Sa Pa

Dag 37: rookhotel

Waar ik voor Cat Ba island enkel de heenreis heb georganiseerd via het hostel in Hanoi, besluit ik voor Sa Pa de volledige trip van twee dagen via het hostel te organiseren. De reden mogen duidelijk zijn. Ik heb echt nog maar twee dagen en dat is niet veel. Dan is er geen tijd om daar zelf nog alles te regelen en uit te zoeken.

De bus richting Sa Pa vertrekt vroeg en tijd voor ontbijt is er niet. Het is een flinke trip, maar die mag ik gelukkig in een luxe slaapbus doorbrengen. Daar is niets mis mee. Eigenlijk verloopt deze reis zonder al te veel bijzonderheden, behalve dan de bus uiteindelijk met een uur vertraging aankomt in de stortregen, als gevolg van te laat vertrekken. Nog voor ik de bus uitstap is een man via de app paniekerig naar me aan het bellen en appen dat hij met zijn auto langs de bus aan het rijden is. Hij brengt me naar het hotel, geeft hij aan. Als de bus uiteindelijk stopt langs een grote plas spring ik mezelf een weg, beladen met twee tassen, richting de auto van de driftig appende en bellende man. Als ik bij het hotel aankom komt de volgende dame paniekerig naar me toe om aan te geven dat ik snel moet lunchen, omdat een ander deel van de groep voor de hike al sinds twee uur aan het wachten is. Ik geef aan dat de hike volgens mijn programma vandaag gepland staat en dat de kabelbaan vandaag zou zijn. `Nee’ geeft ze aan. Vandaag is er geen tijd meer voor de kabelbaan. Dat zal morgen zijn. Volledig overrompeld schuif ik aan voor een lunch, terwijl ik nauwelijks honger heb, want ik voel me weer duidelijk minder lekker dan die dag ervoor. Rijst, varkensvlees, sringrolls, thee. Ja, om eerlijk te zijn, op een gegeven moment komt die standaard Aziatische keuken je neus wel uit, vooral als het niet eten van bijzondere kwaliteit is. Maar ik eet een deel toch op, vooral die spring rolls zijn nog wel ok. De paniekerige vrouw komt nog een keer naar beneden en geeft aan dat we de incheck in het hotel later doen. Ik kan nu mijn tas hier laten, dan gaan we eerst starten met de hike.

De paniekerige vrouw blijkt onze reisgids, maar gelukkig verandert dat nog last minute, doordat een Italiaans koppel aangeeft dat hun een privé gids is beloofd. Zij krijgen de paniekerige vrouw en de rest van de groep een andere, jonge, Vietnamese local. De hike blijkt helemaal geen hike, maar een wandeling door Sa Pa en vervolgens Cat Cat village, maar toegegeven, ondanks de regen, die ik met paarse regenjas met witte spikkels te lijf ga, is dat een vermakelijke en mooie wandeling. De uitzichten zijn schitterend en doen aan Noord-Laos denken, waar ik eerder al zoveel hikes heb gedaan. Bij Cat Cat village, met vergelijkbare uit- en vergezichten, sluit ik uiteindelijk nog af met een aardig lokaal dansoptreden. Uiteindelijk nog stijl de heuvel op voor een mooi uitzicht van bovenaf. Ik merk op de weg naar boven weer hoe uitgeput ik raak bij elke stap die ik naar boven zet, waar ik in goede gezondheid dat allemaal fluitend doe. Weer zo’n corona verschijnsel.  

Tijdens de wandeling raak ik ook nog kort in gesprek met de reisgids en vraag naar hoe de opleidingsperspectieven van mannen en vrouwen zich in Vietnam verhouden tot die in Laos. Zij geeft aan dat het hier vooral mannen zijn die op het land blijven werken, terwijl vrouwen buitenshuis werken, zoals zij nu als tourgids. Genoten opleiding is ook hier schaarste, geeft ze aan. Ze kan alleen Engels spreken, vanwege haar toerisme werkzaamheden. Engels schrijven en lezen kan ze niet. Ze heeft niet meer dan basisschool gevolgd om vervolgens te gaan werken.

Uiteindelijk klimmen we de heuvel weer op, met nog een mooi uitzicht. Na afloop van de hike wordt me uiteindelijk mijn hotel gewezen. Dat blijkt geen anti-rook hotel, want ik krijg een kamer toegewezen die doordrenkt is van rooklucht. Vervolgens vraag ik om een andere kamer om uiteindelijk terecht te komen in een andere kamer die wederom doordrenkt is van rooklucht. Ik geef op. Ik ben uitgeput. Ik heb ook totaal geen zin in wee zo’n inclusief diner met rijst en vlees en dezelfde groente, dus geef beneden aan dat ik me niet lekker voel en of ze fruit voor me hebben. Dat hebben ze en als ik het fruit op mijn kamer heb ontvangen besluit ik het centrumpje van Sa Pa aan te doen om onder ander een goede westerse maaltijd te scoren. Na een tijdje zoeken slaag ik in mijn streven. Ik scoor een cheeseburger met ketchup een hanoi biertje. Achteraf neem ik een `love’ chocolade dessert. Tot slot loop ik nog even door het kleine centrumpje om de sfeer te proeven, alvorens het berookte fruit op mijn hotelkamer te nuttigen en de berookte lakens tot mij te nemen.

Dag 38: fansipan fansipan

Eindelijk is het dan zo ver. Na zevenendertig dagen. Fansipan. Fansipan. De hoogte berg in Indo-Azië, de verzamelnaam voor Thailand, Laos, Cambodja en Viëtnam. Er zijn uitgebreide meerdaagse hikes naar boven, maar mijn portie hikes heb ik wel gehad, dus ik ga als dappere strijder voor de kabelbaan.

Goed, eerst ontbijt. Typisch voor het hotel, noedels, worst, ei, fruit. Thee. Ik werk het naar binnen. Heb toch weer energie nodig voor de verdere dag. En dan word ik met een aantal andere vervoerd naar misschien wel de meest toeristische trekpleister van mijn negenendertigdaagse reis. Fansipan. Fansipan. Nou ja, wat wel opvalt. Voornamelijk heel veel Aziatische toeristen. Veel chinezen van net over de grens en Vietnamezen uiteraard. Na lang wachten op een kaartje word ik meteen maar naar de enorme letters `Sunworld fansipan legend’ geleid om de ultieme toeristenfoto te nemen. Compleet met zonnebril, pet en cat ba rock climbing hemd. Vervolgens dan maar naar de tempel waar ook de ingang van de kabelbaan naar boven is. Wow, wat een rij! Een uur moet ik nog in een rij vol Aziatische toeristen staan voordat ik het karretje kan betreden. Met veel trots wordt door de speakers afgekondigd dat Doppelmayr de fabrikant is van de wagons omhoog. Daar ben ik wel bekend mee.

Na de aardige weg omhoog met de kabelbaan kom ik in de mist terecht.  Ja, ik ben nu blijkbaar heel hoog, maar zie geen snee. De mist blijkt hier ook wel gebruikelijk hoog op deze berg, waardoor foto’s niet tot de hotspots van deze toeristische attractie behoren. Voor de verdere weg naar de top der toppen heb je de keuze uit twee mogelijkheden. Of je beklimt 600 traptreden of je betaalt nog extra voor nog een andere kabelbaan. De reisgids bekijkt mijn bouw en beoordeelt dat ik wel wandelend zal gaan. `Ja’, antwoord ik stoer, terwijl het virus in mijn lichaam om aandacht schreeuwt. De 600 treden omhoog blijken een helse klus en bij iedere stap voel ik dat ik nog niet de oude ben. Hoelang blijft zo’n corona virus eigenlijk door je donder gaan, vraag ik mezelf in paniek af. Na 600 treden en een Boeddha in de mist kom ik dan uiteindelijk aan bij de top der toppen, nou ja, in Indo-Azië wel te verstaan. Uitzicht naar beneden is er dus niet, dus die foto’s kun je op je buik schrijven, maar wel wat kleine piramides waarop staat welke hoogte je hebt bereikt. Dat van de kabelbaan hoef je er niet per se bij te vertellen natuurlijk. 3143 meter. Tijdens het beklimmen van de treden merk ik af en toe ook al dat de Chinese toeristen mijn verschijning niet vanzelfsprekend vinden, want ze willen boven op de top zelfs met me op de foto. Mogelijk zijn dit Chinezen uit het uiterste zuidoosten, aangrenzend aan Sapa in Vietnam, die leven in hun `geen google aanwezig’-cocon en nog nooit of nauwelijks een blanke man hebben gezien. Na weer een flinke klim naar benden, die toch altijd prettiger is dan naar boven, word ik ineens nog even fel door een naar het lijkt Chinese vrouw aangesproken, zonder dat we uberhaupt elkaar tot last hadden kunnen zijn. Ik reageer verward in het Engels, maar dan loopt ze toch maar door. Mysterie. Tja, bij terugkomst beneden nog maar een paar van die uber toeristische foto’s nu het nog kan. Fansipan. Fansipan. Onder andere eentje bij I love Sa Pa. En ik gebruik ook deze laatste mogelijkheid om nog een traditionele Vietnamese hoed te scoren, nadat ik de vorige in de beruchte grensbus Laos-Vietnam liet liggen. En dat moet uiteraard nog even op foto worden vastgelegd.

Bij aankomst in het hotel staat daar uiteraard weer een typische lunch op me te wachten: salade, kippenvlees, varkensvlees, thee, soep. Dat moet dan maar even, die soep was nog best aardig. Dan heb ik nog wat tijd over en ik bedenk nog net op tijd hoe ik het laatste uur in Zuidoost Azië zinvol en innovatief kan benutten. Ik neem een Thaise massage. Terwijl de jongedame mijn huid met stevige hand verwend en ik me afvraag of ze nu gaat beginnen over de happy ending, geeft ze na precies 40 minuten kort en zakelijk aan: `masagj finished’.

De terugreis is weer lang. Te lang. Ik weet nog net een laatste aandenken op foto vast te leggen voor de slaapbus vertrekt richting Hanoi. Zonder al te goede reden vertrekt hij te laat en komt hij uiteindelijk zo laat aan in Hanoi dat een fatsoenlijke laatste maaltijd nuttigen daar er ook niet meer in zit. Tussendoor wat eten bij een busstop gaat ook niet, want ik ben door mijn cash heen en dat blijkt onderweg het enige betaalmiddel. Rond de klok van half twaalf ’s avonds kom ik op aanraden van het hostel met stevige honger bij een supermarkt aan waar ik chips insla en meerder chocolade koekjes. De hele koker chips gaat nog op voordat ik de korte laatste nacht inga.

Video’s:

https://youtu.be/LKfVOxwnbWg

https://youtu.be/iXJez6NjLQ0