Vrijdag 31 december

Vrijdag 31 december: afscheid nemen bestaat wel

Ik kom netjes om half negen aan bij het ontbijt. Kleine kanttekening is dat ik omdat voor elkaar te hebben gekregen mijn puinhoop aan spullen nog in de stuga heb laten slingeren, terwijl mijn stuga mates voor life Peter en Jacco dat natuurlijk al lang op orde hadden en volledig ontspannen aan het ontbijt deelnemen. Tijdens het snelle ontbijtje staat me nog één extra traktatie te wachten. De reisgroep heeft ook nog een extra cadeautje voor me geregeld, te weten een stenen eland, die boven de receptie desk van de kiosk al een tijdje mijn aandacht verdiende. Na het ontbijtje begin ik met het helse karwei van mijn tassen inpakken, dat altijd langer duurt dan ik van tevoren voorspel. Om klokslag half tien sta ik buiten met een stel laarzen dat gedeeltelijk uit mijn tas steekt en uiteraard nog wat gevloek als emotionele uitlaatklep heeft opgeleverd. Ditmaal echter niet in het bijzijn van overige zielen.

In de ellenlange tocht naar het vliegveld van Oslo worden we nog even verwend met het spectaculaire stukje natuur dat Zweden en Noorwegen te bieden heeft. Als we stoppen voor een korte sanitaire stop te midden van opnieuw een hemelse combinatie van sneeuwwit, tevoorschijn komend zongeel en permanent aanwezig naalboomgroen, vraagt Marijn nog even of ik in de sneeuw geplast heb, wijzend op het ranzige geel in de diepwitte sneeuw. Blijkbaar heb ik dan al geschiedenis geschreven met mijn eerdere `het geel met het wit vermengen’ acties. Ik voel tegelijkertijd echter wat walging met mezelf als ik kijk naar wat de urine doet met de sneeuw en de schoonheid om ons heen. Ik straf mezelf met een bezoek aan de meeste ranzige wegtoilet die ik deze vakantie heb bezocht, om de schoonheid van de natuur maar niet nog meer schade te berokkenen met mijn gezeik. Na twee minuten adem inhouden in het houten hokje kom ik alsnog kokhalzend naar buiten.

Op de verdere weg terug naar het vliegveld penetreert het bekende liedje van Marco Borsato `afscheid nemen bestaat niet’ mijn brein. Niet alleen twijfel ik aan de waarheid van de uitspraak, maar ook aan de betrouwbaarheid van de bron, die recent nog van pedofiele praktijken is beschuldigd.

Op het vliegveld aangekomen is het allereerst tijd om afscheid te nemen van Karlijn, terwijl ik in mijn hoofd al afscheid neem van de rest. Want afscheid nemen bestaat wel. En levens gaan hun eigen weg verder, vooral in dit soort reis settings. Ik denk terug aan de empathie van Karlijn, de directheid van Marieke junior, de humor van Marijn, de energie van Theo, de discipline van Peter, de positiviteit van Remco, de wijsheid van Marieke senior en de veelzijdigheid van Jacco. De vlucht zelf is dodelijk saai en ik merk op het vliegveld al dat de gedachtes van het reisgezelschap weer bij thuis zijn. Bij de jaarwisseling en hun eigen leven daar, los van deze reis.

Omdat de treinen niet meer rijden na 20 uur deze avond, heeft Peter me aangeboden met hem mee te rijden naar carpool plaats Best West (what’s in the name), waar mijn vader me ophaalt om met mijn ouders, zusje en zwager de jaarwisseling te overleven, die vooral een gevecht is tegen het dichtvallen van mijn oogleden.

Vooruitkijken laat ik aan de goden, maar ik blik op de snelweg (waar ik zelf gelukkig, god zegene de greep, niet achter het stuur zit) nog wel even terug op het afgelopen jaar. Mijn nieuwe baan en de daarmee gepaard gaande kansen op een boeiend interdisciplinair wiskunde/natuurkunde didactisch onderzoek, de start met de lang uitgestelde zanglessen, die niet vanzelfsprekend zijn in een bèta wereld, mijn afgetrainde lichaam dat ik voor aanvang van de zomervakantie eindelijk voor elkaar wist te boksen na een half jaar zes keer per week sporten en streng dieet, aan het fantastische zes weken durende backpack avontuur door Europa afgelopen zomer, waar ik zo met mezelf geconfronteerd werd, en als een meer ontwikkeld mens uit kwam, en uiteindelijk aan deze vakantie die me duidelijk maakte wat er allemaal nog wel mogelijk is aan vrijheid en genot in de corona maatregelen gevangenis waar we met zijn allen in zitten momenteel. En stiekem blik ik toch nog even vooruit, in de hoop dat de goden niet kijken. Ik hoop op een volgend avontuur in de zomervakantie in Amerika, met mijn backpack op mijn rug, de vrijheid tegemoet. Of, zoals Bilbo Baggins, het zo mooi formuleerde: `I think I’m quite ready for another adventure!’.