Kukup

Dag 6: een goed begin is het halve werk

Ik vang deze vrijdag aan met het schrijven aan mijn reisdagboek. Eindelijk heb ik weer eens de tijd en faciliteiten om dit te doen. Maar uiteraard niet, nadat ik mijn ochtendgymnastiek en ontbijtritueel vorm heb gegeven. Deze vrijdag is er veel dicht in het zeer Islamitische Johor Bahru, maar een Indische zaak om de hoek van het hostel. No spicy benadruk ik nog heel duidelijk en dat heeft effect, want het ontbijt betreft kip, rijst, een zout ijs en wat jus. Het kost minder dan een drol en smaakt nog best prima. Volgensmij betaal ik nog geen euro.

Ik schrijf tot laat, er moeten immers nog vier dagen achterstand ingehaald worden, en bestel vervolgens via de grab app een taxi, die me naar de plaats van bestemming vervoert. Het vissersdorpje Kukup, in het verre zuidwesten van Maleisië. Als ik de taxi uitstap en bijna mijn laatste Maleise ringgit uitgeef is de non-verbale reactie van de omstanders op mijn verschijning wel erg opvallend. Ik krijg toch sterk de indruk dat gemiddelde visser alhier nog nooit een blanke westerling hier zijn territorium heeft zien betreden. Dat terwijl mijn reisgids dit piepkleine plaatsje toch echt roemt om zijn authentieke mangrove landschap en visserslevensstijl.

Mogelijk heb je tot nu tijdens het lezen van de reisverslagen horend bij deze reis jezelf afgevraagd of ondergetekende zichzelf eigenlijk nog wel eens in de nesten werkt of dat het allemaal een saai, routinematig dagboekje is geworden dat informatief wat beschrijvingen van bezienswaardigheden placht te geven. Wees niet gevreesd, ik zal mezelf nooit verloochenen en geen reis zal ooit saai worden met de aanwezigheid J. Maes in zijn micro-universum.

Op het moment dat ik het naar mijn inschatting enige tweesterrenhotel in Kukup betreedt geeft de receptionist aan dat er alleen cash wordt geaccepteerd. Dit is in tegenspraak met de informatie van booking.com die juist voorschrijft dat geen cash wordt geaccepteerd, maar alleen maar creditcards. Na wat aarzelen wordt uiteindelijk toch nog een verstoft machientje tevoorschijn getoverd, maar dat weigert mijn internationale creditcard. Nu wil het geval dat mijn cash voorraad er vrijwel doorheen is, ook als gevolg van de taxikosten, en sterker nog, ik kom zo’n 4 ringgit tekort om de betaling van de overnachting in cash te kunnen voldoen. Dat is iets minder dan 80 eurocent. En ja, dat is een probleem. Ik check nogmaals mijn boekingsbevestiging en laat de medewerker de claim van booking.com zien dat cash juist niet geaccepteerd zou worden. Voor booking.com kan hij geen verantwoordelijkheid nemen. Ik doe navraag naar een cashmachine in de buurt en de dichtstbijzijnde is ergens buiten het dorpje, op 30 minuten lopen langs de door de avond gitzwart gekleurde autoweg, te vinden. Hij weet echter niet zeker of deze cashmachine internationale creditkaarten accepteerd. Hij raadt de cashmachines in Pontian aan, daar zit zeker een internationale bij. Pontian ligt echter op 4 uur stappen en taxi’s rijden tot circa 17 uur. Ik doe nog een verwoede poging booking.com te bellen. Daarvoor moet ik eerst naar mijn Nederlandse sim wisselen en heb ik geluk dat het in Nederland 6 uur eerder is, waardoor ik een puisten wasteland aan de telefoon krijg. Het gesprek verloopt zoals ik voorzie. De jongen snapt dat het vervelend is allemaal, maar hij kan niets doen, want het hotel heeft bij deze boeking aangegeven de betaling voldaan te willen hebben aldaar. De reservering gaat via booking.com, de betaling via het hotel, blabla. Weer wat euro’s internationale belkosten armer geef ik op, na nog even in zijn neus gewreven te hebben dat ik nu mogelijk voor de Maleisische daklozenkrant moet gaan werken. Dus humor en spanning die komen er aan, met Bassie en Jeroen Maes.

Hallo, vriendjes en vriendinnetjes, wat fijn dat jullie allemaal nog meelezen. Dus ik in het pikkedonker die snelweg op, of eigenlijk het kleine stukje berm ernaast. En lopen, en lopen, ik overweeg zelfs nog even te gaan hardlopen, maar dan kom ik ook nog hijgend bij de plaats van bestemming aan, besef ik me. Bij iedere auto die voorbij giert, duik ik nog wat verder de berm in. Ik spreek een brommerrijder aan, maar hij heeft wel een achterop zitplaats, maar geen helm, dus ik loop door. De tijd glijdt eigenlijk voorbij, als ik looppas uiteindelijk bij de Petrol aankom. Het blijkt een benzinestation te zijn, wat gezien de naamgeving van het punt niet een onredelijke aanname betreft, en de hoop is dus gevestigd op een pinautomaat bij een plaatselijk tankstation. Als ik binnenkom kijk ik toch wel wat paniekerig in het rond en zie achterin een pinautomaat staan. Als ik nader schreeuwt echter de tekst `temporaly out of service, apologies for any inconvenience this may cause’ me tegemoet. Als een halve mafkees loop ik naar de kassa van het stationnetje en zeg: `need money’ tegen de wegkijkende, niet erg gewend zijnde aan blanke koekwouzen zijnde cassière. Je moet je voorstellen hoe deze situatie op een buitenstaander overkomt die een wildvreemde een tankstation in ziet lopen en `need money’ roept. De cassière haalt er een jongen bij die ogenschijnlijk meer Engels zou moeten spreken. Hij tovert er een apparaat bij waar hij even later mijn creditcard in steek. Als een soort heilige inval van bovenaf schiet nog net op tijd de pincode van de creditcard me te binnen, waarvan ik alweer ongeveer een jaar niet de pincode heb hoeven gebruiken. En zo tovert hij ineens de 500 gevraagde ringgit aan cash tevoorschijn, gebaseerd op een bonnetje dat uit het apparaatje tevoorschijn komt. Ons vertrouwen in de digitale wereld is toch wel enorm geworden, blijkt hier maar weer uit. Ook te terugweg langs de snelweg met 500 ringgit aan hopelijk echt geld in mijn portemonnee moet ik nog overleven en dat lukt, waarbij ik de echtheid van het geld nog even check door meteen nog maar even boodschappen te doen bij de supermarkt die ik wat later nog net voor sluitingstijd passeer.

Na betaling is mijn volgende zorg is of ik überhaupt nog wel wat eten kan scoren ergens, want de eerder beschreven rijst met kippenbout om 10 uur in de ochtend is mijn enige genuttigde voedsel tot dan toe die dag. Ook dat kan nog en ik vind een plaatselijke familiekraam, waar ik wat vreemd bekeken wordt als ik plaatsneem. Er worden veel soorten vlees, vis en groenten voor op de spies aangeboden. Het smaakt heerlijk. Onderwijl ik eet wordt ik nog bezig gehouden door een jonge hond die spelend aan me likt en me zachtjes bijt. Ik veronderstel eigenlijk eerst dat de hond bij de kraameigenaren hoort, maar ik kom er achter dat honden daar gewoon los rondlopen en dat het net zo goed een straathond kan zijn. En ingeënt voor dierenbeten en dat soort ellende ben ik dan ook weer niet. Maar goed, alles lijkt toch altijd weer op zijn (honden)pootjes terecht te komen. Wil je weten hoe dit avontuur weer verder zal gaan, lees dan morgen weer in het reisdagboek van Bassie en Jeroen Maes. Goedenacht.

Dag 7: hier waak ik?

Die ochtend ontbijt ik na 70 push ups en 50 sit-ups op hetzelfde plekje als waar die avond ervoor erg laat dineer. Nu zijn de kids aan het werk, zo het er naar uit ziet. Ik eet pannenkoeken met ei en een mild-pittige saus erbij. Nou ja, mild-pittig voor Aziatische standaarden.

Daarna ga ik per taxi naar het natuurpark in de mangrove wat de oorspronkelijke aanleiding voor mijn bezoek aan Kukup was. De taxichauffeur is natuurlijk erg vriendelijk, want ik vraag me af of hij ooit eerder een gek heeft gevonden die hem zoveel betaalde voor zijn korte ritjes. Ik bedenk me na de misère van die dag ervoor dat ik nog wel vervoer terug nodig heb en vraag de geen woord Engels sprekende taxi chauffeur nog even om zijn telefoonnummer.

Tanjung Piai is een alleraardigst natuurpark in de mangrove. Naast de typische diertjes die men in de mangrove aantreft, zoals mudskippers, krabbetjes, slakken en dergelijke meer, zijn er ook hier apen om de boel op stelten te zetten. Bij aankomst zijn ze met name op de auto’s actief die aan de zijkant geparkeerd staan. Ik volg de apen op een afstandje en een zekere aap voelt zich op zeker moment bedreigd en begint richting me te blazen. Als ik wat stappen terugzet, besluit hij toch maar niet op me af te springen. Dat is een geruststelling. Het park zelf is naast de flora en fauna, vooral ook populair, omdat het het meest zuidelijke puntje van het vasteland van Azië betreft. Heb ik die ook weer afgetikt. Daarnaast biedt het veel mooie vergezichten, op Indonesië in het westen, Maleisië in het Noorden en Singapore in het zuiden. In het park zelf wordt op mijn aanwezigheid verschillend gereageerd. De meeste wat verlegen, oogcontact vermijdend, sommige vriendelijk groetend, en een enkeling wil zelfs graag met me op de foto, want zoals ik al aangaf is een blanke westerling hier verre van gemeenschappelijk toeristisch goed.

Na het kopen van een foto als souvenirtje dat hier veel betaalbaarder blijkt dan in Singapore, geven de taxinummers die de baliemedewerkster van het park probeert geen gehoor. Gelukkig heb ik een plan b en trots laat ik het nummer van mijn oorspronkelijke taxichauffeur zien. Die wordt gebeld en met wat communicatieve hulp komt hij me uiteindelijk ophalen bij hetzelfde punt als waar ik ben afgezet. De lunch besluit na niet al te lang zoeken bij een lokaal fastfoodrestaurant Charlie Brown te nuttigen. Fotowaardig is dat verder niet.

Daarna is het tijd voor een mooie wandelroute door het vissersdorpje zelf. Tijdens de wandeling kom ik niet alleen veel tempels tegen langs het water, en daarnaast vissersinfrastructuur, typische flora en fauna uit de mangrove, maar helaas ook een belachelijk grote, gore berg afval overal om je heen. De schoonheid van moeder natuur wordt er hier sterk door aangetast. Toch overheerst het mooie van de wandeling en levert dit soms mooie foto’s op, zeker als de zon ondergaat en het afval uit het licht blijft.

Tijdens deze wandeling spelen ook de honden die hier los rondlopen weer een centrale rol. Soms zijn het vriendelijke, tamme honden die een beetje rondsukkelen, andere keren blijken het ineens honden te zijn die een waakhondfunctie vervullen voor een bepaald stukje grond en dan zo los liggend, zonder tralies ervoor, tegen je beginnen te grommen. Heel prettig is dat niet, zeker niet op een smalle stijger waar je niet veel beweegruimte hebt, dus uitkijken waar je nog mag lopen en waar het toch meer privé terrein is waar je niet gewenst bent is wel van belang. Op een zeker moment betreedt ik echter in mijn nieuwsgierigheid toch een stukje terrein waar ik minder gewenst ben en zie ik in de verte drie honden liggen. Ze zien me aankomen. Grommen hoor ik dan niet voor de eerste keer, maar dat er vervolgens één echt agressief achter me aan begint te rennen op snelheid tot het moment dat ik zelf rennend weer ver genoeg verwijderd ben, vond ik toch wel een enge gewaarwording. Hij was tot erg dichtbij gekomen en rende harder dan ik. Beesten blijven toch onvoorspelbaar en ook deze gebeurtenis had de verdere reis weer in een ander daglicht kunnen plaatsen.

Na de uitgebreide wandeling door vrijwel het hele dorp met een biertje tussendoor, is etenstijd aangebroken, wat ik bij hetzelfde familietentje doe als de avond en ochtend hiervoor. Ditmaal geen honden, maar nog wel een afsluitende foto van hoe zo’n satéprikkers eetkraam er dan uitziet. Het is weer erg lekker.

Ik wil die avond gaan lezen, maar wordt afgeleid door geprikkelde darmen en het geluid van vuurwerk buiten. Ik heb in mijn reisgids gelezen dat hier een lampion de lucht insturen traditie is en even ben ik in de veronderstelling dat dat weleens zou kunnen zijn wat ik hoor. Als ik naar buiten loop zie ik echter chinees vuurwerk, wat toch anders is. Ook wel aardig. Door een acute diarreeaanval moet ik dit avontuur kort onderbreken, om vervolgens voor het hotel nog even te kijken of de show zich voortzet. Af en toe komt er nog wat vuurwerk langs, maar niets noemenswaardig. Wel wordt ik door een man, die bij zijn auto staat te wachten, aangesproken. Hij heet Arel. Hij blijkt hier te komen om te gaan vissen met vrienden. What else. Hij nodigt me uit. Ik geef aan dat ik voor geen meter kan vissen, maar besluit toch dat ik de uitnodiging met hem mee te gaan op de laatste avond in een authentiek vissersdorp niet af kan slaan. En zo eindig ik de laatste avond in Kukup (spreek uit: coco-p) met een paar hobby vissers op de steigers in de mangrove, wachtend tot we beet hebben. Dat gebeurt echter niet. Het vuurwerk jaagt de vissen weg, geef Arel aan. En dat kan zelfs ik met mijn beperkte viskennis nog wel inzien. Ik bedank hem en zeg vaarwel. En zo heb ik uiteindelijk dit wat achtergebleven vissersdorpje niet als een verkeerde keuze ervaren in mijn reisplan, maar als een mooie aanwinst op de lijst van ervaringen en herinneringen die leven heet.

Video’s:

Jonge spelende zwerfhond?: https://youtube.com/shorts/iYcw3jyfxew

Mudskipper: https://youtube.com/shorts/sR-NPFbXIp4

Aapjes I: https://youtu.be/iSejCiUmhnc

Aapjes II: https://youtu.be/RHFBABc9YIs

Vergezicht: https://youtu.be/BNndqUFet3g

Vuurwerk: https://youtube.com/shorts/Wf3BWPkB6zs