Singapore: de ziel van de metropool

Dag 1: de nummer 23

De vlucht vanaf Schiphol staat pas om 20:50 uur in de avond gepland. De dag is daarmee lang en saai en wordt vooral gedomineerd door een stekende tandpijn linksonderaan in het gebit. Volgens internationale tandheelkundige nummering is de nummer 23 de boosdoener, ook wel de `lateral incisor’ genoemd. Voor een tandarts afspraak is het te laat en daarmee wordt de drastische beslissing genomen mezelf met ibuprofen en paracetamol te drogeren zolang nodig, ook als dat bijna zes weken gaat betreffen. Een tand gaat mijn zuurverdiende zesweekse weg naar de vrijheid niet in de weg staan, zeker niet een priemgetal 23.

Voor vertrek van de vlucht besluit ik alvast op Schiphol bij een Thais specialiteitenrestaurant een maaltijd te nuttigen, die prima smaakt. Rijst met varkensvlees en een tiger biertje. Ik vermoed dat dit merk biertje nog wel vaker genuttigd gaat worden.

De reis verloopt met darmklachten en tandpijn tussen andere mensen ingestopt in een volgeboekt vliegtuig, zo’n dertien uur lang. Op de gebruikelijke vraag hoe is de reis verlopen is het daarom moeilijk het gebruikelijk antwoord `prima hoor, we zijn er weer’ te geven. Eerder overlevend dan levend lateral incisor ik me een weg de nacht in.

Dag 2: Eten met stokjes?

Het eten in het vliegtuig is lang niet onaardig, maar ik kan er nauwelijks van genieten door eerder genoemde. Tegen mijn verwachting in krijg ik de vorige avond vlak voor middernacht nog een maaltijd aangeboden nadat ik al in het Thais specialiteitenrestaurant op Schiphol heb gegeten. Je wil als gezonde Hollander toch waar voor je geld en de darmklachten negerend werk ik een vegetarisch kaaspasta en nog wat ander gebeuren naar binnen. In de ochtend staat een eenvoudig broodje met yoghurt op het menu, hetgeen ik weer wegwerk. Dit maakt mij gedurende deze vlucht mogelijk de man die gemiddeld genomen de meeste tijd in het kleine kamertje doorbrengt, maar gelukkig heb ik een sympathieke buurman die hier niet door geïrriteerd lijkt te raken.

Redelijk volgens schema komt het vliegtuig aan op het vliegveld van Singapore. De passage bijde douane duurt onnodig lang doordat de geautomatiseerde paspoortcontrole mijn paspoort niet leuk vindt en ik vervolgens eerst één of ander formulier aan moet vragen via en nodeloos ingewikkeld computersysteem om vervolgens in de lange rij aan te moeten sluiten voor de handmatige controle. Als ik eindelijk door de douane ben staat mijn backpack al klaar naast de band en kan ik eindelijk weer naar de wc voor de dertigste keer.

Ik laat mezelf per taxi naar het hostel vervoeren. Het islamitische hostel zelf is erg basis, maar ik ben niet meer snel onder de indruk. Schoenen moeten voor de slaapkamerdeur blijven, wat betekent dat je wel op moet letten dat je op de wc niet met je blote poten of sokken in andermans urine stapt. Ook een stoet mieren die over de muur kruipt van het bed waar ik slaap is niets verbluffends.

Na een frisse douche, die overigens prima functioneert, ga ik een hapje eten in het stadje Singapore. Jawel, een hapje eten. Er wordt me aangeraden naar Chinatown point te gaan, omdat daar tevens een betaalbare supermarkt is. Na wat noodzakelijk boodschappen (water, chocolade, nog meer chocolade) kruip ik bij een toko naar binnen waar ik diverse soorten vlees, rijst en wat soep bestel. Het is erg lekker, maar bestek krijg ik niet standaard aangeboden. Stoer als ik ben, voorzien van een begenadigde fijne motoriek, pak ik de twee stokje beet en begin te knijpen. Gelukkig heb ik nog een soeplepeltje wat ik mede kan inzetten om het geheel aan vlees, soep en rijst weg te werken. Ik heb na het eten wel wat kramp in mijn hand en de kans dat ik de juiste techniek heb gebruikt schat ik na analyse in op maximaal twee procent.

Bij de toko daarnaast scoor ik nog een lekker zoetigheidje na, om vervolgens navraag te doen over de veiligheid in Singapore in de avonden. Singapore is veilig antwoord de man. En in de parken?, vraag ik. Well, maybe not in de parks, antwoord hij half lachend. Geen idee waarom ik het hem vraag, want op de weg terug naar het hostel ga ik nog even op een bankje zitten in een klein parkje voor een hoog gebouw omvlochten door palmbomen.

Terug in het hostel kijk ik melancholisch, maar toch vol verwachting, uit naar wat deze reis allemaal weer in petto heeft voor me. Het is begonnen, besef ik me op dat moment, terwijl wederom een stekende pijn door de nummer 23 schiet en ik dit ruimschoots probeer te compenseren met twee ibuprofen en twee paracetamol. Lang leve drugs. Au au au!

Dag 3: De ziel van de metropool

Het inclusief ontbijt is mega awkward. In een te krappe ruimte staan allemaal mensen in een rij op de toaster te wachten, waarin vier sneeën brood passen per keer. Er is niet meer voor iedereen ruimte om te zitten. Er wordt geen woord gesproken. Bijna angstig, maar toch geamuseerd door deze belachelijkheid des jonge aftastende mens, sluit ik aan. Ik ben ook niet het type dat deze ongemakkelijke atmosfeer weet te doorbreken, dus vrij makkelijk accepteer ik de situatie zoals hij is en werk vier sneeën geroosterd brood met chocopasta en pindakaas en een bakje cornflakes met magere melk naar binnen. Magere melk is dan wel weer grappig.

Het regent pijpenstelen tot laat in de middag. Ik heb geen zin vrijwillig door de regen te banjeren met zoveel vrijheid in het vooruitzicht, dus blijf eigenlijk na mijn 70 push ups, 50 sit ups en 100 squats en omkleden lang in de onbijtruimte zitten met mijn Singapore toeristenmap in de handen. Na het ontbijt ontmoet ik Tomasz uit Polen, die toevallig in Tilburg blijkt te studeren. Ik vertel hem dat ik daar geboren ben, maar Tomasz beschikt niet over de sensitiviteit dan maar niet te vermelden hoe lelijk hij Tilburg vindt. Hij is in Singapore als tussenstop richting Sydney, waar hij een half jaar op uitwisseling gaat voor zijn Artificial Intelligence studie. Er worden whatsapp gegevens uitgewisseld om later te ontmoeten, maar het gebrek aan internet bij Tomasz beperkt het contact uiteindelijk tot korte gesprekken in het hostel.

Om twee uur des middag omarm ik de regen als een broeder en besluit te gaan lunchen bij een ander gedeelte van Chinatown. Het restaurant waar ik de lunch nuttig staat bekend om zijn hete eten. Bij het kiezen van de lunch heb je dan ook de keuze uit de categoriën mild via spicy en extra spicy tot fiery en extremely fiery. Voor extra extremely fiery eten moet je een meerprijs betalen. Ik besluit genoegen te nemen met de categorie mildly spicy en dat blijkt al uitdaging genoeg. Wederom een goede soep met noodles en diverse soorten vlees. Dit keer ga ik direct de schaamte voorbij en vraag om bestek. Ik krijg een vork en lepel aangeboden. Messen zijn wel erg uitzonderlijk, vlees kwak je natuurlijk in een keer in je mond. Na het lekkere maal bedenk ik me dat een museumbezoek een aardige optie is op een natte dag als deze.

Singapore is bloody expensive. Het is niet alleen dat de prijzen hoog zijn, maar ook dat al het denkbare waar geld voor gevraagd kan worden ook geld kost. Dat merk ik als ik een metrokaart koop, waarbij ik voor de kaart zelf nog een deposit moet betalen. Samen met servicekosten wanneer je gaat eten, kosten voor transport en genadeloze kosten voor toeristische attracties gaat het allemaal erg hard in de portemonnee. Singapore is ook bloody modern en bloody rich. Deze stad lijkt verder te zijn dan menig westerse metropool in zijn superexclusieve metronetwerk, dat beter verzorgd is en functioneert dan dat in New York. Ook is er belachelijk veel luxe, zoals vervoer per gondel, grotendeels overdekte straten tegen de regen en gênant grote shopping malls. Je zal maar nat worden. Armoede en daklozen heb ik hier nauwelijks aangetroffen, zeker niet veel als je het vergelijkt met andere metropolen. Bloody expensive en bloody luxuruous, dat is de ziel van deze metropool.

Als ik uiteindelijk, na zoeken hoe ik de grote weg over kan steken, via een luxe vijfsterrenhotel bij het Artscience museum uitkom, blijkt het volgeboekt voor de dag. Anyhow, een ticket had anders zo’n 40 euro gekost. Ik kan nog wel aansluiten bij een sneakers tentoonstelling, maar dat vind ik voor 20 euro wat veel van het goede. Ik besluit daarom maar voor 10 euro een nutty banana smoothie te nemen bij een plaatselijke koffiebar tot de regen ophoudt.

En dat gebeurt. Het is een uur of zes en eindelijk kan ik mijn favoriete manier van een stad ontdekken toe gaan passen. Lopen en laten verassen. Ik loop langs de baai in het zuiderlijkste puntje van Singapore, tussen hypermoderne gebouwen en andere opvallende staaltjes architectuur. Hardlopen is hier erg populair, wat niet onbegrijpelijk is met oog op de bayview. Als ik mijn rondje bijna afgelopen heb, besef ik me dat dit rondje om de baai het meest zuidelijke puntje is van moeder aarde dat ik deze vakantie aan zal doen.

Na dit rondje baai wil ik naar het Skypark observation deck gaan, waar ik eerder al langs liep. Maar dit blijkt wederom volgeboekt. Hoe groot én duur de stad ook is, je moet blijkbaar alles van tevoren reserveren. Het plan is daarom maar de volgende ochtend de stad van bovenaf te bekijken en nu voor de tuinen rondom de baai te gaan.

Dat blijkt de juiste keuze, want als ik daar een tijdje rond heb gelopen en wat foto’s heb geschoten, staat een lichtshow rondom de blijkbaar fameuze supertree op het programma. Het is er superdruk, maar de lichtshow begeleid door populaire, groots ingezette muziek is toch wel erg mooi. Na deze show kom ik nog wat verdere kunst tegen in dit park, zoals een grote baby tegen de achtergrond van het hypermoderne Singapore.

Nog erg laat ga ik langs de straatjes rondom de sultan moskee voor eventueel nog een klein hapje eten. Ik beland uiteindelijk bij een restaurantje uit Thailand, waar de definitie van heet eten een nieuwe dimensie voor me krijgt. Ik bestel een kung pau chicken met brocolli en rijst, omdat ik die term kung pau chicken weleens in Nederland ben tegen gekomen. Tijdens het eten besef ik mezelf waar. Bij de wokkie to go om de hoek, waar hij vergezeld gaat van drie pepertjes, maar ik hem nog weleens besteld heb. Deze kung pau chicken is de heetste die ik ooit heb gegeten en besluit me te beperken tot de kip op het bordje, niet de rode pepers en andere hete toevoegingen erom heen. Ik betaal de prijs zowel in Singaporian dollars als de volgende ochtend op de wc.

En zo eindigt de eerste volledige dag in Singapore, die ik gedrogeerd door ibuprofen en paracetamol, maar ook verwonderd door het hoge welvaarspijl van Singapore, doorbreng.

Dag 4: Sentosa

Die ochtend slaap ik faliekant door de wekker heen en schrik uiteindelijk rond de klok van twaalf uur wakker. Gelukkig heb ik die avond daarvoor laat nog een nachtje bijgeboekt, anders hadden ze me nu al mijn bed uitgeschopt. De kamer is al verlaten.

Na de gebruikelijke ochtendgymnastiek en douche brunch ik op aanbeveling van mijn Poolse Tilburg-hatende laten we zeggen `vriend’ bij Punch. Daar eet ik inderdaad voortreffelijk en een keer niet heet. Een zalige Croque monsieur en worst van varkensvlees. Goedkoop is het uiteraard niet.

Na de brunch ga ik opnieuw naar het Skypark observation deck voor poging twee. Zo op dit zonnige tijdstip van de dag is er meer mogelijkheid en voor de schandalige prijs van het ticket ga ik naar boven. Het uitzicht is wel mooi en toch wel anders dan het standaard uitzicht hoog boven een wilekeurige stad, vanwege de architectonische hoogstandjes. Maar zoals altijd bij dit soort evenementen ben je vrij snel weer uitgekeken op zo’n plateau en voel je het nog stevig na in je portemonnee. Bij de uitgang proberen ze me ook nog een foto voor 40 euro aan te smeren, die ik weinig subtiel weiger.

De volgende stop is Sentosa. Een klein eilandje onder het vaste land van Singapore. Ik ga daarheen met een metro express die me netjes zij het Beach station afzet. Ik had ook voor circa 60 euro een gondel kunnen nemen, maar dat laat ik aan de bezoekende Japanners en anderen rijk bedeelden.

Het strandje waar ik allereerst uitkom is weinig indrukwekkend met een smalle kuststrook en ik neem al snel plaats bij de bikini bar. De naam alleen al is moeilijk voor me om te weerstaan. Een acterend vriendelijke serveerster leidt me naar mijn tafel waar ik uiteindelijk een pizza en twee cocktails bestel. Zo aan het strandje in het zonnetje met goede muziek op de achtergrond is wel wat geld waard. Als ik echter mijn zelf meegebrachte koekjes begin te nuttigen na de pizza wordt daar direct iets van gezegd. Eigenlijk best schandalig, dat je na investering van meer dan 30 euro in een toko met een oppervlakkige en afstandelijke serveerster niet eens je eigen chocolade koekjes mag eten. Domme marketing beslissing. Ik besluit de toko daarna dan ook snel te verlaten.

Ik maak een strandwandeling, waarbij ik zie dat het strand en eilandje al sneller mooier worden, en eindig bij een fort dat gesloten is. Ik kan nog wel naar het skyview platform dat toch tien uur in de avond geopend is. Dat blijkt meer dan voldoende, want wanneer de snelle lift me naar boven roetsjt levert dit een uitzicht op over het eiland dat zeer de moeite waard is. Ik ben daarnaast precies op tijd voor de zonsondergang wat de ervaring en foto’s weer iets extra’s geeft.

Daarna banjer ik nog lang over het eiland, verdwaald en door weinig interessant gebied, om uiteindelijk bij het westen van de kuststrook uit te komen. Nadat ik ook deze helemaal afloop ga ik uiteindelijk weer terug richting Beach station, waar ik de express terug naar het schiereiland neem.

Het is al laat als ik toch nog even een snelle indruk wil krijgen van de bekende Thaise tempel Ubin in Singapore. Daar aangekomen is hij uiteraard gesloten, maar is er nog wel een kapel open waar ik vriendelijk vraag of ik nog wat foto’s mag nemen. Dat mag, zolang het maar geen `funny foto’s’ zijn antwoordt de man. `This is a sacred place’. Na het nemen van een aantal van dergelijke foto’s, waarop één heilige vind ik toch wel heel funny een sigaar rookt, neem ik de metro terug om nog voor middernacht uit te checken, voordat de geldigheid van mijn pas komt te vervallen.

Ik zou nu graag willen berichten dat de pijn in mijn tanden ondertussen verleden tijd is en ik voldaan de nacht in kan gaan, maar het zijn eerder zorgen over dat de pijn helemaal niet meer automatisch overgaat en dat een bezoek aan de tandarts en/of afbreken van deze reis noodzakelijk is om te pijn te doen verdwijnen, waarmee ik het koordje van het lampje boven mijn bed en boven weer een andere mierstoet uittrek. Zo mooi als de dag verloopt, zo lelijk is de nacht.

Video’s:

Supertree light show: https://youtu.be/hLtWg7Er6e8

Sentosa: https://youtu.be/m3dmyEyv4G4

Aapjes I: https://youtube.com/shorts/WJi5AvNhYcM

Aapjes II: https://youtube.com/shorts/Sn_T5rPktVw

Aapjes III: https://youtube.com/shorts/KlZwI2_64TU