Ban Hoauxhay

Dag 16: French cuisine in Laos

Het regent nog steeds, zonder ophouden. Ook de reis richting de volgende bestemming, voluit Ban Hoauyxay, ook wel Huay Xai, wil het hostel zeker voor me mee uitzoeken. Dat ik voor hun dienst waarschijnlijk een extra centje betaal is natuurlijk een welkome bijkomstigheid. Het ontbijt heb ik niet op foto vastgelegd, maar volgensmij ging ik weer voor de klassieke combinatie van ei en brood en jam. Oh ja, en de fruit plate natuurlijk. Ik was drukker bezig met het sorteren van mijn was, waar het personeel natuurlijk weer last minute aan moest herinneren. In minivan word ik ruim op tijd bij het treinstation afgezet. Ik moet eerst de trein naar Nateuy nemen om vervolgens in minivan mijn weg te vervolgen naar de eindbestemming.

Op het treinstation aangekomen koop ik nog wat snacks voor onderweg en is er nogal wat communicatief gedoe voor nodig om er uiteindelijk achter te komen dat ik rond de klok van drie uur ’s middags aankom op Nateuy. In de trein valt op dat een aantal medereizigers wat onwennig op mijn aanwezigheid reageren. Kleine kinderen kijken verwonderlijk naar mijn witte voorkomen en soms ook bijhorende vaders. Ik kan me zo voorstellen dat dit een treintraject is dat plaatsjes aandoet waar men nog nooit (of nauwelijks) een blanke toerist heeft gezien. Verder is de treinreis een prettige reis die by far de voorkeur verdient boven reizen per bus over de wegen van Laos. Ik lees in mijn boek en luister af en toe wat muziek. K: Keane. Of misschien was ik ook al weer verder?

Tja, en daarna moet ik toch aan die busrit geloven. Het is de ergste tot dan toe. Het begint al met chaos op het station van Nateuy. Door een soort van gebrekkige logica kom ik uiteindelijk met een alternatief en Engels sprekend stel en nog een aantal Fransen in een minivan terecht, nadat we 20 minuten door chauffeus genegeerd worden en locals de voorkeur verdienen. In de minivan is lezen uiteraard geen optie, muziek luisteren een klein beetje, maar ogen dicht en overleven toch de beste. Het gaat nog verder. Een Chinese dame die oorspronkelijk nog aan het lezen is, wordt vervolgens zo ziek dat ze haar kostzakje gebruikt. De bus stopt niet om de zure inhoud van het zakje te lozen, de bus stopt eigenlijk überhaupt niet. Ik moet het dan ook zonder lunch stellen.

Bij aankomst nog net voor de incheckdeadline van acht uur in de avond ben ik wagenziek. Een paracetamolletje verzacht een klein beetje, maar een goede nachtrust lijkt me toch de voornaamste voorwaarde voor herstel van deze ride from hell. Dat moet dan wel in een zes bedden dorm die ik met anderen deel. Ik besluit eerst de dag af te ronden met een goede maaltijd, want eten is voornamelijk bij de (overigens zeer lekkere) koekjes gebleven die ik kocht op het treinstation die ochtend. Ik eet bij een French cuisine. Die zitten hier veel in Laos, ook om historische redenen, maar het is de eerste die ik aandoe. En zo eindigt de dag met een van de betere maaltijden die ik tot nu toe heb mogen nuttigen. Brood met boter, huisgemaakte mayonaise, salade en een medium rare steak met gebakken aardappelen. Vervolgens een crèpe met nutella en cashew noten. Zeer smaakvol allemaal, zoals de Fransen dat kunnen bleek eerder in Bordeaux ook al. Welterusten.

Dag 17: niet zestien, maar zeven jongedames.

Het regent nog steeds. Het is nog niet opgehouden sinds die avond dat ik door de plassen van Vang Vieng liep met mijn sokken tot de enkels in het water. Ik ontbijt een goede havermout met fruit. Ik ben naar grensstadje Huay Xai in het noordoosten van Laos gekomen om dezelfde reden als iedereen. De gibbon experience in het nabijgelegen park. Een hoog aangeschreven zipline ervaring. Letterlijk hoog, omdat het park de hoogste boomhutten ter wereld bevat. Al ziplinend op grootte hoogte boven alles uit baan je jezelf een weg door het woud met fascinerende uitzichten. Daarnaast is het park een groot natuurreservaat waar men gibbons aan kan treffen. Ik heb een tweedaagse tour geboekt met overnachting in zo’n boomhut. Er kleeft natuurlijk wel een behoorlijke maar aan dit mooi geschetste plaatje: het regent, het blijft maar regenen. Zonder pauze.

Het kantoor van de gibbon experience zit naast het hostel. Daar heb ik het hostel ook op uitgekozen, niet op de Tilburgse eigenaresse, die daar al zestien jaar haar zaak runt. Die is overigens vriendelijk, maar ergens ook wel afstandelijk. Bij het kantoor aangekomen moet ik wat formaliteiten, waaronder de betaling, afronden en krijgen we een introducerende video voor de komende dagen met ook veiligheidsinstructies. We vertrekken in minivans waar ik weer tussen de twee alternatieve Engelstaligen beland: een Amerikaanse en een dikke, afstandelijke vent uit Manchester. Mijn vooroordeel over native English speakers wordt weer bevestigd. Ze gaan meteen driftig met een Australisch stel in gesprek, terwijl ik al eerder domweg genegeerd werd. Aan al die native Engelssprekenden heb je eigenlijk helemaal niet zo veel tijdens het reizen, ondanks dat dat als Nederlander taal technisch zo’n makkelijke gesprekspartners lijken te zijn. En dan zijn het er nog veel ook: Australiërs, Engelsen, Amerikanen. Er zitten ook nog wat Fransen bij. Die zijn sowieso altijd al wat meer op zichzelf tijdens het reizen vaak. Het stemt me wat somber. Moet ik het hier nu mee doen de komende dagen inclusief overnachting? Echter blijkt op het wisselpunt dat er ook nog een groep van zeven jonge, Nederlandse meiden deelneemt aan het avontuur. We dienen ons allen te verdelen in een groep van acht en tien mensen. Na wat op en neer gediscussieer bied ik onschuldig aan dat het toch eigenlijk niet zo heel lastig is: ik sluit aan bij de zeven dames, dan zijn we met acht, en de overgebleven native English speakers en het Franse stel en gezin, zijn dan de overgebleven tien. Oh ja, oh ja. Zo makkelijk is dat dus.

(Door de regen) hiken we omhoog. De groep meiden is open in het gesprek. Ze waren oorspronkelijk met zestien (das ff pech), maar deze zeven zijn nog niet door ziekte of voedselvergiftiging geteisterd en hebben ervoor gekozen dit pad te bewandelen. Ze zijn van een vrouwen studentendispuut verbonden aan de universiteit van Eindhoven en de Fontys van Eindhoven en Tilburg. Onderweg komen we een insect met sterke snijtanden tegen, want de gids demonstreert hoe het wezentje zo hele bladen doormidden breekt met zijn vlijmscherpe messen. De meiden zijn sportief, net als ik, want bij de lunchplek komen we zonder zeuren of klagen aan. Dit in tegenstelling tot de andere groep die even later puffend en steunend bij de lunchplek aankomt. `Dit you make it?’ `Barely.’ De lunch is wel wat karig: een broodje met kip en wat beleg. Ik vraag de gids een foto van mij en de zeven meiden te nemen. Dat lijkt hij te doen, totdat ik doorkrijg dat ik buiten beeld val. Op het moment dat hij mag herkansen zijn de anderen ook aangekomen en wordt het een foto van de gehele groep.

Na verder hiken (door de regen) komen we aan bij de ziplines. Ja, het is hoog, mooi en het is leuk, maar wat ontzettend jammer dat het zo regent! Dat doet toch echt wel afbreuk aan zo’n ervaring. Na vele ziplines komen we aan bij king tree, de hoogste boom van het natuurreservaat. Daar worden wat foto’s genomen, ditmaal wel een met alleen mij en de meiden. Met Femke en Pia raak ik wat uitgebreider in gesprek tijdens de hike. Femke studeert Industrial Design aan de universiteit Eindhoven en Pia Biomedical Sciences en is net met haar masterthesis begonnen. Femke wil nu een half jaar op uitwisseling in Melbourne voor haar master.

Uiteindelijk komen we dan aan bij wat de hoogste boomhut ter wereld zou moeten zijn, al ziplinend uiteraard. Het is dan nog niet zo laat en we moeten nog flink wat uren overbruggen in het vuile goed dat ik aanheb. We krijgen diverse soorten fruit, koekjes en later een uitgebreide maaltijd die goed smaakt, maar niet op de foto is beland. Ik begin de avond bijna in euforie. Ik voel me vereerd bij zeven jonge, verre van onaantrekkelijke meiden te mogen zijn in deze boomhut en ze zijn nog open in het gesprek ook allemaal. Als we beginnen met kaartspelletjes (iets dat ik feitelijk haat) ontstaat bij mij het beeld dat we de avond doorbrengen met leuke spellen, waardoor we meer over elkaar te weten kunnen komen. Dat is tijdens de hike namelijk ook genoemd. Dat vind ik de interessantste conversaties, daar waar men de diepte in gaat en meer over elkaar te weten komt, op intellectueel en emotioneel niveau. Te hoge verwachtingen kunnen uiteraard alleen maar leiden tot teleurstelling en waarschijnlijk zorgen vooral vermoeidheid en de regen ervoor dat ik daar op dat moment niet voldoende kritisch bij stilsta. Na het avondmaal blijft het namelijk bij allerlei suffe kaartspellen, tot vervelens aan toe, waarbij ik alles verlies, en komt er niets van de beloftes over spellen als hints, weerwolven, acteerspellen of andere spellen die een fantastische manier zouden zijn om ervaringen uit te wisselen en nader tot elkaar te komen. Daardoor blijf ik aan het einde van de avond achter als teleurgestelde, sombere man als de meiden veel te vroeg al naar bed gaan in de klamboes. En dat is een emotie die ik niet goed verborgen kan houden voor mijn omgeving. Daar komt nog bij dat er klote internet is als afleiding voor iedereen en dat ik sinds die dag ervoor gebeld blijf worden door Ssourata, mijn eerdere privé gids in Vang Vieng, die ineens op zijn hoofd lijkt te zijn gevallen als hij uitspraken doet als: `I dream of you, you’re a VIP customer’. Als ik uiteindelijk toch zelf ook maar de lakens opzoek na nog wat muziek (L? = The Lumineers, oh nee, het was al M, Nick Mason, die avond, dus ergens ben ik een letter en dag kwijtgeraakt) ben ik verre van in de euforische stemming waar ik me eerder die dag in bevond. En zo wisselen gemoedsstemmingen elkaar deze dag in rap tempo af en probeer ik niet te vergeten hoe uniek het feit is dat ik hier midden in de jungle in de hoogste boomhut ter wereld tussen de ratten en insecten slaap.

Dag 18: is zure regen eindig op een door de mens naar de klote geholpen moeder aarde?

Het regent. Nu drie en een half etmaal aan een stuk. Ik denk, ik noem het maar even. De oorspronkelijk geplande ochtendhike van die dag is geskipt vanwege het weer en de verwachte gladheid en het risico dat dat met zich meebrengt. De dag start derhalve niet om zes uur in de ochtend maar ver na achten. Ik heb goed geslapen in de klamboe. Dat was ook wel te verwachten na alle indrukken van die dag ervoor. Ik ben ook wel bereid tot een frisse blanco start na het wat ongemakkelijke non-verbale einde van die dag ervoor. Nadat ik de wc heb bezocht en alle zeven meiden aan de ontbijttafel daarna begroet met goedemorgen en eet smakelijk, blijft een reactie uit. Blijkbaar heeft mijn lichaamstaal de avond daarvoor alweer te veel gedaan.

Dat feit is helaas wel het begin van het einde. De gevaarlijkste van alle emoties neemt het vervolgens dan ook over. Trots. `Dan zoek het ook maar uit allemaal’, hoor ik mezelf denken. Daardoor ontstaat een ongemakkelijk ontbijt waarbij geen oogcontact wordt gemaakt tussen mij en de groep, noch woorden worden uitgewisseld. Eettechnisch gezien was het overigens een goed en zeer uitgebreid ontbijt, bestaande uit kip, ei, spring rolls, gemengde groenten en een soort fruitbouillon. Ik blijf nog lang zitten om hier uitgebreid van na te genieten, terwijl de rest al lang van tafel is, en vervolg met mijn gebruikelijke ochtendritueel. 70 push ups, 50 sit ups, 70 squats. `Dat zal ze leren wie ze negeren’ hoor ik mezelf wederom denken.

De hike naar beneden door de regen en modder lijkt eindeloos te duren. Ik loop achteraan, alleen en in mijn eigen wereld. Het psychologische machtsvoordeel dat de dames hebben als groep wordt uiteraard volledig ingezet: gezellige onderlinge kibbelverhalen worden ogenschijnlijk gezellig voortgezet. Toch merk je dat de algehele sfeer ongemakkelijker en stijver is geworden. De regen draagt daar niet aan bij. Ik en mijn ego zijn de ultieme sfeerspons.

Na een tijdje wil ik eigenlijk wel weer terug naar een situatie die voor mezelf ook meer voordeel biedt, maar er lijkt bijna geen niet geforceerde weg meer terug uit het dal van geslotenheid en demonen uit het verleden waarin ik mezelf heb teruggetrokken. Totdat de aanwezigheid van bloedzuigers een uitweg biedt. Ja, de echte versie. Die insecten die je bloed zuigen. Die zijn er in de jungle en ook op het punt waar we de zipline op moeten. Femke wordt te grazen genomen en daar reageer ik op. Dat creëert een bescheiden, natuurlijke opening. Ik wissel van zipline naar zipline een paar zinnen met haar uit die met name gerelateerd zijn aan de bloedplek achter haar sok als gevolg van de bloedzuiger. Het is echter niet voldoende om weer een ontspannen sfeer te creëren en bij aankomst bij de eindpost waar de lunch wordt genuttigd besluit ik mezelf terug te trekken. Ik nuttig de lunch alleen, dat is op dat moment meer ontspannen dan midden in de groep gaan zitten. Het is nu vooral een kwestie van even uitzitten, weet ik vanaf dat moment vrij makkelijk te relativeren.

Na de lunch beland ik in de auto gelukkig ook of de front seat naast de chauffeur en houd me op de vlakte. Het knapste meisje van de groep, die zich tot op dat moment nauwelijks heeft laten gelden, begint ineens een heel populair verhaal met de chauffeur in het Engels. Ze blijkt tweetalig met een Engelse moeder. De terugweg blijkt nog een stevige bijna drie uur durende uitdaging, waar de jeep zich met een spectaculaire rijtechniek in twee pogingen omhoog door de modder weet te manoeuvreren. We horen later dat de groep die een dag eerder het drie dagen traject heeft gekozen volledig is vast komen te zitten in de modder en pas zeer laat die avond thuiskomen. We hebben dus blijkbaar nog geluk gehad.

We eindigen met de gehele groep nog bij het kantoor van de Gibbon Experience, waar ik nog op ingetogen wijze gedag zeg tegen Femke en Pia. Die behoefte toch wel wederzijds, want zij doen dat op dezelfde ingetogen wijze. Nadat ik vertrek kan ik het geheel vrij makkelijk van me af laten glijden en antwoord bij terugkomst in het hostel op de vraag `Hoe was het?’ dat het wel redelijk was. Het heeft natuurlijk wel erg veel geregend geef ik aan. Nadat ik naar de laundry service vlucht, voordat het te laat is, besluit ik nu ik toch nog vies ben en de zon nog niet onder is, eerst maar eens te gaan hardlopen. Ik doe een lange duurloop van 110 minuten langs de rivier die ook nog een aantal aardige foto’s oplevert. Oh ja, het regent nog. Daarop geeft de Nederlandse hostel eigenaresse overigens aan dat ze zolang regen achtereenvolgens de afgelopen zestien jaar nog niet heeft meegemaakt. Ik geef aan dat al die zure regen niet heel verrassend is als je kijkt naar de manier waarop wij mensen met onze aarde omgaan. In Nederland hebben we ook zo’n regenjaar achter de rug en dat gaat alleen nog maar erger worden. Zelf geef ik aan dat ik bijdraag aan het milieu door geen kinderen aka CO2 machines te nemen, want overbevolking blijft de hoofdoorzaak van het versterkt broeikaseffect. De vleesconsumptie kan ik me in mijn geval dus makkelijk permitteren, zeker ook omdat ik enkel met OV reis. Einde alinea.

Ik eindig de avond met een goede maaltijd bij dezelfde French cuisine als twee avonden daarvoor, waar ik nu opnieuw overheerlijk eet. Een malse varkenskotelet met aardappeltjes, huisgemaakte mayonaise, boter, brood en een salade. Die Franse cuisines moet ik in mijn achterhoofd houden, besluit ik, als ik kijk naar de neerkletterende regen en me afvraag of het einde ter tijden nu echt daar is. Ik zou aan het einde van het alles toch in ieder geval nog een smaakvolle maaltijd met lekker stukje vlees willen nuttigen.