Hanoi

Dag 31: omeletje

Het gaat goed. Ik sta op tijd op. Ik ben op tijd bij de bus die me de grens over moet brengen. Er is zelfs nog even tijd voor een ontbijt. Ik ga naar hetzelfde tentje als precies zeven dagen eerder, op hetzelfde tijdstip. Een broodje omelet voor take-away dan maar. Brood heeft ze niet, dus de zompige brei die voor omelet door zou moeten gaan wordt in een plastic bakje gedaan. Als ik terugkom bij de bus staat deze op punt van vertrekken. Vooruitkijkend op een laatste stukje bumpyness op Laotiaans wegdek besluit ik de omelet nog even uit te stellen.

De rit de grens over verloopt zonder verdere bijzonderheden, interessanter kan ik het helaas niet maken. Paspoortje check, visumpje check, 5 uurtjes ogen dicht in het vreselijke busje, check, en zo kom ik aan op het busstation van Dien Bien Phu, Vietnam. Naar mij verteld is een erg grote stad in Vietnam, dus ik word zeer verrast door het busstation, waar ik geen hokjes vind waar mensen bustickets verkopen enzo. Even een Vietnamese sim kaart aanschaffen kan hier ook niet en pinnen is ook al geen optie. Verkeerd ingeschat. In plaats van de hokjes met kaartjes verkopende mensen komen er willekeurig wat mensen op me aflopen die vragen waar ik naartoe wil. Mijn verwachting dat er regelmatig bussen richting de metropool Hanoi vertrekken blijkt onterecht en pas om 17 uur die middag vertrekt de volgende. De rit duurt zo’n tien uur, wat betekent dat ik pas zo ergens rond 3 of 4 uur middernacht zou aankomen in Hanoi. Ehh, nee, dat is op dat moment geen optie. Niet met nog maar een week te besteden in Vietnam en een week visum gedoe in Laos achter de rug. Ik raak in een pittige onderhandeling met taxi chauffeurs en weet uiteindelijk af te dingen tot 100 euro voor een taxirit van meer dan 200 km richting Hanoi. Als we nu vertrekken kom ik rond 11 uur in de avond aan.

We vertrekken. We stoppen nog even om te pinnen en om een sim kaart te scoren, en ondertussen werk ik de omelet of de brei die daar op lijkt naar binnen, in het volle besef dat het waarschijnlijk het enige eten is dat ik die dag tot me neem. Als ik vraag waar ik het plastic bakje waar de take away omelet in zat moet laten geeft de chauffeur aan dat ik die door het raam kan sodemieteren, waarna ik tot mijn ontzetting zie dat ik daarmee zijn eigen voorbeeld volg. Ik besluit het ranzige plastic bakje daarom maar tien uur op mijn schoot te houden. Voor even lijkt het gewoon een lange, saaie rit te worden, iets waar ik ook wel behoefte aan had op dat moment. Helaas. Na een tijdje word ik onwel. Niet een beetje onwel. Doodziek. Ik heb me in jaren niet zo ziek gevoeld en het overvalt me als donderslag bij heldere hemel, zeker na een week wachten, zeker met het vooruitzicht nog maar een week in Vietnam te hebben. Ik vraag om een toiletstop en ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst boven een wc pot hing, een naar zure omelet stinkende brei mijn mond uit kotsend. Nog eens. Nog eens. Nog maar acht uur rijden te gaan …

Wat een rustige rit van tien uur leek te worden veranderd in een ware nachtmerrie. De tijd kruipt, terwijl de chauffeur en zijn vriend nog even ergens een lokale dame oppikken om weer ergens te droppen. Er wordt gelachen en gegrapt, terwijl ik vanbinnen een klein beetje sterf. Ik word op een gegeven moment zo ziek en kortademig, dat ik zelfs in lichte paniek raak. Tot overmaat van ramp besluiten de chauffeur en zijn amigo ook nog even te stoppen om een hapje te eten. Ik blijf in gruwelijke toestand bij een tafeltje achter, waar ik besluit mijn ouders te bellen. Mijn moeders advies is een nachtje af te wachten, terwijl mijn vader zijn zoon in het midden van de jungle liever direct een ziekenhuis op ziet zoeken. Het is nog twee uur rijden, dus ik besluit nog even af te wachten. De oorzaak zou mogelijk een voedselvergiftiging kunnen zijn, terwijl ikzelf toch nog eerder aan een virus denk. Het omeletje was hoe dan ook niet de beste keuze als laatste take away maal in Muang Khoa, Laos. Pas dan, als de chauffeur terugkomt uit het restaurant, vraagt hij of ik me niet lekker voel. Dat kun je wel stellen maak ik in lichaamstaal duidelijk en ik laat nog een keer de inhoud van mijn maag de vloer kussen voor ik opnieuw de auto instap.

De rit is eindeloos. Op een gegeven moment roep ik ` stop!’, maar de chauffeur reageert net te laat en een laatste brei aan restjes omelet en gal belanden in de luxe taxi auto. En dat is vijf. Ik word rond de klok van elven bij het hostel afgezet, waar ik incheck, een douche neem, en daarna zo snel mogelijk de lakens opzoek. Ik ben er, Vietnam.

Dag 32: eerste kennismaking met Hanoi

Het gaat een stuk beter als ik wakker word, maar je weet het meteen als je nog ziek bent. Balen als een stekker is zacht uitgedrukt, met de wetenschap dat je nog maar zes reisdagen resten. Rond de klok van elf nuttig ik een ontbijt, bestaande uit toast, ei (jawel!, maar dit is luxe hostel ei), veel fruit en thee. Daarna weer richting de kamer, waar ik weer in slaap val …

Het is bijna half drie als ik wakker word. Tja, een hele dag in een hostelbed blijven liggen is ook weer zoiets. Ik neem een douche en ga dan maar wat door het centrum wandelen. Ze hebben hier ook een skydeck en daar heb ik altijd goede ervaringen mee, dus die wil ik graag even meepikken in deze capitool. Maar goed, dan dus wel bij zonsondergang en dat is het nog niet. En zo kom ik na een wandeling door het zeer chaotische old quarter waar ik verblijf, bij een groot meer waar ik ook allerlei toeristen bij een brug zie staan. De brug leidt naar een tempeltje van allure zo te zien. Ik koop een ticket en ga de brug over, laat mezelf op de foto zetten en loop een rondje om het tempeltje. Daarna begin ik aan een rondje rondom het meertje, maar raak na een klein stukje al uitgeput en besluit het rondje te staken. Ik neem een grab richting de skydeck.

De skydeck in Hanoi. Een teleurstelling. Haalt het bij far niet bij al die andere skydecks die ik in grote steden als Bangkok, Kuala Lumpur en Rendang Island heb bezocht. Bij binnenkomst valt al op dat het er helemaal niet druk is. Nadat ik wel gewoon een kaartje koop, valt op dat de prijs wel erg laag is. De lift omhoog is aardig, maar ik kom bij aankomst bovenaan tot de conclusie dat ik alles enkel door glazen ruiten mag aanschouwen. Dat gaat sterk ten koste van de foto’s en daardoor is me ook meteen duidelijk dat deze skydeck aanzienlijk minder toeristen trekt. Er zijn nog wel een aantal plateaus waar ik door glazen ruiten naar beneden kan kijken, de diepte in, en het gebruikelijke hartje voor het uitzicht op de stad. Hanoi van bovenaf is ook niet bijster bijzonder, maar de west lake, waar de receptionist het al eerder over had, is toch wel aardig. Hier tot zonsondergang wachten lijkt me echter geen goed plan en ik besluit mee te gaan in het advies van de receptionist om deze zonsondergang met uitzicht op de west lake te bekijken. Ik bekijk nog een aantal aardige schilderijtjes van traditioneel Hanoi op het skydeck om vervolgens na een colaatje de lift weer terug naar beneden te nemen.

West lake ligt op loopafstand van het skydeck en na een vermoeiende, korte wandeling neem ik uiteindelijk plaats bij een koffietentje aan de West Lake, waar ik een ijscoupe en glas limonade neem. Ik loop vervolgens nog een klein stukje verder langs de West Lake, terwijl de zon achter de horizon zakt. Het uitzicht vanuit hier is inderdaad mooi. Eigenlijk is deze zonsondergang het hoogtepunt van een verder wat ziekerige dag.

Ik neem een grab terug en besluit het die avond bij een bordje fruit te houden in de old quarter view, de regio waar ook mijn hostel zich bevindt. Het bordje fruit is royaal en een welkome afsluiting van een dag, die mede door gebrek aan fitheid, toch niet tot de hoogtepunten van de reis mag worden gerekend.

Dag 33: tweede kennismaking met Hanoi 

Nee, helemaal fit ben ik nog niet. Wel weer wat sterker dan die dag ervoor, zo lijkt het. Ik heb op basis van die aanname de dag ervoor een free walking tour door Hanoi geboekt, zo rond de klok van negen in de ochtend. Mijn ontbijt bestaat uit noedels met varkensvlees, fruit en een banaan smoothie. Er zijn oorspronkelijk slechts drie deelnemers, maar op de valreep besluiten er nog een aantal anderen deel te nemen en we vertrekken met een man of acht. De gids spreekt Engels met een erg lastig Aziatisch accent en ik begrijp er eigenlijk geen reet van wat hij zegt. Toch is het een aardige tour. Na een tijdje lopen door het oude district en zijn markten kunnen we een centrale brug op, gebouwd in 1899, waar even op het spoor gaan staan geen probleem is volgend de gids. Vervolgens maar weer eens naar een grote centrale markt, om daarna af te sluiten met een wel heel opmerkelijke toeristische attractie, een trein die midden tussen de restaurantje en koffie barretjes zijn route vervolgd. In het verleden zijn hier al toeristen overleden, wordt droogjes verteld, maar na een tijdje gesloten te zijn geweest wordt het traject van de trein langs de tafeltjes en eettentjes toch weer opengesteld. Als de trein na een tijd wachten op nog geen 15 cm van ons vandaan passeert is dit toch wel een bijzondere ervaring. Het blijkt een lange trein. Het is benauwd en als ik weer terug ben bij het hostel merk ik dat deze free walking tour eigenlijk nog net iets te veel van het goede was.

Na een uurtje slapen besluit ik het Hoa Lo gevangenis museum te bezoeken, waar het verhaal wordt verteld van de Franse bezetting en hoe de Fransen ten tijde van deze bezetting omgingen met Vietnamese politieke verzetsstrijders in deze gevangenis. Daarnaast wordt ook ingegaan op hoe met Amerikaanse krijgsgevangen werd omgegaan tijdens de Vietnam oorlog. Het museum beschrijft het gedeelte van de gevangenis voor Amerikaanse krijgsgevangenen als het Hilton van de gevangenis. Dit leidt tot kritische reacties bij Amerikaanse en andere toeristen, die zich afvragen hoe realistisch deze weergave van de werkelijkheid is ten aanzien van de werkelijke behandeling van krijgsgevangen. De museum directie heeft hier blijkbaar zo zijn eigen belangen en objectiviteit staat niet als hoogste prioriteit aangeschreven.

Na het museum bezoek ik de tempel van de literatuur, een groot tempelcomplex en paleis met grote, mooie tuinen daar omheen, ooit de huisvesting van machtige, rijke bestuurders die daarnaast niet schuwden zich in de literatuur en studie te verdiepen.

Nu ik me weer wat fitter voel dan de vorige dag besluit ik deze dag af te sluiten met een fietstocht rondom West Lake. En dit blijkt het absolute hoogtepunt van Hanoi. Ik arriveer per grab en huur een fiets bij een winkel die ik die avond daarvoor al had gespot. Ik mag er drie uur gebruik van maken. Ik nuttig nog een limonade op het terras en vervolgens geniet ik ruim twee uur lang van het fantastische uitzicht rondom het meer, waar de zonsondergang zijn intrede doet. Ik besluit de avond met een pizza, tiramisu, rode wijn en limoncello bij een goede Italiaan. Ik voel namelijk eindelijk weer wat eetlust …

Video’s:

https://youtu.be/Dpugt18jCcc

https://youtu.be/GhSQGvwx1Nc

https://youtu.be/-lRyN-fFmos

https://youtu.be/1W4spCCL-eI