Zaterdag 25 december

Zaterdag 25 december: kerst in Yttermalung

Ondanks dat ik wederom niet geweldig heb geslapen, is het vooruitzicht te hoopgevend om dit de van invloed te laten zijn op mijn gemoedstoestand. Verwilderd zoekend naar de juiste kleding vind ik uiteindelijk de ontbijtruimte waar een ontbijt bestaande uit een afbakbroodje, andere soorten brood en beleg klaarstaat. Dit stelt enigszins teleur omdat ik de verwachting had dat een typisch kerstontbijt geserveerd zou worden, inclusief eitje, croissantje en kerstbrood. Deze traditie is er in Zweden duidelijk minder, aangezien een aantal omstanders aan een andere tafel nog spottend `vrolijke kerstdagen’ opmerkt.

Na het ontbijt staat een tocht met sneeuwschoenen de berg op, op het programma. Helaas kwam ik eerder al tot de conclusie dat mijn sneeuwschoenen die twee dagen eerder per post toegestuurd werden een schoenmaat te klein zijn. Deze materiaalpech wordt versterkt door het feit dat mijn linker sneeuwschoen niet goed is afgesteld. Het eerste gedeelte van de tocht, de berg omhoog, heb ik van beide risicofactoren echter nog geen last. Op mijn gebruikelijke `take it slow’ tempo neem ik alle tijd om mezelf een weg naar boven te banen, met regelmatig een pauze tussendoor om foto’s te nemen van het prachtige landschap om ons heen. De koude en praktische ongemakken van het leven alhier worden ruimschoots gecompenseerd door het wonderschoon dat de natuur te bieden heeft. Dit avontuur wordt begeleid door de ultra-sportieve koning van de testosteron Rik, die als jonge Nederlander van 28, twee jaar eerder naar Zweden is verhuisd. Hij leeft een eenzaam bestaan als een soort van bosbeheerder en winteractiviteiten organisator geeft hij aan, waarbij hij soms twee maanden niemand ziet, en, zo stel ik mezelf voor, neukt na die twee maanden een onfatsoenlijk lekker Zweeds wijf in zijn afgetrainde lichaam, om vervolgens weer twee maanden in isolement aan te kunnen.

Boven op de berg staat het kampvuur al klaar, waar de worsten voor de lunch kunnen worden opgewarmd. Daarnaast is er een uitkijktoren die moet worden beklommen om het panorama van natuurlijk schoon van boven te mogen aanschouwen. Men kan daarnaast van alles in het wild aantreffen hier, van elanden tot naakt rondlopende lingerie modellen van Victoria’s secret. Na een korte pauze besluit ik toch met een windkracht van circa 7, bevestigd door lonely wolf Rik, naar boven te klauteren en de hoogte te trotseren. Naar het schijnt hebben mensen met uitgebreide kennis van boeken en snaartheorie gemiddeld genomen meer moeite met grote hoogtes en deze theorie lijkt bijna bevestigd te worden op het moment dat ik de eerste trap naar boven beklim. Op het tussenstation aangekomen overweeg ik nog even terug te keren en het uitzicht voor lief te nemen, maar mijn drive ingegeven door de lijfspreuk `all the crazy shit I did in this life, those will be the best memories’, leidt me uiteindelijk toch naar het hoogste punt. Mijn beslissing blijkt de moeite meer dan waard. Ik blijf een beetje van de kant vandaan, maar maak alsnog wonderschone foto’s en video’s, waarbij ik ook nog een licht werp op mijn medereizigers rondom een kampvuur die worsten en andere ongein naar binnen werken. 

De terugtocht blijkt een grotere uitdaging, aangezien de weg naar beneden onder tijdsdruk dient te worden uitgevoerd. De zon dreigt namelijk rond 15 uur in de middag al weer onder te gaan. Mijn grote linker schimmelnagel ramt zich bij elke stap een weg naar de voorkant van de te kleine sneeuwlaars. Probeer dit vooral wel letterlijk voor je te zien. Daarnaast blijkt de verkeerd afgestelde binding een steeds groter probleem te worden en loop ik vrijwel de volledige weg naar beneden met een schoen naast de binding en de pijn van mijn teennagel (die met die ranzige schimmel eronder dus) onderdrukkend. Gelukkig schiet de hulpvaardige reisleidster Karlijn me frequent te hulp en rond ik ook deze doldwaasheid uiteindelijk met goed gevolg af.

Na een korte stop op de camping om wat spullen bij elkaar te harken, vertrekken we naar een houthakkershut, waar we ook de nacht door zullen brengen onder primitieve omstandigheden. Daar aangekomen krijgen we onze slaapplaats te zien, een houten blokhut met een kampvuur in het midden, vervolgens de plaats waar we zullen eten en tot slot de sauna en plaats waar het hout voor het kampvuur gehakt kan worden. Ik overweeg nog een film van mezelf te laten maken waar ik woest en mannelijk, al op de grond spugende, hout aan het hakken ben, maar helaas wordt minder dan de helft van onze voornemens ook in de praktijk gebracht. Daarnaast zou voor niemand die me langer dan twee dagen kent dit filmpje ooit geloofwaardig over kunnen komen. Het is zo zwart als de nacht als we aankomen en met hoofdlampen banen we ons een weg door dit winterse oerwoud.

De maaltijd bestaat uit een typisch Zweeds vleesrestjes gerecht, dat lekker smaakt. Ik eet, zoals gebruikelijk, langzaam en veel, waardoor de ervaring extra intens is. Na het eten komt een gezellige avond met leuke gesprekken op gang onder het genot van een kraakheldere sterrenhemel waarin het volledige scala aan sterren uit het waarneembare heelal zichtbaar lijkt te zijn. Opnieuw is er kans op noorderlicht, maar opnieuw blijkt dit weer valse hoop te zijn, waardoor maar weer eens de foto van de vorige avond van wat ik heb gemist tevoorschijn wordt getoverd. Pijnlijk. Na meerdere alcoholische versnaperingen slaan gesprekken die getuigen van oprechte wederzijdse interesse, zoals een gesprek over mijn vak als docent, om in uitspraken waar ik met Ed Sheeran wordt vergeleken. Nadat dit tweemaal wordt gedaan besef ik me dat dit in feite gecamoufleerd racisme is, gezien ik na kritische inspectie maar één aangeboren uiterlijk kenmerk met Ed Sheeran deel, zijn rode haar. Je gaat ook niet ieder neger Willie Wartaal noemen.

Tijdens het slapen maakt Theo zichzelf onsterfelijk voor me, door bijna de gehele nacht het kampvuur aan te houden en zelfs nog hout te hakken, zodat de temperatuur dragelijk blijft. Ook Peter, Remco en Jacco dragen hun steentje bij. Als het echter aan de dames had gelegen was ik die nacht mogelijk aan onderkoeling gestorven. Van slapen komt het die nacht natuurlijk nauwelijks, maar de ervaring van in de middle of nowhere in één of andere primitieve hut slapen maakt natuurlijk alles goed. Om een uur of vijf in de nacht schrik ik wakker van een geluid dat lijkt op de poging tot blazen van een verkracht zwijn. Gezien de energie die er vanaf spat ben ik in de veronderstelling dat het Theo is, maar ik wordt al snel terecht gewezen voor mijn eigen vooroordelen. Theo is kundig en subtiel aan het blazen, waar Peter het wilde zwijn betreft. Als deze vorm van blazen een maatstaaf voor de fluit- en zangkwaliteiten van Peter is ben ik blij dat hij het bij blazen houdt. Onder deze primitieve omstandigheden met de groep speel ik, om aan de ultieme herinnering bij te dragen, nog even met de gedachte te shockeren met een masturbatie tafereel, waarbij ik zou kunnen kiezen tussen een harde oerschreeuw of gesmoord kreunen tijdens het orgasme. Uiteindelijk ontbeer ik de berenballen om dit ook echt te doen.

Video's:

https://youtu.be/7Q3WqDsOgVA

https://youtu.be/izYRqeQPk5I