Zondag 26 december

Zondag 26 december: ontlasting in de sneeuw

Als ik rond de klok van negen uur wakker wordt is het vuur bijna gedoofd. De volledige voorraad hout is er in die nacht doorheen gejast. Tijdens het gebruikelijke ontbijt, bestaande uit (afbak)brood en beleg, wordt door reisleidster Karlijn op zo subtiel mogelijke wijze duidelijk gemaakt dat het wel zo netjes is voor de volgende gasten de ontlasting naast de houten wigwam waar we hebben geslapen met sneeuw af te dekken, voor degene die het betreft. Alle subtiliteit ten spijt, kan dit natuurlijk een hieruit voorkomend spooronderzoek mijnerzijds niet vermijden. In dit geval wel een Sherlock Holmes zonder Watson, want ik heb niet het gevoel dat ik iemand mee kan krijgen in deze queeste.

De voorgenomen plannen om een ijskoude duik te nemen in de nabijgelegen beek om vervolgens gebruik te maken van de daarnaast gelegen sauna vallen in duigen als gevolg van de typische ruggengraatloze Hollandse slappe zakken terugkrabbel mentaliteit en het praktische feit dat men een uur lang bezig zou zijn met het opstoken van deze sauna waarbij je aanwezigheid gedurende deze volledige tijd onmisbaar is. Gelukkig is de omgeving dermate imponerend dat een gezonde wandeling langs de beek ook een op zijn minst prettig te noemen tijdsbesteding is. Dit levert diverse idyllische foto’s en video’s op. Als de rest al in de bus zit dwaal ik nog wat door dit stekje `beyond the wall’, nog na Winterfel.

In de bus merk ik dat het gehalte aan sociale prikkels even voldoende is geweest en trek ik me terug met foto’s van lingerie modellen op mijn telefoon. Mijn directe buren kijken ietwat vervreemd, maar onthouden zich uiteindelijk van commentaar. Terug aangekomen op de camping ondervraag ik Peter nog even subtiel over de queeste inzake de ontlasting in de sneeuw. Alhoewel de inhoudelijke reactie altijd een leugen kan zijn, geeft zijn toon mij de indruk dat hij het niet geweest is. Ik speculeer door. Was het een prank van Remco? Ja joh, lachuh joh. Een weloverwegen beslissing van Theo om ons actief te houden in onze mentale zoektocht naar een antwoord? Of toch juist een van de dames, waarvan men in het algemeen ten onrechte geneigd is het minste de associatie met uitwerpselen en vunzigheid te leggen?

Een aantal mensen uit het reisgezelschap, waaronder ik, besluit vervolgens deel te nemen aan een fatbike tour als tussendoortje. Gewoon lekker even fietsen, sportief bezig zijn. Ja joh, lachuh joh. Een fatbike is een soort mountainbike met dikke wielen die extra grip bieden in de sneeuw. Ontspannen legt campingeigenaar Theo de tocht uit en geeft aan dat het een kilometertje of acht is, waarbij eventueel een aantal wegen tussendoor nog niet helemaal geveegd zijn. Met de twee uur die daarvoor nodig zijn kunnen we nog ruim voor de zonsondergang terug zijn. En met deze gedachte begin ik dan ook aan dit tussendoortje. Het is op het begin een mooie tocht met fraaie vergezichten. Regelmatig stop ik om de ondergaande zon op de achtergrond van al het groen en wit vast te leggen. Ik ga lekker vlot vooruit, maar tegen het enthousiasme van Theo is geen kruid gewassen. Na een tijdje ploeteren arriveren we bij een huisje waar aangegeven is door campingeigenaar Peter dat we linksaf moeten. Het pad verandert hier al enigszins en het voorheen goed geveegde pad maakt plaats voor diepsneeuw met in het midden een paar bandensporen op soms spiegelglad ijs, waarbij je ervoor moet zorgen dat jouw eigen banden precies in dit spoor meebewegen. Een klein beetje te veel naar rechts of links bewegen met je banden is een directe ticket naar een ongelukkige val in de sneeuw. De sportieve edoch ontspannen fietstocht maakt al snel plaats voor een helse survival tocht. Als we het gedeelte naar boven gehad hebben is het naïef te denken dat het moeilijkste achter de rug is. En doordat we af en toe moeten lopen is het ondertussen al weer aardig donker aan het worden. De tocht naar beneden is een waar kansspel. Nadat Marieke senior lelijk op haar elleboog valt besluit Karlijn campingeigenaar Peter op te bellen om aan te geven dat het wegdek niet meer verantwoord is en met de vraag of Marieke opgehaald kan worden. Peter en zijn vrouw geven wat nonchalant aan dat ze daar niet kunnen komen met de auto en maken duidelijk dat zij er van overtuigd zijn dat wij dit parcour met gemak verder af kunnen ronden. Het slechte nieuws incasserend gaan we met gevaar voor eigen leven verder. Het is ondertussen pikdonker en met onze hoofdlampen banen we ons een weg over het spekgladde ijs tussen de diepsneeuw. Ik bedenk me op dat moment dat ik Jolanda Maes van de Ven beter niet van dit feit op de hoogte kan brengen. Na een tijdje zien we toch een auto aankomen op een al weer iets beter begaanbare weg en het blijkt gelukkig toch campingeigenaar Peter te zijn, die waarschijnlijk getwijfeld heeft over zijn te nemen beslissing. Knorrig en met tegenzin neemt hij de dolgelukkige Marieke mee. De rest besluit toch nog verder te gaan, omdat een activiteit als deze uiteindelijk een herinnering voor het leven is. Want vergeten ga ik hem nooit meer. Na een paar minuten blijkt de batterij van mijn hoofdlampje het te begeven. Gelukkig is de groep erg samenhorig en offert een betere fietser en ziel dan ik, genaamd Jacco, zijn lampje aan mij op, gevoelsmens die hij is. Later is het Karlijn die het zicht door haar bril verliest en als een blinde verder moet. Ze geeft steeds meer blijk van het feit dat campingeigenaar Peter het kritisch zijn naar zijn eigen fouten en inschattingen niet als sterkste eigenschap heeft. De schuld bij de ander neerleggen is altijd makkelijker. Zoals ook het `there and back again’ avontuur van Bilbo Baggins eindigt, zo eindigt uiteindelijk ook dit memorabele avontuur. De tocht bleek uiteindelijk 21 kilometer te zijn, waarvan een aanzienlijk deel in de diepsneeuw en over spekglad ijs in het pikkedonker naar beneden.

In de avond eten we een driegangenmenu in een hotel. Vooraf neem ik een goede carpaccio, gevolgd door een matige biefstuk met daarbij lekkere aardappelgratin en tot slot een mierenzoete en derhalve overheerlijke crème brulée. Tussen de laatste twee gangen door raak ik in een goed gesprek met psychologe Marieke senior over het feit dat fouten in `het onderliggende systeem’ uiteindelijk ten grondslag liggen aan veel zaken die misgaan in onze samenleving en het soms immorele menselijke gedrag dat daaruit voortvloeit. Bijvoorbeeld het feit dat middelbare scholen beoordeeld worden op slaginspercentages waardoor de schoolleiding minder sterke leerlingen vroegtijdig laat zitten om in examenjaren aan de juiste slagingspercentages te komen. Of het feit dat de publicatiedruk in de wetenschappelijke wereld dermate groot is dat de kwantiteit ten koste gaat van de kwaliteit en alleen de onderzoekers die meegaan in deze grote hoeveelheid publicaties kunnen overleven in de wereld. Het menselijke aspect, moreel correct functionerend management en de focus op individuele ontwikkeling komt hierdoor in het geding. Reisgenoot Peter (de echte Peter) sluit zich later aan bij het gesprek en Marieke senior weet me uiteindelijk te overtuigen dat het niet noodzakelijkerwijs het kwaad in de mens is dat het systeem slecht beïnvloed, maar andersom (alhoewel het systeem zelf uiteindelijk ook weer mensenwerk is bedenk ik me nu…). In ieder geval voldoende voedingsgrond om die lekkere quote `fuck the system’ er in te kunnen houden.   

Nog voor ik ga slapen die nacht besef ik me uiteindelijk wie die ontlasting in de sneeuw daar heeft achtergelaten. Dat kan niet anders dan de meest rationele, nuchtere aanwezigheid uit het gezelschap geweest zijn, Jacco. Want net zoals in Sherlock Holmes is uiteindelijke degene waarvan je het het minste van verwacht de dader. Wat een bad guy, concludeer ik. Hij zal wel nodig hebben gemoeten en is er eens goed voor gaan zitten, daar in het kraakheldere wit.

Video's:

https://youtu.be/rUru2zCoVlg