Dinsdag 28 december

Dinsdag 28 december: wijs zonder rijbewijs

Er is vanaf circa 13 uur sneeuw voorspeld. Dat lijkt gunstig, want de sneeuwscootertocht staat voor die tijd gepland. Maar zoals altijd bij de voorspelling van neerslag begint hij eerder en eindigt hij later dan de weersvoorspellingen ons wijsmaken. Zo ook vandaag.

Terwijl ik me een weg door het ontbijt heen cracker en ook alvast wat crackers en kaas onder mijn hoede neem voor de lunch, wijst Karlijn er ons nog even op dat het belangrijk is je rijbewijs niet te vergeten, gezien deze verplicht is om een sneeuwscooter te mogen besturen. Al eerder had ik contact opgenomen met NoSun om aan te geven dat ik niet aan dit criterium kan voldoen, maar evengoed van mening ben dat ik capabel ben een dergelijk voertuig van A naar B te rijden. Toen al werd ook toegelicht dat de noodzaak van het rijbewijs vooral verzekeringstechnisch dient te worden uitgelegd en dat het veelbesproken papiertje ter plaatse ook gecontroleerd zou worden. Zoals ook tijdens mijn jaren in het verzekeringswezen, voor mijn carrière in het onderwijs, lijken het opnieuw een stel polissmeerlappen te zijn die mijn leven tot een levende hel kunnen maken.

Op weg naar de plaats van bestemming, in het busje met vloerverwarming aka de limo met gratis champagne, merk ik dat ik me niet honderd procent lekker voel (mogelijk veroorzaakt door de gedachte aan eerdergenoemde polissmeerlappen?). Ik krijg een paracetamolletje aangeboden van Marieke senior en met water uit mijn thermofles werk ik het pilletje bijna kokhalzend naar binnen. Om verdere paniek en een gedragspatroon dat leidt tot de massale aanschaf van wc papier te vermijden besluit ik mijn medische toestand voor me te houden.

Aangekomen op de plaats van bestemming, na nog even op de verkeerde parkeerplaats te hebben gestaan als gevolg van discutabele communicatie door campingeigenaar Peter (een zeker fatbike tour in herinnering roepend), komen we aan bij een vriendelijk ogende hut waar de sneeuwscooters voor staan en helmen worden verhuurd. Hoe vriendelijk ogend ook de hut, de man die ons te woord staat in deze hut valt minder vriendelijke te noemen. Daarnaast is het al flink aan het sneeuwen, uiteraard. Nadat ik, zoals gebruikelijk, mijn tijd neem om me goed in te pakken tegen de voorspelde koude en om een helm vraag geeft de man niet geheel subtiel aan: `You have to hurry!’. Een dergelijke klantvriendelijkheid zit uiteraard gewoon bij de prijs inbegrepen. Ik negeer de man in koele bloede en kom nadat ik gepakt en gezakt ben tot de conclusie dat mijn blaas geen twee uur meer zonder toilet vol zal houden. Derhalve vraag ik dezelfde man beleefd naar het toilet. Ietwat gepikeerd geeft hij aan: `There is no time for that!’. Dit antwoord verrast me, gezien het feit dat biologische behoeftes als toiletteren toch helemaal aan het fundament van de piramide van Maslow voor motivatie staan. Het vooruitzicht een niet goedkope tocht, nog exclusief schadeverzekering tot x euro, door te brengen in de snijdende koude met een bijna uit elkaar klappende blaas, zodat de focus gedurende de gehele tocht op mijn blaas in plaats van op de omgeving komt te liggen, vind ik ondraaglijk. Ik besluit daarom de man in kwestie voor de tweede keer mijn rug toe te keren en wijk uit naar een plaatselijke boom in de sneeuw om mijn geel met het wit te vermengen. Hoeveel mensen direct uitzicht op mijn lul hebben gehad is moeilijk in te schatten. Achteraf blijkt de man in de veronderstelling te zijn geweest dat ik tevens bestuurder was, hetgeen toch enigszins relativerend werkt voor waarschijnlijk beide perspectieven.

Tijdens de sneeuwscootertocht zit ik achterop bij medereiziger Peter. De sneeuw baant zich een weg naar mijn linkerwang en de koude doorsnijdt mijn half ontblote nek, omdat ik de klittenband van mijn capuchon in de haast niet meer goed dicht heb kunnen doen. Ondanks deze omstandigheden, is de toch erg vermakelijk, omdat Peter achteraan rijdt en op gezette tijden extra hard op het gaspedaal trapt om zijn bewust gecreëerde achterstand weer in te lopen. Ondanks het vermaak, is de tocht niet vrij van risico door een complex samenspel van sneeuw, bergen en dalen en het in de gaten houden van de route. Daarnaast zit ik achterop bij een ex-wetenschapper, die eerder van zichzelf al aangaf dat hij niet praktisch is. Het had uiteraard erger gekund. Ik had bij mijn oma achterop kunnen zitten, mocht ze dit moment nog in levende lijve hebben meegemaakt. Het had nog veel erger gekund. Ik had zelf achter het stuur kunnen zitten als vermaarde theoreet die na meer dan honderdtwintig rijlessen en gefaalde examenpogingen uiteindelijk eieren voor zijn geld koos en Nederland een in gedachte verzonken man op de snelweg wilde besparen. In mijn gedachte bedank ik het verzekeringsgeboefte die dit hebben mogelijk gemaakt. Op het moment dat Peter met souplesse een besneeuwde heuvel de baas wordt bedenk ik me vooral dat vermogen energie per tijdseenheid is en energie niets anders dan gecomprimeerde massa (E = gamma*m*c²), modulo de gepostuleerde constante waarde van de lichtsnelheid c en de factor gamma die bij snelheden zoals die van deze sneeuwscooter gelukkig gelijk is aan 1. Ik betwijfel echter of deze kennis me de heuvel op had gekregen.

Er is een korte stop waarin de gebruikelijke foto’s worden geschoten, ik de hemelse krackers met kaas naar binnen werk en ook nog een typische Zweedse lekkernij bestel, genaamd kanel bullar. Als Peter de tocht vervolgt door het besneeuwde koninkrijk besluit hij de trend van het achterstand opbouwen en vervolgens volop gassen voort te zetten, totdat uit het niets een vrouw hem gebiedt te stoppen. De oestrogeen vliegt ons om de oren op het moment dat de vrouw ons verhit en zonder al te veel compassie duidelijk maakt dat ze steeds onder de sneeuw komt te zitten door de capriolen van Peter. `Very stupid!’ spuwt ze met vuur. Peter verontschuldigt zich uiteindelijk beleefd en rijdt als gevolg van de ontstane ongemakkelijke situatie nog even van de route af, maar met wat E=mc² magie corrigeer ik hem nog net op tijd. Iets verder wacht de rest van het reisgezelschap op ons en Peter licht toe wat er is gebeurd. Schuldig voelt hij zich niet, geeft hij aan, gezien het feit dat het zijn eerste keer is op een sneeuwscooter en zijn capriolen de tocht des te vermakelijker hebben gemaakt. Hij had het achteraf dan ook niet anders gedaan en de reactie van de vrouw, die leider van de groep achter ons bleek te zijn, valt dan ook ietwat overdreven te noemen.

Weer in de mini-bus aka limo rijden we richting het sneeuw karten, de volgende activiteit. Van misselijkheid heb ik al een hele tijd geen last meer. Na lang wachten in de rij en wat geklungel met weer een andere helm-skibril combinatie krijgen we als groep zeven minuten toebedeeld in de kleine karretjes op het spiegelgladde oppervlak. Ik geef mezelf geen grijpstuiver voor het succesvol afronden van deze activiteit en dek mezelf tijdens het wachten alvast in door te vragen wat er gebeurt als je met de neus van je kart tegen de richting van de baan in wordt geslingerd. Het eenvoudige antwoord luidt dat de graafmachine je dan weer met je neus de goede richting in schuift. Rationeel naar overlevingsmodus schakelend besluit ik als laatste te vertrekken, een handeling die leven wordt ingeblazen door op een pedaal, genaamd het gaspedaal, te drukken. Ik krijg al snel spijt van mijn beslissing als laatste te vertrekken, want ik krijg de smaak steeds beter te pakken en kom tot het inzicht dat het rempedaal eigenlijk niet hoeft te worden ingezet en het gaspedaal afwisselend indrukken en loslaten een betere tactiek is. Op deze manier krijg ik het na een tijdje voor elkaar een medereiziger in te halen. Uit respect voor dit gezelschap zal ik deze naam hier niet noemen. Maar goed, deze persoon werd dus wel keihard en genadeloos door mij het nakeken gegeven. En niet zo’n beetje ook niet. Kleine kanttekening is dat ik op het laatst nog door twee andere karters wordt ingehaald, die ondertussen een rondje op mij voorliepen. Ik kies er niet voor deze personen hier extra credits te geven.

Bij terugkomst op de camping staat er een spaghetti op het menu die goed smaakt. Tijdens dit maal komt nogmaals het onderwerp sauna ter spraken. Weer is er een combinatie van actie en vluchtgedrag te ontdekken bij een aantal medereizigers. Als een logisch gevolg van het feit dat echte mannen doen wat ze zichzelf voornemen zijn het uiteindelijk Jacco en ik die de sauna op de camping onveilig maken. Nadat de temperatuur de zestig graden Celcius heeft bereikt en Jacco nog even door de sneeuw heeft gerold raken we in een goed gesprek over onze keuzes in het leven, zowel op professioneel gebied als in de liefde. Gedurende deze reis heb ik voor Jacco veel bewondering gekregen, boven alles vanwege de veelzijdigheid van zijn persoon en diverse talenten: sociaal, slim, praktisch, scherp, empathisch en het geheel overziend. In mijn leven heb ik zelf erg slechte ervaringen gehad met leidinggevenden. Jacco is de manager die ik gemist heb.

En met het uitgaan van het licht van de sauna gaat ook het licht van deze dag uit (ja, dit valt enigszins cheap te noemen als afsluiting, maar het kan natuurlijk niet elke dag feest zijn, maar wel overmorgen).