Vrijdag 24 december

Vrijdag 24 december: put your journey to the test

Als ik opsta na een nachtje van krap vijf uur slapen voel ik me toch vol energie. Dat is niet erg verrassend gezien het feit dat ik na een eerder aangekondigde plotselinge lockdown in het koude kikkerlandje toch de luxe heb acht dagen een winters avontuur aan te gaan in het noordelijke Zweden. Yttermalung om precies te zijn. Er is echter één luttele voorwaarde. Een coronatestje op het vliegveld van Oslo. Bij een positieve uitslag zou ik de eerste zuurverdiende zeven dagen van mijn vakantie op het vliegveld van Oslo door mogen brengen, onder het genot van uitzicht op de lokale stewardessen en reizigers die wel een mooie reis krijgen toebedeeld. Daarmee staat de eerste halve dag van mijn vakantie vooral in het teken van de door het huidige corona beleid geïnitieerde angstcultuur.

Het ochtendritueel verloopt zonder verdere bijzonderheden ten opzichte van normaal. Ik moet uiteindelijk haastend richting de trein en trek nog even een selfie (waar men een foto schiet, trekt men een selfie heb ik recent geleerd) van mezelf voor de spiegel in de gang, ditmaal in winterkleding, waar ik eerder een soortgelijke foto nam in zomerkostuum tijdens een fascinerend zes weken durend backpackavontuur door Europa. Met de trein richting Schiphol arriveer ik aldaar op spoor 4 om vervolgens naar het meeting point vlakbij te lopen, waar ik met mijn medereizigers heb afgesproken. Het betreft een gezelschap van acht medereizigers, inclusief de reisleidster, een dame gezegend met haar vijfentwintigjarige jeugdigheid. Deze veelbelovende reisleidster ontmoet ik echter hopelijk pas later, na die beruchte test. Ik word intens welkom geheten door Theo, ook in de al eerder aangemaakte app groep de meest prominente aanwezigheid. Daarnaast ontmoet ik Marieke junior, Jacco en Remco. Na het inchecken van de ruimbagage bij een man die een gezellig gesprek niet uit de weg gaat en daarmee de rij groter lijkt te maken, arriveren we later bij een koffietentje waar ik een chocolademelk scoor voor het gebruikelijk vliegveld tarief van een euro of 5. Tijdens deze koffiepauze ontmoet ik Peter, een reis- en sportfanatiekeling, die naast zijn leeftijd ook zijn wetenschappelijke achtergrond met me deelt. In de wachtruimte, voordat we vertrekken met de ietwat vertraagde vlucht richting Oslo, ontmoet ik tot slot nog Marieke senior en Marijn. De oorzaak van de vertraging had iets te maken met de pendelbus, een dronken man en een rol ducttape. Naar verdere details heb ik bewust niet gevraagd.

In Oslo aangekomen is het dan eindelijk zover. We hebben het voorrecht achter een grote massa mensen aan te sluiten voor een test die snel inzicht wil in onze biologische en evolutionaire bekwaamheid om het land in te mogen. Eerst moeten we ons uiteraard nog eventjes registreren via een onmogelijke en afschuwelijk irritante app die de gemiddelde wachtende nog wat meer stress inboezemt dan al het geval was. Dit feestje wordt afgemaakt door een brulaap die in de verte onverstaanbaar aan het schreeuwen is dat mensen moeten zorgen dat ze via deze onmogelijke app zijn geregistreerd alvorens ze de ultieme test kunnen ondergaan. Ik ben overigens nog vergeten te noemen dat het bloedheet is, iedereen zich op de koude heeft gekleed en het gewicht van de tas op je rug het allemaal alleen nog maar een waardevollere ervaring maakt. Na de test, die ongeïnteresseerd en weinig empathisch wordt afgenomen door een vrouw die vrijwel zeker veel te weinig waardering en geld ontvangt voor haar werkzaamheden, moet ik nog vijfentwintig minuten wachten op de uitslag. Deze vijfentwintig minuten beleef ik als een zombie, die vooral niet de hard nadenkt over de mogelijke gevolgen van een positieve uitslag. Van een afstandje sla ik het ritueel van de met staafjes in neuzen van grote massa’s mensen peuterende medewerkers vol bewondering gade. Hoe op dergelijke activiteiten in de toekomst wordt teruggekeken is nu nog onzeker. Als een superieur ras passeren we als groep een half uur later de laatste controlepost. Op het moment dat de controleur mijn (negatieve) uitslag op haar scherm ziet kijkt ze niet eens op. Mogelijk zit haar werkdag er bijna op en wil ze de uitslag zelf niet eens weten? Maar goed, het avontuur kan nu echt beginnen.

Vanuit het vliegveld moeten we nog ruim vier uur reizen met de bus naar de plaats van bestemming als gevolg van een gesloten grensovergang, vertelt onze jeugdige reisleidster vermoeid door de vier uur reizen die ze er al op heeft zitten. Deze vierenhalfuur worden zonder problemen doorgebracht met het gebruikelijke klets- en kennismakingsritueel, dat oprecht gezellig is en een positieve eerste indruk van de reisgroep achterlaat. Vooral de lach van Theo werkt hierbij aanstekelijk. Onderweg doen we nog een supermarkt aan waar we alvast wat drank en snacks inslaan, gezien een gemiddelde Nederlander dergelijke noodzakelijke waren niet lang kan missen in the middle of nowhere.

Bij aankomst op de camping worden we geïnstalleerd in de typisch Zweedse stuga, een eenvoudig, maar sfeervol houten huisje waar ik met medereizigers Jacco en Peter de komende zeven nachten door zal brengen. Na het dumpen van bagage gaan we naar de kiosk waar de maaltijd wordt verzorgd. Deze bestaat uit gebakken piepers, een soort biefstukreepjes en coleslaw. Daar de camping wordt gerund door een Nederlandse eigenaar Peter en zijn vrouw, mogen de ketchup en mayonaise als extra garnituur uiteraard niet ontbreken. Ondanks de niet nagekomen belofte dat de schalen worden aangevuld zodra ze leeg raken is het een prima maal, zeker als je honger hebt na een hectische eerste reisdag.

Tijdens het maal vernemen we dat er kans is op noorderlicht, een zuiver fysisch fenomeen waar mensen vooral de schoonheid en het hoge hype gehalte van weten te waarderen en naar de precieze fysische oorsprong verder geen navraag doen. In de extreme koude en niet adequaat gekleed doen we een poging dit verschijnsel te mogen aanschouwen, maar deze poging vindt geen gehoor en met bevroren vingers en tenen keren we terug naar de camping, waar we ons welverdiende bed opzoeken. De volgende ochtend blijkt dat Marijn als achterblijver het fenomeen via de lens van haar camera toch nog heeft mogen aanschouwen en mijn hart breekt in duizend stukjes. De keuzes die we in het moment zelf maken bepalen ons lot.