Johor Bahru

Dag 5: het Tilburg van Maleisië

Voor die ochtend, staat na de ochtendgymnastiek en het massaal in stilte genuttigde ontbijt, nog een hike gepland in Singapore. In het natuurpark Bukit Timah. Als ik aankom bij de informatiebalie bij de start zeg ik stoer dat ik de meest uitdagende hike wil die het park biedt. Daar heeft de man achter de balie wel een idee bij en hij doet een voorstelletje.

Eerst ga ik stijl de heuvel op voor om me naar de summit te begeven. Al snel kom ik aantal een apies tegen. Er is een leuk tafereel gaande waar familie aap via de hekken zichzelf een weg naar boven begeeft, waar de jonge apies af en toe onder de buik van mama hangen en af en toe zelf een stukkie omhoog lopen. Ik vervolg mijn weg en wanneer ik bij de summit aankom, is me onduidelijk waar het door de man achter de balie aangegeven verdere uitdagende gele pad zich bevind.

Ik doe navraag bij een Aziatische vrouw, die een klein beetje Engels spreekt, maar me vooral al meelopende op de goede weg helpt. Ze loopt zelfs een heel stuk de trap met me af, om bij het startpunt van de route aan te geven hoe mijn verdere hike eruit zou moeten zien. Eerst moet ik een half uur trappen naar beneden lopen, om vervolgens een uur zo’n 7 km trappen omhoog te lopen. Ik voel me vol energie en ga in sneltreinvaart de trappen af. Dat voel ik op het laagste punt behoorlijk in mijn bovenbenen, maar het besef dat dat paadje kaasrecht omhoog dat ik links van me zie het vervolg is van de hike moet dan nog tot me komen. Na een drinkpauze ga ik gretig de uitdaging aan. Ik klim, meer zweet dan lichaam, bijna 7 km trappen omhoog om weer bij de oorspronkelijke summit uit te komen. Onderweg kom ik nog eenmalig een stoet apen tegen komen. Vanaf de summit is het nog een bescheiden half uurtje naar beneden lopen.

Als ik weer bij de metrohalte ben en terugkeer richting het hostel neem ik in Chinatown bij een kraampje nog wat gebakken banaan mee. Voor een prikkie, hier wel, scoor ik meerdere van deze dingen en het volstaat om mijn lunchhonger te stillen.

In het hostel raap ik mijn spullen bij elkaar en ga gepakt en gezakt richting de metrohalte waar ik de grens met Maleisië over moet. Dat geschiedt een paar verdiepingen hoger via de express. Dit komt eenvoudig gesproken neer op een vreselijke en overvolle bus, waarvoor ik eerst nog ogenschijnlijk lokaal geld moet bemachtigen, terwijl uiteindelijk toch een creditcard volstaat, en de bus onderweg nog moet stoppen bij zowel de grenspost van Singapore als die van Maleisië, wat de gebruikelijke grenspost controle perikelen oplevert. Via wat wazige communicatie en een paar keer verkeerd lopen kom ik uiteindelijk via een zekere weg uit bij het busstation van Johor Bahru.  

Ik word meteen heel positief verrast door de vriendelijkheid van een Maleisisch meisje, dat nadat ik haar vraag waar de taxi’s stoppen, me meteen op de hoogte brengt van een handige grab applicatie, die veel goedkoper `taxi’s’ ter plekke kan organiseren. Via dezelfde app regelt ze meteen vervoer voor me richting het hostel. Als ik in het guesthouse aankom is daar ook de ontvangst erg hartelijk en behulpzaam en wordt met me meegedacht over transport richting mijn volgende bestemming. Want ik heb al gelezen dat in Johor Bahru zelf weinig te beleven is, ondanks dat het toch een grote stad mag heten.

Na een douche en wegzetten van spullen in mijn privé kamertje dat ik voor een prikkie op de kop heb getikt besluit ik dan toch maar een wandeling door Johor Bahru te maken. Ik begin met een hapje eten bij een me aangeraden tentje om de hoek. Dat tentje biedt een heerlijke saté maaltijd aan, met een typisch vuurrood drankje dat ik niet kende, maar dat ook goed smaakt. Het kost geen drol. Als snel krijg ik door dat hoe klein de afstand ook is die ik die dag heb afgelegd, hoe groot de verschillen. Waar Singapore zeer duur is, is Maleisië spotgoedkoop. Waar Singapore luxueus en hypermodern is, is Maleisië toch zeker een stuk minder luxueus te noemen, zowel op het gebied van vervoermogelijkheden als architectuur.

Als ik na de maaltijd op het late uur de wandeling richting Johor Bahru centrum inzet krijg ik ook al snel door dat Johor Bahru in Singapore min of meer het Tilburg van Nederland is. Relatief groot, maar verder kom je er alleen maar als je er geboren bent. `Oh Tilburg, ik zie oe daor zo gère legge, mee oew klokkentorens’. Of als je kennis wil maken met de stoeptegel van John Maes in de walk of fame uiteraard, als je Google mag geloven. Ik kom op een gegeven moment nog een langs een soort kermis achtig pleintje met een stadhuis, maar verder zie ik alleen maar veel hoge gebouwen eigenlijk. Op de terugweg kom ik net voor ik terug ben bij het hostel nog langs een straatje met wat lekkernijen, waar ik een stukje chocolade gebak scoor. Samen met een colaatje erbij verorber ik dat nog buiten bij het hostel tussen de dieren en neem al genietende het besluit de volgende dag de reis voort te zetten en dit Tilburg van Maleisië maar snel te verlaten.