour staat niet alleen in het teken van toeristische attracties in KLCC, maar ook van culinaire hoogstandjes. We begeven ons in China Town waar de gids vele adviezen uitbrengt over lekkernijen. Ze zijn spotgoedkoop, dus ik koop al haar aanbevelingen. Sommigen zijn lekkerder dan anderen en sommigen ruiken beter dan anderen. Het is daarna tijd voor een lunch, die in mijn geval bestaat uit een soort van omelet met banaan daarin. Uiteraard ook nog een aantal kruidige sausjes daarbij.

Het tweede gedeelte van de tour staat in het teken van de verschillende wereldreligies, allemaal goed vertegenwoordigd in KLCC. Het is tevens de meest benauwde periode van de dag en samen met 30 graden begint de stadwandeling daarmee een flinke uitputtingsslag te worden. De gids gaat echter enthousiast verder, en naast dat ze me allerlei adviezen geeft over mooie hike routes en andere activiteiten in Maleisië, leidt ze ons ook langs Islamitische moskees, Hindi tempels, boeddhistische tempels, taoïstische tempels en katholieke kerken. Als ik haar vraag naar het verschil tussen het boeddhisme en taoïsme, geeft ze aan dat in het boeddhisme het nirvana behalen na het leven centraal staat, terwijl in het taoïsme juist een goed leven leiden in het hier en nu centraal staan, zonder dat hierbij hetgeen dat na de dood gebeurt centraal staat. Ook legt ze nog uit dat Kuala Lumpur eigenlijk het samenkomen van modder betekent, omdat hier oorspronkelijk twee modderige rivieren samenkwamen, die de verdere ontwikkeling van de stad mogelijk maakte. Niet echt een naam om charmant mee naar voren te komen dus, maar de KLCC'ers zijn hem met trots blijven dragen. Als we allemaal bijna van ellende uit elkaar vallen, eindigt de tour na ruim vier uur en begeef ik me via een wat tegenvallend openvoer traject, hoe kan het ook anders, weer richting het hostel. De Britse dames blijven nog in KLCC hangen en vooral eten.

Terug in het hostel in het tijd voor een wasje en droogje. Hierna begeef ik me richting de groots aangekondigde infinity pool, een zwembad op de 37^e verdieping. De verwachtingen worden waargemaakt en het uitzicht op KLCC is top, badend in het water, af en toe een baantje trekkend. De Britse dames arriveren een half uurtje later ook, waarschijnlijk om de zonsondergang af te wachten. Dat duurt echter nog wel even en zelf besluit ik daar niet meer op te wachten.

De avond breng ik al schrijvende aan mijn reisverslag door. Zoals altijd, duurt dit langer dan ik oorspronkelijk voorzie en ik besluit daarom die avond niet naar het dak en de gezelligheid te gaan, maar de nacht al schrijvende over te laten gaan in de nieuwe dag die vast weer wat moois in petto heeft.

Dag 10: gemuteerde muggen

Ik heb geen grote haast die ochtend, dus tijd voor wat push-ups en sit-ups is er wel. Met oog op het programma van die dag lijken squats me niet nodig. Ik heb twee activiteiten voor de dag op het oog. Een grottenbezoek aan de Batu Caves en een mooie hike door de jungle op aanraden van de tourgids van de gratis stadstour van de dag ervoor. Maar eerst maar eens een ontbijtje bij de lokale koffietent, die bestaat uit chocolademelk en een chocoladebroodje.

Als ik na wat werkzaamheden gedoe met de trein uiteindelijk aankom bij de Batu Caves moet ik oppassen dat ik niet per ongeluk over de aapjes loop. Ze zitten hier echt overal als gevolg van de etensresten in vuilcontainers en je moet zelfs uitkijken waar je loopt. Nadat ik het toch niet kan laten nog wat aapjes op de foto te zetten, ga ik, uiteraard met schoenen uit, een kijkje nemen bij de lokale tempel. Vervolgens ga ik eerst richting een wat kleinere grot waar beneden wat Hindi taferelen staan uitgebeeld. De grot zelf maakt niet bijster veel indruk op me moet ik eerlijk zeggen, waarschijnlijk mede door de toeristische draai die er aan is gegeven en het feit dat al die grotten er toch altijd weer min of meer hetzelfde uitzien. Een samenspel van natuur en water dat gedurende miljoenen jaren zelfs stenen de baas werd, en daarmee de bekende stalagmieten en stalactieten (jaja, het blijft leuk) creëert. En welke nu welke zijn, dat blijft een groot mysterie, geen mens die het weet, behalve natuurlijk Mister Google.

Na de kleine grot te hebben overwonnen, begeef ik me naar de grot even verderop waar het allemaal echt om te doen zou moeten zijn. Ik kom aan bij de grote gekleurde trappen die er omhoog gaande naar toe leiden. Waar veel mensen hijgend en puffend de traptreden betreden, ga ik bijna lachend en dansend de trappen op, vooral andere mensen doordringend aankijkend, ze confronterend met hun beperkte fysieke mogelijkheden. Along the way groet ik af en toe nog even een aapje. Boven aangekomen vind ik ook ditmaal de grotten zelf weer niet zo heel veel anders dan wat ik in het verleden al eerder heb gezien, maar als ik na een tijdje de trappen naar beneden weer neem besef ik me dat het hele plaatje van deze gekleurde trappen richting de grot wel mooi en bijzonder is. Het is een stukje menselijke cultuur leidend naar een natuurlijk proces, dat over miljoenen jaren heeft plaatsgevonden.

Als ik weer terugkom in het hostel, besluit ik de lunch maar de skippen, omdat het natuurpark waarover de gids vertelde toch alweer om 7 uur die avond sluit. Ik bestel een grab en rond de klok van 4 kom ik bij het natuurpark, geheten Bukit Gasing, aan. In KL zijn twee bekende natuurparken, tamantagu en bukit gasing, maar vooral de laatste zou een uitdagende hike op moeten leveren, aldus de inmiddels veelbesproken gids. Het natuurpark heeft niet zo’n mooi hokje waar iemand zit waar je informatie aan kunt vragen, dus ik besluit maar gewoon door de nog openstaande poort te lopen en wat navraag te doen bij een lokale schoonheid van een jaar of 70 die in vooraan in het park op een bankje zit. De vriendelijke vrouw communiceert wat onduidelijk dat ik gewoon moet gaan lopen en genieten en dat zich ergens verderop een grote hangbrug bevindt. Ze geeft me ook nog wat thee en crackers mee voor onderweg, want die kan ik wel gebruiken bij een hike.

En zo begin ik met lopen met als einddoel de benoemde grote hangbrug bereiken. Al snel blijkt dat bewegwijzering in het natuurpark volledig ontbreekt. Over hill, under hill, begin ik daarom maar gewoon te lopen, Google maps zo goed mogelijk inzettend. Een tijdje later besluiten een vriendelijke Maleisiër en zijn vrouw me te vergezellen naar de befaamde hangbrug, omdat ze ook geen idee hebben waar ze heen moeten. Als spiritueel deskundige Google Maps neem ik de leiding. Het is een pittig parcours. Het parcours wordt nog pittiger doordat de muggen hier immuun blijken te zijn voor de muggenspray die ik van te voren nog uitgebreid heb aangebracht. De Maleisiër grapt terecht dat het hier gemuteerde muggen betreft. Ze zitten echt overal. Het zijn er duizenden. En ook al breng ik in totaal drie keer opnieuw muggenspray aan weten ze me toch nog een keer of vijftig te bereiken door alle sterke geurtjes heen. Je leest het goed, deze tocht levert me een muggenbult of vijftig op. Het parcours wordt nóg pittiger, doordat mister Google maar wat roept. We worden door hem helemaal het park uitgeleid en mijn reputatie als spiritueel leider mister Google loopt een stevige deuk op. De lokale KLCC Maleisiër die ook voor het eerst in het natuurpark is neemt de leiding daarom maar over en na veel klimmen, nog meer dalen en nog meer verkeerd lopen komen we uiteindelijk bij de relatief eenvoudige hangbrug aan. Het is dan al na zessen. Ik sta erop dan een paar foto’s van de brug te schieten, dus dat doe ik.

Ik wil nog even verder naar de heuveltop, dus ik neem afscheid van mijn hike genootjes Chew en Tan. Ik ga in een meedogenloos tempo nog verder omhoog, om me vervolgens na een plasstop, weer naar beneden te begeven. Onderweg kom ik mijn hike genootjes Chew en Tan weer tegen! Ik kan het niet geloven, mister Google heeft me weer helemaal verkeerd gestuurd en ik moet dat hele takke-eind weer omhoog. Maar goed, ditmaal onze intuïtie volgend en na veel navraag doen, bereiken we een paar minuten voor zeven de uitgang en tevens ingang van het park. Je zou hier toch niet ’s nachts opgesloten willen zitten, grappen we nog. Gedeelde smart is halve smart denken we, als ik en Chew en Tan afscheid nemen en onze levenspaden weer splitsen.

Als ik ’s avonds weer in het hostel aankom bestel ik nog laat een Aziatische maaltijd die bestaat uit noedels, soep en kip. Ik krijg het in drie aparte bakjes aangeleverd en na een hoop gepuzzel weet ik een uiteindelijk niet onnodig hete maaltijd in elkaar te flansen. De maaltijd nuttig ik naast een Française, waardoor ik nog in een gezellig gesprek geraak die avond met een Spanjaard en meerdere Fransen. Af en toe kom er wat Frans voorbij, maar we spreken voornamelijk Engels. Ondanks de vermakelijke gesprekken op de 34^e verdieping van de wolkenkrabber met uitzicht, kan ik het niet al te laat maken. Morgen staat namelijk weer een uitgebreid en intensief plan op het programma.

Video’s:

Kuala Lumpur vanaf infinity pool: https://youtu.be/_zxPwa8HwAc

Aapjes I: https://youtu.be/5Zrt_DVAaSM

Aapjes II: https://youtube.com/shorts/6wr1umrBfAE

Kuala Lumpur vanaf skydeck ’s avonds: https://youtu.be/crYLDq0Gd7s

Kuala Lumpur vanaf infinity pool ’s avonds: https://youtu.be/WS7DYZTJfdg