Maandag 27 december

Maandag 27 december: skönhet

Vandaag staan langlaufen en schaatsen op het programma. Dat belooft dus weer wat, dus ga er maar eens goed voor zitten. Het ontbijt verloopt sober en ik wissel weinig woorden uit met mijn medereizigers, maar besluit me te focussen op het omhooghouden van mijn oogleden. De crackers worden steeds meer favoriet, daar het normale brood me begint te vervelen. In de bus slaap ik voornamelijk en bekijk nog wat Zuid-Amerikaanse lingerie modellen op Instagram. Zo dient het installeren van deze app op mijn telefoon ook nog zijn doel. Als intellectueel met een hoog libido is het doorkomen van een achtdaags avontuur omgeven door reisgenoten zonder een dergelijke afwisseling en af en toe terugtrekken een wat al te grote uitdaging.

Het is een prachtige dag en de uit- en vergezichten die ik deze dag mag aantreffen gaan waarschijnlijk deze verdere reis niet meer worden overtroffen. Als groot liefhebber van schoonheid in alle zaken van belang, de muziek, de natuur, de wiskunde en de lingerie mode, kom ik deze dag dan ook uitstekend tot mijn recht. Het Zweedse woord voor schoonheid is skönhet, zoals ik ooit in een gelijknamige film vernam, en deze dag staat dan ook in dit teken.

Als we aankomen bij het meer waar beide activiteiten plaatshebben word ik meteen overdonderd door de belichaming van deze schoonheid waar ik mijn leven aan wijd. Terwijl het reisgezelschap onhandig aan het doen is met de langlauf schoenen en latten in de bus en Theo zich over het vuur ontfermt, richt ik me eerst op de zonsopgang waarbij de zon aan het ijs laat zien dat hij in een topbui is vandaag. Als we eenmaal op de langlauf latten staan en ons het eerste stukje over het meer voortbewegen besef ik me dat mijn blaas andere plannen heeft dan ikzelf. Mijn blaas wint het uiteindelijk altijd en aangezien er nog geen hond is in dit stukje stukje show off van de natuur besluit ik te wachten tot iedereen is gepasseerd en met mijn leuter de andere kant op mijn blaas te legen op het ijs. Dat ik op deze manier achteraan in de rij der langlaufers belandt pakt goed uit. Volledig ontheven van groepsdruk laat ik mezelf achterop geraken en geniet van het unieke uitzicht. Het wit van de sneeuw, het groen van de flora en het geel van de opkomende zon. Af en toe staan er ook nog wat No Sun toeristen met een selfie fetisj in mijn beeld, die ik maar even voor lief moet nemen. Bij tijd en wijle baan ik mezelf een weg naar voren op de langlauf latten met voldoende snelheid om weer bij de rest van de groep te geraken. Zo kabbelt de tijd zich voort en zou ik het liefst verdrinken in dit moment, alhoewel het water om in te verdrinken hier zo koud is dat mijn hart het waarschijnlijk eerder begeeft dan dat het water mijn longen vult. 

De lunch vindt plaats in een wigwam die naast het meer is geïnstalleerd. Op het kampvuur warmen we onze worsten en onze marshmallows. Na een tijdje besluit trendsetter Marijn een combinatie van twee koekjes met daartussen een marshmallow in het leven te roepen. Verrassend lekker. Later die dag verwijt campingeigenaar Peter ons te roekeloos de worstenprikkers voor de marshmallows te hebben gebruikt. Dit is uiteraard allemaal de schuld van Marijn, maar uit respect voor elkander besluiten we de lasten van een dergelijke beschuldiging samen te dragen.

Na de lunch is er nog tijd voor een half uurtje schaatsen op de ijsbaan die sneeuwvrij is gemaakt, op hetzelfde meer. Ik kan me de tijd nier meer heugen dat ik voor het laatst geschaatst heb en begin zekerheidshalve dan ook maar met de schaatskruk die ook kinderen van een jaar of vier gebruiken om zich op de ijzers naar voren te manoeuvreren. Met de gepassioneerde begeleiding van Karlijn laat ik echter de schaatskruk al vrij snel achter me en til mezelf naar steeds grotere hoogtes, nou ja, steeds grotere snelheden en betere techniek om precies te zijn, want reliëf heeft het meer niet in dit verdere berglandschap. Aangenaam vermaakt keer ik op een zeker moment om, om weer terug te schaatsen naar het vertrekpunt. Voldaan met mijn topprestatie verlaat ik als een overwinnaar het ijs, tot het moment dat ik waarneem dat Karlijn ondertussen al meerdere rondjes heeft geschaatst en afsluit met een pirouette. Opschepster.

We vervolgen het programma met een trip naar Mora (van Kora), in de hoop daar frikandellen en drank te kunnen scoren en op aandringen van een aantal dames om nog in hun shop untill you drop behoeftes te kunnen worden voorzien. Mora is een aardig klein stadje (of dorpje?), waarin ik er na een wandeling met Marieke senior, Jacco, Theo en Peter in slaag inderdaad drank te bemachtigen. Het betreft een stout biertje met chocolade essence. Heerlijk, maar dat mag ook wel voor een prijs van een schamele tien euro. De frikandellen en Kora hebben we uiteindelijk niet meer aangetroffen, hetgeen op zijn zachtst gezegd opvallend is te noemen.

De avondmaaltijd is een prima kipgerecht, bestaande uit rijst, salade en een kipbrouwseltje, gevolgd door vruchtentaart met een bolletje ijs. Na de avondmaaltijd verlaat ik de groep en trek me terug om te beginnen met schrijven aan mijn reisverslag. Ik neem afscheid van een dag met tot te mooier behorende vergezichten die ik in mijn leven heb gezien, maar tevens een dag waarin de eerste vermoeidheid van het sociale wenselijke gedrag, dat je in een groep reisgenoten die op elkaar zijn aangewezen bewust en onbewust moet laten zien, begint toe te slaan. Er begint al sub groepvorming te ontstaan en ook de eerste irritaties liggen al aan de oppervlakte. De vraag is hoelang deze sociale snelkookpan nog heeft voordat hij begint met pruttelen.

Video's:

https://youtu.be/s03Tsz0H2sA