Donderdag 30 december

Donderdag 30 december: zes in het kwadraat

Als ik wakker word is er niet zo veel aan de hand. Aangezien 2020 het laatste schrikkeljaar was en 08:23 uur de tijd van mijn geboorte is heeft de aarde om 08:23 uur die ochtend pas 35,5 rondjes om de zon gedraaid sinds mijn geboorte en niet 36. Mijn werkelijke kosmische zesendertigste verjaardag is dus pas om 20:23 uur die avond. Ik ontvang bij mijn opstaan al wel een felicitatie van Jacco, maar ik kan het hem niet kwalijk nemen. Ik laat hem in de waan.

Als ik naar de ontbijtzaal loop kom ik er toch wel verrast achter dat de meeste mensen al op de hoogte zijn van de afgerond naar boven 36 rondjes van de aarde om de zon sinds mijn ontsnapping uit de baarmoeder van mijn moeder. De verklaring ligt in het eenvoudige feit dat Karlijn via NoSun al voor de vakantie op de hoogte was. Mijn stoel wordt met slingers versierd en er wordt uiteraard naar het aantal rondjes gevraagd. `Zes in het kwadraat’ antwoord ik. Toch wel bijzonder, denk ik vervolgens, het kwadraat van het volmaakte getal zes (= de som van al zijn delers, behalve zichzelf). Misschien is dit dan toch het jaar dat er zo’n Victoria’s secret topmodel naakt uit de ongerepte natuur tevoorschijn springt. Je weet maar nooit.

Voordat we ons naar de hoofdactiviteit van de dag begeven, een sledetocht met husky honden, doen we eerst nog het plaatsje Sälen aan. De lange rij voor de drankwinkel geeft meteen een indruk van het slacht volk dat in dit dorpje woont. Het idee van deze stop is dat een aantal fellow travelers nog wat souvenirs in kunnen slaan, alsmede wat boodschappen. Daarnaast staan nog twee top secret activiteiten op de planning. Het pinnen van geld en kopen van een kaartje voor reisleidster Karlijn. En ook wordt achter mijn rug om een taart gescoord, terwijl ik nietsvermoedend een eland mok als souvenir koop als blijk van waardering voor mijn ouwelui.

Aangekomen bij de locatie voor de husky sledentocht geeft Karlijn wat zenuwachtig aan dat zij de sneeuwlaarzen wel achter uit de auto pakt, vanwege alle souvenirs die achterin staan. Zeer overtuigend argument, althans, dat vond ik toen. Als ik nog even mijn geel met het wit vermeng, sluit ik later weer aan bij de groep, maar niet nadat ik nog een eerste kiekje van de husky honden voor de slede heb genomen. Weer tot de orde geroepen door de husky goeroe, krijg ik te horen dat er vier bestuurders moeten worden gekozen. Ik laat het aan de groep mij naar voren te schuiven in verband met de zes in het kwadraat rondjes (afgerond naar boven dan), alhoewel ik het natuurlijk al een beetje ingecalculeerd had. Dankbaar maak ik van dit feit misbruik en krijg een aantal instructies. Het eerste stuk zit ik voorin in de slede en de husky goeroe achter de slede aan het stuur. Na de ingeplande pauze mag ik zelf sturen.

Het is een aangename tocht helemaal vooraan in de stoet en ik kan vanuit hier dan ook een mooie video maken met niets dan magisch wit voor me, onderwijl de husky goeroe interessante verhalen verteld over de achtergrond van de honden en me confronteert met het feit dat zes hondjes een gewicht van meer dan 200 kilogram voor zich uittrekken. En ze lijken het nog leuk te vinden ook! Ook vertelt ze, na vragen van Jacco, over de wedstrijden waaraan deze husky honden deelnemen. Deze duren soms tot wel drie dagen! Dit toeristenritje is dan ook een piece of cake (dat betekent een stukkie cake) voor de hondjes. Als ik navraag doe naar haar eigen achtergrond blijkt ook deze bijzonder. Je komt natuurlijk ook niet zomaar als Nederlander terecht bij een baan in Zweden waarvoor je expert moet zijn met dit bijzondere ras. Ze geeft aan diergedrag te hebben gestudeerd en daarnaast ook van nature gevoel heeft voor de niet-verbale communicatie van dieren. Ze voelt goed aan wat er bij ze leeft. Na uiteindelijk binnen twee jaar Zweeds te hebben gedrild, spreekt ze het meer dan vloeiend, terwijl ze het noch kan lezen noch kan schrijven.

Bij de pauze wordt ons wat tijd geboden om de hondjes te bedanken, wat bij veel reisgenoten tot sprankelende selfies leidt. Ikzelf moet het doen met een tong tegen mijn wang, voor eeuwig vast gelegd op polaroid. Daarna gaan we een hut met centraal vuur in, waar we een Kane bulle en warme choco krijgen aangeboden. Ome Leo heet ons welkom en vertelt ons over zijn wilde avonturen. Zo heeft hij ooit bij een husky wedstrijd van drie dagen een hallucinatie gehad (hallucineren is bij dit soort wedstrijden normaal gezien de duur) van een arbeidersfabriek in niemandsland. Ome Leo beschrijft ons hoe echt de hallucinatie voelde en hoe hij de arbeiders letterlijk kon zien werken en details waar kon nemen. Ook verteld hij over een skiër die ooit in het hol van een bruine beer met haar kinderen viel. De moeder was in de veronderstelling dat de man één van haar pasgeborenen was en trekt hem bij en vluchtpoging terug het hol in. Als twee vrienden later bij de man komen na diens roep om hulp (die zij eerst in ongeloof weglachen) verdedigen zij zich met hun skistokken. Hierop vlucht moederbeer en verlaat daardoor haar kinderen, die het niet overleven. Een goed einde kan hij het verhaal helaas niet geven, geeft ome Leo bitter aan.

Als we weer verder gaan mag ik eindelijk zelf achterop de slede de honden dirigeren. Zo een dirigent zijn toverstaf op en neer beweegt, zo bedien ik het rempedaal achterop de slede. Doel is de lijn tussen de slede en de zes honden strak te houden. De middelen zijn de rem in afgewogen mate inzetten bij een afdaling en mee steppen bij een heuvel naar boven toe. Tot mijn grote verassing krijg ik van mijn sledepassagiers Peter en Marieke senior te horen dat ik het best aardig doe. En eigenlijk vind ik het heel leuk, levende wezens besturen in plaats van motorvoertuigen. Na de tocht koop ik nog een knuffel husky hond, die ik lekker af kan lebberen voor het slapen gaan. Als we weer aankomen bij de limo geef ik aan dat ik me geen beter verjaardagscadeau had kunnen wensen.

Na een lange tocht terug naar de camping die ik gedeeltelijk doorbreng met de studie van bikinimodellen op mijn telefoon (ik ben tenslotte jarig) krijg ik wederom te horen dat de pannenkoeken die op het menu staan al snel na aankomst klaar zullen zijn en lijkt wederom een situatie te ontstaan waarin ik in bezweet kostuum plaats moet nemen bij het avondmaal. In blinde paniek race ik naar de stuga en eigen mezelf de douche toe. Als ik uit de douche kom blijkt de aanvangstijd voor het eten die in de groepsapp is genoemd al voorbij en ik geef Jacoo en Peter aan dat zij alvast kunnen gaan en dat ik zo volg. Twee keer verschijnt Karlijn aan de deur om te vragen hoe ver ik ben. Een tikkeltje geïrriteerd en naïef als een kind geef ik aan dat ze zich over mij geen zorgen hoeft te maken en dat ze alvast kunnen beginnen. Bij aankomst wordt er in de verte al het bekende `lang zal hij leven’ gezongen (als men hier van zingen mag spreken) en wordt een opvallende shrek groen gekleurde taart tevoorschijn getoverd met daarop een knappe benadering van 36 kaarsjes, gezien ik eerder die dag had aangegeven dat kaarsjes uitblazen mijn volwassen droom is. Mijn doel alle (bij benadering) 36 kaarsjes uit te blazen mislukt en ik neem me voor het later die dag nogmaals te proberen. De kaarshouders en kaarsjes worden derhalve bewaard, de taart opeten wordt uitgesteld. Uit beleefdheid werk ik de snert met dichte neus naar binnen. Snert is één van de weinige soepen die ik echt nauwelijks door mijn strot krijg, maar gezien het feit dat er net een met liefde bezielde taart voor mijn neus is neergezet, voelt het te gênant dit voorafje van mijn werkelijke mening te voorzien. Vol afgunst kijk ik naar de tomatensoep van de vegetariërs. De zelfgebakken pannenkoeken zijn lekker en aangezien we buiten zitten besluiten we al snel weer richting binnen te keren nadat de pannenkoeken zijn weggewerkt.

Tot acht uur die avond wordt er wat saaie administratieve zaken afgewerkt, zoals inchecken voor het vliegtuit, gezondheidsverklaringen invullen en dergelijke ongein. Maar om acht uur is het dan zo ver. In de gemeenschappelijke ruimte op de camping mag ik een tweede poging doen de kaarsjes op de taart uit te blazen. Als ik op mijn horloge is het 20:23 uur. De aarde heeft nu echt zijn zes in het kwadraat rondjes om de zon afgelegd sinds den beginne van mijn bewustzijn. Met deze gedachte doe ik nog een euforische poging alle kaarsjes uit te blazen. Ik adem in, focus, en blaas alle lucht die mijn sportverslaafde longen hebben ontwikkeld, uit mijn lichaam. Het lukt bijna, twee verdomde klote kaarsjes gaan pas bij een tweede keer blazen uit. We doen die avond nog een ditmaal veel aangenamer spel, waarbij een kaart beschrijven, maar niet te goed beschrijven centraal staat. Dit alles onder het genot van nog overgebleven hapjes en drankjes.

Als de rest het voor gezien houdt, is het de jeugdigheid van Remco en mezelf die nog aanleiding is voor een mooie avondwandeling onder de sterrenhemel, die inmiddels niet meer is aangetast door een dik wolkenpak. Remco en ik belanden in een goed gesprek waarin Remco toelicht wat zijn drijfveren waren deel te nemen aan deze vakantie en hoe hij een reis doorbrengen in een sociale snelkookpan, genaamd reisgroep, ervaart. Door Remco’s bewonderenswaardige positiviteit en sociale handigheid weet hij aansluiting te vinden bij al zijn reisgenoten. Hij toont zich hierin, ondanks zijn 24 jaren jong, erg volwassen. Als ik vlak voor twaalven het einde van de dag in wil luiden kijk ik nog even naar de kraakheldere hemel met zijn vele sterren en stel hem de vraag waarom ik in godsnaam niet nog die laatste twee kaarsjes op de taart in één ademteug uit kon blazen.

Video's:

https://youtu.be/TFREpLneF1Q