Vang Vieng

Dag 13: zonsondergang langs de Mekong

Dit keer vroeg op, maar om half zeven hebben ze al wel brood met jam en boter voor me beschikbaar. Mijn was zou die ochtend klaar moeten zijn, maar het levert nog wat gedoe op met de dames van de huishouding, niet geheel onverwacht overigens. Uiteindelijk wel alles netjes klaar voor zeven uur gelukkig, als de bus vertrekt.

De busreis duurt een uur of vijf en geschiedt in minivan. Ik moet in den beginne een aantal keer overstappen, omdat het natuurlijk weer laagseizoen is en ze zoveel mogelijk mensen in een busje ergens richting de volgende bestemming willen krijgen. De weg is hobbelig en vol gaten, maar vijf uur is dan nog goed vol te houden. Lezen zit er echter niet in, dit is uitzitten met muziek op je kop. Ik ben eerlijk gezegd een beetje de letters kwijt. De laatste was F van Faitless, volgensmij dan nu ergens ondertussen bij J (Michael Jackson) aanbelandt. Ergens tussendoor heb ik dan nog Genesis, George Harisson en de Hudson Brothers beluisterd. En bij de I niets bijzonders kunnen vinden … ?

Anyway, aangekomen bij het rock backpacker hostel in Vang Vieng heb ik een privé kamer geboekt. Voor drie nachten. Ik ga meteen bij aankomst en na het zien van mijn slaapvertrek in gesprek met de receptie over de activiteiten die ik allemaal wil en zou kunnen doen. Vang Vieng is namelijk het avonturenparadijs van Laos, zo is mij verteld. De receptionist en eigenaar ruikt mijn centen en uiteindelijk komen we tot een mooi, druk en verrassend pakket aan activiteiten voor de volgende twee dagen. Dat belooft weer wat. Het personeel is erg vriendelijk, maar ergens valt niet te ontkennen dat ze wel extra vriendelijk werden zodra ik met mijn portemonnee ging zwaaien. Dan eerst maar een lunch, want veel later dan drie uur is het nog niet.

De lunch nuttig is bij een Mexicaanse keuken aan de Mekong rivier. Met mooi uitzicht, wel afgewisseld met een buitje, nuttig ik twee heerlijke burrito’s en een mango smoothie. Daar neemt men hier allemaal uitgebreid de tijd voor. Ikzelf ook, want mijn ogen vallen nog even dicht op het terras. Als ik wakker schrik bedenk ik me dat er nog wel hardgelopen dient te worden voor de zon volledig onder is. Dat zou anders wel een gemiste kans zijn.

Het is misschien wel de mooiste loop tot nu toe. Ik loop direct langs de Mekong rivier tijdens dat de zon achter de wolken verdwijnt en stop af en toe een luttele seconde om een fotootje te schieten. Daarnaast spot ik meteen een aantal tempels, luxe resorts en de daarmee gepaard gaande beeldschone vergezichten op de stad bij zonsondergang. Ik kom onderweg op een verlaten plekje aan de rivier ook nog een bescheiden visserman tegen die me terecht negeert, decadente hardlopende westerling die ik ben. Ik voel op dat moment ook wel iets van schaamte.

Na een douche en gerelateerde zaken, waaronder wat schrijfwerk (al is die relatie wat minder voor de hand liggend) besluit ik, zonder avondmaaltijd, dat het weer mooi is geweest. Kijkend naar het programma voor de volgende twee dagen is een goede nachtrust geen overbodige luxe.

Dag 14: onder de grond en in de lucht 

In Vang Vieng kun je een half uur in de luchtballon voor zo’n 100 euro. Een unieke kans die ik niet aan me voorbij willen laten gaan, zeker gezien de schoonheid van de door bergen omringde stad in het dal. Maar natuurlijk wel bij zonsondergang, want dan belooft het droog te zijn. Voor het ochtendprogramma heb ik een privé gids geregeld die met mij bij blue lagoon 3 rotsen zou moeten gaan beklimmen, gevolgd door zwemmen in de lagoon en het bezoeken van een lokale grot. Ik kom er echter die ochtend al achter dat een miscommunicatie, al dan niet bewust in verband met het binnen te harken geld, roet in het eten gooit. Het blijkt geen rots beklimmen met pikhouweel activiteit te zijn, maar een stevige hike over de rotsen omhoog. Na de hike zal echter blijken dat het verschil met daadwerkelijk rots beklimmen met pikhouweel nu ook weer niet zo veel verschilt.

Eerst maar eens ontbijten. Brood, ei, thee, maar ook een bord met fruit. Mijn privé gids Ssourata blijkt een vriendelijke, bescheiden man die beperkt Engels spreekt. Hij wil graag met me meedenken over een aantal andere praktische zaken, zoals de rit naar de volgende bestemming. Zodra de hike aanvangt gaan we direct stijl omhoog door bemodderde wegen. En dat gaat een stevige tijd zo door. Mijn schoenen zitten al na korte tijd onder de rode klei en modder. Het blijkt een erg uitdagende hike te zijn, vrijwel recht omhoog, waar men wel degelijk met duw en klimwerk, zich een weg de hoogte in moet ploeteren. Aan trappen ontbreekt het. De hijgende, zwetende en zuchtende toeristen om me heen spreken boekdelen. Het uitzicht blijkt de geleverde inspanning echter meer dan waard. Het is het mooiste vergezicht dat ik tot dan toe deze vakantie heb mogen genieten. Kletsnat van het zweet en onder de modder mag ik daarboven plaatsnemen op verschillende motoren. Ik en Ssourata fotografen elkaar met de vlag van Laos. Het rood voor het bloed van de bevolking, het blauw voor de natuur en de witte stip in het midden stelt de maan voor. Aardige symboliek in de vlag van Laos verstopt. De weg terug is wellicht nog wel zwaarder, maar ook die komt tot een einde. Mijn schoenen blijken veerkrachtig, want na afspoelen met het kraantje beneden zijn ze weer bijna de oude. Helemaal bij het begin aangekomen treffen we twee Duitse meisjes op slippers. We proberen ze nog te waarschuwen voor wat er komen gaat, maar met hun mind gefocust op het doel gaan de Duitse meiden de klim aan op flipflops. Over de afloop daarvan kan ik jullie uiteraard hier verder niet berichten.

We rijden verder richting blue lagoon 3, onderweg genietend een aantal mooie vergezichten. De blue lagoon 3 is eigenlijk een veredeld zwembad tegen de achtergrond van mooie natuur. We nuttigen aldaar eerst een ok lunch. Noedels met groenten. En ik bestel ook nog wat kippenvleugels. Ik heb nog mijn gebruikelijke kleren aan, dus vraag Ssourata hoe het nu zit met die grot. Dat is gewoon ff die kant oplopen geeft hij aan en het is maar een kleine grot. Je kunt daar verder niet zwemmen, dus ik hoef mijn zwembroek niet aan. Hij lijkt niet echt van plan te zijn mee te gaan, dus dan ga ik maar zelf. Het stelt blijkbaar toch allemaal niet zo veel voor …

Op weg naar de grot krijg nog even de waarschuwende tekst te lezen dat ik een hoofdlamp nodig heb (shit niet meegenomen, dus dan maar dat lampie van mijn smartphone) en dat is prima is als je alleen gaat, maar met vrienden is nog beter! Oh ja, en dat ik gewoon de bewegwijzering in de grot moet volgen. Dan komt alles goed. Ik moet eerst al een stevig eind omhoog klauteren op slippers. Zo ver dat ik achteraf hoor dat toekomstige reisgenootjes de grotzoektocht opgaven. Maar ik zet door en als ik bijna denk terug te keren omdat ik geen grot zie, zie ik ineens een klein trapje naar beneden, het zwartste zwart dat je je maar kunt voorstellen tegemoet. Wow, dat is donker en smal daar. Het lijkt bijna of het niet oprecht voor toeristen bedoeld kan zijn. Maar nu ben ik er ook. Ik zet de zaklamp van mijn telefoon aan en hoop maar dat mijn batterij het niet onderwijl de tocht begeeft. Het lampje van mijn telefoon geeft twee meter zicht vooruit, maar meer dan dat moet je je er ook niet bij voorstellen. Als ik tot dan toe mijn broek schoon had kunnen houden, is dat moment bij deze voorbij en ik worstel mezelf naar beneden, mijn telefoon in één hand, waardoor ik nog maar één hand vrij heb voor kruip en klauterwerk. Beneden aangekomen lijkt het op te houden. Dat is inderdaad klein denk ik, maar dan neem ik vanuit het niets nog een trapje waar. Het gaat verder. En zo begint met afstand de meest doldwaze grottentocht die ik ooit in mijn leven ben aangegaan. Het is goed dat moeders hier niet bij is. Dit is niet een soort museum grot waar je met groepen mensen naar binnen gaat in grote verlichte ruimtes met stalagmieten en stalagtieten, maar een verstopte natuurgrot, pikdonker en verstopt en ik ben momenteel zijn enige bezoeker. Elke keer als ik denk dat de weg stopt en ik terug moet blijkt een paar meter verder nog een ander trappetje of gangetje aanwezig, waar je soms maar net doorheen past. Af en toe zie je een pijltje op de muur, dat is dus die zogenaamde bewegwijzering. Na ploeteren, zweten en glibberen en de gedachte dat als nu mijn batterij het begeeft of ik val en mijn bewustzijn verlies dit waarschijnlijk de laatste bestemming is op deze aardkloot die ik ooit aandoe, kom ik uiteindelijk aan bij een poel water. Daar houdt het echt op en na nog meer worstelingen en momenten waarop ik dacht dat de weg terugvinden er niet meer inzit, werk ik me met één hand beschikbaar een weg naar de uitgang. Pas dan kom ik weer leven tegen. Een Franse meid die ook van plan is alleen het hol te betreden … Op de terugweg richting lagoon 3 lees ik nogmaals glimlachend het bord met de waarschuwingen. `Keep calm and have fun’ staat er.

Terug bij lagoon 3 is het tijd voor een duik. Ik klim, klauter en zwem. Ga nog van allerlei toestellen af en loop zelfs over een balk over het water. Mijn evenwicht is beter dan ikzelf inschatte, want ik krijg zelfs nog complimenterende blikken van omstanders. Daarna is het tijd te vertrekken en begeven Ssourata en ik ons in de tuktuk terug naar het hostel.

Veel tijd daar is er niet, want nog voor zonsondergang staat de luchtballon activiteit al weer op het programma. Ff douchen is noodzaak, maar daarna meteen weer naar beneden. In een tuktuk vol met toeristen begeef ik me richting de plaats van de bestemming. Aldaar aangekomen hebben we amper de tijd om van de luchtballon en hun hete lucht mechaniek te genieten, want als mieren worden we met twaalf tegelijk in luchtballons gestauwd. Ik vraag me af waar ik op dat moment aan begonnen ben, want het voelt op deze manier echt aan als een kermisattractie. Up we go. En in de lucht blijkt gelukkig dat mijn massatoerisme zorgen onterecht zijn. Het uitzicht is grandioos en de ervaring uniek. We stijgen tot grote hoogte en geven ons over aan de dichtheid van helium, die groter is dan die van lucht, zo blijkt uit wetenschappelijke experimenten. Na vele video’s, foto’s, rondjes van de ballon om zijn as en zen momentjes op grote hoogte bij een ondergaande zon gaan we weer naar beneden. Daar worden ook nog wat foto’s genomen van ons, waardoor het geheel toch weer net een tikkie persoonlijker aan gaat voelen dan op het begin het geval was. Weer een mooie ervaring rijker.  

Bij terugkomst besluit ik richting de food market te gaan voor de avondmaaltijd. Het is die avond gelukkig droog, dus ik eet bij een statentje op de food market. Een goede rode curry met rijst en een groot biertje. Dat heb ik wel verdiend. Na deze maaltijd op de bescheiden stoeltjes waar ik hem verorber besluit ik ook nog voor een ijsje te gaan. Daarna nog een klein beetje schrijvend, maar uiteindelijk ook vermoeid zoek ik de lakens op. Ook morgen is er weer een vol programma in de stad van het avontuur.

Dag 15: ter land, ter zee en nog meer in de lucht

Die dag ervoor had ik mijn supersmerige schoenen in de trouwe handen van het personeel gelaten, dat beloofde ze voor mijn schoon te maken. Tja, mijn enige hike schoenen heb ik dus ook deze dag nodig, maar ze staan nog in het water geeft de receptionist aan. Na wat aandringen dat ik ze toch echt nodig heb zet hij dan toch maar mijn doorweekte schoenen voor de deur. Mijn lichaamswarmte zal zijn werk moeten doen. Die ochtend staat een gevarieerde georganiseerde budget tour op het programma, ook geregeld vanuit het hostel: tubing, grot bezoeken, viewpoint, ziplining en blue lagoon 1. Die avond, rond zonsondergang, weer wat anders. Eerst nog een heerlijk zoete French toast en fruit met thee als ontbijt.

Ik word uiteraard opgepikt door een toeristenbusje met een Australische dame van middelbare leeftijd, een aantal Fransen, een aantal Britse, een jongen uit Noord-Finland, voor wie het noorderlicht gesneden koek is, en ik. Er is veel onduidelijk over wie nu precies welk programma heeft, maar uiteindelijk blijken ik en Sami uit Noord-Finland hetzelfde programma te hebben. Dat vangt aan met tubing over de rivier. Tubing is in feite in een wiskundige torus op het water dobberen zonder dat daarbij een noemenswaardige techniek wordt vereist. En zo vang ik de dag aan met dobberen in mijn zwembroek richting oeverbestemming 1. Hoe ik ineens die zwembroek aanheb? Nou ja, verkleedmogelijkheden waren er niet, dus ben ik maar vlak voor de oever in een hoekje voor het noodzakelijke aantal seconden met de wammes bloot gegaan. Allemaal het gevolg van gebrekkige communicatie vanuit de organisatie. Maar daar laat ik de pret uiteraard niet door bederven. Tijdens het dobberen op de zwemband aka wiskundige torus neem ik af en toe een foto. Best een mooi uitzicht zo langs de rivier, maar niets uitzonderlijks. Bij oeverbestemming 1 aangekomen staat een grotbezoek op het programma. Dat blijkt de ultieme deceptie. Over het water worden toeristen in hun tube, letterlijk in de file staand, in een rondje door een grot heen gecirkeld. Echt waardeloos. Ik besef me op dit moment dat hele ochtend en middagprogramma slechts een euro of 25 heeft gekost, dus wat had ik dan verwacht. Totaal zonder verdere verwachtingen ga ik de rest van het programma aan. Te beginnen met verder tuben langs de rivier naar oeverbestemming 2.

Aangekomen bij oeverbestemming 2 staat een lunch op het programma. Ik en Sami komen samen aan. Sami was nog net niet in slaap gesukkeld.D Daarna de rest van de groep uit de toeristenbus die ochtend ook. De lunch smaakt goed. Een broodje, bruine rijst met kip en twee spiesen met diverse groenten en kippenvlees. De eerste meevaller. 

Daarna met de minivan richting blue lagoon 1. Daar staat eerst een hike richting een viewpoint op het programma. De ziplining gear krijgen we alvast aan, want vanaf de top is het idee dat we naar beneden ziplinen. Dit blijkt de tweede meevaller. De hike is uitdagend genoeg, weer stijltjes aan omhoog, niets buiten hetgeen te verwachten is, met vervolgens mooie vergezichten bovenaan. Wellicht niet zoals die bij blue lagoon 3, maar desalniettemin zeker de moeite waard en de natuur en zijn schoonheid verveelt me nooit. Vooral het ziplinen daarna blijkt erg leuk. De tweede zipline naar beneden is erg lang en hoog en is daarmee de langste zipline die ik tot nu toe in mijn mensenbestaan van bescheiden duur heb aan mogen doen. Een voorproefje op wat later komen gaat. Ik vind het zo toch wel een geslaagd programma voor de gevraagde prijs.

Bij aankomst beneden staat blue lagoon 1 op het programma. Maar eerst nog daar naartoe lopen. Daarbij doen we wat marktkraampjes aan waar we wat levende worden of larven of wat dan ook zien krioelen. Slijmerig, maar smakelijk, zou Pumba uit de leeuwenkoning zeggen. Op dat moment komt het idee van dit opeten nog niet echt bij me op. Totdat een paar meters verderop een spies te zien is met precies deze dikke wormen erop geborduurd. De Chinese eigenaar biedt hem mij aan. Tja, na alles wat al meegemaakt heb op vakantie de afgelopen jaren, waarom dit niet ook een keer? Ik hoef er niet lang over na te denken, het zit uiteindelijk allemaal tussen de oren. Ik neem de spies aan en verorber hem vrijwel volledig. Niet na het fenomeen uiteraard nog even op video vast te laten leggen door Sami. Eigenlijk smaakte het nog helemaal niet onaardig.

We sluiten af bij blue lagoon 1. Waar normaal het water kraakhelder blauw is, is dat nu door het regenseizoen helaas een stuk minder het geval. Ook dit is een soort veredeld zwembad. Ik maak wel aan de groep duidelijk dat we echt weer iets na vieren terug moeten als geheel, want ik moet wel om vijf uur terug zijn in het hostel voor de volgende uitdaging. God weet hoe laat we daar anders waren opgepikt. Ik neem nog wel een frisse duik in de blue lagoon 1 die ook erg diep is. Daarom is er ook een zeer hoog platform waar je van af kunt springen. Ook deze kans laat ik natuurlijk niet aan me voorbij glippen en van minstens 10 meter hoog spring ik de diepte in. Aan de Fransman die datzelfde met een omgekeerde schroef doet kan ik niet tippen. Helaas is er geen beeldmateriaal van mijn sprong.

De groep houdt zich netjes aan hetgeen afgesproken is en we keren terug naar de tuktuk met chauffeur. Ik raak nog even in gesprek met de sympathieke Australische dame van middelbare leeftijd die aangeeft dat door Australië en Nieuw-Zeeland backpacken inderdaad vanuit financieel oogpunt een ander verhaal is. Ik ben netjes om vijf uur terug en heb om kwart over vijf de vervolgafspraak staan. Na een snelle douche komt ditmaal een privé chauffeur me ophalen. Dat is een welkome verrassing, omdat ik minder betaald heb voor deze zogenaamde para motor activiteit dan voor de ballonvaart. Ondanks de lagere prijs is het toch een veel persoonlijkere aangelegenheid. Een para motor is een vaartuig dat net zoals bij paragliden twee mensen door het luchtruim voortbeweegt. Helaas begint het wel te regen onderweg naar het vaartuig toe. Als ik aankom word ik ook vrijwel direct naar het voertuig begeleidt, waar ik op de voorste stoel (van de twee stoelen achter elkaar) plaats mag nemen. Ik en de chauffeur achter me. De chauffeur achter me verstaat gelukkig zijn vak goed, want dat je op deze man kan vertrouwen is wel van belang nadat je al rijdend ineens de vloer onder het vaartuig ziet verdwijnen en tot grote hoogte opstijgt. Wat dit avontuur vooral zo leuk maakt is, naast uiteraard de schitterende uitzichten, het feit dat we letterlijk door een regenwolk heengaan om vervolgens doorweekt aan de droge kant uit te komen. Dat mag toch ook wel weer een unieke ervaring heten, denk ik, zodra we ons na een half uur weer richting vaste grond onder onze voeten begeven. Op de terugweg geeft de chauffeur aan dat hij ook nog wat video’s heeft gemaakt die hij via het hostel met me zal delen.

Die ochtend ontmoette ik tijdens het ontbijt al Aram, een Indiër die in de ICT wereld zit. Nadat het blijft regenen (wat heet: moeson regen op zijn sterkst) besluiten we uiteindelijk na een biertje toch maar door deze ongekende regenbui richting een restaurant te gaan waar Aram de dag ervoor al at. Ik krijg daarvoor nog een poncho te leen. Als ik over de met water overspoelde straten loop begrijp ik pas waarom velen hier op slippers lopen. Het is een onmogelijkheid hier de schoenen droog te houden. Voor het eten zelf gaan we uitgebreid zitten. Het is verrukkelijk. Spring rolls, een pad loau, wat een Laotiaanse variatie is op de Pad Thai en minstens zo lekker en achteraf een stickie rijst met mango om te delen. Daarna moet ik weer terug door de regen, want er lijkt geen einde aan te komen (hetgeen ironisch is te noemen als je weet wat komen gaat). De straten staan nu nog blanker en het water komt bijna tot aan mijn enkels als ik op mijn doorweekte schoenen terug richting het hostel loop. Vang Vieng heeft zijn naam als avonturenstad van Laos meer dan waargemaakt. 

Video’s:

https://youtu.be/qakIYU90wtM

https://youtu.be/FePABuC0oNg

https://youtu.be/Xg0OILBCSd0

https://youtube.com/shorts/eyIgNkJtAMU

https://youtu.be/SnjVcahTD4Q

https://youtu.be/kt7KRukfz8A

https://youtu.be/WnQpBp5cpXY

https://youtube.com/shorts/K1eotRIZcqM

https://youtu.be/S2AzA34ltJA

https://youtu.be/wcksxZIIOxk

https://youtu.be/95VGtPAWh-w

https://youtube.com/shorts/mDcGt1fIsKc

https://youtu.be/PXy5YhsJ6eo

https://youtu.be/MuW59Hi1K3Y

https://youtube.com/shorts/fa3yoxRFG9A

https://youtu.be/kvLdRM70lnI

https://youtube.com/shorts/qQ0GPODwb6U

https://youtube.com/shorts/pIkliJmUmpY

https://youtube.com/shorts/Njn0zRaJ0hw