Luang Prabang

Dag 11: Loeloe en Ksoeksoe

Zo rond de klok van zeven luidt de haan het ochtendgloren in Pakbeng in. In trouw gezelschap van moeder geit en vader Buffalo. Ik als ouwe lul kom vanuit mijn privévertrek met uitzicht op de Mekong rivier richting de ontbijttafel, terwijl de jonkies vanuit hun stapelbeddenellende hetzelfde doen. Het ontbijt bestaat uit een prima broodje met boter, jam en eieren. En dan ook nog ham. Voor de lunch heb ik ook nog twee broodjes besteld. Ham en kaas en ham en kip.

De slow boat tocht richting het volgende culinaire hoogtepunt, Luang Prabang, is helaas een minder luxe variant. Dus dat wordt niet op de boeg in de zon zitten, maar gewoon binnen op een busstoel zitting, die nog een beetje gammel is ook. De twee broodjes die ik voor de lunch meekreeg bleken niet veel bijzonders. Vooral die met kaas en ham viel tegen, die met de kip kon nog wel. De tocht met de slow boat levert desalniettemin weer een aantal mooie vergezichten en foto’s op. Rond de klok van 15 uur rivieren we aan (want van een meer valt toch slecht te spreken in dit geval). We worden als groepjes voor een te hoog bedrag per tuktuk naar de hostels gebracht.

Ik en de twee Nederlandse jonge meiden, Loes en Amber, blijken wederom hetzelfde hostel gekozen te hebben, alwaar we ontvangen worden door een vriendelijke gastheer op wie ik daarom direct maar allerlei vragen afvuur, onder andere over de was en waar ik kan hardlopen. Bij aankomst op het gemeenschappelijke terras met uitzicht op de Mekong rivier zie ik twee kleine kinderen met allebei een puppie in de hand. Een aandoenlijk gezicht. Bij navraag worden ze voorgesteld als Loeloe en Ksoeksoe, de puppies wel te verstaan, naar de kinderen doen we geen navraag. Aan Loes en Amber maak ik duidelijk dat hardlopen hoofdprioriteit is, vervolgens pas een goed maal. Het hardlopen van deze dag en op deze plaats betreft een intervaltraining langs de Mekong rivier. Hij is erg zwaar en af en toe loop ik toch even verkeerd, maar al met al toch een prettige besteding van mijn vroege avond.

Vervolgens eet ik met Loes en Amber in een aardig tentje waar ik een rode curry, not to spicy, bestel. Ik heb daarna nog wel behoefte aan wat zoetigheid achteraf. Ik tref een al gesloten lokale supermarkt aan waar ik op de deur klop. Er lijkt wat twijfel bij het personeel achter de ruiten. Ik klop nogmaals. Er wordt aarzelend opengedaan. Chocolade, brul ik. Ze overleggen wat en komen vervolgens met een big smile aanzetten met een aantal chocoladeproducten. Als ik de prijs hoor lach ik ook. Ik heb namelijk meteen door dat dit een soort van scam is. Ze hebben de duurste chocoladeproducten uit het assortiment gepakt en het bedrag luidt zo’n 10 euro. Ik zie de humor van de last minute scam situatie echter wel in en besluit voor 10 euro overstag te gaan.

In het hostel sluit ik de dag af met nog wat aan mijn reisverslag schrijven, ondertussen genietend van uitzicht op de Mekong rivier en een grote portie van de zojuist gekochte chocolade. Zij in de winkel een big smile, ik een big smile, besluit ik. 

Dag 12: pieken en dalen in Luang Prabang

Voor het ontbijt staan pannenkoeken op het menu. Aardig, maar ook niet heel bijzonder en/of vullend. Ik heb die dag een aantal highlights op het oog in Luang Prabang. Het UXO museum, de grotten, het viewpoint vanuit de tempel en de waterval. Omdat dit zeer duidelijk het laagseizoen is in Luang Prabang leidt dit vrijwel direct tot een aantal teleurstellingen. Eigenlijk de eerste van deze vakantie.

Allereerst heb ik geboekt voor de grotten en daarvoor ben ik ook vroeg mijn bed uit gekomen. In de tuktuk richting de motorboot ontmoet ik de Britse Martin Ward van middelbare leeftijd die aangeeft dat de grotten niet veel voorstellen. Bij de motorboot aangekomen komt een man aanzetten die om extra geld begint te bedelen. Het blijkt achteraf de bestuurder te zijn van de motorboot, die weigert te gaan rijden richting de grotten, omdat er maar twee mensen hoeven te worden vervoerd. Laagseizoen. Ik kom daar pas achter als ik weer terug wordt gebracht bij het hostel en gerestitueerd wordt op financieel gebied. Voor niets vroeg op gestaan.

Nou ja, dan maar naar het UXO museum, een kleine geschiedenis van het achtergebleven wapenarsenaal in Laos na de Vietnam oorlog. Google maps geeft aan gesloten, maar de receptionist geeft aan dat het twee dagen geleden nog open was. Als alternatief geeft hij het nationaal museum. Het UXO museum blijkt gesloten vanwege constructie werkzaamheden, dus ik moet het laten bij een aantal foto’s. Ze weten me daar ook te vertellen dat het nationaal museum om vergelijkbare redenen gesloten is. Ik bevind me blijkbaar in een dodenstad in het laagseizoen. Ik geef de moed niet op en neem contact op met Iris en Loes op terugweg richting het hostel. Het plan is dan maar richting de watervallen te gaan. Jake sluit ook aan. Ik besluit daarnaast mijn weg naar de volgende bestemming de volgende dag te vervroegen.

Na een tweede ontbijt in het hostel, ditmaal bestaande uit baguette met jam, boter en ei, wederom ok, maar niet heel bijzonder hebben we eindelijk ons plan klaar. We gaan op de scooter richting de watervallen, wat toch nog wel een kilometer of 30 weg is. We verdelen ons vier over twee scooters, de meiden op een scooter en ik en Jake.

De heenreis rijdt Jake. We worden geconfronteerd met het wegdek van Laos. Zonder twijfel behorend tot de slechtste wegdekken ter wereld. De hoeveelheid gaten in het wegdek moet je gezien hebben om het te geloven. Dat draag er ook aan bij dat de rit van 30 km toch nog meer dan een uur duurt. Maar het is wel a lot of fun uiteraard, dit avontuur samen aangaan. Levensgevaarlijk is het wel.

Omdat de meiden nog een stevig stukkie achterlopen op ons, besluit ik alvast voor een lunch te gaan bij aankomst. Een omelet en een flesje jus d’orange bij een toeristisch tentje met chagrijnig personeel. Daarna nog een klein stukje lopen richting de watervallen, waarbij de meiden en Jake vermoeden dat ze kosten kunnen besparen door te gaan lopen en niet de tuktuk te pakken. De tuktuk is echter inclusief in de totale prijs en we moeten uiteindelijk bij aankomst van het park toch nog de volle mep betalen. Jake loopt snel door en ontglipt de paar euro entree. We klimmen een tijdje omhoog langs mooie felblauwe wateren en nemen foto’s. Iris en Loes hebben gelezen over een hidden pool en we zijn nogal wat aan het klimmen en klauteren om deze te vinden. Voorlopig zonder succes, want we moeten, reeds bezweet, toch maar weer terug. De watervallen zelf zijn mooi en leveren goed fotomateriaal op. Vervolgens besluiten we een stevige trap omhoog te beklauteren richting het viewpoint bovenaan. Jake, die altijd haast heeft, gaat vliegend, de rest gaat er lopend, zonder haast, achteraan. Daar blijkt nog een bar bovenaan met entree en views en nog een andere poel om in te zwemmen. We komen redelijk eensgezind al snel tot een slotsom. Eerst gaan we richting de bar met views, vervolgens gaan we van boven naar beneden in alle wateren, mogelijk is die bovenste zelfs wel de befaamde hidden pool.

Zo gezegd, zo gedaan. We nuttigen een dranke in de bar, genieten van het uitzicht en doen daarna alle poelen aan om in te gaan zwemmen. We komen op zeker moment ook nog wat monniken tegen bij zo’n poel, die overigens perfect Engels spreken. Ik raak wel tamelijk onderkoeld van al die zwempret en we besluiten het op zeker moment voor gezien te houden. We moeten dan uiteraard nog terug naar het hostel en we willen ook nog naar dat viewpoint.

Tja, ik moet dan toch maar die scooter op, 30 km over Laotiaans asfalt richting het hostel. Alle begin is moeilijk. Als Jake achterop zit krijg ik de scooter niet in beweging door subtiel het gaspedaal in te drukken. De traagheid is te groot voor een man die nog nooit een motorvoertuig heeft bestuurd. Dat merkt Jake ook en met lichte paniek verlaat hij de scooter. Na een aantal pogingen krijg ik hem met enkel mijn eigen gewicht wel op gang en daarmee is eigenlijk het moeilijkste gedeelte wel achter de rug. Nou ja, afgezien van al die gaten in het wegdek, niet versnellen als je een bocht neemt, weggebruikers voor je op dit wegdek en vooral weggebruikers die van de andere kant komen op dit wegdek. Maar het is een erg leuke ervaring en ik (en ook Jake) brengen het er heelhuids van af. `Hoe ging het’ vroegen de meiden later die avond. `Op het begin vreesde ik voor mijn leven, maar na een half uur rijden had ik vertrouwen in de goede afloop’ antwoordt Jake.

Jake moet nog wat zaken regelen, maar we willen snel door, want we willen nog wel dat viewpoint bij de tempel zien voor zonsondergang. Na een tijdje zoeken, blijken we een lange trap omhoog te vinden en die mondt inderdaad uit in een hoogtepuntje van Luang Prabang. Het uitzicht van bovenaf is prachtig, zeker zo bij de zonsondergang. Dit levert het nodige beeldmateriaal op uiteraard, inclusief mezelf. Hijgend sluit Jake ook nog net op tijd aan, maar gaat vervolgens ook vroegtijdig weer weg.

Als het donker van de avond invalt, en de meiden en ik onze tijd daarboven hebben genomen, gaan we terug richting het hostel waar een gratis maaltijd op ons wacht, zoals elke donderdagavond. Die smaakt prima, maar het blijft een hostelmaaltijd, dus ik besluit ook slechts één bordje te nemen voor het grote werk achteraf. Jake heeft namelijk die avond ervoor een traditioneel Laotiaans tentje gevonden waar je diverse soorten gruwelijk sappig lekker vlees, verse groente en anderen lekkernijen zelf kunt bereiden op traditionele wijze boven een vuurtje op een soort gourmet schaal. De meiden willen nog wel mee voor een drankje.

Aangekomen op de foodmart waar het traditionele tentje zich bevindt weten we het vrij snel te vinden en levert de bestelling meteen de nodige problemen op. Ze spreken geen woord Engels en op een briefje moet alles worden aangegeven. Ik wil eigenlijk van veel soorten vlees en groenten een beetje, dus we proberen van alles door bijvoorbeeld ¼ portie op het invulbriefje in te vullen. Dat werkt allemaal niet, dus zet ik overal maar een 1 neer en krijg vervolgens veel te veel eten. Jake ontvangt derhalve een appje en zegt dat hij altijd wel in is voor een gratis maaltijd. Hij sluit even later aan. Het eten is verrukkelijk, vakkenswangen, varkensvlees, garnalen, knoflook, groenten, te pittige komkommer salade, etcetera. Op het midden van het bakding ligt een blok vet dat blijkbaar een functie heeft in de bereiding. Dat bevindt zich een tijdje later in mijn mond en dat blijft helaas niet onopgemerkt en werkt op de lachspieren van de rest. Vervolgens sla ik ook nog een ei hardhandig kapot tegen het bakding, waardoor de eierschillen overal te vinden zijn. Een combinatie van vermoeidheid en het stukje reputatieverlies dat dit met zich meebrengt, terwijl ik nu juist die vaderrol van wijze man de afgelopen dagen zo goed had opgebouwd, confronteert me met demonen uit het verleden en het wordt daarmee ook mijn eerste sombere moment van de vakantie. Ik keer in mezelf en sluit de avond in introverte stemming af, nu juist op deze laatste avond dat ik met Loes, Iris en Jake ben, want voor de volgende ochtend staat alweer een andere bestemming op het programma. Een bescheiden afscheid waarop op beleefde wijze wordt aangegeven dat we het gezellig hebben gevonden zit er gelukkig nog wel in. Ik sluit de avond af met het uploaden van foto’s, maar kom niet meer aan schrijven toe. Het is een zeer afwisselende, maar ook vermoeiende dag gebleken. 

Video’s:

https://youtu.be/eyl4CZDbwg4

https://youtu.be/Rg2OJ_egLr0

https://youtu.be/N3hyJBQp1ck

https://youtu.be/r3_a1xrGOKU

https://youtu.be/kJZ838R17mY

https://youtu.be/xKprgm8Nh9A

https://youtu.be/bdLM0OFpUyE

https://youtube.com/shorts/smHd87nsHMs

https://youtube.com/shorts/gGiDtlI8wIA

https://youtube.com/shorts/JU7KADoiPNU