Woensdag 29 december

Woensdag 29 december: na tien jaar weer op latten

Ondanks dat Jacco, ik en Marijn zo vroeg mogelijk op wilden staan om het maximale uit de geplande dag op ski’s te halen voelt campingeigenaar Peter er weinig voor om half acht al ontbijt te serveren. Hij zet zijn verhaal kracht bij door aan te geven dat er na zonsondergang ook nog mogelijkheid is te skiën, aangezien een aantal pistes verlicht wordt. Uiteindelijk wordt acht uur ontbijten als compromis gesloten en zitten we om kwart voor negen in de inmiddels beroemde en beruchte mini-bus.

Na het passen van ski’s en schoenen, wat zoals altijd weer meer tijd in beslag neemt dan een gemiddelde sterveling redelijk acht, is het dan eindelijk tijd om met de gondel naar boven te gaan. Twee van ons gaan proberen te snowboarden op eigen kracht, omdat de lessen al volgeboekt bleken. Twee anderen wagen zich niet aan de bord- en lat extremiteiten en besluiten voor één van de vele langlauf routes op de berg te gaan. De rest van de groep kiest voor wat oorspronkelijk houten latten waren, maar door de tijd heen ontwikkeld en geperfectioneerd zijn tot veredelde latten, genaamd ski’s (op een vergelijkbare manier waarop Uruk-hai uit orks voortkwamen). Ik houd mijn verwachtingen bewust laag, omdat er ondertussen circa tien jaar zijn verstreken sinds ik voor het laatst de latten onder mijn schoenen gebonden zag. Anderzijds werd ik door mijn ouders al op jonge leeftijd gedwongen de latten aan te doen en kort nadat ik kon lopen werden mijn voeten al gegijzeld aan een paar ski’s. Gelukkig wint de laatste wetenschap het van de eerste en na een paar bochten pak ik het skiën weer vlot op. Triomfantelijk denk ik terug aan de tijd dat ik op de basisschool mijn spreekbeurt over skiën gaf en met mijn medailles van kinderwedstrijden prijkte. Het zat in mijn bloed en de jaren hebben me niet helemaal in de steek gelaten. De autogevoeligheid van wintersport vakanties (en niet te vergeten de schandalige prijs) heeft echter een stokje gestoken voor een jaarlijkse ski-ervaring.

Na een aantal afdalingen van de pistes met Karlijn, Marijn en Jacco valt niet alleen het plezier op dat we hebben in het skiën, maar minstens zoveel de beeldschone omgeving. Een prachtige mengelmoes van wit van de sneeuw, groen van de naaldbomen en het intense geel van een zon die het gevecht aangaat met de wegtrekkende mist. Het is spitstijd, kwart over twaalf, als we de intentie hebben om koffie te drinken op het middelstation. Daar komen we ook onze reisgenoten Remco en Marieke junior tegen. Snowboarden voor de eerste keer zonder les blijkt een soort van onmogelijkheid en Remco blijkt hard op zijn achterhoofd gevallen te zijn, wat hem zelfs een bloedneus heeft opgeleverd. Ondanks dat Remco toch wel door wil gaan en het voorval niet opblaast, maakt de rest van de groep zich tot enigszins zorgen. Een soort van oefengebied even verderop voelt als een goede compromis. Omdat het middelstation vol zit wijken we uit naar het topstation. Daar blijkt nog wel plaats voor een koffie met wat lekkers. We komen vrij snel na drank en zoet te hebben besteld ook Theo en Marieke senior tegen die een aangename langlaufroute achter de rug hebben. Net nadat ik besteld heb kom ik erachter dat er ook patat bij de koffiebar besteld kon worden! Vol afgunst kijk ik naar het bord van Karlijn, die met haar circa één meter zestig een bord vol gefrituurd geel verorbert. Ik besluit de onrechtvaardigheid van dit voorval niet te accepteren en uit noodzaak nogmaals in de rij aan te sluiten, wetende dat ik hierdoor een tijd technische confrontatie met mijn popelende mede-skiërs veroorzaak. De tijd technische confrontatie wordt zo goed mogelijk door Jacco opgelost door voor te stellen na een rondje skiën mij weder te treffen bij de eetschuur. Zo gezegd, zo gedaan. Nou ja, dat dacht ik toen. In de gedachte mijn ski’s te pakken nemen we nog wat kiekjes in de sneeuw. Als ik mijn ski’s aan wil schieten valt al snel op dat mijn schoenen niet in de bindingen passen. Na een tijdje dringt het besef door. GODVERDOMME. Scheldwoorden zijn voor mij de ultieme manier om mijn emoties direct van me af te laten glijden in plaats van ze op te kroppen. Derhalve wordt er op dat moment een veelvoud aan dergelijk jargon ingezet. Je omgeving lijkt bovenstaande redenering helaas vaak minder goed te begrijpen. Één of andere bimbo heeft mijn ski’s, die vrijwel identiek waren aan die van hemzelf, meegenomen. Nadat Jacco en Karlijn met een respectabele vanzelfsprekendheid een tijd met me meezoeken, mijn gevloek aka emotionele uitlaatklep tolererend, hak ik uiteindelijk zelf de knoop door. Ik geef aan dat ik verder alleen ga skiën, laat de rest verder gaan, en ga naar dat verdomde dalstation. Kostbare tijd die aan jeugdsentiment kon worden besteed gaat verloren en ik voel me machteloos en genaaid. Bij het dalstation blijkt al snel dat de beruchte bimbo in kwestie mijn ski’s daar al heeft afgeleverd. Attent, alhoewel de vraag dan blijft waarom hij/zij ze niet terug heeft gebracht naar het middelstation. Ik concludeer dat mijn mening over de dader netto beschouwd neutraal is en ga snel met de gondel weer naar boven. Nog 2,5 uur resten mij om de longen uit mijn lijf te skiën. Op weg naar boven krijg ik echter ook nog te horen dat het halve skigebied op dat moment afgesloten blijkt te zijn.

Na een tijdje alleen te hebben geskied, kom ik Karlijn, Jacco en Marijn weer tegen en zetten we het avontuur samen voort. Zo verstrijkt de tijd en daarmee de zon en gaan de lampies op de piste ook aan. Binnen drie minuten race ik me een weg van de top naar het dal. Het is heerlijk. Het laatste uur gaan Jacco en ik nog even voor het ultieme gevoel van hoge snelheid en zoveel skiën als kan binnen de tijdsgrens van 18:30 uur die gesteld is. We komen voldaan beneden en ik neem afscheid. Hoe lang ik nu de latten weer moet missen is niet goed te voorspellen.

Na de terugreis vanuit skigebied Kläppen wordt van ons verwacht dat we direct aansluiten aan tafel in ons bezweten goed. Blijkbaar is zelfs een sanitaire stop onredelijk na een autorit en voor het eten, want als ik, nadat ik in mijn stuga naar de toilet ben geweest, terugkeer naar de kiosk voor het gezamenlijke eten is iedereen al aan het eten. Deze Hollandse culinaire gewoontes blijven moeilijk te accepteren voor me, zeker nadat ik vijf jaar in Spanje heb gewoond, waar met veel meer eerbied wordt omgaan met dit moment van genieten en samenzijn. De pot schaft Mexicaans. Tortilla’s. Met tortilla chips, salade en diverse sausjes. Het smaakt goed, dus het gerecht is met meer liefde bereid dan dat het bezweet, in sneltreinvaart, wordt verorbert.

Die avond blijkt de hottub al opgewarmd te zijn. Een goed excuus om daar na het avondeten gebruik van te maken. Echter heeft deze hottub maar plaats voor vier man en er zijn er zes die geïnteresseerd zijn. Jacco en ik offeren ons bij deze op voor de mensheid en gaan eerst maar eens samen met Karlijn aan de slag met het schoonmaken van gemorste koffie in de inmiddels welkbekende mini-van. Zelf draag ik verantwoordelijkheid voor het bijschijnen in het donker met de lichtfunctie op mijn smartphone. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat Peter, Remco, Theo en Karlijn die verdomde hottub uitkomen. Jacco en ik besluiten het zooitje te confronteren met hun decadentie. Als ik uiteindelijk plaatsneem, na het wegpesten van een aantal anderen, valt het verwarmde plasje water me toch enigszins tegen. Nadat ook ik uiteindelijk de sneeuw opzoek in mijn zwemkledij en het brandende water op mijn besneeuwde huid voel, besluit ik tien minuten later dat ik het mooi vind geweest. Er was nog niet eens zicht op de sterren, als gevolg van dikke bewolking.     

Ik besluit dat ik geen energie meer voel om te schrijven en breng in plaats daarvan de avond door met een dodelijk saai spelletje scrabble, bij gebrek aan beter. Het idee is dat we woorden leggen op een bord waarbij elke letter met een bepaalde score correspondeert. Pas op het einde voel ik motivatie, op het moment dat ik tot de conclusie kom dat ik niet aan het winnen ben. Na lang en uitgebreid nadenken geef ik op, maar niet nadat ik nog het drie letterige woord `nis’ heb weten te produceren. Ik accepteer mijn verlies, maar denkbeeldig stel ik mezelf voor hoe ik met het woord `jeugdsentiment’ het spel winnend afsluit.