Cat Ba Island

Dag 34: strandwandeling in Cat Ba

Voor een ontbijt is geen tijd. De bus naar Cat Ba island vertrekt namelijk vroeg. Een Ier vertelt me `Welcome to Vietnam!’ als we drie keer van bus moeten wisselen, met mijn backpack over de rechterschouder en mijn frontpack over de linker. We missen vervolgens toch nog de bus waar het om ging richting de boot, dus vervolgens worden we met een groepje dan toch maar in een minivan daar heen gebracht. Dan is het even wachten op de ferry, na de ferry weer een andere minivan, al slingerend en smijtend met bagage, om uiteindelijk bij het hostel/hotel aan te komen waar ik een privé kamer heb genomen, gezien het feit dat ik nog niet honderd procent fit ben. Ik heb inmiddels opgezocht welke klachten bij corona horen en deze passen exact in mijn plaatje: overgeven, vermoeidheid, kortademig, etcetera. En van een andere reizigster heb ik inmiddels ook begrepen dat juist eieren iets is dat je bij een niet helemaal te vertrouwen toko bij uitstek niet moet nemen. Een virus in je donder in combinatie met een slechte omelet zorgen dan blijkbaar voor vijf keer overgeven en langdurig ziek zijn.

Bij aankomst in het hotel word ik welkom geheten door een vriendelijke vent die me meteen ook nog helpt met het organiseren van een aantal uitjes in Cat Ba voor de volgende dagen. De vriendelijkheid van de Vietnamees heb ik tot dusver kunnen bevestigen. Hij rijdt zelfs met me mee op zijn scooter om wat geld te gaan pinnen en wat andere activiteiten voor komende dagen te organiseren bij externe partijen.

Als activiteit voor deze verdere dag heeft hij een strandwandeling slash hike bedacht over het eilandje. Daarbij moet ik eerst stijl voor omhoog, omdat grabs hier niet bestaan, en dat blijkt weer erg vermoeiend voor mijn lijf waar een virus huishoudt. Maar stoer ga ik door en dat levert een mooie hike op langs de stranden van Cat Ba bij zonsondergang. Ik eindig op een terrasje waar ik nog een tiger biertje, chocolade smoothie en een aantal knoflook stokbroodjes bestel. Veel meer honger heb ik niet. Wat me vooral nog sterk is bijgebleven is dat de wandeling terug vanuit dit restaurantje een eeuwigheid lijkt te duren, als ik vermoeid en duizelig terug richting het hotel ga. Het virus is nog niet weg. Ik heb weer iets te veel hooi op mijn vork genomen.

Dag 35: boottocht in Cat Ba

Het ontbijt is inbegrepen. Een buffet, niets heel speciaals, wel prima. Wat worstjes, zoete broodjes, fruit, thee. Ik word in het hotel opgepikt voor een rustige rondvaart rondom het eiland en het populaire Halong Bay. Dat leek me passend, gezien het feit dat ik nog niet volledig hersteld ben.

De rondvaart is massaal en een grote groep betreed de boot. De tocht langs de baai en het eiland levert mooie uitzichten op, alhoewel ik een stadium heb bereikt waar ik niet snel meer onder de indruk ben. De tocht wordt onderbroken voor een aantal zwemavonturen waar we ons ook door kleine grotjes moeten begeven. Het volgende avontuur is een kayak tocht langs de Halong baai, waar ik met een wat afstandelijke en ietwat saaie Duitse jongemeid de kayak deel. Vervolgens nog een zwemstop en er is ook een platform op de boot waar je vandaan van grote hoogte de diepte kunt betreden. Ik kan natuurlijk niet achterblijven, maar wat vooral opvalt is dat de afstandelijke, saaiige Duitse aanvangt me een salto sprong naar beneden. Ze landt wel wat hard op haar rug, wellicht heeft ze toch meer avontuur te bieden dan ik in eerste instantie inschatte. Ik wil natuurlijk ook wel aan haar duidelijk maken dat zij mogelijk mijn saaiheid verkeerd heeft ingeschat op basis van haar zwijgen door als eerste via een klimspoor met banden en dergelijke de boot weer op te klimmen. Op de terugweg van de rondvaart wordt het allemaal nog wat leuker, als we een zeer zeldzame apensoort tegenkomen op de rotswanden. Er zijn er nog 70 van op de planeet, van deze Langa, en wij hebben de luxe er zeven van te zien. En zo is het uiteindelijk vooral een ontspannende tocht over de wateren van Noordoost-Vietnam, met af en toe leuke bezigheidstherapie en uiteindelijk een verrassende ontmoeting met een zeldzame apensoort (mezelf niet meegerekend).

Voor die avond staat er nog een mooi viewpoint op het programma. Ik voel toch weer meer energie, dus besluit eerst voor een klim naar het viewpoint te gaan met mooie vergezichten, om vervolgens een rustige hardloopsessie aan te gaan van een paar keer 2 km met rust. Dat gaat deze avond prima.

Ik eindig in het hotel met een salade bij het restaurant, als ik door een Nederlander wordt aangesproken aan mijn tafel. `Zin om een potje te poelen?’ `Ik kan helemaal niet poelen’ antwoord ik. `Ik heb ook wel een stokkaarten’ geeft hij aan. `Dat kan ik al helemaal niet’ antwoord ik. Maar goed, hier staat ineens een jongen voor je neus, die interesse toont, ik denk, vooruit met de geit, laat ik maar een potje met hem poelen. Hij moet nog even naar de supermarkt, ik moet nog even afeten.

Wat een vriendelijke vent, denk ik. Iemand die zo naar je toe komt en vraagt of je een spelletje met hem wil spelen. Die zal wel een praatje willen maken en interesse hebben in iemand anders wat beter leren kennen, denk ik. Niets blijkt minder waar.  

Hij legt me nog even de basis van het poelen uit, terwijl ik ondertussen wat vragen aan hem stel. Het poelen is voor mij slechts bijzaak, ik bak er toch niks van, denk ik en heb ik ook al aan hem aangegeven. Hij blijkt docent biologie en houdt zich ook bezig met burgerschap. Ik geef daarop maar naar waarheid aan dat ik docent natuurkunde en vakoverstijgend onderwijs ben en dat hij daar meteen graag een label op wil plakken blijkt als hij bij een volgende beurt aangeeft dat wij als natuurkunde docenten toch al die mogelijk lijnpatronen van die ballen uit zouden denken. Terwijl ik, vanuit een verkeerd verwachtingspatroon, nog steeds interesse in hem blijf tonen doormiddel van vragen ontvang ik steeds minder vaak antwoord en krijg al helemaal geen vragen meer terug. Mijn oog-hand-coördinatie draagt niet bij aan de spanning van het potje en zijn bedoelingen van het te spelen potje worden mij volkomen duister als hij vervolgens alleen maar uitspraken doet die tot doel hebben duidelijk te maken dat jij het beter voor elkaar hebt dan een ander. `Je hebt niet de motorcycle loop gedaan?’ `Oeehh, dat is echt met afstand het mooiste dat ik ooit heb gezien of meegemaakt.’ Als hij na een tijdje met gemak het potje heeft gewonnen is het einde gênant afstandelijk. Hij zegt `dank voor het spelen’, richt zich tot een andere man aan een tafel en zegt: `Do you want to play a game, you saw me play, right, it’s not very special.’ Ik behoud mijn trots, maak nog een grapje richting de man aan de tafel, en ga de lift in richting mijn kamer. Daar moet ik nog even bijkomen van de intenties en bedoelingen van deze amorele dinosaurus (die burgerschap doceeert!), na zo’n verder mooie en positieve dag. `Wat beweegt sommige mensen in hun gedrag?’ is de filosofische vraag waarmee ik mezelf in slaap denk.

Dag 36: rotsklimmen in Cat Ba

Jajaja, we hebben een jaar moeten wachten sinds mijn vorige rotsklauter avontuur, maar eindelijk is het dan zo ver. En deze keer is er geen misvatting, zoals in Vang Vieng, over wat ik daarmee zou kunnen bedoelen. Ik voel me die dag goed en heb er zin in. Oh ja, en het ontbijt was weer hetzelfde lopende buffet, maar dit keer met een verse jus en chocolade smoothie, omdat ik nog twee gratis drankjes tegoed had.

Maar eerst nog dit. Dat viewpoint van die vorige dag, daar stond op de top ook nog een radiotoren en het zag eruit als een stevige uitdaging deze nog eens de kaarsrechte ladder te beklimmen. Dat besluit ik deze ochtend te doen. Het is erg benauwd, dus de weg er naartoe is zwaar, maar de triomf des te groter, als ik bovenaan kom. Ik heb het weer geflikt. Daarna een lunch, bestaande uit fruit met jus en bananen smoothie, omdat mijn hongergevoel nog steeds sterk op en neer beweegt, alvorens me te melden bij de rots klimactiviteit.

De gids is een Amerikaan, die wel een klein beetje aan het stereotype voldoet dat je bij deze activiteit verwacht, maar ergens ook gewoon een hele sympathieke, behulpzame kerel is. Het gezelschap bestaat onder andere uit een enorm sexy vrouw, die na navraag blijkt uit Hawai te komen. Ze is samen met een aantal anderen al erg ervaren in het rotsklimmen, terwijl ik binnen deze groep een ontzettende newbie ben. Ik ontmoet ook een jonge Britse meid die net haar studies wiskunde en natuur- en sterrenkunde heeft afgerond (nee echt, precies deze combi), die op het begin er vriendelijk en open is, maar gaandeweg steeds wat afstandelijker wordt. Ze kan in ieder geval ook goed klimmen, wat ze geleerd heeft via van die boldermuren in de sportscholen met die verschillende kleuren uitstulpsels waar je dan je voeten en handen op moet zetten. Ik begin rustig aan met klimmen, maar ga een uitdaging niet uit de weg en beklim steeds steilere en gekkere parcours. Mijn laatste uitdaging wordt door de afgestudeerde wis- en natuurkundige nog even op video vastgelegd. Vol adrenaline na deze activiteit besluit ik nog even een gesprek aan te knopen met de Hawai babe, als wellicht laatste mogelijkheid in mijn leven met een topmodel woorden uit te wisselen, waarbij ik erachter kom dat ze mee wil doen aan de olympische spelen rots beklimmen namens Hawai voor vrouwen. Dit vertelt zij, terwijl ze haar gebleekte tanden prodent glimlach laat zien, versterkt door de gebruinde kuiltjes in haar wangen. Als ik met een aantal anderen op een gegeven moment per motorboot vertrekken, omdat we nog met de ferry en bus richting Hanoi moeten diezelfde dag, overweeg ik, nog steeds vol adrenaline, haar nog even tegen het gebruinde bil naast haar tanga string te spanken, maar bedenk me door het bijzijn van haar wederhelft, die ook op een stevig niveau aan rotsklimmen doet.

Op de terugweg naar het hostel in Hanoi kom ik nog in gesprek met een aantal alternatieve meiden uit Tokio, die lesbisch en transgender zijn en waarbij ik er van eentje niet goed kan bepalen of het nu een jongen of een meisje is. Het zijn wel hele open mensen in het gesprek, net zoals ik, zonder apenrots motivaties, zoals de bioloog van de vorige dag, en dat geeft hele open en prettige gesprekken, waar ik veel meer voldoening uit haal dan gesprekken met knappe of zichzelf geweldig vindende mensen.

In Hanoi aangekomen is er nog net wat tijd over om een hapje te eten. Ik twijfel niet lang. Maar weer eens naar die goede Italiaan, waar ik ditmaal voor een vier kazen pizza ga en een typisch Italiaans dessert achteraf. De ober vind het leuk me beter te leren kennen en stelt geïnteresseerd vragen over mijn reizen. Als de grab app niet werkt, nadat ik door zijn collega’s het restaurant uitgekeken wordt, geeft hij me ook nog een lift richting het hostel op zijn eigen brommer. Met zijn verhaal over zijn interesse voor muziek en kunst en dat hij nu regelmatig probeert zelf muziek te schrijven eindigt deze prachtige en energieke dag.

Video’s:

https://youtu.be/2otCvAXtV6w

https://youtu.be/2otCvAXtV6w

https://youtu.be/hEXBmOD6Pew

https://youtu.be/jYD-2x0Srko

https://youtu.be/x0d8zINOEVs

https://youtu.be/gRaLxNViOUw

https://youtu.be/zW2PrVbt7Jg

https://youtube.com/shorts/JczDk2XSCaE

https://youtube.com/shorts/nDAWV3tt4EE

https://youtu.be/PtCWBYrKOeE